Carnaval

En nog een verhaal uit-de-tijd-van toen. Maart jaren negentig in Milaan. De Carnavalsstoet ging er uit, de fotograaf en ikzelf, vers geland op Linate, moesten er naar de mode-defilés en we hadden een taxi gevonden die ons ,,in de buurt van de Duomo'' wou afzetten. Maar dat was zonder de verbeten Italiaanse flikken gerekend: op pakweg tweehonderd meter van ons hotel was het uitstappen en wegwezen. Het werd een hilarische tocht: twee sukkels bepakt als ezels, met rollende Samsonite over de Italiaanse keikopkes, ,,scusate'' mompelend als er weer een enthousiaste carnavalist in onze weg stond. Zeker geen echte Milanezen: die heb ik nooit betrapt op enig enthousiasme, behalve dan voor hun spiegelbeeld.
Goed, ik zal het kort houden: Celske heeft mij toen de humor van de toestand doen inzien. Toen we midden in de stoet stonden _ we moesten toch oversteken naar hotel Al Duomo?!_ grapte hij als een onvervalste Antwerpenaar: ,,we zullen doen alsof we meelopen als reclam voor Samsonite''.
Het was de eerste en laatste keer dat ik met carnaval gelachen heb.
Ook gisteren niet toen ik mijn 92-jarige moeder betrapte terwijl ze op blauwe sloefkes en met een warrige slaapkop een ,,collega''in een rolstoel voortduwde, ondertussen vrolijk lachend naar haar aan rolstoelen vastgekluisterde soortgenoten en met een airke van ,,ziedis wa da kik nog kan?!''.Ja 't had iets van carnaval maar zelfs achteraf kon ik er niet mee lachen...