Carnaval

En nog een verhaal uit-de-tijd-van toen. Maart jaren negentig in Milaan. De Carnavalsstoet ging er uit, de fotograaf en ikzelf, vers geland op Linate, moesten er naar de mode-defilés en we hadden een taxi gevonden die ons ,,in de buurt van de Duomo'' wou afzetten. Maar dat was zonder de verbeten Italiaanse flikken gerekend: op pakweg tweehonderd meter van ons hotel was het uitstappen en wegwezen. Het werd een hilarische tocht: twee sukkels bepakt als ezels, met rollende Samsonite over de Italiaanse keikopkes, ,,scusate'' mompelend als er weer een enthousiaste carnavalist in onze weg stond. Zeker geen echte Milanezen: die heb ik nooit betrapt op enig enthousiasme, behalve dan voor hun spiegelbeeld.
Goed, ik zal het kort houden: Celske heeft mij toen de humor van de toestand doen inzien. Toen we midden in de stoet stonden _ we moesten toch oversteken naar hotel Al Duomo?!_ grapte hij als een onvervalste Antwerpenaar: ,,we zullen doen alsof we meelopen als reclam voor Samsonite''.
Het was de eerste en laatste keer dat ik met carnaval gelachen heb.
Ook gisteren niet toen ik mijn 92-jarige moeder betrapte terwijl ze op blauwe sloefkes en met een warrige slaapkop een ,,collega''in een rolstoel voortduwde, ondertussen vrolijk lachend naar haar aan rolstoelen vastgekluisterde soortgenoten en met een airke van ,,ziedis wa da kik nog kan?!''.Ja 't had iets van carnaval maar zelfs achteraf kon ik er niet mee lachen...

Een aangekondigde dood...

Het was halfweg de jaren negentig in Milaan. Het defilé van Dolce& Gabbana begon zoals gewoonlijk met veel vertraging. En toen kwam een schitterend koppel binnen. Ze streken op pakweg tien meter van mijn zitje aan de kop van de catwalk neer en bzzzbzz: het nieuws werd prompt rondverteld. Dat was Whitney Houston en haar man Bobbi Brown. Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik daarna nog nauwelijks naar de kleren op de catwalk heb gekeken.Maar ik had wel een verhaal...
Wat een acteerprestatie: ze hield haar schat stevig vast als een trofee, hupte ondertussen met één (lang, mooi) been op en neer op de tonen van de muziek (haar songs) en etalleerde een sprookjesversie van huisje weltevree. Terwijl de schat in kwestie geïnteresseerd naar de catwalk keek.
Het was de tijd dat de zitjes net voor de catwalk vaak bestemd waren voor de ,,sterren''. Tina Turner, Catherine Deneuve, Georges Clooney, Jean-Claude Van Damme, Eros Ramadinges(*), een keer zelfs met Ray Charles die een aangrijpende ,,Georgia '' bracht en dan als een sukkelige hond door een langbenige stoot naar de coulissen werd gesleept. Gelukkig zag hij het zelf niet...
De rest van Whitneys ondergang zal morgen wel uitgebreid in de kranten staan. Ik zag toen al een onzeker meisje dat hengelde naar liefde en respect.
Waarom heb ik vandaag al zoveel aan ons Minneke moeten denken?

(*)Met dinges bedoel ik nog een rist andere Bekende Mensen die hier nauwelijks ter zake doen.

Malief bijt hond

Ook zo genoten van ons tante Denise-met-geitjes(*) in Man bijt Hond? Ze staat sinds de uitzending nu alweer tien dagen geleden op mijn digitaal TV-lijstje en bezoekers kunnen ze nog altijd bewonderen. In de Lowizzestraat, wel te verstaan, niet op de blog. Ondertussen heb ik de makers zelfs bedankt, en, best leuk, verdorie een merci-ke terug gekregen omdat ik had laten weten dat ik er blij mee was. Geef toe, dit lijkt wel een bijdrage van de Bond zonder Naam.
Maar toen was ik al helemaal verkocht aan de rubriek en zat ik vorige week alweer op vinkeslag voor ,,Mijn Dorp'' met Moorsel bij Aalst. Want daar woont Wiske en echt waar, dat is pas ,,ne nummero''.
Of het met haar Aalsterse roots te maken heeft is onzeker maar je weet natuurlijk nooit. Ik verduidelijk: ga je met Wiske op uitstap dan vermomt ze zich als een Benidorm Bastard op een Vespa-ke. Stuurt ze je een verjaardagskaart dan ben je blij dat ze (de kaart!)in een omslag steekt. Voor de facteur hé. En als ze haar pc opkuist omdat hij hapert van de vele video-moppen en jij die mag lezen dat zit hier een Malief hardop te giechelen. Wel ambetant als de Kadokes in de buurt zijn, maar gelukkig zitten er ,,mopskes'' tussen die ik kan recycleren op kindermaat. Vrijdag liet Kadoke2 mij weten dat ze met de Domme Blondjes-mop en de papegaai veel succes had op school. (In de originele versie was het een mevrouw van lichte zeden...)
Anyway, ik hoopte dus stiekem dat Man bijt hond ook eens bij Wiske zou langsgaan met een bloemlezing van al haar zotte stoten. Een gemiste kans, jongens en meisjes, want niet alleen is Wiske heel grappig, ze had destijds de mooiste benen van de Vlaamse Uitgeversmaatschappij. Daar kon zelfs ons Mia niet aan tippen...
(*)Ook bomama had tante Denise herkend. Aan de geitjes...