Nee, dit is geen verhaal over vluchtelingen maar over mensen met een vaste job die onze minsteries, pardon, FOD's bevolken. Na de derde brief van de FOD economie mag u meelezen.
Niet dat ,,ze'' het niet zelf weten hé, hoe bizar het is om bijna een jaar lang hetzelfde te vragen, al twee keer achteraf te bellen dat de brief eigenlijk niet voor mij bedoeld is, maar ja...In afwachting dat ik voor de derde maal wordt opgebeld en ik de interviewer mijn deelneming mag betuigen...
Die derde brief dus. Een enquête voor mijn huishouden (!) over werkervaringen, opleidingen en diploma's en de belofte dat ene Linda mij binnen de maand zal vragen of mijn huishouden iets veranderd heeft in zijn(!) beroepssituatie.
Twee keer heb ik die arme beller dus al gezegd dat een alleenstaande zeventiger niet zo rap van beroepssituatie zal veranderen, en twee keer hoorde ik de beller stil zuchten.
Juist, ik heb één troost: de enquête is duidelijk anoniem en vertrouwelijk. En als FOD moeten ze er ook geen postzegel aan verkwisten.
Vergat nog de strenge mededeling ,,dat mijn medewerking belangrijk voor de kwaliteit van ons onderzoek is en daarom ook verplicht''...Ik zal de telefoon van Linda dus opnemen. Als ik thuis ben.
donderdag 21 december 2017
dinsdag 12 december 2017
MAANU...
Het was begin jaren zestig, ik zou naar Leuven gaan en voor journalist studeren. Dat had mijn toenmalige leraar Ludo E. mij voorgesteld. En dat ik zeker eens naar een spreekbeurt van Manu Ruys moest gaan. Ludo zou mij vergezellen. Het was een tijd dat je op zo'n voorstel gretig kon ingaan. En die ontmoeting was het begin van een halve eeuw stilzwijgende maar zeer oprechte bewondering.
1966: een wicht groen achter de oren, maar wel welkom op de redactie van een krant waar het meesterke al zijn wijsheid haalde. Hij heeft het mij nooit gezegd maar als ik verslag uitbracht over ,,de Jacqmainlaan'' luisterde hij wel.
Het was een tijd dat vrouwen op een redactie nog schaars goed waren. Met Maria Rosseels als groot voorbeeld. De eerste keer dat ik het verslag van Ruys aan de telefoon moest opnemen viel ik bijna van mijn stoel. Terwijl het gros van de mannen mij kinneke of dingske noemen (en mij niet verbeterden als ik mijnheer zei) hoorde ik de Wetstraatverslaggever zeggen: ha Lieve, 't is Manu hé.
Grote gesprekken over politiek en andere belangrijke onderwerpen hebben we nooit gevoerd maar toen ik als avondredacteur het bericht kreeg dat Dominique Vandamme, een nieuwe baas van de krant, in Frankrijk verongelukt was kon ik hem bellen en kreeg ik de nodige ondersteuning. In één van zijn boeken schreef hij later dat ik aan de telefoon bibberde toen ik hem het nieuws vertelde. Wat hij blijkbaar niet wist was dat ik bibberde omdat ik hem op een zondagavond thuis opbelde...
Nadat hij met pensioen ging heb ik hem een paar keer een kaartje gestuurd. Steeds kreeg ik antwoord. Ik heb ze nog altijd.
In 2014 zag ik hem in Lissewege weer op een reunie van de Standaardjournalisten. Net als lang geleden was ik er de enige vrouwelijke collega.
Vandaag heb ik de bladzijden in memoriam in ,,zijn krant'' gelezen. Volgens mij ontbrak er een belangrijk detail: wij noemden hem Maanu. Zoals het een Vlaming past.
1966: een wicht groen achter de oren, maar wel welkom op de redactie van een krant waar het meesterke al zijn wijsheid haalde. Hij heeft het mij nooit gezegd maar als ik verslag uitbracht over ,,de Jacqmainlaan'' luisterde hij wel.
Het was een tijd dat vrouwen op een redactie nog schaars goed waren. Met Maria Rosseels als groot voorbeeld. De eerste keer dat ik het verslag van Ruys aan de telefoon moest opnemen viel ik bijna van mijn stoel. Terwijl het gros van de mannen mij kinneke of dingske noemen (en mij niet verbeterden als ik mijnheer zei) hoorde ik de Wetstraatverslaggever zeggen: ha Lieve, 't is Manu hé.
Grote gesprekken over politiek en andere belangrijke onderwerpen hebben we nooit gevoerd maar toen ik als avondredacteur het bericht kreeg dat Dominique Vandamme, een nieuwe baas van de krant, in Frankrijk verongelukt was kon ik hem bellen en kreeg ik de nodige ondersteuning. In één van zijn boeken schreef hij later dat ik aan de telefoon bibberde toen ik hem het nieuws vertelde. Wat hij blijkbaar niet wist was dat ik bibberde omdat ik hem op een zondagavond thuis opbelde...
Nadat hij met pensioen ging heb ik hem een paar keer een kaartje gestuurd. Steeds kreeg ik antwoord. Ik heb ze nog altijd.
In 2014 zag ik hem in Lissewege weer op een reunie van de Standaardjournalisten. Net als lang geleden was ik er de enige vrouwelijke collega.
Vandaag heb ik de bladzijden in memoriam in ,,zijn krant'' gelezen. Volgens mij ontbrak er een belangrijk detail: wij noemden hem Maanu. Zoals het een Vlaming past.
zondag 10 december 2017
AL 25 JAAR
De kerstperiode is al 25 jaar geen feest meer voor Malief. Omdat in 1992 een vaste gast aan onze kersttafel verdween. Verdween in alle betekenissen van het woord. Hij was 50 jaar.
De invités voor onze kersttafel waren zonder veel afspraken in de loop der jaren uitgegroeid tot een mix van kinderen, ,,aanhang'' en familieleden zonder partner. Sommigen waren al twintig jaar alleen, Poiche, de broer, was net grootvader geworden en kwam toen niet meer. Omdat hij Kerst wou vieren in Duitsland, waar zoveel kerstsfeer was. We hebben hem nooit meer teruggezien.
Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe zijn moeder, Bomama, dat meer dan twintig jaar heeft kunnen overleven. Och ja, ik heb het al eerder verteld. Haar slogan was: ,,Maskes moeten sterk zijn''.
...En met die sneeuw op de stoep moet ik ook aan de Meester denken. Hij had hem ongetwijfeld al weg geborsteld, met een paar meter extra voor de buren als kerstcadeau.
De invités voor onze kersttafel waren zonder veel afspraken in de loop der jaren uitgegroeid tot een mix van kinderen, ,,aanhang'' en familieleden zonder partner. Sommigen waren al twintig jaar alleen, Poiche, de broer, was net grootvader geworden en kwam toen niet meer. Omdat hij Kerst wou vieren in Duitsland, waar zoveel kerstsfeer was. We hebben hem nooit meer teruggezien.
Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe zijn moeder, Bomama, dat meer dan twintig jaar heeft kunnen overleven. Och ja, ik heb het al eerder verteld. Haar slogan was: ,,Maskes moeten sterk zijn''.
...En met die sneeuw op de stoep moet ik ook aan de Meester denken. Hij had hem ongetwijfeld al weg geborsteld, met een paar meter extra voor de buren als kerstcadeau.
vrijdag 8 december 2017
ERENOTEN
Het college waar onze troonopvolgster momenteel school loopt (humaniora klinkt beter) werd ooit met grote vrucht en erenoten bezocht door de broers Poiche en Pezzeke. Van die laatste heb ik nooit een rapport gezien, dat van Poiche stak bij de nalatenschap van Bomama.
Als we vandaag de inspanningen van onze mevrouw Crevits naast dat rapport van onze Poiche leggen, dan worden we even stil. Jaja, het is meer dan vijftig jaar geleden, maar zeg nu zelf.
De kinderen hadden een nummer. Poiche was (alfabetisch) nummer twaalf. Er werden erenoten uitgedeeld en die ,,verkreeg'' je onder bepaalde voorwaarden.,, Het is niet voldoende geen straf verdiend te hebben: men moet bepaaldelijk meer dan gewoon zijn best hebben gedaan. Verlies van het rapportboekje wordt gestraft. ''
Ha, de erenoten: dat was een E in het rapport en dus Zeer goed. 1 was goed, 1 1/2 minder goed, 2 Onvoldoende en 3 Slecht.
Nog wat uitleg: ,,Volmaaktheid is uitzonderlijk. Door kwistig met erenoten te strooien zouden we de hele notering devaluëren...''en ,,De ouders gelieven dan ook de noot 1 op te vatten als inderdaad goed, en ze als dusdanig te beschouwen..''
Poiche zijn rapport?
Algemene orde: Gedrag, Voornaamheid : niks dan EEEEEEEEEE, echt waar, studiezaal een paar E's afgewisseld met 1 en 1 1/2.
Noot in rode letters in zijn rapport einde eerste trimester: ,, Poiche heeft flink gestudeerd. '' Met 34 mededingers en eindigend op plaats 2.
Nu mag de lezer raden wat het volgend trimester gebeurde. Iets minder E's voor voornaamheid. Hij had alweer zeer flink gestudeerd. Met 33 mededingers eindigend op plaats 1..Maar moest leren vriendelijker zijn in de omgang met zijn makkers...Achteraf bleek dat hij zeer vaak werd gepest. Toen hij naar de 6de Latijnse ging was hij net 11 jaar geworden...
Als we vandaag de inspanningen van onze mevrouw Crevits naast dat rapport van onze Poiche leggen, dan worden we even stil. Jaja, het is meer dan vijftig jaar geleden, maar zeg nu zelf.
De kinderen hadden een nummer. Poiche was (alfabetisch) nummer twaalf. Er werden erenoten uitgedeeld en die ,,verkreeg'' je onder bepaalde voorwaarden.,, Het is niet voldoende geen straf verdiend te hebben: men moet bepaaldelijk meer dan gewoon zijn best hebben gedaan. Verlies van het rapportboekje wordt gestraft. ''
Ha, de erenoten: dat was een E in het rapport en dus Zeer goed. 1 was goed, 1 1/2 minder goed, 2 Onvoldoende en 3 Slecht.
Nog wat uitleg: ,,Volmaaktheid is uitzonderlijk. Door kwistig met erenoten te strooien zouden we de hele notering devaluëren...''en ,,De ouders gelieven dan ook de noot 1 op te vatten als inderdaad goed, en ze als dusdanig te beschouwen..''
Poiche zijn rapport?
Algemene orde: Gedrag, Voornaamheid : niks dan EEEEEEEEEE, echt waar, studiezaal een paar E's afgewisseld met 1 en 1 1/2.
Noot in rode letters in zijn rapport einde eerste trimester: ,, Poiche heeft flink gestudeerd. '' Met 34 mededingers en eindigend op plaats 2.
Nu mag de lezer raden wat het volgend trimester gebeurde. Iets minder E's voor voornaamheid. Hij had alweer zeer flink gestudeerd. Met 33 mededingers eindigend op plaats 1..Maar moest leren vriendelijker zijn in de omgang met zijn makkers...Achteraf bleek dat hij zeer vaak werd gepest. Toen hij naar de 6de Latijnse ging was hij net 11 jaar geworden...
TOCH NIET!
Het was een vriendelijke, mogelijk anderstalige mevrouw die Malief woensdagavond aan de telefoon kreeg. Of ze misschien een paar vraagjes wou beantwoorden in verband met mobiliteit en zo. Malief was in een milde bui en zei ja. Opluchting aan de andere kant, hoeveel maal was ze al afgewimpeld?
Eerste vraag of ik Malief zus en zo was, adres en zo? Ja, dat klopt. Of ik de autobestuurder was die de meeste verplaatsingen deed van het gezin. Ha ja, ben alleen. En hoe oud ik was? Ik zei de waarheid en het werd even stil. Wat mijn postcode was? Ik zei 2800 en het werd nog stiller. Wou net specifiëren (je weet nooit met die anderstaligen) maar toen was de juffrouw er weer en zei :,,We hebben al genoeg mensen in deze regio.'' En Malief: ha ja, oude grijze dames wil je zeggen? Ze zei het al lachend maar ze werd vriendelijk bedankt. Oudjes mag je niet beledigen hé...
Eerste vraag of ik Malief zus en zo was, adres en zo? Ja, dat klopt. Of ik de autobestuurder was die de meeste verplaatsingen deed van het gezin. Ha ja, ben alleen. En hoe oud ik was? Ik zei de waarheid en het werd even stil. Wat mijn postcode was? Ik zei 2800 en het werd nog stiller. Wou net specifiëren (je weet nooit met die anderstaligen) maar toen was de juffrouw er weer en zei :,,We hebben al genoeg mensen in deze regio.'' En Malief: ha ja, oude grijze dames wil je zeggen? Ze zei het al lachend maar ze werd vriendelijk bedankt. Oudjes mag je niet beledigen hé...
zondag 3 december 2017
VIVAN BOMMA !
Nog en verhaaltje dat u nog te goed had...en zeker niet op Facebook zou gepubliceerd worden. Want dit is het relaas van een koppel semi-bejaarden dat een beetje per abuus in een reunie van nou ja, soortgenoten terecht kwam.
De suggestie kwam van Wiske, een soortgenote van Malief uit Oost-Vlaanderen. Of ze soms fan was van Soulsister, en dat die in een matinee op woensdag naar haar vaderstad kwamen.
Beetje raar, zo om 14uur, maar waarom ook niet. Het duo Malief/Wiske neemt alle gelegenheden te baat om samen op stap te gaan, dus...
Wel raar dat de kaartjes_ te koop in het cultureel centrum_ zo spotgoedkoop waren.
Die woensdagnamiddag gingen we dus op stap, tetterend en giechelend als gewoonlijk, nieuwe route naar de stadsschouwburg werd uitgeprobeerd en het was, ahum, vijf voor twee toen we er arriveerden. De mevrouw aan de balie zei mierzoet: ,, alla, de jongsten zen de leste'' waarop Malief, de onnozele ziel, reageerde met een ,,Ja, da zal wel!'' . Want zeg nu zelf, woensdagnamiddag, dan zijn zeker de scholieren van de partij?
Hela, ze wezen ons de weg naar de lift? Dat was de eerste keer in vier jaar dat ik daar kwam?
Malief begon een beetje te giechelen toen ze op het _stampvolle_ balkon kwamen, nog net twee plaatsjes vrij. En een deja-vu van formaat met al die gepermanente kopjes: mijn grootmoeder was destijds ook lid van de bond der gepensioneerden in Laken en zij was toen pakweg 85...
Het heeft ons niet belet om geweldig te genieten van het concert van Soulsister, met een diepe buiging voor het duo dat tussendoor passende mopjes vertelde over een ,,Lange Gust'' en een adres in Kontich.
Wel raar dat iedereen bleef zitten , dat de meneer voor mij de hele tijd zijn hand op zijn oor drukte...en na de pauze niet meer terugkeerde. Met hoorapparaat was het blijkbaar niet te pruimen. Hoera voor Malief die toen ongegeneerd haar stramme knie op zijn zetel legde. Het misstond niet...
De suggestie kwam van Wiske, een soortgenote van Malief uit Oost-Vlaanderen. Of ze soms fan was van Soulsister, en dat die in een matinee op woensdag naar haar vaderstad kwamen.
Beetje raar, zo om 14uur, maar waarom ook niet. Het duo Malief/Wiske neemt alle gelegenheden te baat om samen op stap te gaan, dus...
Wel raar dat de kaartjes_ te koop in het cultureel centrum_ zo spotgoedkoop waren.
Die woensdagnamiddag gingen we dus op stap, tetterend en giechelend als gewoonlijk, nieuwe route naar de stadsschouwburg werd uitgeprobeerd en het was, ahum, vijf voor twee toen we er arriveerden. De mevrouw aan de balie zei mierzoet: ,, alla, de jongsten zen de leste'' waarop Malief, de onnozele ziel, reageerde met een ,,Ja, da zal wel!'' . Want zeg nu zelf, woensdagnamiddag, dan zijn zeker de scholieren van de partij?
Hela, ze wezen ons de weg naar de lift? Dat was de eerste keer in vier jaar dat ik daar kwam?
Malief begon een beetje te giechelen toen ze op het _stampvolle_ balkon kwamen, nog net twee plaatsjes vrij. En een deja-vu van formaat met al die gepermanente kopjes: mijn grootmoeder was destijds ook lid van de bond der gepensioneerden in Laken en zij was toen pakweg 85...
Het heeft ons niet belet om geweldig te genieten van het concert van Soulsister, met een diepe buiging voor het duo dat tussendoor passende mopjes vertelde over een ,,Lange Gust'' en een adres in Kontich.
Wel raar dat iedereen bleef zitten , dat de meneer voor mij de hele tijd zijn hand op zijn oor drukte...en na de pauze niet meer terugkeerde. Met hoorapparaat was het blijkbaar niet te pruimen. Hoera voor Malief die toen ongegeneerd haar stramme knie op zijn zetel legde. Het misstond niet...
vrijdag 10 november 2017
De MAN VAN MELLE
Het leek wel alsof gisteren de derde wereldoorlog was uitgebroken. En de kwaliteitskrant blokletterde op de frontpagina dat de VRT haar goudhaantje had geslacht.
Ondertussen weten mijn familie en vrienden wat ik van zo'n sukkels vind. Maar in het geval van het goudhaantje noem ik het een kroniek van een aangekondigd drama. En dat heb ik eigenlijk niet zelf uitgevonden want het stond ook in de kwaliteitskrant. Een man die liefst rollen speelt waarin hij een sukkel, een underdog en een zielige don juan speelt? En die zelfs in zijn blote billen in een aambeien-operatie figureert? Toch leuk om die rol ook eens in het ware leven te proberen?
Tot spijt van alle (mooie jonge?) grietjes die er niet kunnen mee lachen, zeker niet als hij hen daarna niet meer laat meespelen op de televisie. Domme man van Melle, dat wel.
Ondertussen weten mijn familie en vrienden wat ik van zo'n sukkels vind. Maar in het geval van het goudhaantje noem ik het een kroniek van een aangekondigd drama. En dat heb ik eigenlijk niet zelf uitgevonden want het stond ook in de kwaliteitskrant. Een man die liefst rollen speelt waarin hij een sukkel, een underdog en een zielige don juan speelt? En die zelfs in zijn blote billen in een aambeien-operatie figureert? Toch leuk om die rol ook eens in het ware leven te proberen?
Tot spijt van alle (mooie jonge?) grietjes die er niet kunnen mee lachen, zeker niet als hij hen daarna niet meer laat meespelen op de televisie. Domme man van Melle, dat wel.
zondag 5 november 2017
MIJ GEDACHT!
De hele herfstvakantie geteisterd door een reclamespot? Malief wél. Ook al is die vakantie vandaag officiëel voorbij, en die reclame hopelijk ook, hier past een rechtzetting.
Voor wie het niet hoorde: een kind zeurt bij papa dat het nu vakantie is en ze (ja, 't is natuurlijk een meisje) moet nu naar oma en opa die alleen maar grotemensen TV heben. Maar ola, opa is ne slimme en zegt dat ze naar de herhalingen van FC DE KAMPIOENEN mag kijken en haar gelukzalige reactie is ,,Mij gedacht!''.
En nu kom ik op voor alle oma's en opa's die de hele herfstvakantie van hot naar her reden, bezorgd toekeken terwijl hun nageslacht droomde van toekomstige carrières als sportlegendes. Of alle pretparken van West-Europa bezochten...
Voor één keer spreekt Malief niet over haar Kadokes. Ze zijn de oppasleeftijd voorbij. En Malief en de Meester moesten het destijds zelfs héél lief vragen of wij ze mochten oppassen. Om later toe te geven dat elke logeerpartij, thuis of thuis aan zee, telkens een feest was.
En waarom Malief nu zo op haar teentjes is getrapt? Omdat de grootouders in de radiospot afgeschilderd worden als halve senielen die ook de hele dag voor de televisie hangen.
Spijtig dat Malief haar televisiecontract niet kan opzeggen. Ze zit niet bij Telenet.
Voor wie het niet hoorde: een kind zeurt bij papa dat het nu vakantie is en ze (ja, 't is natuurlijk een meisje) moet nu naar oma en opa die alleen maar grotemensen TV heben. Maar ola, opa is ne slimme en zegt dat ze naar de herhalingen van FC DE KAMPIOENEN mag kijken en haar gelukzalige reactie is ,,Mij gedacht!''.
En nu kom ik op voor alle oma's en opa's die de hele herfstvakantie van hot naar her reden, bezorgd toekeken terwijl hun nageslacht droomde van toekomstige carrières als sportlegendes. Of alle pretparken van West-Europa bezochten...
Voor één keer spreekt Malief niet over haar Kadokes. Ze zijn de oppasleeftijd voorbij. En Malief en de Meester moesten het destijds zelfs héél lief vragen of wij ze mochten oppassen. Om later toe te geven dat elke logeerpartij, thuis of thuis aan zee, telkens een feest was.
En waarom Malief nu zo op haar teentjes is getrapt? Omdat de grootouders in de radiospot afgeschilderd worden als halve senielen die ook de hele dag voor de televisie hangen.
Spijtig dat Malief haar televisiecontract niet kan opzeggen. Ze zit niet bij Telenet.
dinsdag 24 oktober 2017
GOO NEUS ZENNE
Ik krijg er de rittantik van, al die berichten over onze waardevolle erfenis, in casu ons dialect. Terwijl ik de Meester destijds als enige huwelijkse voorwaarde heb doen beloven dat we onze kinderen Nooit dialect mochten leren. Merkwaardig genoeg hoor ik de jongste jaren vooral van autochtone Mechelaars dat ze niet kunnen geloven dat ik een geboren Brusselès ben. ,,Dah hoerde ni'' Ja zég...
Gisteren heb ik ook een authentieke Congolese dame moeten overtuigen van mijn afkomst. Maar dat was misschien omdat ik niet zomaar voor de vuist weg op de juiste Franse benaming van een ,,aftrekker'' kon komen. In de betekenis van poetsgerief hé.
En daarmee kom ik (eindelijk) ter zake. Ik heb een gloednieuwe poetsvrouw en dat is een uitstekende oefening voor mijn tweede landstaal. Want bij het ,,bureau'' had ik laten weten dat het zeker een Franstalige mocht zijn. Het werd ,,Charlotte'' en ik dacht meteen aan een oude liefde. Congo dus.
Tijdens mijn ,,werkzaam leven'' hebben hier in totaal vijf dames rondgelopen als poetshulp waarvan ik de laatste twee oprecht heb aanbeden. ,,Vremde'' zoals ze hier zeggen. Deze maand is de zesde gearriveerd en jawel, ik ben in de wolken.
Nu kan ik veel beweren maar als zelfs Kalamity laat weten dat de vloeren nog nooit zo hebben geblonken... Maar wat mij vooral opvalt bij Charlotte, is dat ze een strenge leerschool heeft doorgemaakt. Dat wil ik haar nu afleren. Zoals niet gaan zitten tot ik het haar uitdrukkelijk vraag. Of met blote voeten naar de voordeur lopen ...om de gang niet vuil te maken. Of het laatste herfstblaadje
op het terras gaan oprapen ,,opdat de kleinkinderen straks goed kunnen spelen...'' Tja, als je muren vol kleuterfoto's hangen.
Maar wat mij vooral opvalt: ze is geen flauwe bees. 56 jaar, acht kinderen en telkens een busrit van een vol uur om hier te geraken. ,,De mensen doen raar'' zei ze gisteren. Als er oude mensen opstappen en ik mijn plaats wil afstaan willen ze die niet. Denken ze dat ik vuil ben?
Zou ze die ,,oude'' mensen eigenlijk juist inschatten? Gisteren zei ze dat ze dacht dat ik quatrevingt ans had...
Gisteren heb ik ook een authentieke Congolese dame moeten overtuigen van mijn afkomst. Maar dat was misschien omdat ik niet zomaar voor de vuist weg op de juiste Franse benaming van een ,,aftrekker'' kon komen. In de betekenis van poetsgerief hé.
En daarmee kom ik (eindelijk) ter zake. Ik heb een gloednieuwe poetsvrouw en dat is een uitstekende oefening voor mijn tweede landstaal. Want bij het ,,bureau'' had ik laten weten dat het zeker een Franstalige mocht zijn. Het werd ,,Charlotte'' en ik dacht meteen aan een oude liefde. Congo dus.
Tijdens mijn ,,werkzaam leven'' hebben hier in totaal vijf dames rondgelopen als poetshulp waarvan ik de laatste twee oprecht heb aanbeden. ,,Vremde'' zoals ze hier zeggen. Deze maand is de zesde gearriveerd en jawel, ik ben in de wolken.
Nu kan ik veel beweren maar als zelfs Kalamity laat weten dat de vloeren nog nooit zo hebben geblonken... Maar wat mij vooral opvalt bij Charlotte, is dat ze een strenge leerschool heeft doorgemaakt. Dat wil ik haar nu afleren. Zoals niet gaan zitten tot ik het haar uitdrukkelijk vraag. Of met blote voeten naar de voordeur lopen ...om de gang niet vuil te maken. Of het laatste herfstblaadje
op het terras gaan oprapen ,,opdat de kleinkinderen straks goed kunnen spelen...'' Tja, als je muren vol kleuterfoto's hangen.
Maar wat mij vooral opvalt: ze is geen flauwe bees. 56 jaar, acht kinderen en telkens een busrit van een vol uur om hier te geraken. ,,De mensen doen raar'' zei ze gisteren. Als er oude mensen opstappen en ik mijn plaats wil afstaan willen ze die niet. Denken ze dat ik vuil ben?
Zou ze die ,,oude'' mensen eigenlijk juist inschatten? Gisteren zei ze dat ze dacht dat ik quatrevingt ans had...
zondag 15 oktober 2017
HO MY GOD!...
Dit is een uitdrukking die Kadoke2 als piepjonge puber gebruikte en een oma moet meegaan met haar tijd.. My God dus...
Juist, Malief was gisteren in een boekhandel waar een collegaatje van lang geleden haar nieuwste boek kwam voorstellen. Malief had het gelezen op een berichtje aan het winkelraam. Bah ja, waarom niet. Het is niet omdat ik mijn recensies niet meer publiceer dat de belangstelling er niet is.
Ben wel van de ene verbazing in de andere gevallen...De schrijfster herkende mij niet, maar dat verwacht je niet van beroemdheden. Bovendien was mijn haar een halve eeuw geleden een halve meter langer. Ik herkende haar wel, nu ja, omdat ik wist dat ze er was.
En toen kwamen de fans binnensijpelen. Ik zat er een beetje ongemakkelijk bij want ben nooit lid geweest van de Vrouwengilde, zangkoren, of gerelateerde clubs. Vijftien, twintig dames en dan nog de meesten in mijn leeftijdscategorie, het is even wennen. En selfies nemen met de auteur. Voor Facebook natuurlijk.
Om te beginnen feliciteerde ik de meneer die zijn vrouw(of zo) vergezelde. Later kwamen er nog twee jongere heren maar ze verstopten zich op de achtergrond.
Zal het maar eerlijk toegeven, een schrijfster interviewen, ik heb het gelukkig nooit moeten doen. Want wat al larie en apekool we daar geserveerd krijgen? Ha, hoe geweldig ze schrijft, hoe spannend het soms is, hoe gevoelig ze over details gaat (Hoo jaa, die rode zetel., de malse gom!..), en dan toch één valabele vraag van een jongere fan: hoe ze meteen ter zake komt. Ho kirde de interviewster, dat is een goeie vraag, want dat doet ze hé?
Toen heb ik, zoals op school, een vingertje opgestoken en gevraagd of ze dat tijdens haar tijd bij de krant niet had geleerd? Meteen had ik blijkbaar de interessantste vraag van de namiddag gesteld.
En de schrijfster had een hapklaar voorbeeld hoe ze als eerste opdracht naar de persconferentie van een circus (of zo, ben het alweer vergeten) in Brussel mocht gaan, compleet met rijke lunch en cadeaus en dat ze daarna daar slechts een kortje mocht over schrijven.
Lap, die journalisten hé. Gelukkig werd ze auteur, en bescheiden zei ze dat ze al heu, misschien wel 39 boeken had geschreven.
Ik had er vroeger één gerecenseerd (De buitenkant van Meneer Jules) en omdat ik die wél goed vond kocht ik gisteren nog twee van haar boeken. Meteen beginnen lezen in ,,Wat ik nog weet'' en meteen wist ik ook waar die rode zetel vandaan kwam. De eerste helft heeft vaart en is best goed, de tweede helft is bladvulsel. Maar meteen heb ik ook de formule gevonden die ,,dames op leeftijd'' boeit. Onbegrepen echtgenotes, ondankbare kinderen, bedrogen vrouwen... Maar meer ga ik hier niet over vertellen want mij boeit dat niet!
Tja, wat zal het vandaag selfies geregend hebben op Facebook...
Juist, Malief was gisteren in een boekhandel waar een collegaatje van lang geleden haar nieuwste boek kwam voorstellen. Malief had het gelezen op een berichtje aan het winkelraam. Bah ja, waarom niet. Het is niet omdat ik mijn recensies niet meer publiceer dat de belangstelling er niet is.
Ben wel van de ene verbazing in de andere gevallen...De schrijfster herkende mij niet, maar dat verwacht je niet van beroemdheden. Bovendien was mijn haar een halve eeuw geleden een halve meter langer. Ik herkende haar wel, nu ja, omdat ik wist dat ze er was.
En toen kwamen de fans binnensijpelen. Ik zat er een beetje ongemakkelijk bij want ben nooit lid geweest van de Vrouwengilde, zangkoren, of gerelateerde clubs. Vijftien, twintig dames en dan nog de meesten in mijn leeftijdscategorie, het is even wennen. En selfies nemen met de auteur. Voor Facebook natuurlijk.
Om te beginnen feliciteerde ik de meneer die zijn vrouw(of zo) vergezelde. Later kwamen er nog twee jongere heren maar ze verstopten zich op de achtergrond.
Zal het maar eerlijk toegeven, een schrijfster interviewen, ik heb het gelukkig nooit moeten doen. Want wat al larie en apekool we daar geserveerd krijgen? Ha, hoe geweldig ze schrijft, hoe spannend het soms is, hoe gevoelig ze over details gaat (Hoo jaa, die rode zetel., de malse gom!..), en dan toch één valabele vraag van een jongere fan: hoe ze meteen ter zake komt. Ho kirde de interviewster, dat is een goeie vraag, want dat doet ze hé?
Toen heb ik, zoals op school, een vingertje opgestoken en gevraagd of ze dat tijdens haar tijd bij de krant niet had geleerd? Meteen had ik blijkbaar de interessantste vraag van de namiddag gesteld.
En de schrijfster had een hapklaar voorbeeld hoe ze als eerste opdracht naar de persconferentie van een circus (of zo, ben het alweer vergeten) in Brussel mocht gaan, compleet met rijke lunch en cadeaus en dat ze daarna daar slechts een kortje mocht over schrijven.
Lap, die journalisten hé. Gelukkig werd ze auteur, en bescheiden zei ze dat ze al heu, misschien wel 39 boeken had geschreven.
Ik had er vroeger één gerecenseerd (De buitenkant van Meneer Jules) en omdat ik die wél goed vond kocht ik gisteren nog twee van haar boeken. Meteen beginnen lezen in ,,Wat ik nog weet'' en meteen wist ik ook waar die rode zetel vandaan kwam. De eerste helft heeft vaart en is best goed, de tweede helft is bladvulsel. Maar meteen heb ik ook de formule gevonden die ,,dames op leeftijd'' boeit. Onbegrepen echtgenotes, ondankbare kinderen, bedrogen vrouwen... Maar meer ga ik hier niet over vertellen want mij boeit dat niet!
Tja, wat zal het vandaag selfies geregend hebben op Facebook...
dinsdag 10 oktober 2017
SHAFFY HUILT...
Malief dacht aan haar vader zaliger die destijds zo genoot van de liedjes van Ramses Shaffy...en zeker ook van Liesbeth List die hij met enig tremolo in zijn stem ,,de dochter van de vuurtorenwachter'' had genoemd. Lang geleden, en sindsdien is de Pastorale al door het Cruise-duo vermoord, maar ,,October'' zag ik zeker nog zitten.
Zodat ik vorig weekend met vriendin/collega naar de stadsschouwburg trok voor een concert. Ja, er waren heel veel ,,oude'' mensen in de zaal... De bezetting deed ons fronsen. Shaffy is al jaren in de farao-wereld, en Liesbeth schijnt haar teksten te vergeten en kwam dus ook niet. Eigenlijk hadden we het kunnen weten: met een aankondiging van zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder . Een zeer verdienstelijke Della Bosiers zong zo mooi als Liesbeth (oprecht bewonderd) maar Jelle Cleymans vocht vooral om de met uithalen schreeuwende Sabine op haar hoge hakken in de ogen te kunnen kijken en Bert Verbeke deed ons stilletjes bidden om die Ketnet-praatjes te doen stoppen.
We hebben niet echt gehuild want de kaartjes waren nu ook niet zo duur, In een recensie had ik hen één sterretje gegeven. Voor Della dan.
Zodat ik vorig weekend met vriendin/collega naar de stadsschouwburg trok voor een concert. Ja, er waren heel veel ,,oude'' mensen in de zaal... De bezetting deed ons fronsen. Shaffy is al jaren in de farao-wereld, en Liesbeth schijnt haar teksten te vergeten en kwam dus ook niet. Eigenlijk hadden we het kunnen weten: met een aankondiging van zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder . Een zeer verdienstelijke Della Bosiers zong zo mooi als Liesbeth (oprecht bewonderd) maar Jelle Cleymans vocht vooral om de met uithalen schreeuwende Sabine op haar hoge hakken in de ogen te kunnen kijken en Bert Verbeke deed ons stilletjes bidden om die Ketnet-praatjes te doen stoppen.
We hebben niet echt gehuild want de kaartjes waren nu ook niet zo duur, In een recensie had ik hen één sterretje gegeven. Voor Della dan.
maandag 11 september 2017
OMA???
Halftien is voor Malief nog net geen beschamend uur om 's morgens haar krant uit de bus te halen. Let wel, ik moet daarvoor wel een paar trapjes af en de stoep op en geef daarbij aan buren en passanten een inkijk in een paar rode muiltjes (en vandaag) een zwart/groen gekleurd paar sokken. Voor de rest alles deftig dichtgeknoopt. Gewassen en min of meer gekamd ook, ha ja, je woont niet zomaar in een zogeheten deftige straat.
Net toen ik vandaag alle sloten en sleutels had omgedraaid hoorde ik vrolijk gekwetter. Bon, gelukkig geen dames op uitstap (dan was ik nog net niet goed genoeg uitgedost) , gewoon kleuters. En wat een schattige processie ik toen zag passeren.
Eerlijk waar, was het een Mathilde-ervaring? Ik kon het niet laten en begon enthousiast te wuiven. Ze waren met velen, hun getater viel stil en ze wuifden bijna allemaal terug. Een stoere wou zelfs een vuistje geven, maar daarvoor stond ik net een trapje te hoog. En ééntje piepte voorzichtig ,,ooomaaa?''. Geweldig toch? De waarheid komt uit de kindermond. Enfin, misschien heeft zij ook een oma met blond haar?
Net toen ik vandaag alle sloten en sleutels had omgedraaid hoorde ik vrolijk gekwetter. Bon, gelukkig geen dames op uitstap (dan was ik nog net niet goed genoeg uitgedost) , gewoon kleuters. En wat een schattige processie ik toen zag passeren.
Eerlijk waar, was het een Mathilde-ervaring? Ik kon het niet laten en begon enthousiast te wuiven. Ze waren met velen, hun getater viel stil en ze wuifden bijna allemaal terug. Een stoere wou zelfs een vuistje geven, maar daarvoor stond ik net een trapje te hoog. En ééntje piepte voorzichtig ,,ooomaaa?''. Geweldig toch? De waarheid komt uit de kindermond. Enfin, misschien heeft zij ook een oma met blond haar?
donderdag 7 september 2017
INTIMIDATIE...
Vandaag nog wat inspiratie gehaald uit de krant. Dat meisjes karate moeten leren. Enfin nee, dat ze zich moeten verdedigen tegen die geile bokken. Of zoiets. Mag ik even herhalen wat mijn moeders lijfspreuk was? ,,Maskes moeten sterk zijn''. Niets nieuws onder de zon dus.
Wat mij in het krantenverhaal wel opvalt is dat de meisjes nu pas 11 zijn als ze worden lastig gevallen. En dat moeders dan vooral zeggen dat ze ,,voorzichtig'' moeten zijn. Ha ja, dat was in ,,mijn tijd'' ook zo. Met dank aan zuster Polydora. Alleen snapten wij in het derde leerjaar absoluut niet wat ze bedoelde met mannen op ne motto die een pop mee hadden en dat we daar zeker niets mochten tegen zeggen.
Ondertussen heb ik als dertienjarige ook op een bomvolle tram nr 1 op weg naar school in Schaarbeek gestaan en vanalles gevoeld waar ik niks van snapte. En als ik zat was daar altijd een meneer die tegen mij leunde en strak naar buiten keek. Eén keer zei ik tegen de mevrouw rechtover mij (voor alle zekerheid in het Frans, Brussel hé): ce type est vraiment ambetant. Ik sprak nog niet vloeiend Frans hé. En de mevrouw reageerde met een frons en hoofdschudden. De eerste en laatste keer dat ik hulp inriep.
Op de tweede tram nr74 naar de ,,place des Bienfaiteurs'' (what's in a name) was er een deftige meneer in regenjas die altijd iets heel raars liet zien. Een soort knoop of zo. Maar omdat ik nooit schoolvriendinnen had op deze tramlijnen heb ik de miserie in stilte gedragen.
Och nee, de wraak kwam later. Al wat ouder en mondiger hebben we later op allerlei plaatsen de potloodventers een eeuwige impotentie bezorgd door hardop te wijzen en te lachen. Maar toen zaten we al op de peda in Leuven.
Moeten de ,,oudere'' meisjes helpen? Wat zeker niet lukt is wat ik ooit eens deed in de Kruidtuin. Ik las een boekje, niet ver van mij werden twee grietjes op een handdoek door een stel gasten ,,vastgepakt''. Ik zag dat ze in discussie gingen maar de jongens lachten hen uit. En deze moeder riep dus: ,,Zeg, laat die meisjes eens gerust''. Waarna ik te horen kreeg dat ik zeker ook eens wilde. Helaas, en toen lachten de grietjes ook...
Tenslotte: toch ook ,,als iets ouder meisje'' het verschil zien tussen pubergedrag, zoals in het voorbijgaan in je nek likken... (dat in volle redactielokaal gebeurt) en het stiekeme vastpakken achter de deur in de gang, zogezegd omdat het Nieuwjaar is. Wie het schoentje past die trekke het aan. Persoonlijk vind ik ze allebei sukkels.
Wat mij in het krantenverhaal wel opvalt is dat de meisjes nu pas 11 zijn als ze worden lastig gevallen. En dat moeders dan vooral zeggen dat ze ,,voorzichtig'' moeten zijn. Ha ja, dat was in ,,mijn tijd'' ook zo. Met dank aan zuster Polydora. Alleen snapten wij in het derde leerjaar absoluut niet wat ze bedoelde met mannen op ne motto die een pop mee hadden en dat we daar zeker niets mochten tegen zeggen.
Ondertussen heb ik als dertienjarige ook op een bomvolle tram nr 1 op weg naar school in Schaarbeek gestaan en vanalles gevoeld waar ik niks van snapte. En als ik zat was daar altijd een meneer die tegen mij leunde en strak naar buiten keek. Eén keer zei ik tegen de mevrouw rechtover mij (voor alle zekerheid in het Frans, Brussel hé): ce type est vraiment ambetant. Ik sprak nog niet vloeiend Frans hé. En de mevrouw reageerde met een frons en hoofdschudden. De eerste en laatste keer dat ik hulp inriep.
Op de tweede tram nr74 naar de ,,place des Bienfaiteurs'' (what's in a name) was er een deftige meneer in regenjas die altijd iets heel raars liet zien. Een soort knoop of zo. Maar omdat ik nooit schoolvriendinnen had op deze tramlijnen heb ik de miserie in stilte gedragen.
Och nee, de wraak kwam later. Al wat ouder en mondiger hebben we later op allerlei plaatsen de potloodventers een eeuwige impotentie bezorgd door hardop te wijzen en te lachen. Maar toen zaten we al op de peda in Leuven.
Moeten de ,,oudere'' meisjes helpen? Wat zeker niet lukt is wat ik ooit eens deed in de Kruidtuin. Ik las een boekje, niet ver van mij werden twee grietjes op een handdoek door een stel gasten ,,vastgepakt''. Ik zag dat ze in discussie gingen maar de jongens lachten hen uit. En deze moeder riep dus: ,,Zeg, laat die meisjes eens gerust''. Waarna ik te horen kreeg dat ik zeker ook eens wilde. Helaas, en toen lachten de grietjes ook...
Tenslotte: toch ook ,,als iets ouder meisje'' het verschil zien tussen pubergedrag, zoals in het voorbijgaan in je nek likken... (dat in volle redactielokaal gebeurt) en het stiekeme vastpakken achter de deur in de gang, zogezegd omdat het Nieuwjaar is. Wie het schoentje past die trekke het aan. Persoonlijk vind ik ze allebei sukkels.
zondag 3 september 2017
OEI MENEER BOMA !
De vraag kwam niet geheel onverwacht. Wat ik van de mode vond? Welja, van de nieuwe mannenmode? Zoals het Malief past werd het een, zeg maar sarcastisch antwoord. Dat ik daar gelukkig niet meer voor betaald werd, om er iets gefundeerd over te schrijven...
En onder ons stilletjes bekennen dat mode het laatste is waar ik na een kwart eeuw ,,moderedactrice'' nog van wakker lig. Maar vandaag heb ik wel hardop gelachen.
Bizarre herenmode is mij niet vreemd en Walter is wat dat betreft een voorloper. Maar wel een getalenteerde, en nog een fijne man ook. En daar kan de lange baard en de vingers vol knoesten van ringen niets aan veranderen. Meer zelfs, ik zie hem graag. Heu, niet zijn kleren maar de man die geen greintje pretentie demonstreert.
Ter zake. Vandaag dus de ,,nieuwe'' herenmode in mijn lijfkrant bekeken. God, wat zijn die nieuwe ontwerpers geniaal. Maar waar had ik dat verdorie nog gezien? Ha ja, bij Balthazar Boma. Dat komt er van als je eens een oude aflevering van FC De Kampioenen ziet. Mij gedacht!
En onder ons stilletjes bekennen dat mode het laatste is waar ik na een kwart eeuw ,,moderedactrice'' nog van wakker lig. Maar vandaag heb ik wel hardop gelachen.
Bizarre herenmode is mij niet vreemd en Walter is wat dat betreft een voorloper. Maar wel een getalenteerde, en nog een fijne man ook. En daar kan de lange baard en de vingers vol knoesten van ringen niets aan veranderen. Meer zelfs, ik zie hem graag. Heu, niet zijn kleren maar de man die geen greintje pretentie demonstreert.
Ter zake. Vandaag dus de ,,nieuwe'' herenmode in mijn lijfkrant bekeken. God, wat zijn die nieuwe ontwerpers geniaal. Maar waar had ik dat verdorie nog gezien? Ha ja, bij Balthazar Boma. Dat komt er van als je eens een oude aflevering van FC De Kampioenen ziet. Mij gedacht!
donderdag 31 augustus 2017
HA JAA...
Nooit te laat (te oud) om iets te keren, dat heeft Malief dezer dagen een beetje lacherig ondervonden. En dat zit zo: in dit redelijk van kastjes, laden en donkere krochten voorziene huis (bouwjaar 1937 of zo) is het mijn opdracht geworden om alle rommel (genante en andere) op te ruimen. Doet mij beetje aan Bomama denken die al jaren voor ze naar de home vertrok mij verwittigde dat er van vier generaties twijfelachtige nalatenschap was achter gebleven.
Hoezo? Daar was ,,peterke'', Malief haar overgrootvader, en binnenschipper die in Brussel bij zijn dochter Agatha kwam wonen. Dat was mijn grootmoeder die zich ,,Caroline'' liet noemen want ,,Agat wa was da nu ne naam''.. Gelukkig was Peterke en Moeder overleden voor het oorlog werd. In de jaren vijftig verhuisden Caroline en man mee naar onze nieuw gebouwde woning, en jawel, op de zolder kwam een koffer terecht van de binnenschipper en zijn vrouw die een trouwboekje hadden waarin een stuk of vijftien kinderen stonden...Er werd gezegd twintig...En bruine foto's en rare verfrommelde documenten, en brieven van verstoten vriendinnen. Malief heeft ze als veertienjarige allemaal mogen zien...omdat Caroline ( mijn Meter) haar bed jaren heeft gedeeld met...mij omdat haar man ondertussen gestorven was. Tja, het was een tijd dat meisjes nog gehoorzaamden...
Langdradig, ik geef het toe. Maar ik kom ter zake.
Aan een redelijk avontuurlijk (hm) leven heeft Malief dus ook laden vol brieven overgehouden. Zeer leerrijk, wat grietjes in de pubertijd allemaal schreven...En hoe weinig ik zelf snapte...
Eén voorbeeld. Zo kreeg ik als 16-jarige een brief van een Duitse jongeman van 19 die zijn adres op een stukje Atomium had gekrast. En hoe zijn zotte grietjes hé: ik had hem een briefje geschreven. Wat ik zelf geschreven heb ( 't zal een geweldig Duits geweest zijn!) weet ik niet meer, maar zijn lang antwoord was veelzeggend. En die brief heb ik dus nog eens gelezen. Eén zin had ik toen zeker niet gesnapt. Hij en zijn neef Peter vreesden dat ik een oude meneer was...Maar mijn foto had hen gerustgesteld.
In dezelfde lade lag een bierkartonnetje en ik dacht: Heu? Ach ja, op de achterkant stond naam en adres van Bodo Feige, een Duitser die ik later op schoolreis in Rüdesheim had ontmoet en jawel: grote liefde. Maar brieven moesten we niet meer schrijven. Een week later stuurde zijn kameraad zijn doodsbericht uit de krant naar een klasgenootje. ,,Er prallte mit seinem Wagen gegen ein Lastzug an''. Het enige Duits dat ik een halve eeuw heb onthouden.
En op vraag van een lezertje: in 1961 was ,,grote liefde'': een arm rond je schouder, handjes vasthouden en tot slot even mee op de trein springen en de belofte herhalen: jij schrijft mij, ik schrijf jou! Ha ja, zijn boeket bloemen heb ik onder mijn klasgenootjes verdeeld.
Hoezo? Daar was ,,peterke'', Malief haar overgrootvader, en binnenschipper die in Brussel bij zijn dochter Agatha kwam wonen. Dat was mijn grootmoeder die zich ,,Caroline'' liet noemen want ,,Agat wa was da nu ne naam''.. Gelukkig was Peterke en Moeder overleden voor het oorlog werd. In de jaren vijftig verhuisden Caroline en man mee naar onze nieuw gebouwde woning, en jawel, op de zolder kwam een koffer terecht van de binnenschipper en zijn vrouw die een trouwboekje hadden waarin een stuk of vijftien kinderen stonden...Er werd gezegd twintig...En bruine foto's en rare verfrommelde documenten, en brieven van verstoten vriendinnen. Malief heeft ze als veertienjarige allemaal mogen zien...omdat Caroline ( mijn Meter) haar bed jaren heeft gedeeld met...mij omdat haar man ondertussen gestorven was. Tja, het was een tijd dat meisjes nog gehoorzaamden...
Langdradig, ik geef het toe. Maar ik kom ter zake.
Aan een redelijk avontuurlijk (hm) leven heeft Malief dus ook laden vol brieven overgehouden. Zeer leerrijk, wat grietjes in de pubertijd allemaal schreven...En hoe weinig ik zelf snapte...
Eén voorbeeld. Zo kreeg ik als 16-jarige een brief van een Duitse jongeman van 19 die zijn adres op een stukje Atomium had gekrast. En hoe zijn zotte grietjes hé: ik had hem een briefje geschreven. Wat ik zelf geschreven heb ( 't zal een geweldig Duits geweest zijn!) weet ik niet meer, maar zijn lang antwoord was veelzeggend. En die brief heb ik dus nog eens gelezen. Eén zin had ik toen zeker niet gesnapt. Hij en zijn neef Peter vreesden dat ik een oude meneer was...Maar mijn foto had hen gerustgesteld.
In dezelfde lade lag een bierkartonnetje en ik dacht: Heu? Ach ja, op de achterkant stond naam en adres van Bodo Feige, een Duitser die ik later op schoolreis in Rüdesheim had ontmoet en jawel: grote liefde. Maar brieven moesten we niet meer schrijven. Een week later stuurde zijn kameraad zijn doodsbericht uit de krant naar een klasgenootje. ,,Er prallte mit seinem Wagen gegen ein Lastzug an''. Het enige Duits dat ik een halve eeuw heb onthouden.
En op vraag van een lezertje: in 1961 was ,,grote liefde'': een arm rond je schouder, handjes vasthouden en tot slot even mee op de trein springen en de belofte herhalen: jij schrijft mij, ik schrijf jou! Ha ja, zijn boeket bloemen heb ik onder mijn klasgenootjes verdeeld.
maandag 21 augustus 2017
BOODSCHAP...
PAS OP
KOER IS
GLAD
Al meer dan tien jaar plakt een gele post-it op de binnenkant van de garagedeur. Een boodschap van de Meester die er zijn paraaf onder zette. Net als de Meester zijn de mensen die moesten op passen er nu ook niet meer.
Het moet de winter van 2003 geweest zijn. Het had hier 's nachts flink gevroren en er lag zelfs wat aangekoekte sneeuw in onze kleine tuin. Louis en Maria werden verwacht. Ze kwamen kijken naar de Kadokes,, met als ere-titel ,,moeke'' en ,,vake'', want ze waren de ,,andere' grootouders.
Vorige week hebben de Kadokes afscheid genomen van hun ,,andere'' opa. Waarna Malief als laatste ,,grootouder'' overblijft. Eerder hadden ze mij gevraagd wat ik nog kon vertellen over vake. Ik heb over het briefje verteld, en dat ,,moeke'' met de bus kwam uit Willebroek om met de (zware) tweelingkoets door de Kruidtuin te wandelen. En dat ze toen misschien zelfs al ouder was dan Malief nu.
Dat gele briefje hangt er nog (ik ben speciaal gaan kijken). Er plakken wat spinnenwebben op en zover ik mij herinner heeft het niet meer geijzeld in onze kleine tuin.
KOER IS
GLAD
Al meer dan tien jaar plakt een gele post-it op de binnenkant van de garagedeur. Een boodschap van de Meester die er zijn paraaf onder zette. Net als de Meester zijn de mensen die moesten op passen er nu ook niet meer.
Het moet de winter van 2003 geweest zijn. Het had hier 's nachts flink gevroren en er lag zelfs wat aangekoekte sneeuw in onze kleine tuin. Louis en Maria werden verwacht. Ze kwamen kijken naar de Kadokes,, met als ere-titel ,,moeke'' en ,,vake'', want ze waren de ,,andere' grootouders.
Vorige week hebben de Kadokes afscheid genomen van hun ,,andere'' opa. Waarna Malief als laatste ,,grootouder'' overblijft. Eerder hadden ze mij gevraagd wat ik nog kon vertellen over vake. Ik heb over het briefje verteld, en dat ,,moeke'' met de bus kwam uit Willebroek om met de (zware) tweelingkoets door de Kruidtuin te wandelen. En dat ze toen misschien zelfs al ouder was dan Malief nu.
Dat gele briefje hangt er nog (ik ben speciaal gaan kijken). Er plakken wat spinnenwebben op en zover ik mij herinner heeft het niet meer geijzeld in onze kleine tuin.
zondag 6 augustus 2017
UIT DE OUDE DOOS
Bij gebrek aan verhalen over schattige nakomelingen _ tja, lange lorejassen die je op de trap zetten om min of meer op niveau te knuffelen_ was Malief vanmorgen in een vergeelde knipseldoos gesukkeld. Om te beginnen om te achterhalen of het geheugen haar niet in de steek liet, want in de lijfkrant stond vandaag dus een verhaal over Eddy Bellegueule. Maar dat was de aanleiding, daar had Malief in 2015 inderdaad nog een recensie over geschreven.
En toen kwam daar de knipselmap, en een verhaal, niet over de Kadokes, maar over de rechtstreekse nakomelingen.. Over de Brusselse roots en hoe dat in het ter ziele gegane ,,Beknopt Verslag'' (DS en NB...)verscheen..U leest toch ook?
EEN FAFOEL MET SJOENKELPUUTE
Lange Jojo en zijn Jules Cesar zijn er in niet geringe mate verantwoordelijk voor: mijn dochters hebben hun Brusselse wortels ontdekt. Met een beetje hulp van de Mechelse lokale radio, wel te verstaan, waar ik Lange Jojo het zondagse verzoekprogramma liet teisteren temidden van klubliederen van Malinois en Racing. Aanvankelijk was de belangstelling maar matig, ze snapten er eerlijk geen fluit van.
Het geluk heeft me dan een handje geholpen: als trouwe Anderlechtsupporters wilden ze voor de lol weleens het woord ,,kassuul'' leren uitspreken. Mijn grootmoeder kon dat zo lief tegen mij zeggen: ,,zot kassuul''... Hun u's klonken echter afschuwelijk, en voorts betrapten ze mij voortdurend op kontradikties: mijn zogenaamd Brussels klonk helemaal niet zoals Lange Jojo. Natuurlijk, ik heb ook Brabantse wortels.
Maar je moet nooit wanhopen. Want toen gingen ze logeren bij hun Brusselse bomama. En bleek het Brusselse nichtje te vrijen met een knaap met puntschoenen en maniertjes. Dat was dus een fafoel.. Niet dat je niet modieus gekleed mag zijn hoor, maar je moet wel wat in je hersenpan hebben. Dan ben je een ,,fakain''. Iemand die iets stiekem uitspookt? Dan ben je ,,nen haimelaiken doeiker''. Een onnozelaar -zonder nette kleren- is een ,,taike boem'' en iemand zonder haar is ,,nen blich''. Tussendoor leerden ze nog dat iemand die struikelt ,,sjoekelpuute'' heeft en al blijft hun uitspraak _evenals mijn fonetische spelling_ lamentabel, ze hebben de smaak te pakken en leren schoolviendinnen ,,vreemde woorden''. Maar de mooiste beloning kwam toen ik dezer dagen mijn keurig pratende jongste tijdens de voetbaluitzending entoesiast hoorde roepen ,,da's ne straffe ket..''
Het verhaal dateert uit 1983, vandaar de voor hedendaagse ogen bizarre spelling...
En ik noem het ook stilletjes een eerbetoon aan ons mama die ik sinds vorig jaar nog altijd mis.
En toen kwam daar de knipselmap, en een verhaal, niet over de Kadokes, maar over de rechtstreekse nakomelingen.. Over de Brusselse roots en hoe dat in het ter ziele gegane ,,Beknopt Verslag'' (DS en NB...)verscheen..U leest toch ook?
EEN FAFOEL MET SJOENKELPUUTE
Lange Jojo en zijn Jules Cesar zijn er in niet geringe mate verantwoordelijk voor: mijn dochters hebben hun Brusselse wortels ontdekt. Met een beetje hulp van de Mechelse lokale radio, wel te verstaan, waar ik Lange Jojo het zondagse verzoekprogramma liet teisteren temidden van klubliederen van Malinois en Racing. Aanvankelijk was de belangstelling maar matig, ze snapten er eerlijk geen fluit van.
Het geluk heeft me dan een handje geholpen: als trouwe Anderlechtsupporters wilden ze voor de lol weleens het woord ,,kassuul'' leren uitspreken. Mijn grootmoeder kon dat zo lief tegen mij zeggen: ,,zot kassuul''... Hun u's klonken echter afschuwelijk, en voorts betrapten ze mij voortdurend op kontradikties: mijn zogenaamd Brussels klonk helemaal niet zoals Lange Jojo. Natuurlijk, ik heb ook Brabantse wortels.
Maar je moet nooit wanhopen. Want toen gingen ze logeren bij hun Brusselse bomama. En bleek het Brusselse nichtje te vrijen met een knaap met puntschoenen en maniertjes. Dat was dus een fafoel.. Niet dat je niet modieus gekleed mag zijn hoor, maar je moet wel wat in je hersenpan hebben. Dan ben je een ,,fakain''. Iemand die iets stiekem uitspookt? Dan ben je ,,nen haimelaiken doeiker''. Een onnozelaar -zonder nette kleren- is een ,,taike boem'' en iemand zonder haar is ,,nen blich''. Tussendoor leerden ze nog dat iemand die struikelt ,,sjoekelpuute'' heeft en al blijft hun uitspraak _evenals mijn fonetische spelling_ lamentabel, ze hebben de smaak te pakken en leren schoolviendinnen ,,vreemde woorden''. Maar de mooiste beloning kwam toen ik dezer dagen mijn keurig pratende jongste tijdens de voetbaluitzending entoesiast hoorde roepen ,,da's ne straffe ket..''
Het verhaal dateert uit 1983, vandaar de voor hedendaagse ogen bizarre spelling...
En ik noem het ook stilletjes een eerbetoon aan ons mama die ik sinds vorig jaar nog altijd mis.
zaterdag 8 juli 2017
ZZZZZZZZZ
Hoera, bouwverlof. Gedaan met kloppen en boren bij de buren en bijpassende versperde garage . Intens genieten van de nalatenschap van ons mama en de Meester: vier prachtig gebloemde hortensia's, van roze tot paars tot donkerrood.
Plus enkele kilo's achterstallige lectuur. De aard van het beestje.
Plus enkele kilo's achterstallige lectuur. De aard van het beestje.
maandag 3 juli 2017
MIS POES
Waar zijn die internetflurken toch mee bezig? Akkoord , Malief moest maar geen suggestieve titels als ,,Telefoonseks'' en ,,Content'' gebruiken maar het resultaat mag u ook kennen.
Gisteren nog gelachen met (voor bejaarden hé) het bizarre woordgebruik van de hippe gemeenschap. Gemeenschap in de betekenis van groep hé flurken...
Vandaag mijn overzicht van laatste berichten bekeken, en jawel aan de ,,Telefoonseks'' hing een reactie van een mij onbekende firma dat het zo'n tof artikel was. En meteen een link naar hun site. Wat dacht je. Nee, is al gewist.
Mogelijk hadden ze een halvegare Brusselaar aangeworven die het internet afschuimt op pikante verhalen. Die man/vrouw kan niet goed lezen (Nederlands hé) maar Telefoonseks en Content, dat is het. Content in de Brusselse betekenis van héél tevreden hé.
En val nu niet over die poes in de titel. Dat is een valabele uitdrukking om die sukkels eens uit te lachen.
Heu ja, ik weet ook dat er ,,zoekmachines'' bestaan hoor. Maar daar kan ik geen verhaaltje over kwijt...
Gisteren nog gelachen met (voor bejaarden hé) het bizarre woordgebruik van de hippe gemeenschap. Gemeenschap in de betekenis van groep hé flurken...
Vandaag mijn overzicht van laatste berichten bekeken, en jawel aan de ,,Telefoonseks'' hing een reactie van een mij onbekende firma dat het zo'n tof artikel was. En meteen een link naar hun site. Wat dacht je. Nee, is al gewist.
Mogelijk hadden ze een halvegare Brusselaar aangeworven die het internet afschuimt op pikante verhalen. Die man/vrouw kan niet goed lezen (Nederlands hé) maar Telefoonseks en Content, dat is het. Content in de Brusselse betekenis van héél tevreden hé.
En val nu niet over die poes in de titel. Dat is een valabele uitdrukking om die sukkels eens uit te lachen.
Heu ja, ik weet ook dat er ,,zoekmachines'' bestaan hoor. Maar daar kan ik geen verhaaltje over kwijt...
zondag 2 juli 2017
CONTENT
Content is iets wat wij in Brussel zeggen. Maar wij zijn niet content. We ,,hebben content''. Straf hé.
Dat is wat Malief dit weekend geleerd heeft toen ze, puur van verveling, eens de Jobat ging lezen. En zich afvroeg of haar diploma Pol&Soc/communicatie vandaag de dag nog gegeerd was....
Die puntjes staan er niet zo maar .Ik werd er helemaal stil van.
Natuurlijk hoort het niet om als senior (vroeger zegden ze bejaarde) te denken dat je nog alles weet/snapt. Een van mijn geloofsgenoten (Ben Crabbé dus) hoor ik het bijna dagelijks zeggen als één van zijn kandidaten een mondvol Engels mompelt en daarmee een beetje verbergt dat hij dozen in rekken stopt. Want zo klinkt de uitleg dan in het Nederlands/Antwerps/Gents. Terwijl dat toch slimme kwissers zijn. Pardon, clevere.
Terug naar de advertentie voor een verkoper, pardon sales manager. Mensen met een commerciële drive dus. Maar we zochten iets in ,,Communicatie''. Dat vraagt een creatief conceptuele geest voor contact met pers (zo simpel) en stakeholders. Die zitten dus te wachten op je digitale voelsprieten voor een consistente online-offlinecommunicatie en tover je een vlotte professionele babbel uit je hoed. Nog een ander kledingstuk is noodzakelijk :,,je draagt een aardige rugzak aan ervaring''.
En nu een bekentenis. Malief had de bladzijde met wervende blabla opzij gelegd met een blogje in het achterhoofd. Oei, blog, dat is iets wat ik niet ongestraft kan gebruiken. Stukje dus.
Geen skills, geen teamplayer, geen peoplemanager, en geen marktconform salaris. Want ik heb de krant al weg gegooid.
Dat is wat Malief dit weekend geleerd heeft toen ze, puur van verveling, eens de Jobat ging lezen. En zich afvroeg of haar diploma Pol&Soc/communicatie vandaag de dag nog gegeerd was....
Die puntjes staan er niet zo maar .Ik werd er helemaal stil van.
Natuurlijk hoort het niet om als senior (vroeger zegden ze bejaarde) te denken dat je nog alles weet/snapt. Een van mijn geloofsgenoten (Ben Crabbé dus) hoor ik het bijna dagelijks zeggen als één van zijn kandidaten een mondvol Engels mompelt en daarmee een beetje verbergt dat hij dozen in rekken stopt. Want zo klinkt de uitleg dan in het Nederlands/Antwerps/Gents. Terwijl dat toch slimme kwissers zijn. Pardon, clevere.
Terug naar de advertentie voor een verkoper, pardon sales manager. Mensen met een commerciële drive dus. Maar we zochten iets in ,,Communicatie''. Dat vraagt een creatief conceptuele geest voor contact met pers (zo simpel) en stakeholders. Die zitten dus te wachten op je digitale voelsprieten voor een consistente online-offlinecommunicatie en tover je een vlotte professionele babbel uit je hoed. Nog een ander kledingstuk is noodzakelijk :,,je draagt een aardige rugzak aan ervaring''.
En nu een bekentenis. Malief had de bladzijde met wervende blabla opzij gelegd met een blogje in het achterhoofd. Oei, blog, dat is iets wat ik niet ongestraft kan gebruiken. Stukje dus.
Geen skills, geen teamplayer, geen peoplemanager, en geen marktconform salaris. Want ik heb de krant al weg gegooid.
zaterdag 24 juni 2017
TELEFOONSEKS?
Juist, wat heeft ze nu weer uitgestoken hoor ik vrienden en kennisen mompelen. Niks. Achteraf wel gelachen...
Zaterdagmiddag. Net twee mootjes zalm in de pan gelegd. Shit: telefoon. Malief neemt altijd op, ook als het niet past en zegt beleefd ''hallo,, en haar achternaam. Stilte.,, Wie wou u spreken? Meestal krijg ik dan sukkels die naar de apotheker vragen (nog ouder dan ik dus) en leg ik vriendelijk uit dat het nummer van de apotheker één nummertje verschilt van de mijne. De meesten hebben het snel door en mompelen iets, sommigen vragen of ik de pillekes toch niet kan brengen?
Zaterdag was het iets anders. Een zware stem vroeg of hij zijn moeder kon spreken...Tja, nu zat ik vanmorgen al veel aan mijn moeder, schoonmoeder en grootmoeder(s) te denken, dus ik zuchtte even Dacht dat het een mopje van Pezzeke was (hoewel, zo'n mop is lang geleden) of misschien Kadoke1, wiens stem toch ook al flink in de kelder klinkt...
Ik dacht: ik speel mee en zei: ik denk niet dat ik je moeder ben; ik heb alleen dochters. En toen vond mijn telefoon-romeo dat hij carte blanche had. Ja, hij was een man en hij wou wat zeggen. Dat ik zo'n vriendelijke stem had en zo schoon sprak. Dat hij in de Wijngaardstraat woonde en of ik wist waar dat was? Waarna ik mijn gebruikelijke excuus boven haalde, in feite een Brusselès was en in deze stad weinig straten kende. Oh maar, en ik sprak toch zo schoon maar hij kende ook een Brusselaar en die belde hij twee keer per week maar die sprak zo schoon niet. (op de achtergrond hoorde ik een vrouwenstem commentaar leveren).
Nog wat later vroeg hij mijn telefoon. Mijn nummer dus. Om eens af te spreken. Want ik had nu zijn telefoon maar hij de mijne niet want dat was een ,,missing''. Neuneu, had zijn telefoon niet, ik had nog een ouderwets toestel waar zijn nummer niet op stond.
Ola. Hij wou mij toch graag eens ontmoeten want zo schoon. Ja, ge hoort mijn vrouw hé en die is precies niet akkoord..
Om af te sluiten: heb gezegd dat mijn zalm aanbakte en mijn telefoon-romeo was zijn moeder helemaal vergeten.
Heb daarna het stadsplan gezocht om te zien of in de Wijngaardstraat een bejaardentehuis staat.
Want eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat op de achtergrond een geduldige echtgenote stond.Een verpleegster, ja...
Zaterdagmiddag. Net twee mootjes zalm in de pan gelegd. Shit: telefoon. Malief neemt altijd op, ook als het niet past en zegt beleefd ''hallo,, en haar achternaam. Stilte.,, Wie wou u spreken? Meestal krijg ik dan sukkels die naar de apotheker vragen (nog ouder dan ik dus) en leg ik vriendelijk uit dat het nummer van de apotheker één nummertje verschilt van de mijne. De meesten hebben het snel door en mompelen iets, sommigen vragen of ik de pillekes toch niet kan brengen?
Zaterdag was het iets anders. Een zware stem vroeg of hij zijn moeder kon spreken...Tja, nu zat ik vanmorgen al veel aan mijn moeder, schoonmoeder en grootmoeder(s) te denken, dus ik zuchtte even Dacht dat het een mopje van Pezzeke was (hoewel, zo'n mop is lang geleden) of misschien Kadoke1, wiens stem toch ook al flink in de kelder klinkt...
Ik dacht: ik speel mee en zei: ik denk niet dat ik je moeder ben; ik heb alleen dochters. En toen vond mijn telefoon-romeo dat hij carte blanche had. Ja, hij was een man en hij wou wat zeggen. Dat ik zo'n vriendelijke stem had en zo schoon sprak. Dat hij in de Wijngaardstraat woonde en of ik wist waar dat was? Waarna ik mijn gebruikelijke excuus boven haalde, in feite een Brusselès was en in deze stad weinig straten kende. Oh maar, en ik sprak toch zo schoon maar hij kende ook een Brusselaar en die belde hij twee keer per week maar die sprak zo schoon niet. (op de achtergrond hoorde ik een vrouwenstem commentaar leveren).
Nog wat later vroeg hij mijn telefoon. Mijn nummer dus. Om eens af te spreken. Want ik had nu zijn telefoon maar hij de mijne niet want dat was een ,,missing''. Neuneu, had zijn telefoon niet, ik had nog een ouderwets toestel waar zijn nummer niet op stond.
Ola. Hij wou mij toch graag eens ontmoeten want zo schoon. Ja, ge hoort mijn vrouw hé en die is precies niet akkoord..
Om af te sluiten: heb gezegd dat mijn zalm aanbakte en mijn telefoon-romeo was zijn moeder helemaal vergeten.
Heb daarna het stadsplan gezocht om te zien of in de Wijngaardstraat een bejaardentehuis staat.
Want eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat op de achtergrond een geduldige echtgenote stond.Een verpleegster, ja...
zaterdag 17 juni 2017
DE ZATERDAGFEEKS...
Natuurlijk was ik het vergeten...dat de Meester en Malief al jaren de zaterdagse winkel van de komiek vermeden...en 's vrijdags gingen shoppen. 't Zal mij leren.
Een bomvolle parking waarbij je de twee zijspiegels moet dichtklappen, een file aan de kassa van hier tot in Tokio (haha, gehoord op tv, van een verontwaardigde getuige) en vooral: géén kalkoenfileetjes meer. Het wordt een vleesloze tijd. Hoor ik daar enkelen juichen?
Tja, maar dan heb ik nog niet verteld over de winkelkarren (heb onlangs gelezen dat de stuurstang bomvol heel smerige bacteriën plakt maar soit) waar je nauwelijks mee door de koele kamer geraakt. Omdat iedereen ze ergens halfweg laat staan. Niet Malief die helemaal naar een buitenhoek liep en daar haar kar parkeerde...om vooral niemand te storen hé. Voor wie het precies wil weten: aan de kaasafdeling...
Ha ja, en toen is de zaterdagfeeks langs gekomen die in mijn kar een cadeautje heeft gedropt...dat ik pas thuis heb gezien. Twaalf luxe-scheermesjes (de Meester zou er zeer gelukkig mee geweest zijn) en jawel, op de rekening staat ook wat ik er voor betaalde: 13,92 euro. Terwijl ik in die afdeling dus écht niet gekomen ben. En ik vertoon ook geen snor of baardhaar. Ik wil alleen maar hopen dat de zaterdagfeeks niet akkoord was met de aankoop van haar partner en het dus maar stillekes in mijn kar heeft gezwierd. Moet kunnen, natuurlijk.
Een bomvolle parking waarbij je de twee zijspiegels moet dichtklappen, een file aan de kassa van hier tot in Tokio (haha, gehoord op tv, van een verontwaardigde getuige) en vooral: géén kalkoenfileetjes meer. Het wordt een vleesloze tijd. Hoor ik daar enkelen juichen?
Tja, maar dan heb ik nog niet verteld over de winkelkarren (heb onlangs gelezen dat de stuurstang bomvol heel smerige bacteriën plakt maar soit) waar je nauwelijks mee door de koele kamer geraakt. Omdat iedereen ze ergens halfweg laat staan. Niet Malief die helemaal naar een buitenhoek liep en daar haar kar parkeerde...om vooral niemand te storen hé. Voor wie het precies wil weten: aan de kaasafdeling...
Ha ja, en toen is de zaterdagfeeks langs gekomen die in mijn kar een cadeautje heeft gedropt...dat ik pas thuis heb gezien. Twaalf luxe-scheermesjes (de Meester zou er zeer gelukkig mee geweest zijn) en jawel, op de rekening staat ook wat ik er voor betaalde: 13,92 euro. Terwijl ik in die afdeling dus écht niet gekomen ben. En ik vertoon ook geen snor of baardhaar. Ik wil alleen maar hopen dat de zaterdagfeeks niet akkoord was met de aankoop van haar partner en het dus maar stillekes in mijn kar heeft gezwierd. Moet kunnen, natuurlijk.
donderdag 8 juni 2017
ATTENTIES
Vervolg op mijn gezeur over de brave jongens en meisjes die zoooo dankbaar zijn als een brave Belg een ,,donatie'' doet voor hongerende kindjes in Afrika.
De inkt (ahum) van de vorige zending met smeekbeden om noodhulp voor de stervende kindjes in de straten van Oeganda (tja) was nog niet droog, of het vervolg is nog erger.
Vandaag twee cadeaus gekregen van de ,,hulporganisaties''.
De eerste stuurde mij een soort sleutelhanger waarop je een klokje kan instellen, de tweede stuurde een namaak-kogelpen waarop grrrr mijn naam gedrukt staat.Plus een notaboekje.
Doet mij denken aan de rotzooi-cadeautjes van Damart. Sommige bejaarden trappen daar ook in...Mag ik protesteren tegen zoveel verkwisting?
Gelukkig zijn er ook correcte adressen. Congodorpen bij voorbeeld. Zij sturen alleen een fiscaal attest...waarmee ik mijn boekhouder blij maak...Tenminste, als de belastingdienst het niet twee keer opvraagt...
De inkt (ahum) van de vorige zending met smeekbeden om noodhulp voor de stervende kindjes in de straten van Oeganda (tja) was nog niet droog, of het vervolg is nog erger.
Vandaag twee cadeaus gekregen van de ,,hulporganisaties''.
De eerste stuurde mij een soort sleutelhanger waarop je een klokje kan instellen, de tweede stuurde een namaak-kogelpen waarop grrrr mijn naam gedrukt staat.Plus een notaboekje.
Doet mij denken aan de rotzooi-cadeautjes van Damart. Sommige bejaarden trappen daar ook in...Mag ik protesteren tegen zoveel verkwisting?
Gelukkig zijn er ook correcte adressen. Congodorpen bij voorbeeld. Zij sturen alleen een fiscaal attest...waarmee ik mijn boekhouder blij maak...Tenminste, als de belastingdienst het niet twee keer opvraagt...
woensdag 31 mei 2017
UITROEPTEKENS
Gesterkt door een column in mijn krant mag ik u vandaag ook wat uitroeptekens serveren. Ze zijn wel niet zo ,,sprekend'' als die van Goedele die de koe bij de ballen pakt, of de zanger Jasper Steverlynck die een ajuin is waar je laag na laag de tranen van in je ogen krijgt. Daar kon ik overigens nog goed mee lachen.
Erger vind ik de jammerlijke correspondentie van SOS World die mogelijk ontdekte dat er van hieruit al eens ,,gedoneerd'' werd.
Behalve blinkende foto's van sukkelige kinderen (mag dat zomaar, of zijn zwartjes allemaal hetzelfde ?) lees ik: ''Haar ouders werden voor haar ogen brutaal vermoord,, en ,,Nu sterft de kleine Bernadette een eenzame hongerdood (dik onderlijnd) op straat.''
,,Help mij toch, mevrouw Malief'' smeekt ze ,,Ik hou het niet lang meer vol...''
De brief geeft mij nog wat noodzakelijke inlichtingen zoals ,,vele graatmagere weeskinderen'' (vet gedrukt, o ironie en onderlijnd.) En dat ze wroeten in een stinkende afvalberg. Voorts ,,knokige '' kindjes, met'' holle ogen en opgeblazen buikjes.''
Het ergste vond ik nog dat ze ook een prentkaart met daarop een Moeder Maria en een ,,weesgegroet'' stuurden. Als dank! Voor het geval ik die tekst vergeten was...
Mag ik een kleine suggestie doen? Er zijn massa's schrijvers en schrijfsters die mooie bedelbrieven kunnen schrijven. Zonder uitroeptekens.
Erger vind ik de jammerlijke correspondentie van SOS World die mogelijk ontdekte dat er van hieruit al eens ,,gedoneerd'' werd.
Behalve blinkende foto's van sukkelige kinderen (mag dat zomaar, of zijn zwartjes allemaal hetzelfde ?) lees ik: ''Haar ouders werden voor haar ogen brutaal vermoord,, en ,,Nu sterft de kleine Bernadette een eenzame hongerdood (dik onderlijnd) op straat.''
,,Help mij toch, mevrouw Malief'' smeekt ze ,,Ik hou het niet lang meer vol...''
De brief geeft mij nog wat noodzakelijke inlichtingen zoals ,,vele graatmagere weeskinderen'' (vet gedrukt, o ironie en onderlijnd.) En dat ze wroeten in een stinkende afvalberg. Voorts ,,knokige '' kindjes, met'' holle ogen en opgeblazen buikjes.''
Het ergste vond ik nog dat ze ook een prentkaart met daarop een Moeder Maria en een ,,weesgegroet'' stuurden. Als dank! Voor het geval ik die tekst vergeten was...
Mag ik een kleine suggestie doen? Er zijn massa's schrijvers en schrijfsters die mooie bedelbrieven kunnen schrijven. Zonder uitroeptekens.
woensdag 24 mei 2017
VRIENDJES BIS
Op 13 maart was hier ook al een verhaal over vriendjes. Dit is het vervolg...
In 2005 kreeg de Meester van zijn broertje een dik boek met een selectie van brieven die zijn vriend-de-dichter tot 1997 had geschreven. Dat waren er oorspronkelijk zo'n 15.000 (de man had duidelijk geen last van writers block) en daarvan werden er in het boek zowat 450 gepubliceerd.
Het dikke boek vond ik per toeval in ,,serieuze'' boekenkast van de Meester met een opdracht van zijn broertje en een vriendelijke aanmaning om eens eindelijk met pensioen te gaan...
Puur uit ,,memory lane '' is Malief er nu al een paar weken ,,aan verslingerd''. De dichter was een complexe mens die zijn kleine kantjes niet verborg. En vaak benadrukte dat hij geen vriendjes had als het er op aankwam iemand ,,een plezierke'' te doen. Staat in zijn verzamelde brieven.
En toch, en toch.
Heb mij altijd afgevraagd hoe zijn mevrouw nummer drie er destijds in geslaagd was mij een sneer in Humo te verkopen. Omdat ik met haar pofmouwtjes gelachen had.
Poor guy. Zal letterlijk citeren. Maar om de context te zien : eerst werd mijn ex-collega John Vervoort aangepakt,(foei, die de leugens neerschreef die iemand anders vertelde??) plus Stefan H en Marc R. en nog een paar die ik zelf niet ken.En toen sloeg ik de bladzij om en las: ,,Er is iets in het literair klimaat geslopen dat daar twintig jaar geleden niet in zat, de joernalistieke behoefte om in leedvermaak te voorzien. (....)polemisten die te laf zijn om onder eigen naam te opereren; ik hoor nu dat zelfs in het Nieuwsblad een moderedactrice schrijfsters en andere vrouwen pakt op hun kledij. Proficiat hoor.''
Toe maar, brave jongen. Ik stond er met naam en foto bij hoor. Maar nu snap ik ook waarom de derde haar gif over mij in Humo mocht (en kon) spuien...
En nog iets over onze ,,relatie'', geachte schrijfster: destijds ( toen de dieren nog konden praten') heb ik als avondredacteur op telefonisch verzoek van je broer het overlijdensbericht van je tweede kindje uit de krant gehaald. Omdat je ouders (op reis) het anders in de krant zouden lezen. Ook dat was gewoon mijn werk.
Alleen voor de trouwe lezertjes van Malief: de schrijfster heeft mijn oprechte bewondering als schrijfster. Daarom heb ik in 2015 als recensent haar boek ,,Alles verandert'' niet besproken. Mogelijk zal haar vader in de hemel mij dankbaar zijn...
nb.Heb een paar namen verdonkeremaand. Mijn echte naam staat hier immers ook niet...
In 2005 kreeg de Meester van zijn broertje een dik boek met een selectie van brieven die zijn vriend-de-dichter tot 1997 had geschreven. Dat waren er oorspronkelijk zo'n 15.000 (de man had duidelijk geen last van writers block) en daarvan werden er in het boek zowat 450 gepubliceerd.
Het dikke boek vond ik per toeval in ,,serieuze'' boekenkast van de Meester met een opdracht van zijn broertje en een vriendelijke aanmaning om eens eindelijk met pensioen te gaan...
Puur uit ,,memory lane '' is Malief er nu al een paar weken ,,aan verslingerd''. De dichter was een complexe mens die zijn kleine kantjes niet verborg. En vaak benadrukte dat hij geen vriendjes had als het er op aankwam iemand ,,een plezierke'' te doen. Staat in zijn verzamelde brieven.
En toch, en toch.
Heb mij altijd afgevraagd hoe zijn mevrouw nummer drie er destijds in geslaagd was mij een sneer in Humo te verkopen. Omdat ik met haar pofmouwtjes gelachen had.
Poor guy. Zal letterlijk citeren. Maar om de context te zien : eerst werd mijn ex-collega John Vervoort aangepakt,(foei, die de leugens neerschreef die iemand anders vertelde??) plus Stefan H en Marc R. en nog een paar die ik zelf niet ken.En toen sloeg ik de bladzij om en las: ,,Er is iets in het literair klimaat geslopen dat daar twintig jaar geleden niet in zat, de joernalistieke behoefte om in leedvermaak te voorzien. (....)polemisten die te laf zijn om onder eigen naam te opereren; ik hoor nu dat zelfs in het Nieuwsblad een moderedactrice schrijfsters en andere vrouwen pakt op hun kledij. Proficiat hoor.''
Toe maar, brave jongen. Ik stond er met naam en foto bij hoor. Maar nu snap ik ook waarom de derde haar gif over mij in Humo mocht (en kon) spuien...
En nog iets over onze ,,relatie'', geachte schrijfster: destijds ( toen de dieren nog konden praten') heb ik als avondredacteur op telefonisch verzoek van je broer het overlijdensbericht van je tweede kindje uit de krant gehaald. Omdat je ouders (op reis) het anders in de krant zouden lezen. Ook dat was gewoon mijn werk.
Alleen voor de trouwe lezertjes van Malief: de schrijfster heeft mijn oprechte bewondering als schrijfster. Daarom heb ik in 2015 als recensent haar boek ,,Alles verandert'' niet besproken. Mogelijk zal haar vader in de hemel mij dankbaar zijn...
nb.Heb een paar namen verdonkeremaand. Mijn echte naam staat hier immers ook niet...
dinsdag 9 mei 2017
WIE?
Insiders vertellen mij dat op Facebook alleen positieve verhalen verschijnen. Mizerie, dat is iets voor de blog. Hoewel. Heb hier nooit geschreven dat ik mijn Saabje heb ingedeukt omdat ik een beetje in paniek was door een dikke kamion achter mij. 't Was overigens ook niet grappig want het werd een peperdure ,,revalidatie''. Van de auto, wel te verstaan.
Vandaag ,,aan den lijve'' ondervonden dat Malief écht geen mensen herkent. Daar zag ik een mevrouw aan de overkant die (van ver) zéér op de voedstermoeder van Bolt leek. En aan het juiste appartementsgebouw stond. Voor wie dàt verhaal nooit las: Bolt is een heel lelijke maar heel lieve bulldog/vuilbakkenras (zeggen ze in Brussel) en zijn vrouwtje had mij in de streektaal van alles over hem verteld, van epilepsie tot ,,ziekte van Kroon''. Zo zei ze het en ik snapte het omdat op zijn witte kop bruine dinges waren uitgewreven. Gelukkig had ik een handschoentje aan.
Nu had ik het bizarre duo al enkele weken (maanden?) niet meer gezien en ik vreesde al dat Bolt naar de eeuwige jachtvelden was. Tot ik vanmorgen (van ver) zijn baasje herkende. Maar die kwam er wel ,,goed voor'' en opgewekt en zo. Ik stapte naar de overkant, zei met gepaste ernst ,,hoe gaat het met u'' en ze babbelde vrolijk en zei mijn naam en vertelde dat zij mij al eens op een alumni-bijeenkomst had gezien en dat de Meester er niet meer was??? Hm, alumni, dan was ik dus in gezelschap. En hm, dat was de pleegmoeder van Bolt niet...Djeezes, Maar wie dan wel?
Toen moest ze naar de smoelsmid (hier begint iemand keihard te lachen) en ging ik naar huis. Drie huizen verder wist ik het weer. Omdat ze iets gezegd had van haar witte schort en Malief daar héél lang geleden medicijntjes kocht. Heu: tandartsen hebben toch ook zwijgplicht hé?
Vandaag ,,aan den lijve'' ondervonden dat Malief écht geen mensen herkent. Daar zag ik een mevrouw aan de overkant die (van ver) zéér op de voedstermoeder van Bolt leek. En aan het juiste appartementsgebouw stond. Voor wie dàt verhaal nooit las: Bolt is een heel lelijke maar heel lieve bulldog/vuilbakkenras (zeggen ze in Brussel) en zijn vrouwtje had mij in de streektaal van alles over hem verteld, van epilepsie tot ,,ziekte van Kroon''. Zo zei ze het en ik snapte het omdat op zijn witte kop bruine dinges waren uitgewreven. Gelukkig had ik een handschoentje aan.
Nu had ik het bizarre duo al enkele weken (maanden?) niet meer gezien en ik vreesde al dat Bolt naar de eeuwige jachtvelden was. Tot ik vanmorgen (van ver) zijn baasje herkende. Maar die kwam er wel ,,goed voor'' en opgewekt en zo. Ik stapte naar de overkant, zei met gepaste ernst ,,hoe gaat het met u'' en ze babbelde vrolijk en zei mijn naam en vertelde dat zij mij al eens op een alumni-bijeenkomst had gezien en dat de Meester er niet meer was??? Hm, alumni, dan was ik dus in gezelschap. En hm, dat was de pleegmoeder van Bolt niet...Djeezes, Maar wie dan wel?
Toen moest ze naar de smoelsmid (hier begint iemand keihard te lachen) en ging ik naar huis. Drie huizen verder wist ik het weer. Omdat ze iets gezegd had van haar witte schort en Malief daar héél lang geleden medicijntjes kocht. Heu: tandartsen hebben toch ook zwijgplicht hé?
maandag 8 mei 2017
PROPER
Het moet zo'n vijf jaar geleden zijn...dat Malief haar stoep heeft geborsteld. Voor de Meester was zoiets zeker voor mij ,,not done'' (behalve als er sneeuw op lag en dan schoot hij in actie) en de madammekes die hier achtereenvolgens dertig jaar lang ons stof weg namen deden het ook niet. Dus was het mijn stiekeme plicht om de platgetrapte peuken en graszoden te verwijderen. Vandaag heb ik het weer gedaan. Vroeger leverde dat bij soortgenoten ietwat bizarre commentaar op, gaande van ,,zijde in verwachting'' tot ,,is tante Marie op komst''.
Het heeft alvast enig sociologisch inzicht opgeleverd. Zo liep een mij onbekende dame ineens naar de overkant (mij onbekend telt voor iedereen die geen intieme familie is) en ik dacht dat het attent was want stel dat ik mijn activiteit moest stoppen? Maar toen ik wat later opkeek zag ik haar binnen stappen aan de overkant. Tja. Daar was een meneer die achter mijn rug opdook en net geen schuurborstel in zijn nek kreeg. En zo kan ik nog even doorgaan. Niemand die mij een goeiendag of een ,,smerige straat hé'' toeriep. Waar is de tijd dat hier een mevrouwtje passeerde, de voordeur zag openstaan en mij vertelde dat zij hier tijdens de oorlog was ondergedoken bij een schoolvriendin?
Zelfs geen inspecteur die mij kwam controleren zoals mijn Russische glazenwasser vorige maand.
Was er nu echt niemand waar ik goeiendag tegen kon zeggen? Toen verscheen beneden in de straat een soort Russisch poppetje, bolvormig, terwijl ze een kar voort duwde. Heb nog wat getreuzeld en toen ze mij zag en ik lachte, lachte zij ook en zei iets...dat ik helaas niet kon verstaan.
Het heeft alvast enig sociologisch inzicht opgeleverd. Zo liep een mij onbekende dame ineens naar de overkant (mij onbekend telt voor iedereen die geen intieme familie is) en ik dacht dat het attent was want stel dat ik mijn activiteit moest stoppen? Maar toen ik wat later opkeek zag ik haar binnen stappen aan de overkant. Tja. Daar was een meneer die achter mijn rug opdook en net geen schuurborstel in zijn nek kreeg. En zo kan ik nog even doorgaan. Niemand die mij een goeiendag of een ,,smerige straat hé'' toeriep. Waar is de tijd dat hier een mevrouwtje passeerde, de voordeur zag openstaan en mij vertelde dat zij hier tijdens de oorlog was ondergedoken bij een schoolvriendin?
Zelfs geen inspecteur die mij kwam controleren zoals mijn Russische glazenwasser vorige maand.
Was er nu echt niemand waar ik goeiendag tegen kon zeggen? Toen verscheen beneden in de straat een soort Russisch poppetje, bolvormig, terwijl ze een kar voort duwde. Heb nog wat getreuzeld en toen ze mij zag en ik lachte, lachte zij ook en zei iets...dat ik helaas niet kon verstaan.
zaterdag 6 mei 2017
SOFTIE...
Zaterdagmorgen op de radio. Het was al een paar dagen aangekondigd en vermits in Malief haar huis in iedere kamer op het gelijkvloers de radio staat te jengelen was het geen verrassing toen de langharige schrijver in een praatprogramma binnenviel.. En ben ik toch een paar keer blijven luisteren.
De démasqué van de zogeheten vettigste schrijver van de jongste decennia? Mogelijk heeft hij vandaag toch nog wat achterwaartse bewegingen besproken _ die heb ik niet gehoord_ wel zijn uitleg over de muziek die hem in zijn al redelijk lange leven (60 jaar...) aansprak.
Hou je even vast aan de takken van de bomen. John Lennon, Celine Dion, Byan Adams (neenee , niet die zonder B), en enkele liedjes waarvan ik de uitvoerder niet ken maar alla: ,,When the lady smile'' en de Dolly Dots met ,,Hello love you are the greatest lover''.
Als ik nog eens zo'n vettige column van de heer B onder ogen krijg zag ik eens glimlachen en ,,softie'' of zelfs ,,pussy'' fluisteren... Overigens, ik wil Bryan Adams verbeteren...maar mijn geweldige Windows10 heeft ineens mijn scherm gehalveerd.
(Keep cool, Herten)
De démasqué van de zogeheten vettigste schrijver van de jongste decennia? Mogelijk heeft hij vandaag toch nog wat achterwaartse bewegingen besproken _ die heb ik niet gehoord_ wel zijn uitleg over de muziek die hem in zijn al redelijk lange leven (60 jaar...) aansprak.
Hou je even vast aan de takken van de bomen. John Lennon, Celine Dion, Byan Adams (neenee , niet die zonder B), en enkele liedjes waarvan ik de uitvoerder niet ken maar alla: ,,When the lady smile'' en de Dolly Dots met ,,Hello love you are the greatest lover''.
Als ik nog eens zo'n vettige column van de heer B onder ogen krijg zag ik eens glimlachen en ,,softie'' of zelfs ,,pussy'' fluisteren... Overigens, ik wil Bryan Adams verbeteren...maar mijn geweldige Windows10 heeft ineens mijn scherm gehalveerd.
(Keep cool, Herten)
woensdag 3 mei 2017
GAAT EEN VROUW NAAR DE WINKEL
Het begon allemaal toen sweet Wis, een bijnaam die de insiders wel zullen ontmaskeren, mij twee recepten voor snelle, lekkere veggie-hapjes mailde. Veggie voor de Kadokes dus, maar volgens haar ook iets dat iedereen gelukkig maakt.
Ha, goed idee, Wiske. De ingrediënten waren snel aangekocht, vandaag zou de klus in een handomdraai geklaard zijn.
Helaas: het was natuurlijk al een tijdje geleden dat Malief nog eens een geweldige groententaart had gebakken. De Meester had er destijds een beetje argwanend naar gekeken _ hij was de kok in ons huishouden_ en de inbreng van Malief beperkte zich tot gerechten zoals rode kool waarvan hij ruiterlijk toegaf dat het recept van tant Nini beter was dan de ,,kinnekeskak'' van zijn moeder. Ja sorry , ik moet zo eerlijk mogelijk zijn hé.
Maar dat zeer occasionele koken van Malief, met aparte recipiënten had natuurlijk gevolgen voor de organisatie in Zijn keuken. Nee, ze werden niet weggegooid (de Meester gooide niks weg, helaas) maar ze kwamen wel in de hoogste regionen terecht. Dacht ik.
Vandaag bleek dus dat ik nergens een taartvorm vond. Met duizelingwekkende toeren op laddertjes naar de hoogste keukenkasten , noppes. Maar léérrijk, want wat heb ik allemaal gevonden? Massa's sponsjes van Mister Proper, een zak vol shower kapjes uit zoveel hotels (van mij, van Poiche, van Bo???), Zoveel nagelnieuwe keukenhanddoeken, rollen bakpapier, belachelijk schraaptoestel om aardappeltjes te kuisen, mijn wafelijzer, dozen met bier- en wijnglazen (goednieuw) enzovoorts. Maar niks taartvorm.
En toen ging Malief dus een taartvorm shoppen. Maar eerst een brood van bij de bakker van vorige week, want dat was lekker. Ik slaagde er zelfs in de bakker in hoogsteigen persoon te complimenteren met zijn brood...en ontdekte tien huizen verder dat het niet de bakker van vorige week was. Tja.
Misschien in de Match? Kon ik meteen ook wat fruit kopen. Met een doos aardbeien en een paar kalkoensneetjes weer naar buiten. Maar nimmer versagen. Domus, dat was toch dé winkel waar ze kookgerei verkochten. De winkelmevrouw lachte mij net niet uit. Alessi heeft geen taartvormen denk ik.
Morgen komt Kadoke2 eten. Hopelijk ben ik op tijd terug van een nieuwe strooptocht om haar eens te verrassen met ,,eten dat je gelukkig maakt''. Hé Wiske?
Ha, goed idee, Wiske. De ingrediënten waren snel aangekocht, vandaag zou de klus in een handomdraai geklaard zijn.
Helaas: het was natuurlijk al een tijdje geleden dat Malief nog eens een geweldige groententaart had gebakken. De Meester had er destijds een beetje argwanend naar gekeken _ hij was de kok in ons huishouden_ en de inbreng van Malief beperkte zich tot gerechten zoals rode kool waarvan hij ruiterlijk toegaf dat het recept van tant Nini beter was dan de ,,kinnekeskak'' van zijn moeder. Ja sorry , ik moet zo eerlijk mogelijk zijn hé.
Maar dat zeer occasionele koken van Malief, met aparte recipiënten had natuurlijk gevolgen voor de organisatie in Zijn keuken. Nee, ze werden niet weggegooid (de Meester gooide niks weg, helaas) maar ze kwamen wel in de hoogste regionen terecht. Dacht ik.
Vandaag bleek dus dat ik nergens een taartvorm vond. Met duizelingwekkende toeren op laddertjes naar de hoogste keukenkasten , noppes. Maar léérrijk, want wat heb ik allemaal gevonden? Massa's sponsjes van Mister Proper, een zak vol shower kapjes uit zoveel hotels (van mij, van Poiche, van Bo???), Zoveel nagelnieuwe keukenhanddoeken, rollen bakpapier, belachelijk schraaptoestel om aardappeltjes te kuisen, mijn wafelijzer, dozen met bier- en wijnglazen (goednieuw) enzovoorts. Maar niks taartvorm.
En toen ging Malief dus een taartvorm shoppen. Maar eerst een brood van bij de bakker van vorige week, want dat was lekker. Ik slaagde er zelfs in de bakker in hoogsteigen persoon te complimenteren met zijn brood...en ontdekte tien huizen verder dat het niet de bakker van vorige week was. Tja.
Misschien in de Match? Kon ik meteen ook wat fruit kopen. Met een doos aardbeien en een paar kalkoensneetjes weer naar buiten. Maar nimmer versagen. Domus, dat was toch dé winkel waar ze kookgerei verkochten. De winkelmevrouw lachte mij net niet uit. Alessi heeft geen taartvormen denk ik.
Morgen komt Kadoke2 eten. Hopelijk ben ik op tijd terug van een nieuwe strooptocht om haar eens te verrassen met ,,eten dat je gelukkig maakt''. Hé Wiske?
dinsdag 18 april 2017
THUIS AAN ZEE
Niet dat stiekeme inbrekers deze blog lezen maar je weet het nooit. Dus heb ik mijn trouwe lezertjes niet verteld dat ik nog eens een week ging logeren in Thuis aan zee. Een gebeurtenis want het was geleden van september 2016. Met excuses voor enkele tientallen die tevergeefs kwamen piepen op de blog.
Het was zonnig, het was rustig. Niet op het strand, en ook niet op straat, maar wat een verademing . Want géén klusseniers... Na de drilboren, ijzerslijpers, de matinale brulpartijen van de mannetjes met graafmachine, en de ladingen steen, kalk en lappen linoleum die overvlogen in mijn tuintje van het thuisfront , ik heb het niet gemist.
Maar na een week wou ik ineens naar huis. De reden was redelijk onnozel maar ja. Soortgelijke ervaring kreeg ik eerder al van zatte stakers op straat of als een mevrouw bij de kapper haar ,,gedacht zegt'' over allochtone buren. Dan wil ik weg. Of ik zou gaan gillen.
Afschuw voor domme neringdoeners dus ook. In dit geval ene Katrien (héél lang blond haar, maar dat kan toeval zijn) en ze werkte in een brillenzaak waar ik een opzetbrilletje met donkere glazen wou kopen. Er stonden nog heel wat klanten voor mij.
Zoals een mevrouw die een zonnebril wou en haar man en drie kinderen mochten toekijken. Katrien stond voor een bord met pakweg veertig zonnebrillen, gaf ze één voor één aan de klant, zei er telkens bij dat die ook heel mooi was bij haar fijn gezicht, of sportiever bij haar paste, of een moderne tint was, of het laatste nieuw, of heel goeie kwaliteit...Tot ze plots met een eureka in haar stem vertelde: ''En deze is helemaal gepolariseerd.'' Hu. Waar is de tijd dat we dat gewoon polaroïd noemden...
Morgen ga ik bij mijn no-nonsens opticien een opzetbrilletje kopen.
En ondertussen deemoedig bedenken dat het best kan dat de opticiens Eerst waren met dit modieuze woord...Tenslotte heeft ze toch niet gezegd dat de glazen geradicaliseerd waren hé?
Het was zonnig, het was rustig. Niet op het strand, en ook niet op straat, maar wat een verademing . Want géén klusseniers... Na de drilboren, ijzerslijpers, de matinale brulpartijen van de mannetjes met graafmachine, en de ladingen steen, kalk en lappen linoleum die overvlogen in mijn tuintje van het thuisfront , ik heb het niet gemist.
Maar na een week wou ik ineens naar huis. De reden was redelijk onnozel maar ja. Soortgelijke ervaring kreeg ik eerder al van zatte stakers op straat of als een mevrouw bij de kapper haar ,,gedacht zegt'' over allochtone buren. Dan wil ik weg. Of ik zou gaan gillen.
Afschuw voor domme neringdoeners dus ook. In dit geval ene Katrien (héél lang blond haar, maar dat kan toeval zijn) en ze werkte in een brillenzaak waar ik een opzetbrilletje met donkere glazen wou kopen. Er stonden nog heel wat klanten voor mij.
Zoals een mevrouw die een zonnebril wou en haar man en drie kinderen mochten toekijken. Katrien stond voor een bord met pakweg veertig zonnebrillen, gaf ze één voor één aan de klant, zei er telkens bij dat die ook heel mooi was bij haar fijn gezicht, of sportiever bij haar paste, of een moderne tint was, of het laatste nieuw, of heel goeie kwaliteit...Tot ze plots met een eureka in haar stem vertelde: ''En deze is helemaal gepolariseerd.'' Hu. Waar is de tijd dat we dat gewoon polaroïd noemden...
Morgen ga ik bij mijn no-nonsens opticien een opzetbrilletje kopen.
En ondertussen deemoedig bedenken dat het best kan dat de opticiens Eerst waren met dit modieuze woord...Tenslotte heeft ze toch niet gezegd dat de glazen geradicaliseerd waren hé?
zaterdag 1 april 2017
ZUUR!
Een verhaaltje uit de oude doos. Met dank aan de inspiratie uit Zevekote . De naam alleen al...
Het begon in de jaren vijftig. Het Meesterke wou onze Poiche belangstelling voor scheikunde bijbrengen en had hem kwansuis een boek bezorgd ,zoiets als ,,Ik en de Scheikunde''. Of wacht, ,,Ik en de Chemie???''Het was meteen raak, er werd een ,,laboratorium'' in de kelder geknutseld met één trap, recht naar buiten...in de tuin. Want Poiche was geen onnozele ,,geleerde in den dop'', hij was ongelooflijk voorzichtig. De rest van ons huishouden werd ernstig toegesproken om vooral géén pottekes en flesjes open te maken om te zien...
Bomama dacht er het hare van. De kelder was ook haar waskelder, maar ja, soms was het Meesterke ook thuis de baas.
Poiche deed veel experimenten en dan kwam hij met allerlei buisjes naar boven om achter in de tuin ,,te zien of het echt zou ontploffen., branden, van kleur veranderen enzovoorts... Wij mochten vanop veilige afstand toekijken. En soms lukte iets en soms niet. Maar van één fles moesten we zeker AFBLIJVEN want dat was salpeterzuur. Waarom denk je dat ik het al die jaren onthouden heb? Heu, of toch zoiets...
Toen ging Poiche naar de universiteit _ hij was net 17_ en hij werd een doctor in de scheikunde. En hij bleef écht bang van al die rotzooi, zeker toen hij tijdens zijn legerdienst in Vilvoorde oud oorlogsmaterieel moest opruimen. Ik hoor hem nog zeggen ,,die zijn zot, blauwzuur en gifgas en...en ze hebben zelfs geen maskers''. De legerdienst heeft hij overleefd.
Maar hij kreeg nog een keer de schrik van zijn leven toen hij ontdekte dat Bomama in hare waskelder zijn pottekes had ''afgekuist''.
Bomama bleef haar eigen rustige zelve. ,,Het kon geen kwaad zenne, van dat dangereus potteke is er een druppel op mijn voet gevallen, alleen een gat in mijn kous.'' En Poiche sprak in hoofdletters: MA, het had dwars door uw voet kunnen vallen...'' Juist salpeterzuur,(of zo) alleen was het toen al meer dan twintig jaar oud en mogelijk een beetje ,,vervlogen''. Zei Bomama met een klein stemmeke...
Namen noemen...
Een uurtje later maar wel nu, in 2017!..,,Zijt ge wel zeker dat het blauwzuur of gifgas was Sis'' hoor ik mijn ander breuke een beetje lacherig zeggen. Nee. Maar ik kreeg van onze pa geen scheikundeboek. En toen ik eens een boek zat te lezen op de bus naar Meerbeek (ik plooide het kaft zedig om) zei hij wel met het nodige sarcasme: ,,Ik ken dat boek wel eh''. En nee, het was niet '' Ik Jan Cremer,, maar ,,Vrowenpaviljoen'' van Pearl Buck en daar kwam een heel klein beetje seks in. Toen nog sex.
Jaren later kreeg hij Ik Jan Cremer te lezen van de Meester. Bomama vertelde dat hij het boven op de rand van het echtelijk bed zat te lezen. Zeker om de kleinkinderen, toen pakweg niet ouder dan vijf jaar, niet het slechte voorbeeld te geven.
En nog wat later: verdorie, was het bij onze Poiche geen zwavelzuur???
Het begon in de jaren vijftig. Het Meesterke wou onze Poiche belangstelling voor scheikunde bijbrengen en had hem kwansuis een boek bezorgd ,zoiets als ,,Ik en de Scheikunde''. Of wacht, ,,Ik en de Chemie???''Het was meteen raak, er werd een ,,laboratorium'' in de kelder geknutseld met één trap, recht naar buiten...in de tuin. Want Poiche was geen onnozele ,,geleerde in den dop'', hij was ongelooflijk voorzichtig. De rest van ons huishouden werd ernstig toegesproken om vooral géén pottekes en flesjes open te maken om te zien...
Bomama dacht er het hare van. De kelder was ook haar waskelder, maar ja, soms was het Meesterke ook thuis de baas.
Poiche deed veel experimenten en dan kwam hij met allerlei buisjes naar boven om achter in de tuin ,,te zien of het echt zou ontploffen., branden, van kleur veranderen enzovoorts... Wij mochten vanop veilige afstand toekijken. En soms lukte iets en soms niet. Maar van één fles moesten we zeker AFBLIJVEN want dat was salpeterzuur. Waarom denk je dat ik het al die jaren onthouden heb? Heu, of toch zoiets...
Toen ging Poiche naar de universiteit _ hij was net 17_ en hij werd een doctor in de scheikunde. En hij bleef écht bang van al die rotzooi, zeker toen hij tijdens zijn legerdienst in Vilvoorde oud oorlogsmaterieel moest opruimen. Ik hoor hem nog zeggen ,,die zijn zot, blauwzuur en gifgas en...en ze hebben zelfs geen maskers''. De legerdienst heeft hij overleefd.
Maar hij kreeg nog een keer de schrik van zijn leven toen hij ontdekte dat Bomama in hare waskelder zijn pottekes had ''afgekuist''.
Bomama bleef haar eigen rustige zelve. ,,Het kon geen kwaad zenne, van dat dangereus potteke is er een druppel op mijn voet gevallen, alleen een gat in mijn kous.'' En Poiche sprak in hoofdletters: MA, het had dwars door uw voet kunnen vallen...'' Juist salpeterzuur,(of zo) alleen was het toen al meer dan twintig jaar oud en mogelijk een beetje ,,vervlogen''. Zei Bomama met een klein stemmeke...
Namen noemen...
Een uurtje later maar wel nu, in 2017!..,,Zijt ge wel zeker dat het blauwzuur of gifgas was Sis'' hoor ik mijn ander breuke een beetje lacherig zeggen. Nee. Maar ik kreeg van onze pa geen scheikundeboek. En toen ik eens een boek zat te lezen op de bus naar Meerbeek (ik plooide het kaft zedig om) zei hij wel met het nodige sarcasme: ,,Ik ken dat boek wel eh''. En nee, het was niet '' Ik Jan Cremer,, maar ,,Vrowenpaviljoen'' van Pearl Buck en daar kwam een heel klein beetje seks in. Toen nog sex.
Jaren later kreeg hij Ik Jan Cremer te lezen van de Meester. Bomama vertelde dat hij het boven op de rand van het echtelijk bed zat te lezen. Zeker om de kleinkinderen, toen pakweg niet ouder dan vijf jaar, niet het slechte voorbeeld te geven.
En nog wat later: verdorie, was het bij onze Poiche geen zwavelzuur???
vrijdag 24 maart 2017
DE TRUUKJES VAN DE FOOR
Juist. Is Malief nu gek geworden? Twéé verhaaltjes op één dag?
Het ligt op mijn lever, dus...Sinds een week of zo word ik op de mail met voornaam aangesproken om mij te laten weten dat er goeie schilders, en handige klusjesmannen, gereed staan om mij te helpen mijn kot op te kalefateren.
Dacht meteen aan een buurman/huissier de justice geweest die ik eerder had aangesproken omdat er op twee plaatsen water in mijn gang én berghok sijpelt. Blabla, 't was allemaal zijn schuld niet, en ik had echt geen zin om er over in discussie te gaan.
Maar nu de mails???
Vandaag kwam er een ogenschijnlijk ,,echte'' mail van een ,,reporter'' (met naam en toenaam maar mij niet bekend) die liet weten dat een vriend van mij mijn naam had doorgegeven. En dat zij zelf...de gewoonte niet heeft maar mij nu wél moest vertellen dat zij in drie weken tijd veertien kilo was afgevallen. Jukkie, en wat moet ik met het overtollige vel? Gordijnen maken?
Alvorens jullie protesteren over de naiëve Malief. Natuurlijk bestaat die bezorgde vriendin niet, maar ik heb haar toch maar ,,verwijderd''...
Het ligt op mijn lever, dus...Sinds een week of zo word ik op de mail met voornaam aangesproken om mij te laten weten dat er goeie schilders, en handige klusjesmannen, gereed staan om mij te helpen mijn kot op te kalefateren.
Dacht meteen aan een buurman/huissier de justice geweest die ik eerder had aangesproken omdat er op twee plaatsen water in mijn gang én berghok sijpelt. Blabla, 't was allemaal zijn schuld niet, en ik had echt geen zin om er over in discussie te gaan.
Maar nu de mails???
Vandaag kwam er een ogenschijnlijk ,,echte'' mail van een ,,reporter'' (met naam en toenaam maar mij niet bekend) die liet weten dat een vriend van mij mijn naam had doorgegeven. En dat zij zelf...de gewoonte niet heeft maar mij nu wél moest vertellen dat zij in drie weken tijd veertien kilo was afgevallen. Jukkie, en wat moet ik met het overtollige vel? Gordijnen maken?
Alvorens jullie protesteren over de naiëve Malief. Natuurlijk bestaat die bezorgde vriendin niet, maar ik heb haar toch maar ,,verwijderd''...
DOOF!
Nu was Malief vanmorgen toch wel danig in paniek! Of ze nu ineens doof was geworden? Want al die snerpende boren en krassende ijzeren stellingen bij de klussende toekomstige buren, da's natuurlijk om tuitende oren vragen...
Hoezo doof?. Hier staan meestal minstens twee radio's constant te kwekken, kwestie van vooral niets te missen als Malief haar dagelijkse huishoudelijke klussen volbrengt. (mooi gezegd hé). Vraag het aan sommige bezoekers: hun eerste werk is hier de radio wat zachter te zetten.
Vanmorgen was het niet anders: onderweg van de living naar de keuken hoorde ik Sven nog zeggen dat hij met Elke Clijsters (de zus van Kim) ging praten over haar nieuw boek, dat ze geschreven had na haar ,,relatiebreuk''. Tussendoor nog wat fruitafval in de groentencontainer buiten, terug binnen en mensenlief, ik verstond er niets van...Weer naar de living, hm, Sven was toch te verstaan, maar dan fwiet, krieeep...
Lichtjes depressief naar de brievenbus om krant uit te halen, terug en dan de verlossende woorden van Sven: sorry Elke dat je zo vroeg moest opstaan om het ons allemaal te vertellen, de radiolijn is héél slecht. Maar onze luisteraars kunnen het boek kopen...
Later las ik in de krant dat onderzoek heeft uitgewezen dat zeventigers zich het gelukkigst voelen. Zal wel, als ze ontdekken dat ze toch niet doof zijn...
Hoezo doof?. Hier staan meestal minstens twee radio's constant te kwekken, kwestie van vooral niets te missen als Malief haar dagelijkse huishoudelijke klussen volbrengt. (mooi gezegd hé). Vraag het aan sommige bezoekers: hun eerste werk is hier de radio wat zachter te zetten.
Vanmorgen was het niet anders: onderweg van de living naar de keuken hoorde ik Sven nog zeggen dat hij met Elke Clijsters (de zus van Kim) ging praten over haar nieuw boek, dat ze geschreven had na haar ,,relatiebreuk''. Tussendoor nog wat fruitafval in de groentencontainer buiten, terug binnen en mensenlief, ik verstond er niets van...Weer naar de living, hm, Sven was toch te verstaan, maar dan fwiet, krieeep...
Lichtjes depressief naar de brievenbus om krant uit te halen, terug en dan de verlossende woorden van Sven: sorry Elke dat je zo vroeg moest opstaan om het ons allemaal te vertellen, de radiolijn is héél slecht. Maar onze luisteraars kunnen het boek kopen...
Later las ik in de krant dat onderzoek heeft uitgewezen dat zeventigers zich het gelukkigst voelen. Zal wel, als ze ontdekken dat ze toch niet doof zijn...
dinsdag 21 maart 2017
DE WERKMENSCH
Gaat Malief hier een beetje de zot houden met de hardwerkende medemens? Heu nee. Maar wel haar eigen arrogante, cassante gedacht zeggen. Het moet niet altijd poeslief zijn, dat verveelt ook...
Eerst en vooral de occasionele lezer er aan herinneren dat hier anderhalf jaar geleden een ,,boysband''
de achterbouw heeft vernieuwd en dat ik in alle staten was. Van verrukking hé. Omdat ze snel werkten, beleefd, vriendelijk en niet opdringerig waren, hun werkschoenen uittrokken als ze (stilletjes) toelating vroegen om het toilet te gebruiken en helemaal niet leken op de klusjesman die de Meester destijds binnen bracht. Dat was een best wel ,,brave'' man die mij op een akelig bouwvakkersdecolleté trakteerde en ook verbaasde met een borstzakje in zijn hemd dat hij als asbak gebruikte. Bovendien zag hij scheel, wat de communicatie bemoeilijkte. Geef toe...
Vandaag zitten we (overigens al twee maanden) op de eerste rij voor de restauratiewerken bij de buren. Dat gebeurt in veel etappes, in de week dagen stilte, in het weekend de jonge nieuwe eigenaar die duidelijk probeert om het een beetje te doen ,,vooruit'' gaan. Leve de zondagsrust, maar ik kan gelukkig nog altijd gaan wandelen...
Verrassing. Vanmorgen kwart voor acht, de troepen bestormen de burentuin (soort IS-decor) en alle vogeltjes en duiven vallen stil. Na wat gesleep en geroep en de radio op festivalniveau (mja, misschien dragen ze wel oorbeschermers...) trekken de troepen het huis binnen. Stilte. Anderhalf uur later wordt een stelling tegen de achtergevel in elkaar gestoken en blijkt de bende uit twee exemplaren te bestaan. Eén die uit het raam leunt en kijkt hoe zijn collega de stelling vastmaakt.
Nog enkele sporadische boorgeluiden en stilte. Het is nu 11u35 , al ruim een uur muisstil. Nu ja, middagpauze zeker?
Als ik nu zeker was dat ik zo dadelijk niet word geteisterd door een nieuw bombardement dan ging ik in de tuin genieten van de lente...
TWEE DAGEN LATER
De waarheid heeft ook haar rechten. Ik kijk op naar een nagelnieuwe dakgoot, een nieuwe regenpijp die komaf maakt met stortbuien die tot voor kort op mijn veranda kletsten...en bovenal was daar een vriendelijke meneer die mijn compliment voor de propere aanpak bescheiden in ontvangst nam en zei dat hij die job vooral heel graag deed. Juist, als het goed is zeg ik het ook.
Eerst en vooral de occasionele lezer er aan herinneren dat hier anderhalf jaar geleden een ,,boysband''
de achterbouw heeft vernieuwd en dat ik in alle staten was. Van verrukking hé. Omdat ze snel werkten, beleefd, vriendelijk en niet opdringerig waren, hun werkschoenen uittrokken als ze (stilletjes) toelating vroegen om het toilet te gebruiken en helemaal niet leken op de klusjesman die de Meester destijds binnen bracht. Dat was een best wel ,,brave'' man die mij op een akelig bouwvakkersdecolleté trakteerde en ook verbaasde met een borstzakje in zijn hemd dat hij als asbak gebruikte. Bovendien zag hij scheel, wat de communicatie bemoeilijkte. Geef toe...
Vandaag zitten we (overigens al twee maanden) op de eerste rij voor de restauratiewerken bij de buren. Dat gebeurt in veel etappes, in de week dagen stilte, in het weekend de jonge nieuwe eigenaar die duidelijk probeert om het een beetje te doen ,,vooruit'' gaan. Leve de zondagsrust, maar ik kan gelukkig nog altijd gaan wandelen...
Verrassing. Vanmorgen kwart voor acht, de troepen bestormen de burentuin (soort IS-decor) en alle vogeltjes en duiven vallen stil. Na wat gesleep en geroep en de radio op festivalniveau (mja, misschien dragen ze wel oorbeschermers...) trekken de troepen het huis binnen. Stilte. Anderhalf uur later wordt een stelling tegen de achtergevel in elkaar gestoken en blijkt de bende uit twee exemplaren te bestaan. Eén die uit het raam leunt en kijkt hoe zijn collega de stelling vastmaakt.
Nog enkele sporadische boorgeluiden en stilte. Het is nu 11u35 , al ruim een uur muisstil. Nu ja, middagpauze zeker?
Als ik nu zeker was dat ik zo dadelijk niet word geteisterd door een nieuw bombardement dan ging ik in de tuin genieten van de lente...
TWEE DAGEN LATER
De waarheid heeft ook haar rechten. Ik kijk op naar een nagelnieuwe dakgoot, een nieuwe regenpijp die komaf maakt met stortbuien die tot voor kort op mijn veranda kletsten...en bovenal was daar een vriendelijke meneer die mijn compliment voor de propere aanpak bescheiden in ontvangst nam en zei dat hij die job vooral heel graag deed. Juist, als het goed is zeg ik het ook.
zondag 19 maart 2017
TIP VOOR LEURDERS
Malief zal wel niet de enige zijn die de knapen en grieten met informatief naamkaartje op de borst bijna dagelijks mag te woord staan. Dit is de lente, dit is het ogenblik waarop de huisvrouw moet verleid worden.
En als het dan nog een serieuze verleidingspoging zou zijn nietwaar, beste collega's zonder wederhelft ( die de voordeur voor hen efficiënt dichtklappen.) Pas op, dit is een mopje. Het vervolg niet.
De titel is misleidend: geen tip voor leurders, wel voor de dames die zo vriendelijk zijn om altijd de deurbel te horen en die voordeur altijd te openen. Zelfs als ze, zoals Malief, een glazen voordeur hebben en de bellers dus min of meer kunnen identificeren. Ja zeg, iedereen heeft zijn zwakke kanten...
Zal ik mijn strategie even uitleggen? Na een rist abonnementen op Congo dorpen, bestendige bankopdrachten van Greenpeace tot Rode Neuzen, is mijn reactie ijzersterk. Geworden. Voor de leurders (alle soorten en maten) iets kunnen zeggen krijgen ze een vriendelijke goeiendag, en dan mijn boodschap dat ik de deur open maak omdat ik beleefd (en vriendelijk) ben en het hier niet de straat is waar veel deuren open gaan. (Dat is echt waar). De strategie verschilt al naargelang de leurder. Een enkeling krijgt te horen dat ik al geabonneerd ben op (lees bovenstaande goede doelen), dat ik eventueel wel een boekje of een postkaart wil kopen maar géén bankgarantie meer, nee, merci. Scouts en Chiromeisjes doen dat niet en die krijgen een symbolisch centje puur uit medelijden; Want waar is de tijd dat ik met Jeske de appartementsblokken op de ,,avenue des Croix de Feux'' moest ,,doen'' om wafels te verkopen? Allemaal gesloten deuren, en ,,parlophone'', op een stuk of vijf pure masochisten na die wel wafels bestelden en een week later platte, koude baksels geserveerd kregen...
Of toch een tip aan de leurder. Wees beleefd, attent, en beledig geen ,,bejaarden''. Nu ja als zij denken dat ze een vrouw van vijftig plus moeten feliciteren ,,omdat ze mee is met haar tijd'' en van Amnesty had gehoord via Facebook? De vriendin die het mij vertelde zei dat ze sprakeloos was. Had ik bij haar nog nooit meegemaakt...
Dan liever die kwiet van Amnesty die mijn excuus-verhaal slikte , mij ongetwijfeld een braaf mens vond en toen vroeg of hij even naar het toilet mocht gaan. Kadoke 2 hoorde het en had geen commentaar. We zaten immers midden in een dispuut over racisme en godsdienst, echt waar. Ik heb maar niet verteld dat de Meester jaren geleden een ,,vreemd'' buurjongetje binnen liet die met een benepen gezicht zei dat hij dringend naar het toilet moest. We hebben daarna de buitendeur open gezet maar de smile op zijn snuitje was het toen allemaal waard.
En als het dan nog een serieuze verleidingspoging zou zijn nietwaar, beste collega's zonder wederhelft ( die de voordeur voor hen efficiënt dichtklappen.) Pas op, dit is een mopje. Het vervolg niet.
De titel is misleidend: geen tip voor leurders, wel voor de dames die zo vriendelijk zijn om altijd de deurbel te horen en die voordeur altijd te openen. Zelfs als ze, zoals Malief, een glazen voordeur hebben en de bellers dus min of meer kunnen identificeren. Ja zeg, iedereen heeft zijn zwakke kanten...
Zal ik mijn strategie even uitleggen? Na een rist abonnementen op Congo dorpen, bestendige bankopdrachten van Greenpeace tot Rode Neuzen, is mijn reactie ijzersterk. Geworden. Voor de leurders (alle soorten en maten) iets kunnen zeggen krijgen ze een vriendelijke goeiendag, en dan mijn boodschap dat ik de deur open maak omdat ik beleefd (en vriendelijk) ben en het hier niet de straat is waar veel deuren open gaan. (Dat is echt waar). De strategie verschilt al naargelang de leurder. Een enkeling krijgt te horen dat ik al geabonneerd ben op (lees bovenstaande goede doelen), dat ik eventueel wel een boekje of een postkaart wil kopen maar géén bankgarantie meer, nee, merci. Scouts en Chiromeisjes doen dat niet en die krijgen een symbolisch centje puur uit medelijden; Want waar is de tijd dat ik met Jeske de appartementsblokken op de ,,avenue des Croix de Feux'' moest ,,doen'' om wafels te verkopen? Allemaal gesloten deuren, en ,,parlophone'', op een stuk of vijf pure masochisten na die wel wafels bestelden en een week later platte, koude baksels geserveerd kregen...
Of toch een tip aan de leurder. Wees beleefd, attent, en beledig geen ,,bejaarden''. Nu ja als zij denken dat ze een vrouw van vijftig plus moeten feliciteren ,,omdat ze mee is met haar tijd'' en van Amnesty had gehoord via Facebook? De vriendin die het mij vertelde zei dat ze sprakeloos was. Had ik bij haar nog nooit meegemaakt...
Dan liever die kwiet van Amnesty die mijn excuus-verhaal slikte , mij ongetwijfeld een braaf mens vond en toen vroeg of hij even naar het toilet mocht gaan. Kadoke 2 hoorde het en had geen commentaar. We zaten immers midden in een dispuut over racisme en godsdienst, echt waar. Ik heb maar niet verteld dat de Meester jaren geleden een ,,vreemd'' buurjongetje binnen liet die met een benepen gezicht zei dat hij dringend naar het toilet moest. We hebben daarna de buitendeur open gezet maar de smile op zijn snuitje was het toen allemaal waard.
maandag 13 maart 2017
VRIENDJES...
De Meester had in zijn jonge jaren veel beroemde (nu ja, bekende) vriendjes. In zijn college-jaren was daar vooral Herman. Hij heeft er vaak over verteld, hoe grappig en hoe fijn die gast was. Hij ging er vaak ,,spelen''. Zijn ouders hadden een krantenwinkel, zelf was Herman vooral een gesel voor de leraar ,,voordracht'' (de man speelde een glansrol in De Collega's als ,,Verastenove'') en toen die brave man Herman sommeerde om een tekst voor te dragen deed hij het in zijn ,,beste'' Mechels. Geloof mij, dat is héél lelijk.
In Leuven raakte hij Herman wat kwijt , werd hij bevriend met Nolle die dan weer een begenadigd vendelzwaaier was in Torhout, maar vooral een fijne vent. Ach ja, toen ik hem leerde kennen schrok ik mij een hoedje. In een interscolaire opstelwedstrijd in onze humaniora-tijd had hij mij ,,verslagen''. Ik herkende hem nog, hij mij niet. Later maakte hij mij ,,beroemd'' bij de Rechten door mij in een kruiswoordraadsel te verbergen...De opdracht was: ,,Daar woont Feremans'lief.- Beddengoed''...
Terug naar Herman. Een nieuw verhaal over Herman kreeg ik na een reunie met zijn retorica. ,,Nog altijd een pastoorsvreter'' noteerde de Meester. Ze hadden een porseleinen schaaltje met afbeelding van het college gekregen en Herman doofde er zijn sigaretten op...En dat hij weduwnaar was en hertrouwd en bijna aan zijn derde...
Eerlijk waar, de derde kende ik. Om te beginnen waren haar ouders vrienden van de mijne, had haar vader grootse plannen met mij maar toen mijn (toenmalige) BRT-stages een Brussels accent aan het licht brachten ging hij voluit voor een aanbeveling bij de krant.
Jaren later. Malief had een beetje carrière gemaakt. De baas zag mijn (arrogante, cassante ) stijl
wel zitten en ik kreeg een column. Ik heb mij toen geen vriendjes gemaakt, maar sèg, het was in opdracht hé. En zo schreef ik eens in een column over ,,de derde'' en mijn visie op haar kleren. Ben een beetje vergeten waar het precies over ging maar het had te maken met een uitspraak op televisie dat ze voor Saint Amour sexy kleren ging dragen. En had nu juist een vogeltje mij verteld dat ze (eind jaren tachtig schat ik) op een feestje pofmouwtjes en een boerinnenrokje droeg.
Dat mocht Malief bekopen. In een bekend weekblad verscheen een smalende reactie dat ze van dat mens nog nooit had gehoord. Ondertussen bleef mijn mama bevriend met haar moeder...
De ,,ultieme'' confrontatie kwam zo'n 25 jaar geleden op de dijk in Oostduinkerke. ,,Is dat den Herman niet'' vroeg ik de Meester. (ik beken dat ik hem vooral herkende omdat hij in het gezelschap was van de derde...). Voor de mannen een hartelijk weerzien. De derde was resoluut verder gestapt.
Tot slot: gisteren een ,,Herdenking Herman'' bijgewoond in zijn vaderstad, mijn dochter en kleindochter uitgelegd hoe ik hem kende. Een indrukwekkend spektakel met een paar honderd leerlingen van het stedelijk conservatorium waarvan ik op sommige ogenblikken dacht dat ze best mochten gezien worden op ,,Belgium got talent''. En met enige gène: dat er toch veel oudjes in de zaal zaten. Ha ja, ken jezelf. Ook gesnapt waarom de jongelui zoveel met wit papier speelden, plooiden, scheurden, verfrommelden? Schijnt te maken te hebben met de writers block van iedere schrijver. Wat Herman betreft: pertinent onwaar. Thuis aan zee staat een vuistdik boek, een compilatie van zijn gedichten. Leuke, fijne, ontroerende bedenkingen. Ik heb er geen cassante bedenkingen bij.
In Leuven raakte hij Herman wat kwijt , werd hij bevriend met Nolle die dan weer een begenadigd vendelzwaaier was in Torhout, maar vooral een fijne vent. Ach ja, toen ik hem leerde kennen schrok ik mij een hoedje. In een interscolaire opstelwedstrijd in onze humaniora-tijd had hij mij ,,verslagen''. Ik herkende hem nog, hij mij niet. Later maakte hij mij ,,beroemd'' bij de Rechten door mij in een kruiswoordraadsel te verbergen...De opdracht was: ,,Daar woont Feremans'lief.- Beddengoed''...
Terug naar Herman. Een nieuw verhaal over Herman kreeg ik na een reunie met zijn retorica. ,,Nog altijd een pastoorsvreter'' noteerde de Meester. Ze hadden een porseleinen schaaltje met afbeelding van het college gekregen en Herman doofde er zijn sigaretten op...En dat hij weduwnaar was en hertrouwd en bijna aan zijn derde...
Eerlijk waar, de derde kende ik. Om te beginnen waren haar ouders vrienden van de mijne, had haar vader grootse plannen met mij maar toen mijn (toenmalige) BRT-stages een Brussels accent aan het licht brachten ging hij voluit voor een aanbeveling bij de krant.
Jaren later. Malief had een beetje carrière gemaakt. De baas zag mijn (arrogante, cassante ) stijl
wel zitten en ik kreeg een column. Ik heb mij toen geen vriendjes gemaakt, maar sèg, het was in opdracht hé. En zo schreef ik eens in een column over ,,de derde'' en mijn visie op haar kleren. Ben een beetje vergeten waar het precies over ging maar het had te maken met een uitspraak op televisie dat ze voor Saint Amour sexy kleren ging dragen. En had nu juist een vogeltje mij verteld dat ze (eind jaren tachtig schat ik) op een feestje pofmouwtjes en een boerinnenrokje droeg.
Dat mocht Malief bekopen. In een bekend weekblad verscheen een smalende reactie dat ze van dat mens nog nooit had gehoord. Ondertussen bleef mijn mama bevriend met haar moeder...
De ,,ultieme'' confrontatie kwam zo'n 25 jaar geleden op de dijk in Oostduinkerke. ,,Is dat den Herman niet'' vroeg ik de Meester. (ik beken dat ik hem vooral herkende omdat hij in het gezelschap was van de derde...). Voor de mannen een hartelijk weerzien. De derde was resoluut verder gestapt.
Tot slot: gisteren een ,,Herdenking Herman'' bijgewoond in zijn vaderstad, mijn dochter en kleindochter uitgelegd hoe ik hem kende. Een indrukwekkend spektakel met een paar honderd leerlingen van het stedelijk conservatorium waarvan ik op sommige ogenblikken dacht dat ze best mochten gezien worden op ,,Belgium got talent''. En met enige gène: dat er toch veel oudjes in de zaal zaten. Ha ja, ken jezelf. Ook gesnapt waarom de jongelui zoveel met wit papier speelden, plooiden, scheurden, verfrommelden? Schijnt te maken te hebben met de writers block van iedere schrijver. Wat Herman betreft: pertinent onwaar. Thuis aan zee staat een vuistdik boek, een compilatie van zijn gedichten. Leuke, fijne, ontroerende bedenkingen. Ik heb er geen cassante bedenkingen bij.
maandag 6 maart 2017
DERTIG JAAR AL
Wedden dat u sneller had gelezen als de kop ,,Hoofdredacteur op de knieën'' was? Maar als Malief-lezers het willen weten moeten ze geduld hebben...
Dat zit zo. Vandaag hoorde ik op mijn ,,lijfradio'' dat het vandaag dertig jaar geleden is dat de Herald of free Enterprise'' zonk voor de kust in Zeebrugge. Hèhè, dat is iets voor memory lane. Niet om te lachen hoor, het was een afschuwelijke ramp met veel doden en dat allemaal omdat een poort bij afvaart niet goed was gesloten.
Maar, hoe zat het met Malief? Avondredacteur op de krant, zo goed als moederziel alleen, de hoofdredacteur niet inbegrepen maar die was iedere avond de laatste die de deur sloot. Toen kwam het telefoontje van de westvlaamse correspondent, dan het alarm van een oostvlaamse nieuwsjager, dan van een correspondent misdaad en aanverwanten, en ze vertelden allemaal het zelfde; dat wordt een wreed verhaal, want er zullen veel doden zijn.
Ondertussen hadden de nieuwsjagers natuurlijk ook onze hoofdredacteur verwittigd. Waarna er laat die avond iets gebeurde waar ik vandaag nog stil van word. De baas kwam op zijn knieën aan mijn bureau zitten, sommeerde mij al een goeie titel te verzinnen en mijn beste typvingers te smeren. Hij heeft die avond aan de telefoon geduldig en efficiënt naar de verslaggevers ter plaatse geluisterd en mij tussendoor de gepaste zinnen gedicteerd. Hij zal dit vandaag niet meer kunnen lezen want ondertussen rust hij naast de kerk van Bertem. De man die door onnozelaars een vrouwenhater werd genoemd (omdat hij niet gehuwd was) heeft mij die nacht met zijn bescheiden wagen nog naar huis gebracht. Hij had wel een speciale rijstijl, zoals de bochten vierkant nemen. En ik heb hem toen gezegd dat we niet mochten verongelukken, want dat er anders nogal zou geroddeld worden. Waarna hij eens grinnikte. En nu weten alle oudgedienden wie het was. Ik mis hem nog.
Dat zit zo. Vandaag hoorde ik op mijn ,,lijfradio'' dat het vandaag dertig jaar geleden is dat de Herald of free Enterprise'' zonk voor de kust in Zeebrugge. Hèhè, dat is iets voor memory lane. Niet om te lachen hoor, het was een afschuwelijke ramp met veel doden en dat allemaal omdat een poort bij afvaart niet goed was gesloten.
Maar, hoe zat het met Malief? Avondredacteur op de krant, zo goed als moederziel alleen, de hoofdredacteur niet inbegrepen maar die was iedere avond de laatste die de deur sloot. Toen kwam het telefoontje van de westvlaamse correspondent, dan het alarm van een oostvlaamse nieuwsjager, dan van een correspondent misdaad en aanverwanten, en ze vertelden allemaal het zelfde; dat wordt een wreed verhaal, want er zullen veel doden zijn.
Ondertussen hadden de nieuwsjagers natuurlijk ook onze hoofdredacteur verwittigd. Waarna er laat die avond iets gebeurde waar ik vandaag nog stil van word. De baas kwam op zijn knieën aan mijn bureau zitten, sommeerde mij al een goeie titel te verzinnen en mijn beste typvingers te smeren. Hij heeft die avond aan de telefoon geduldig en efficiënt naar de verslaggevers ter plaatse geluisterd en mij tussendoor de gepaste zinnen gedicteerd. Hij zal dit vandaag niet meer kunnen lezen want ondertussen rust hij naast de kerk van Bertem. De man die door onnozelaars een vrouwenhater werd genoemd (omdat hij niet gehuwd was) heeft mij die nacht met zijn bescheiden wagen nog naar huis gebracht. Hij had wel een speciale rijstijl, zoals de bochten vierkant nemen. En ik heb hem toen gezegd dat we niet mochten verongelukken, want dat er anders nogal zou geroddeld worden. Waarna hij eens grinnikte. En nu weten alle oudgedienden wie het was. Ik mis hem nog.
zondag 26 februari 2017
WAT ALS?
Mogelijk klinkt ,,dilemma's'' wat beter, maar dat lost deze ,,probleempjes'' niet op.
Juist, besef dat ik hier min of meer in herhaling val, wat mijn Tsjernobyl-tuin betreft, maar er is meer...Geduld dus.
Eén: mijn toekomstige buren hebben een kluns van een aannemer ingehuurd om hun overigens fraaie (maar onderkomen) herenhuis grondig te renoveren. De jongste weken worden op allerlei (liefst onchristelijke) tijdstippen over twee verdiepen muren gestript tot op de baksteen. En al die rotzooi wordt uit het venster van het tweede verdiep gegooid. Tof. Vooral als de wind uit het noorden komt (heu, denk ik zo) en mijn dierbaar tuintje annex veranda ondergesneeuwd wordt met een dikke vuilwitte laag. Ho, maar via de roosters kreeg ook de verwarmingsinstallatie een nieuw kleurtje. Ja, so what? Zeggen aan de lieve buren of mijn ergernis inslikken? Sinds de handige afbraakharry al zijn afval nu ook aan de voorkant in een container gooit is de blauwe voordeur ook grijs geworden...
Twee. De tweemaandelijkse ruitenwassers zijn deze week zonder boe of bah na het droppen van een kaartje verdwenen. Ze zagen het karwei duidelijk niet zitten.
Drie. Ook het artdeco-traliewerk voor het kelderraam is van kleur veranderd. Tja, als je in een marginale buurt woont moet je blijkbaar ook verdragen dat jolige jongens en meisjes hun fietsen aan het (smerige) traliewerk vastmaken en de wijde wereld intrekken. Wat nu gezongen? Ik kan op de loer liggen als een volleerde bomma en bij het verschijnen van de eerste onverlaat mijn bokkenpruik en kachelpook bovenhalen en in een combinatie van Brussels en autochtoon dialect mijn gedacht zeggen? Maar...En als ze later wraak nemen en bij voorbeeld hun mormels (hondjes hoor) in mijn keldergat laten heu, plassen? Ik zie weleens hoe mijn overburen met hun mooi aangeplante stoeptegels een kaartje met streepje door plassend hondje hebben gebruikt...en het averechts effect. dat het heeft.
Vier. Morgenavond wil ik een toren oud papier buiten zetten. Als er plaats is... Stel dat de onverlaat na mijn verontwaardigde frons verdwenen is maar mij 's nachts met een bezoekje vereert, genre grote plas, of erger nog, zoals vorig jaar bij de boekhandel achter het hoekje, per abuus een en ander in de fik steekt? Tja, wat als?
Juist, besef dat ik hier min of meer in herhaling val, wat mijn Tsjernobyl-tuin betreft, maar er is meer...Geduld dus.
Eén: mijn toekomstige buren hebben een kluns van een aannemer ingehuurd om hun overigens fraaie (maar onderkomen) herenhuis grondig te renoveren. De jongste weken worden op allerlei (liefst onchristelijke) tijdstippen over twee verdiepen muren gestript tot op de baksteen. En al die rotzooi wordt uit het venster van het tweede verdiep gegooid. Tof. Vooral als de wind uit het noorden komt (heu, denk ik zo) en mijn dierbaar tuintje annex veranda ondergesneeuwd wordt met een dikke vuilwitte laag. Ho, maar via de roosters kreeg ook de verwarmingsinstallatie een nieuw kleurtje. Ja, so what? Zeggen aan de lieve buren of mijn ergernis inslikken? Sinds de handige afbraakharry al zijn afval nu ook aan de voorkant in een container gooit is de blauwe voordeur ook grijs geworden...
Twee. De tweemaandelijkse ruitenwassers zijn deze week zonder boe of bah na het droppen van een kaartje verdwenen. Ze zagen het karwei duidelijk niet zitten.
Drie. Ook het artdeco-traliewerk voor het kelderraam is van kleur veranderd. Tja, als je in een marginale buurt woont moet je blijkbaar ook verdragen dat jolige jongens en meisjes hun fietsen aan het (smerige) traliewerk vastmaken en de wijde wereld intrekken. Wat nu gezongen? Ik kan op de loer liggen als een volleerde bomma en bij het verschijnen van de eerste onverlaat mijn bokkenpruik en kachelpook bovenhalen en in een combinatie van Brussels en autochtoon dialect mijn gedacht zeggen? Maar...En als ze later wraak nemen en bij voorbeeld hun mormels (hondjes hoor) in mijn keldergat laten heu, plassen? Ik zie weleens hoe mijn overburen met hun mooi aangeplante stoeptegels een kaartje met streepje door plassend hondje hebben gebruikt...en het averechts effect. dat het heeft.
Vier. Morgenavond wil ik een toren oud papier buiten zetten. Als er plaats is... Stel dat de onverlaat na mijn verontwaardigde frons verdwenen is maar mij 's nachts met een bezoekje vereert, genre grote plas, of erger nog, zoals vorig jaar bij de boekhandel achter het hoekje, per abuus een en ander in de fik steekt? Tja, wat als?
vrijdag 17 februari 2017
FONS ZALIGER...
Zonder veel tamtam (zoals wij in Brussel zeggen..) is Fons ,,zaliger'' geworden. Fons is een figuur uit mijn beginjaren bij de krant. Ik mocht zijn postbode spelen. In alle vriendschap hoor, hij was een bescheiden correspondent die in de donkere middeleeuwen (1968 dus) liever zijn tekstjes naar mij bracht dan ze telefonisch naar een of andere pipo in Brussel te sturen. Puur praktisch: de groentenprijzen van Sint-Katelijne-Waver, die moesten correct tot achter de komma in de krant verschijnen. Fons was ook fotograaf en toen hij op ons eerste appartement een kleuterke zag kruipen maakte hij van Lottepoes de mooiste foto's uit die periode. Zoals gezegd, de donkere middeleeuwen, geen pc, geen internet, en zeker geen smartphone.
Vandaag herinnerde Lottepoes zich ook dat Fons met haar en zijn dochter naar een Sinterklaasfeest in Wieze reed. En toen ik Wiske _een secretaresse uit dat steentijdperk- over de dood van Fons vertelde kon ze nog moeiteloos zijn adres opdreunen. Hij was een nijvere correspondent.
Na enkele jaren veranderde zijn ,,carrière'': Fons ging voor de sportredactie werken en ik las van een plaatselijke verslaggever dat hij wel 45 keer achterop de motto de Tour de France in beeld bracht.
Een van de laatste keren dat ik Fons zag was toen hij hulp vroeg voor de verslaggeving van een zwaar ongeval in de buurt van Heist-op-den-Berg. Ik heb het lugubere beeld onthouden omdat ik werd opgeroepen als ,,stadsgenoot''...en nooit de forse hap vlees zal vergeten die onder de rechterdeur plakte.
Fons was een fijne man, zonder kapsones. Maar hij mocht terecht trots zijn op zijn correcte verslaggeving van de kleine en grote misdrijven in zijn vaderstad. Dat hij zelfs ,,de moordenaar van Bonheiden'' in de val lokte door hem kwansuis een sigaret te vragen. De verpakking van een Frans merk lag naast één van zijn slachtoffers. Maar dat is ,,petite histoire''.
Vandaag hebben zijn dochters afscheid van hem genomen. Zijn twee overleden echtgenotes zaten op hem te wachten. Hij werd 95 jaar.
Vandaag herinnerde Lottepoes zich ook dat Fons met haar en zijn dochter naar een Sinterklaasfeest in Wieze reed. En toen ik Wiske _een secretaresse uit dat steentijdperk- over de dood van Fons vertelde kon ze nog moeiteloos zijn adres opdreunen. Hij was een nijvere correspondent.
Na enkele jaren veranderde zijn ,,carrière'': Fons ging voor de sportredactie werken en ik las van een plaatselijke verslaggever dat hij wel 45 keer achterop de motto de Tour de France in beeld bracht.
Een van de laatste keren dat ik Fons zag was toen hij hulp vroeg voor de verslaggeving van een zwaar ongeval in de buurt van Heist-op-den-Berg. Ik heb het lugubere beeld onthouden omdat ik werd opgeroepen als ,,stadsgenoot''...en nooit de forse hap vlees zal vergeten die onder de rechterdeur plakte.
Fons was een fijne man, zonder kapsones. Maar hij mocht terecht trots zijn op zijn correcte verslaggeving van de kleine en grote misdrijven in zijn vaderstad. Dat hij zelfs ,,de moordenaar van Bonheiden'' in de val lokte door hem kwansuis een sigaret te vragen. De verpakking van een Frans merk lag naast één van zijn slachtoffers. Maar dat is ,,petite histoire''.
Vandaag hebben zijn dochters afscheid van hem genomen. Zijn twee overleden echtgenotes zaten op hem te wachten. Hij werd 95 jaar.
vrijdag 10 februari 2017
FIORUCCI MET SCHAAMLAPJE...
Auw, dat stak! Nu lees ik in mijn serieuze krant dat Malief, zonder haar (godzijdank)bij naam te noemen, destijds in feite verantwoordelijk was voor een opstoot van marina-grieten in Vlaanderen. Qué?
Die wijsheid las ik in een column, geschreven door een auteur die in 1980 mogelijk nog in de bloemkool stak. Ik verklaar mij nader.
In 1976 ging de krantengroep waar ik toen nederige schrijfklusjes kreeg , genre stommiteiten uit regionale terribele accidenten herschrijven, in faling. De nieuwe leiding dacht dat ik misschien wel iets van mode kende en de komende jaren mocht ik mondjesmaat aan ,,modeverslaggeving'' doen. Zoals naar een modebeurs gaan ,,omdat ze daar toch de kleren lieten zien die later in de winkel kwamen.''. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik daar aan terugdenk.
Geduld is een mooie deugd, en begin jaren tachtig eindelijk naar de defilés in Parijs en Milaan. In Parijs kwamen de Japanners voor een stevige vernieuwing zorgen...en in Milaan ging ik in de winkel van Fiorucci T-shirtjes kopen voor mijn dochtertjes die toen tien à twaalf jaar waren. Jaja, met engeltjes en bloempjes hé. Ze waren nog in de leeftijd dat ieder cadeautje van de uithuizige Malief in dank werd aanvaard. En niemand in hun klas had zo'n grappige spullen.
Niet veel later waaide de zwarte rage uit Parijs over en kon ik Kalamity blij maken met een (gelukkig donkerblauw) pakje uit Parijs dat door een sarcastische, compleet onnozele non een ,,judo-pakje'' werd genoemd. Mijn jongste was toen al zeer welbespraakt en zei dat ,,het wel uit Parijs kwam hé''.
En wat lees ik nu? Dat Fiorucci in de jaren negentig echt iets voor de marina's was? Oei, oeps, wist ik niet. Dat vind ik nu echt erg. Bijna zo erg als de Millet-rage die door mijn kritische dochters werd gesignaleerd en mij een primeur in de krant bezorgde...en prompt door piekenpaultje werd ingepikt. Sans rancune hoor, hij heeft het later ruiterlijk toegegeven.
Ik kan alleen maar bekennen dat ik mij nooit met ,,marina's'' heb bezig gehouden en zwaai even met veel medeleven naar de duidelijk ,,bejaarde'' chef van de columniste die aan de Fiorucci-engeltjes wél goeie herinneringen heeft...
Bizar. Vandaag (zondag) hebben meer dan 200 ,,lezers'' mijn verhaaltje aangeklikt.. Gewoonlijk zijn het er hooguit een paar tientallen per dag...Zondagnamiddag is saai op een redactie hé...
Die wijsheid las ik in een column, geschreven door een auteur die in 1980 mogelijk nog in de bloemkool stak. Ik verklaar mij nader.
In 1976 ging de krantengroep waar ik toen nederige schrijfklusjes kreeg , genre stommiteiten uit regionale terribele accidenten herschrijven, in faling. De nieuwe leiding dacht dat ik misschien wel iets van mode kende en de komende jaren mocht ik mondjesmaat aan ,,modeverslaggeving'' doen. Zoals naar een modebeurs gaan ,,omdat ze daar toch de kleren lieten zien die later in de winkel kwamen.''. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik daar aan terugdenk.
Geduld is een mooie deugd, en begin jaren tachtig eindelijk naar de defilés in Parijs en Milaan. In Parijs kwamen de Japanners voor een stevige vernieuwing zorgen...en in Milaan ging ik in de winkel van Fiorucci T-shirtjes kopen voor mijn dochtertjes die toen tien à twaalf jaar waren. Jaja, met engeltjes en bloempjes hé. Ze waren nog in de leeftijd dat ieder cadeautje van de uithuizige Malief in dank werd aanvaard. En niemand in hun klas had zo'n grappige spullen.
Niet veel later waaide de zwarte rage uit Parijs over en kon ik Kalamity blij maken met een (gelukkig donkerblauw) pakje uit Parijs dat door een sarcastische, compleet onnozele non een ,,judo-pakje'' werd genoemd. Mijn jongste was toen al zeer welbespraakt en zei dat ,,het wel uit Parijs kwam hé''.
En wat lees ik nu? Dat Fiorucci in de jaren negentig echt iets voor de marina's was? Oei, oeps, wist ik niet. Dat vind ik nu echt erg. Bijna zo erg als de Millet-rage die door mijn kritische dochters werd gesignaleerd en mij een primeur in de krant bezorgde...en prompt door piekenpaultje werd ingepikt. Sans rancune hoor, hij heeft het later ruiterlijk toegegeven.
Ik kan alleen maar bekennen dat ik mij nooit met ,,marina's'' heb bezig gehouden en zwaai even met veel medeleven naar de duidelijk ,,bejaarde'' chef van de columniste die aan de Fiorucci-engeltjes wél goeie herinneringen heeft...
Bizar. Vandaag (zondag) hebben meer dan 200 ,,lezers'' mijn verhaaltje aangeklikt.. Gewoonlijk zijn het er hooguit een paar tientallen per dag...Zondagnamiddag is saai op een redactie hé...
donderdag 26 januari 2017
KAN HEM IETS SCHRIJVEN?
Malief werd vandaag op straat aangesproken door een buurvrouw die door het leven gaat met een zeer lelijke maar lieve hond. Hij heet ,,Bolt'' wat misschien ,,meedogenloos'' wil zeggen maar hij kan vooral voortreffelijk likken als je ook maar een zweem van sympathie toont. Wat aanvankelijk moeilijk was: de witte dog/boxer heeft een bek waarin nog alleen scheve tanden staan. Maar goed, ik dwaal af.
Zijn baasje ik ook geen schoonheidskoningin maar wel lief en zeer bij de pinken als er iets op straat gebeurt. Vandaag sprak ze mij aan over de politie (spreek uit pollis) die een tijd geleden bij mij binnen stond...Heu?
Ach ja, heb er vorig jaar een verhaaltje over geschreven. Spektakel in mijn straat dus. En daar stond ik dus op mijn stoep en mocht rekenschap geven van wat ik toen had uitgestoken...Neuneu, niks, 't was bij de buren. Maa ze stonne be aa? En ze stonne be aa in de gang???
Ik kon haar geruststellen, ik was nog altijd op vrije voeten, die man in de gang was zooneke van den deurwaarder die mij kwam vertellen ,,wat er aan de hand was'' in dat huis van zijn pa ,,die met zijn huurders niks dan last had...'' Buurvrouw keek sceptisch.
Toen er geen straf verhaal volgde schakelde buurvrouw over op al die vuiligheid op de stoep aan de andere kant. Waarna ik haar verzekerde dat het puin was uit die woning waar de bepleistering werd verwijderd met de ramen open en mijn tuin nu precies ondergesneeuwd was. Meestal zeg ik aan vrienden en verwanten dat mijn tuin precies Tsjernobil is, maar als ik dat ook nog moest uitleggen...
Nee hoor. Toen kwam haar oplossing. Dat ik dat aan de deurwaarder moest zeggen. Ik negeerde de opmerking, ze insisteerde, ik moest het zeker doen. Maar waarom dan? ,,Die zal zeker voor u iets schrijven....'' Juist ja, dat kan ik niet...
Zijn baasje ik ook geen schoonheidskoningin maar wel lief en zeer bij de pinken als er iets op straat gebeurt. Vandaag sprak ze mij aan over de politie (spreek uit pollis) die een tijd geleden bij mij binnen stond...Heu?
Ach ja, heb er vorig jaar een verhaaltje over geschreven. Spektakel in mijn straat dus. En daar stond ik dus op mijn stoep en mocht rekenschap geven van wat ik toen had uitgestoken...Neuneu, niks, 't was bij de buren. Maa ze stonne be aa? En ze stonne be aa in de gang???
Ik kon haar geruststellen, ik was nog altijd op vrije voeten, die man in de gang was zooneke van den deurwaarder die mij kwam vertellen ,,wat er aan de hand was'' in dat huis van zijn pa ,,die met zijn huurders niks dan last had...'' Buurvrouw keek sceptisch.
Toen er geen straf verhaal volgde schakelde buurvrouw over op al die vuiligheid op de stoep aan de andere kant. Waarna ik haar verzekerde dat het puin was uit die woning waar de bepleistering werd verwijderd met de ramen open en mijn tuin nu precies ondergesneeuwd was. Meestal zeg ik aan vrienden en verwanten dat mijn tuin precies Tsjernobil is, maar als ik dat ook nog moest uitleggen...
Nee hoor. Toen kwam haar oplossing. Dat ik dat aan de deurwaarder moest zeggen. Ik negeerde de opmerking, ze insisteerde, ik moest het zeker doen. Maar waarom dan? ,,Die zal zeker voor u iets schrijven....'' Juist ja, dat kan ik niet...
dinsdag 17 januari 2017
IK BEN TOCH NIET GEK?
Alweer een verhaal over Malief/de Kluns , alias de Klussenier. Stilletjes gniffelen mag beginnen...
Ben de trotse eigenares van mijn derde Dyson, het exemplaar van Thuis aan zee niet meegerekend. Het tweede exemplaar was in volle actie ,,ontploft'', jaja, knal en rookwolk. Maar ik ben een trouwe gebruiker, vooral omdat ik destijds James Dyson nog heb ,,geïnterviewd''. Stel je daar niks bij voor: mijn Engels wil nogal lukken in de modewereld maar technische vragen waren een ramp. Soit. De Britse gentleman is toen prompt op mopjes overgeschakeld. Maar ik was meteen fan, zeker als je huis vol tapijten ligt.
Na de recente ,,ontploffing'' werd een gloednieuw exemplaar gekocht op een steenweg waar ik makkelijk kon parkeren. Want zeg nu zelf, wie sleept er uit de Bruul een doos mee naar huis?
Wat die snuggere Malief natuurlijk niet had gezien was dat het een héél nieuw model was, maar dan nog? Tja, toen het stofpeil deze week bijna op de max-streep stond was actie geboden. Nu zag dat beest er aan de bovenkant precies hetzelfde uit maar verdraaid, ik kreeg hem niet open. Daar was zeker iets mee ,,gebeurd''. (Efkens gevallen op de trap, toch teveel stof, wie zal het zeggen?)
Buiten glommen de bevroren tegels, misschien eerst eens mijn licht opsteken bij de stadswinkel die de bovenstaande slogan hanteert?
Ik sta met vraagoogjes naar de nieuwste Dyson te kijken maar wacht beleefd tot de verkoper een mevrouw met een gigantische doos naar de kassa heeft geloodst. Ha ja, hoe ik die Dyson open krijg? ,,Op dees knopke duwen''. Tja, in mijn gangen, waar ik al twee dagen geen licht heb, kon ik dat knopje natuurlijk niet zien.
Naar de lampenafdeling. Kijken, zoveel soorten, maar het lijken eerder schijnwerpers (denk ik). Na vijf minuten twee verkopers: wat ik zoek? Bij een eerdere shopping naar tl-lampen werd ik bijna op de rooster gelegd. Of het koele of warme lichten mochten zijn. Heu? Welja, warm in de badkamer hé, koel in de keuken. Maar hier ging het over licht in de gangen.
Hoe moet je dat uitleggen? Dat ik het niet weet, dat ik van alles wil kopen omdat ik niet weet of het brede of smalle sokkels (heet dat zo?) zijn, en omdat de (eventueel hulpvaardige) bezoeker mij meteen zal vragen welke lampen ik in huis heb?
En nu volgt een pluimpje voor de verkopers. Ze kwamen met handenvol lampen uit de ,,soldenbak''.
Of wat je soldenbak noemt: Met een rekening van net geen 40 euro naar huis gewandeld. Waar de Dyson met knopje prompt open vloog.
Zoals mijn lieve neef Julleke zou zeggen na mijn langdradig gebabbel : het bespaart je een bezoek aan de psychiater...
Ben de trotse eigenares van mijn derde Dyson, het exemplaar van Thuis aan zee niet meegerekend. Het tweede exemplaar was in volle actie ,,ontploft'', jaja, knal en rookwolk. Maar ik ben een trouwe gebruiker, vooral omdat ik destijds James Dyson nog heb ,,geïnterviewd''. Stel je daar niks bij voor: mijn Engels wil nogal lukken in de modewereld maar technische vragen waren een ramp. Soit. De Britse gentleman is toen prompt op mopjes overgeschakeld. Maar ik was meteen fan, zeker als je huis vol tapijten ligt.
Na de recente ,,ontploffing'' werd een gloednieuw exemplaar gekocht op een steenweg waar ik makkelijk kon parkeren. Want zeg nu zelf, wie sleept er uit de Bruul een doos mee naar huis?
Wat die snuggere Malief natuurlijk niet had gezien was dat het een héél nieuw model was, maar dan nog? Tja, toen het stofpeil deze week bijna op de max-streep stond was actie geboden. Nu zag dat beest er aan de bovenkant precies hetzelfde uit maar verdraaid, ik kreeg hem niet open. Daar was zeker iets mee ,,gebeurd''. (Efkens gevallen op de trap, toch teveel stof, wie zal het zeggen?)
Buiten glommen de bevroren tegels, misschien eerst eens mijn licht opsteken bij de stadswinkel die de bovenstaande slogan hanteert?
Ik sta met vraagoogjes naar de nieuwste Dyson te kijken maar wacht beleefd tot de verkoper een mevrouw met een gigantische doos naar de kassa heeft geloodst. Ha ja, hoe ik die Dyson open krijg? ,,Op dees knopke duwen''. Tja, in mijn gangen, waar ik al twee dagen geen licht heb, kon ik dat knopje natuurlijk niet zien.
Naar de lampenafdeling. Kijken, zoveel soorten, maar het lijken eerder schijnwerpers (denk ik). Na vijf minuten twee verkopers: wat ik zoek? Bij een eerdere shopping naar tl-lampen werd ik bijna op de rooster gelegd. Of het koele of warme lichten mochten zijn. Heu? Welja, warm in de badkamer hé, koel in de keuken. Maar hier ging het over licht in de gangen.
Hoe moet je dat uitleggen? Dat ik het niet weet, dat ik van alles wil kopen omdat ik niet weet of het brede of smalle sokkels (heet dat zo?) zijn, en omdat de (eventueel hulpvaardige) bezoeker mij meteen zal vragen welke lampen ik in huis heb?
En nu volgt een pluimpje voor de verkopers. Ze kwamen met handenvol lampen uit de ,,soldenbak''.
Of wat je soldenbak noemt: Met een rekening van net geen 40 euro naar huis gewandeld. Waar de Dyson met knopje prompt open vloog.
Zoals mijn lieve neef Julleke zou zeggen na mijn langdradig gebabbel : het bespaart je een bezoek aan de psychiater...
donderdag 12 januari 2017
,,SALUUKES''
Even stoom afblazen: wat is dat toch met die trend om te pas (en eigenlijk altijd te onpas) Saluukes te kwekken. Pas op, het is een heel besmettelijke gewoonte. Tot ik, al een tijdje geleden, plots ontdekte dat ik het ook gebruikte (gelukkig alleen bij mijn kinderen, en direct op de rem ging staan...). Waaruit blijkt dat jong (en helaas ook oud) dat zomaar oppikt.
Nu even de schuldigen aanwijzen. Tegenwoordig hoor ik het vooral bij één presentator van Joe All the Way (komaan zeg, ik dacht dat All the Way met wat anders te maken had) en die man belt mensen op en spuit saluukes in het rond.
Maar ook mijn, beslist piepjong, nieuw contact bij de bank. Die heeft mij van de eerste dag met mijn voornaam aangesproken.(°) Wat ik niet erg vond, maar wel die saluukes die hij er altijd achteraan gooit. Het slap handje hoort er ook bij maar daar noteer ik beterschap: ik knijp dan zo hard ik kan. Zal hem leren.
En nu denk ik aan de nieuwe taalles van Kurt-de- ex-presentator uit de BRT-dagen. Hij zou dus schrijven ,,zeg niet saluukes met een streepje door'' maar, al naargelang de situatie: ,,tot ziens'', ,,het beste'' ,,dag xyz'' ,,tot morgen'', ,,dankuwel'' en in trieste gevallen ,,hou je sterk''.
Voor intimi suggereer ik gewoon een knuffel...
(°)Dat had hij eens bij de Meester moeten proberen...Zijn eerste kandidaat -schoonzoon heeft hem jaren ,,meneer'' genoemd...Toen ik hem voorzichtig suggereerde dat hij toch zijn voornaam mocht gebruiken was het antwoord ,,Ik heb uw pa toch ook geen Fons genoemd?''
xxxxxOei, vandaag vrijdag de dertiende. Mijn radio FM heeft iets nieuw bedacht:,, Baaikes'' en Baaibaai. Van Bye Bye denk ik...
Nu even de schuldigen aanwijzen. Tegenwoordig hoor ik het vooral bij één presentator van Joe All the Way (komaan zeg, ik dacht dat All the Way met wat anders te maken had) en die man belt mensen op en spuit saluukes in het rond.
Maar ook mijn, beslist piepjong, nieuw contact bij de bank. Die heeft mij van de eerste dag met mijn voornaam aangesproken.(°) Wat ik niet erg vond, maar wel die saluukes die hij er altijd achteraan gooit. Het slap handje hoort er ook bij maar daar noteer ik beterschap: ik knijp dan zo hard ik kan. Zal hem leren.
En nu denk ik aan de nieuwe taalles van Kurt-de- ex-presentator uit de BRT-dagen. Hij zou dus schrijven ,,zeg niet saluukes met een streepje door'' maar, al naargelang de situatie: ,,tot ziens'', ,,het beste'' ,,dag xyz'' ,,tot morgen'', ,,dankuwel'' en in trieste gevallen ,,hou je sterk''.
Voor intimi suggereer ik gewoon een knuffel...
(°)Dat had hij eens bij de Meester moeten proberen...Zijn eerste kandidaat -schoonzoon heeft hem jaren ,,meneer'' genoemd...Toen ik hem voorzichtig suggereerde dat hij toch zijn voornaam mocht gebruiken was het antwoord ,,Ik heb uw pa toch ook geen Fons genoemd?''
xxxxxOei, vandaag vrijdag de dertiende. Mijn radio FM heeft iets nieuw bedacht:,, Baaikes'' en Baaibaai. Van Bye Bye denk ik...
zondag 8 januari 2017
SCHRIFTGELEERDEN
Het was zo'n vaste uitdrukking van het meesterke, als er thuis nieuwjaarskaartjes moesten gestuurd worden. Daar zaten verdraaid ingewikkelde adressen tussen, vooral als de opdracht van ons Meter kwam, mijn allerliefste grootmoeder. Ze heeft ruim twintig jaar bij ons thuis gewoond, ik las haar als tiener de brieven van mijn Congolese vriendjes voor, maar zij hoorde liever het verhaal van de ,,arme edelman'' van Conscience. En ze gaf ons mama opdracht om voor mij sikkelat te kopen. Zo stond het op haar briefje En in ruil vroeg ze om kaartjes te schrijven naar enkele van haar overgebleven zussen, naar haar zonen en naar een ,,tak'' in Willebroek. Met die tak verbloem ik dat ik de namen vergeten ben, maar ik weet nog wel dat ze in hun winkel ,,héél botte messen'' gekocht had.
Voilà.
En toen vroeg ik hulp aan het meesterke want zeg nu zelf, welke pakweg veertienjarige kent de juiste schrijfwijze van ,,impasse des Giroflées''? Ik weet het nu nog niet. En steevast was het antwoord: ,,waar zitten hier die Schriftgeleerden hé''. En die arme toen nog ,,Lief'' kon haar plan trekken. Overigens was ik het ,, febbeke'' van de tante en oom die daar woonden. En nu verdraai ik de waarheid: Pezzeke was het febbeke maar die had toen nog niet genoeg Frans geleerd.
Zo. Meteen weet u waar ik vandaag mijn inspiratie haalde. Met enkele Unicef-kaarten heb ik ondertussen mijn plicht vervuld. Helemaal uit vrije wil. Maar de echte vrienden, die ga ik opbellen...
PS. Het moeilijke adres was een zijstraat van de ,,rue des Bouchers'' dat ruim een halve eeuw geleden ook nog niet door Johan Verminnen was ontdekt.
Voilà.
En toen vroeg ik hulp aan het meesterke want zeg nu zelf, welke pakweg veertienjarige kent de juiste schrijfwijze van ,,impasse des Giroflées''? Ik weet het nu nog niet. En steevast was het antwoord: ,,waar zitten hier die Schriftgeleerden hé''. En die arme toen nog ,,Lief'' kon haar plan trekken. Overigens was ik het ,, febbeke'' van de tante en oom die daar woonden. En nu verdraai ik de waarheid: Pezzeke was het febbeke maar die had toen nog niet genoeg Frans geleerd.
Zo. Meteen weet u waar ik vandaag mijn inspiratie haalde. Met enkele Unicef-kaarten heb ik ondertussen mijn plicht vervuld. Helemaal uit vrije wil. Maar de echte vrienden, die ga ik opbellen...
PS. Het moeilijke adres was een zijstraat van de ,,rue des Bouchers'' dat ruim een halve eeuw geleden ook nog niet door Johan Verminnen was ontdekt.
zondag 1 januari 2017
DIPLOMA VAN DEN ALDI?
Om te beginnen mijn oprechte excuses voor hoger vernoemde winkel. 't Is maar een gezegde hé...Malief weet niet eens waar je er zo eentje kan vinden.
De frisse oprisping kreeg ik nadat er hier, pakweg twee maand geleden, een brief kwam van de FOD Economie. Of ze mij eens mochten opbellen. Nu ja, ze vroegen mijn goedkeuring niet, ik werd verwittigd dat een zekere Linda mij zou opbellen om vragen te stellen omtrent mijn werkervaringen enzovoorts. En vermits ik 65 jaar of ouder was zou het niet lang duren...
Vorige week kwam het telefoontje. Geen Linda maar een meneer met een brommende stem (lag ongetwijfeld aan de verbinding ) die plechtig mijn doopnamen en achternaam noemde en vroeg...of hij iets mocht vragen. Ha ja, mijn leeftijd wist hij al, en of ik ook gewerkt had of nog werkte (huhu, ze hebben wel plannen om de pensioenleeftijd te verhogen maar???). Het gesprekje duurde twee minuten, ik ratelde in een adem mijn diploma, mijn werkgever en mijn pensioenleeftijd af, waarna hij (slimme vent) nog eens herhaalde hoe oud ik dan was als ik mijn diploma haalde, hoe oud toen ik begon te werken en hoe oud ik met pensioen ging. Tot zover alles ok.
De man was correct en vriendelijk, en zei tot slot dat hij over enkele maanden nog eens ging bellen om te horen of er niets veranderd was???
Kijk, dan heb ik eens een serieuze mens aan de lijn en dan moet hij zo'n dwaas voorstel doen. Een beetje stillekes zei hij :,Ja, ik weet het , maar dat zijn de regels...''
En het kan erger
Maar dat is nog niets in vergelijking met wat Malief en familie mocht meemaken bij de afwikkeling van de erfenis van Bomama.
Om te beginnen hadden Malief en broer Pezzeke besloten om de erfenis te verwerpen zodat hun kinderen meteen de toch wel mooie erfenis kregen. Ik schrijf juni 2016. Eerste bezoek aan het notariaat, uitleg, noteren van de nogal ingewikkelde familiestamboom door het overlijden van onze broer Poiche, waarna ook zijn zoon Doekie en de kinderen van zijn zus Minneke meteen konden erven.
Vergeet het: letterlijk iedereen kwam naar het notariskantoor, gaf de nodige documenten en uitleg en keerde terug naar de verspreide locaties van Oost-Vlaanderen (5), Brussel (1) en Mechelen (3).
Toen kregen Pezzeke en Malief te horen dat je een levensverzekering niet kon verwerpen. Hadden ze blijkbaar vergeten te zeggen. Of hadden we dat apart moeten doen??? Voor de schamele gelden op bankrekening , spaarcentjes en enkele aandelen hadden we al ruim 300euro ,,kosten voor de akte'' betaald.
Eind september stuurde het notariskantoor het bericht naar de bank dat er kon uitbetaald worden. Enfin, dat denk ik toch. Want toen ik in november door mijn contact bij de bank werd opgebeld om wat uitleg te vragen hadden ze van het notariskantoor alleen maar ,,namen'' gekregen.
We zullen maar wat inkorten voor het een roman fleuve wordt maar wat ik daar ontdekte was eigenlijk niet om te lachen: Lottepoes was mijn zus geworden, en de kinderen van Minneke waren nergens te vinden. Bovendien had de sukkel van de bank dan maar gegokt en zijn vraag om uitleg naar Doekie gestuurd. Geboortejaar 1967 had hij wel achterhaald en misschien dacht hij dat die slimmer was dan een 1947 of godbetert, 1943. 1969 en 1971 kwamen niet in aanmerking want dat zijn meisjes. Dacht hij misschien?
En als ik nu vertel dat Doekie wel een laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd is en een briljante pianist maar nooit zijn brievenbus open doet?
Mag ik beleefd opmerken dat die notaris mogelijk een diploma kocht in den Aldi?
De frisse oprisping kreeg ik nadat er hier, pakweg twee maand geleden, een brief kwam van de FOD Economie. Of ze mij eens mochten opbellen. Nu ja, ze vroegen mijn goedkeuring niet, ik werd verwittigd dat een zekere Linda mij zou opbellen om vragen te stellen omtrent mijn werkervaringen enzovoorts. En vermits ik 65 jaar of ouder was zou het niet lang duren...
Vorige week kwam het telefoontje. Geen Linda maar een meneer met een brommende stem (lag ongetwijfeld aan de verbinding ) die plechtig mijn doopnamen en achternaam noemde en vroeg...of hij iets mocht vragen. Ha ja, mijn leeftijd wist hij al, en of ik ook gewerkt had of nog werkte (huhu, ze hebben wel plannen om de pensioenleeftijd te verhogen maar???). Het gesprekje duurde twee minuten, ik ratelde in een adem mijn diploma, mijn werkgever en mijn pensioenleeftijd af, waarna hij (slimme vent) nog eens herhaalde hoe oud ik dan was als ik mijn diploma haalde, hoe oud toen ik begon te werken en hoe oud ik met pensioen ging. Tot zover alles ok.
De man was correct en vriendelijk, en zei tot slot dat hij over enkele maanden nog eens ging bellen om te horen of er niets veranderd was???
Kijk, dan heb ik eens een serieuze mens aan de lijn en dan moet hij zo'n dwaas voorstel doen. Een beetje stillekes zei hij :,Ja, ik weet het , maar dat zijn de regels...''
En het kan erger
Maar dat is nog niets in vergelijking met wat Malief en familie mocht meemaken bij de afwikkeling van de erfenis van Bomama.
Om te beginnen hadden Malief en broer Pezzeke besloten om de erfenis te verwerpen zodat hun kinderen meteen de toch wel mooie erfenis kregen. Ik schrijf juni 2016. Eerste bezoek aan het notariaat, uitleg, noteren van de nogal ingewikkelde familiestamboom door het overlijden van onze broer Poiche, waarna ook zijn zoon Doekie en de kinderen van zijn zus Minneke meteen konden erven.
Vergeet het: letterlijk iedereen kwam naar het notariskantoor, gaf de nodige documenten en uitleg en keerde terug naar de verspreide locaties van Oost-Vlaanderen (5), Brussel (1) en Mechelen (3).
Toen kregen Pezzeke en Malief te horen dat je een levensverzekering niet kon verwerpen. Hadden ze blijkbaar vergeten te zeggen. Of hadden we dat apart moeten doen??? Voor de schamele gelden op bankrekening , spaarcentjes en enkele aandelen hadden we al ruim 300euro ,,kosten voor de akte'' betaald.
Eind september stuurde het notariskantoor het bericht naar de bank dat er kon uitbetaald worden. Enfin, dat denk ik toch. Want toen ik in november door mijn contact bij de bank werd opgebeld om wat uitleg te vragen hadden ze van het notariskantoor alleen maar ,,namen'' gekregen.
We zullen maar wat inkorten voor het een roman fleuve wordt maar wat ik daar ontdekte was eigenlijk niet om te lachen: Lottepoes was mijn zus geworden, en de kinderen van Minneke waren nergens te vinden. Bovendien had de sukkel van de bank dan maar gegokt en zijn vraag om uitleg naar Doekie gestuurd. Geboortejaar 1967 had hij wel achterhaald en misschien dacht hij dat die slimmer was dan een 1947 of godbetert, 1943. 1969 en 1971 kwamen niet in aanmerking want dat zijn meisjes. Dacht hij misschien?
En als ik nu vertel dat Doekie wel een laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd is en een briljante pianist maar nooit zijn brievenbus open doet?
Mag ik beleefd opmerken dat die notaris mogelijk een diploma kocht in den Aldi?
Abonneren op:
Posts (Atom)
