OUDJES...

Het moest er eens van komen. Dat Malief op een goeie (nou ja) dag beseft dat ze tot de club van de oudjes is toegetreden. Ik gebruik maar plechtige taal, het komt niet echt zacht aan...
Hoe ze nu ineens (terwijl ze het in feite sinds haar zestig plus is) tot die groep gaat behoren? Ik vrees dat het de schuld is van Bomama. Dat het zo lang heeft geduurd. Niet eens drie jaar geleden zat ondergetekende nog twee keer per week in Avondrood te ,,zeveren'' met een generatie waar ze bijlange niet bij hoorde. Ondanks de cijfers. En dat het leerzaam was.
 Wie naar het tv-programma keek van de kleinzoon die een maand bij zijn dementerende oma in De Olm ging wonen en er een ontroerend verhaal over maakte kan er van leren. De realiteit is niet fraai. En al had Malief al drie jaar geleden een gezegende leeftijd, ze was nog altijd een ,,kind van'' , weliswaar eentje die haar mama beschermde voor de pijnlijke waarheid. En dan denk ik aan haar bezorgdheid, toen ze niet uit haar woorden kwam en iets wou weten nadat ze halvelings had opgevangen dat ik met een collega-bezoekster iets zei over ons weduwschap. ,,Seg, hedde gij, allez, hoe zeggen ze da, gij ét toch ne menier hé?''. En misschien was het maar een halve leugen toen ik haar verzekerde dat die er was...
Maar goed, vandaag dus een oudje. Echt waar. Allemaal de schuld van de  vrieskou die deze met fladderende meniscus uitgeruste bejaarde verplicht om met de neus naar beneden naar de buurtwinkel te stappen, aangesproken wordt door soortgenoten die mij vertellen waar het minder ,,gelettig'' is.  Voilà, die hebben ook gezien dat ik tot hun gilde behoor.

GRAAG GEDAAN...

Ze had al een paar maal geïnformeerd naar mijn blog maar zolang Malief met een natte handdoek op haar hoofd zat kon ze ,,de boot afhouden''. En de rest van het verhaal komt ook in zegswijzen en zo, want ,,Ze'' moest het per abuis toch eens onder ogen krijgen...
Goed. Het begon zo. Er was weinig of geen klandizie in haar zaak en de patron was zelf druk aan het tetteren. Als er wél veel volk is kan ik het leste neuske inkijken, kwestie van u ahum , op het juiste spoor dus.
Het gespreksonderwerp was de carrière van Malief en toen zuchtte Zij, terwijl ze schaar en kam neerlegde. ,,Ik wou ook in de journalistiek  gaan maar ze hebben mij daar ferm uitgelachen met mijn B-attest.'' Tja, nu is Ze wel iemand die veel dingen weet waarvan Malief geen flauw idee heeft. Zoals Wat de vijftig tinten grijs precies zijn, Ze heeft het in het Vlaams gelezen...
Anderzijds moet Malief altijd voorzichtig zijn als zij iets vertelt. Want meestal zegt Zij ,,die kennekik nie''.
Enfin, troost stond  op het programma. Dus zei Malief: Het is anders nogal simpel: een goeie journalist moet vooral graag schrijven''. 
,,Ho, maar dat doe ik graag'' was de repliek, da moogde aan iedereen vragen. Ik zal zelfs een boodschappenbriefke twee keer schrijven als het niet duidelijk is. En een brief zal ik overschrijven als er in geschrapt is...''
Met dit verhaal lagen de Kadokes bijna onder tafel van het lachen...
,,Zij dacht aan kaligrafie'' verzekerde mijn liefste wijsneus...

EEN STER...

Zijn naam  had ik vroeger nog gehoord: dat was de pedel van het Ladeuze plein. Maar die droeg een stofjas en was extra vriendelijk voor de porren die zo dwaas waren om op hoge hakken naar de aula te trippelen.
De echte Mon kwam jaren later in mijn leven. Een wat stugge figuur  van weinig woorden die Malief waarschijnlijk een compleet onbelangrijk wicht vond. Want terwijl hij zonder veel tamtam (Brusselse uitdrukking voor poeha) de strijdgebieden van Kroatië tot Rwanda in de krant bracht was zij alleen maar eens in Napels  over de grond gesleept. En dat zij haar handtas nog had verscheen in een verhaaltje over de Mandarina Duck die ongedeerd uit de overval kwam.
Mon is een man die geen flauwekul verkocht. Pas na het afscheid aan de Gossetlaan bleek hij ook een zeer sociale man. Anderen hebben dat al langer en beter verteld.
Op zijn uitvaartviering heb ik vooral het verhaal van zijn kleinzoon onthouden. Over die heel grote ster die  's nachts zo zal schitteren.
Dat ga ik zeker eens controleren...