WIE?

Insiders vertellen mij dat op Facebook alleen positieve verhalen verschijnen. Mizerie, dat is iets voor de blog. Hoewel. Heb hier nooit geschreven dat ik mijn Saabje heb ingedeukt omdat ik een beetje in paniek was door een dikke kamion achter mij. 't Was overigens ook  niet grappig want het werd een peperdure ,,revalidatie''. Van de auto, wel te verstaan.
Vandaag ,,aan den lijve'' ondervonden dat Malief écht geen mensen herkent. Daar zag ik een mevrouw aan de overkant die (van ver) zéér op de voedstermoeder van Bolt leek. En aan het juiste appartementsgebouw stond. Voor wie dàt verhaal nooit las: Bolt is een heel lelijke maar heel lieve bulldog/vuilbakkenras (zeggen ze in Brussel) en zijn vrouwtje had mij in de streektaal van alles over hem verteld, van epilepsie tot ,,ziekte van Kroon''. Zo zei ze het en ik snapte het omdat op zijn witte kop bruine dinges waren uitgewreven. Gelukkig had ik een handschoentje aan.
Nu had ik het bizarre duo al enkele weken (maanden?) niet meer gezien en ik vreesde al dat Bolt naar de eeuwige jachtvelden was. Tot ik vanmorgen (van ver) zijn baasje herkende. Maar die kwam er wel ,,goed voor'' en opgewekt en zo. Ik stapte naar de overkant, zei met gepaste ernst ,,hoe gaat het met u'' en ze babbelde vrolijk en zei mijn naam en vertelde dat zij mij al eens op een alumni-bijeenkomst had gezien en dat de Meester er niet meer was??? Hm, alumni, dan was ik dus in gezelschap. En hm, dat was de pleegmoeder van Bolt niet...Djeezes, Maar wie dan wel?
Toen moest ze naar de smoelsmid (hier begint iemand keihard te lachen) en ging ik naar huis. Drie huizen verder wist ik het weer. Omdat ze iets gezegd had van haar witte schort en Malief daar héél lang geleden medicijntjes kocht.  Heu: tandartsen hebben toch ook zwijgplicht hé?