Liever in de brousse

Vergeet de opluchting van vorige week. Het pakketje (Bomama) is weer naar Sint-Maarten gevoerd, en sindsdien is er zoveel mis gegaan. Wat je met een vrouwtje van 93 allemaal kan uitspoken? Haar calvarieweg ga ik niet beschrijven, maar de vrolijke bomama van nieuwjaar is verdwenen. In de plaats kregen we een verwilderd menske dat niet meer kan slikken, compleet verward de bus, de trein, het vliegtuig, de taxi naar Brussel zoekt, vastgezet in een versleten vieze rolstoel. Zet er een baxter, zuurstof en een sonde bij, plus een kapsel dat in geen weken is gewassen en verkleurd is van de scanner, een tandeloze mond en graaiende armen naar een fles water dat ze niet mag drinken. En die ze 's nachts in een gang aan de lift zetten ,,omdat ze zoveel kabaal maakt''. Het wordt mij met een lachske meegedeeld. Kalmeermiddel? Neen he madam, zeker nie in den dag.
Commentaar van Pezzeke, ooit werkzaam in Afrika: ,,Ik zou mij nog liever laten verzorgen door een missionaris in de brousse.''

Verkeerd afgeleverd

Een kleine week heeft Malief haar ergernis, schrik, verdriet verbeten. Nu het weer beter gaan met Bomama krijgt u een verslagje.
Precies een week geleden was Bomama ,,landerig''. Geen honger, moe. De grote lichten van Avondrood wisten meteen wat er aan de hand was: driekwart van de residenten én verpleging had buikgriep, Bomama zou dat ook wel krijgen. En dus legden ze haar op een sofa in de living en sliep ze.
's Zaterdags hoor ik die ,,diagnose''. Ze slaapt, ze eet niet, wil niet drinken. We laten haar ,,uitzieken''. Dokter geeft haar antibiotica want misschien is het wel longontsteking.
Ik zal een beetje inkorten (want binnen een uur moet ik de kadokes van school halen!).
Nee, ik moest niet komen, alles onder controle, niet wakker maken.
Maandagavond: ,,Mevrouw hier Avondrood, mama moet naar Spoed, moet niet haasten twee uur vertraging.'' ,, Nee moet niet komen.(Bulgaarse, Poolse weetikveel gedienstige) Is om foto's te nemen.''
Dinsdagmorgen 11u: nu zullen ze wel Malief willen ontvangen zeker? ,,Oei madam, hier is geen Philomène. Ja zie seh, zis in Duffel.
Daar vind ik haar 's namiddags met allelei slangetjes in bed, zonder tanden en in slaap. En dàt is akelig
Anyway, woensdagnamiddag vertelde de internist mij dat het wel op het nippertje is geweest. Helemaal gedeshydrateerd, gevolg een urinaire infectie maar ze komt er bovenop. Nog een weekje in het ziekenhuis.
Wat later zegt Bomama mij loud and clear (met tandjes in haar mond): g'het het gehoord hé, morgen mag ik al in de zetel zitten.
Commentaar van onze huisarts:,,Toch een ,,harde tante'' ons Philomeentje hé.''
(En zeggen dat op haar kamer een levensgroot bericht hangt met als titel ,,DRINKEN'' en de vraag om  Yakult, vers appelsiensap, kippensoepje voor het zout  en 's avonds een Palmke te geven. Daarvan staan al weken tien blikjes onaangeroerd. Idem voor de soepjes en de rest.)

Help, een bericht uit 1965...

Terwijl het geen weer is om Malief door te jagen is dit de ideale tijd om een beetje te rommelen. Echte huisvrouwen noemen dat ,,grote kuis''. Bij Malief is dat: een la opentrekken , beginnen te lezen, net niet achterover slaan bij het ontdekken van al die relikwieën uit het jaar stillekes.
Vandaag een oud exemplaar van De Gazet van A. teruggevonden. Akkoord, dat kostte destijds maar drie frank, en toch...Op bladzijde twee ontdekte ik een foto genomen in de Universiteitshallen van Leuven waar mej.G.H. uit Brussel (verpakt in aantrekkelijk rood/blauw uniformpje maar dat kun je in zwartwit niet zien) enkele studenten aanwijzingen geeft. Enfin, ik weet nog dat ik mijn arm moest uitsteken om wat ,,leven'' in het plaatje te brengen. En wie maakte de foto en schreef het artikel? Ondertussen weet ik dat die journalist later trouwde met mijn beste schoolvriendin maar toen alweer overleden was.
Die man was overigens ook verantwoordelijk voor mijn allereerste schrijfsels in de nationale pers. En ook dat knipsel (uit Zondagsvriend) heb ik teruggevonden. Mijn eerste mode-verhaal, als het ware. De journalist had voorgesteld dat ik eens iets zou schrijven over de mode bij de meisjesstudenten. Ik had net een beetje pissig gereageerd omdat een knaap-met-streken op een studentenvergadering had gezegd dat de meisjesstudenten géén stijl hadden.  Ochgottekes, ik zal nooit meer lachen met de modereportages van Paula Semer in het jaar Stillekes. Titel van het werkstuk: ,,Als meisjes porren worden.''(slik!)
En toen vond ik ook nog een schoolfoto. Malief dertien. Lottepoes kan gerust zijn, dit is het ultieme bewijs dat ze niet werd geadopteerd.
Overigens:we maakten vroeger ook mopjes over de afkomst van Kalamity.Het schattigste kleuterke van mijlen in het rond (K1 en K2 zouden zeggen kjoet) maar wij plaagden haar en zegden: ,,jij bent het kindje van de dijk: we hebben je dan maar mee naar huis genomen omdat je zo schattig was. ''.