DE TRUUKJES VAN DE FOOR

Juist. Is Malief nu gek geworden? Twéé verhaaltjes op één dag?
Het ligt op mijn lever, dus...Sinds een week of zo word ik op de mail met voornaam aangesproken om mij te laten weten dat er goeie schilders, en handige klusjesmannen, gereed staan om mij te helpen mijn kot op te kalefateren.
Dacht meteen aan een buurman/huissier de justice geweest die ik eerder had aangesproken omdat er op twee plaatsen water in mijn gang én berghok sijpelt. Blabla, 't was allemaal zijn schuld niet, en ik had echt geen zin om er over in discussie te gaan.
Maar nu de mails???
Vandaag kwam er een ogenschijnlijk ,,echte'' mail van een ,,reporter'' (met naam en toenaam maar mij niet bekend) die liet weten dat een vriend van mij mijn naam had doorgegeven. En dat zij zelf...de gewoonte niet heeft maar mij nu wél moest vertellen dat zij in drie weken tijd veertien kilo was afgevallen. Jukkie, en wat moet ik met het overtollige vel? Gordijnen maken?
Alvorens jullie protesteren over de naiëve Malief. Natuurlijk bestaat die bezorgde vriendin  niet, maar ik heb haar toch maar ,,verwijderd''...

DOOF!

Nu was Malief vanmorgen toch wel danig in paniek! Of ze nu ineens doof was geworden? Want al die snerpende boren en krassende ijzeren stellingen bij de klussende toekomstige buren, da's natuurlijk om tuitende oren vragen...
Hoezo doof?. Hier staan meestal minstens twee radio's constant te kwekken, kwestie van vooral niets te missen als Malief haar dagelijkse huishoudelijke klussen volbrengt. (mooi gezegd hé). Vraag het aan  sommige bezoekers: hun eerste werk is hier de radio wat zachter te zetten.
Vanmorgen was het niet anders: onderweg van de living naar de keuken hoorde ik Sven nog zeggen dat hij met Elke Clijsters (de zus van Kim) ging praten over haar nieuw boek, dat ze geschreven had na haar ,,relatiebreuk''. Tussendoor nog wat fruitafval in de groentencontainer buiten, terug binnen en mensenlief, ik verstond er niets van...Weer naar de living, hm, Sven was toch te verstaan, maar dan fwiet, krieeep...
Lichtjes depressief naar de brievenbus om krant uit te halen, terug en dan de verlossende woorden van Sven: sorry Elke dat je zo vroeg moest opstaan om het ons allemaal te vertellen, de radiolijn is héél slecht. Maar onze luisteraars kunnen het boek kopen...
Later las ik in de krant dat onderzoek heeft uitgewezen dat zeventigers zich het  gelukkigst voelen. Zal wel, als ze ontdekken dat ze toch niet doof zijn...

DE WERKMENSCH

Gaat Malief hier een beetje de zot houden met de hardwerkende medemens? Heu nee. Maar wel haar eigen arrogante, cassante gedacht zeggen. Het moet niet altijd poeslief zijn, dat verveelt ook...
Eerst en vooral de occasionele lezer er aan herinneren dat hier anderhalf jaar geleden een ,,boysband''
de achterbouw heeft vernieuwd en dat ik in alle staten was. Van verrukking hé. Omdat ze snel werkten, beleefd, vriendelijk en niet opdringerig waren, hun werkschoenen uittrokken als ze (stilletjes) toelating vroegen om het toilet te gebruiken en helemaal niet leken op de klusjesman die de Meester destijds binnen bracht. Dat was een best wel ,,brave'' man die mij op een akelig bouwvakkersdecolleté trakteerde en  ook verbaasde met een borstzakje in zijn hemd dat hij als asbak gebruikte. Bovendien zag hij scheel, wat de communicatie bemoeilijkte. Geef toe...
Vandaag zitten we (overigens al twee maanden) op de eerste rij voor de restauratiewerken bij de buren. Dat gebeurt in veel etappes, in de week dagen stilte, in het weekend de jonge nieuwe eigenaar die duidelijk probeert om het een beetje te doen ,,vooruit'' gaan. Leve de zondagsrust, maar ik kan gelukkig nog altijd gaan wandelen...
Verrassing. Vanmorgen kwart voor acht, de troepen bestormen de burentuin (soort IS-decor) en alle vogeltjes en duiven vallen stil. Na wat gesleep en geroep en de radio op festivalniveau (mja, misschien dragen ze wel oorbeschermers...) trekken de troepen het huis binnen. Stilte. Anderhalf uur later wordt een stelling tegen de achtergevel in elkaar gestoken en blijkt de bende uit twee exemplaren te bestaan. Eén die uit het raam leunt en kijkt hoe zijn collega de stelling vastmaakt.
Nog enkele sporadische boorgeluiden en stilte. Het is nu 11u35 , al ruim een uur muisstil. Nu ja, middagpauze zeker?
 Als ik nu zeker was dat ik zo dadelijk niet word geteisterd door een nieuw bombardement dan ging ik in de tuin genieten van de lente...

TWEE DAGEN LATER
De waarheid heeft ook haar rechten. Ik kijk op naar een nagelnieuwe dakgoot, een nieuwe regenpijp die komaf maakt met stortbuien die tot voor kort op mijn veranda kletsten...en bovenal was daar een vriendelijke meneer die mijn compliment voor de propere aanpak bescheiden in ontvangst nam en zei dat hij die job vooral heel graag deed. Juist, als het goed is zeg ik het ook.

TIP VOOR LEURDERS

Malief zal wel niet de enige zijn die de knapen en grieten met informatief naamkaartje op de borst  bijna dagelijks mag te woord staan. Dit is de lente, dit is het ogenblik waarop de huisvrouw moet verleid worden.
En als het dan nog een serieuze verleidingspoging zou zijn nietwaar, beste collega's zonder wederhelft ( die de voordeur voor hen efficiënt  dichtklappen.) Pas op, dit is een mopje. Het vervolg niet.

De titel is misleidend: geen tip voor leurders, wel voor de dames die zo vriendelijk zijn om altijd de deurbel te horen en  die voordeur altijd te openen. Zelfs  als ze, zoals Malief, een glazen voordeur hebben en de bellers dus min of meer kunnen identificeren.  Ja zeg, iedereen heeft zijn zwakke kanten...
Zal ik mijn strategie even uitleggen? Na een rist abonnementen op Congo dorpen, bestendige bankopdrachten van Greenpeace tot Rode Neuzen, is mijn reactie ijzersterk. Geworden. Voor de leurders (alle soorten en maten) iets kunnen zeggen  krijgen ze een vriendelijke goeiendag, en dan mijn boodschap dat ik de deur open maak omdat ik beleefd (en vriendelijk) ben en het hier niet de straat is waar veel deuren open gaan. (Dat is echt waar).  De strategie verschilt al naargelang de leurder. Een enkeling krijgt te horen dat ik al geabonneerd ben op (lees bovenstaande goede doelen), dat ik eventueel wel een boekje of een postkaart wil kopen maar géén bankgarantie meer, nee, merci. Scouts en Chiromeisjes doen dat niet en die krijgen een symbolisch centje puur uit medelijden; Want waar is de tijd dat ik met Jeske de appartementsblokken op de ,,avenue des Croix de Feux'' moest  ,,doen'' om wafels te verkopen? Allemaal gesloten deuren, en ,,parlophone'', op een stuk of vijf pure masochisten na die wel wafels bestelden en een week later platte, koude baksels geserveerd kregen...
Of toch een tip aan de leurder. Wees beleefd, attent, en beledig geen ,,bejaarden''. Nu ja als zij denken dat ze een vrouw van vijftig plus moeten feliciteren ,,omdat ze mee is met haar tijd'' en van Amnesty had gehoord via Facebook? De vriendin die het mij vertelde zei dat ze sprakeloos was. Had ik bij haar nog nooit meegemaakt...
Dan liever die kwiet van Amnesty die mijn excuus-verhaal slikte , mij ongetwijfeld een braaf mens vond en toen vroeg of hij even naar het toilet mocht gaan. Kadoke 2 hoorde het en had geen commentaar. We zaten immers midden in een dispuut over racisme en godsdienst, echt waar. Ik heb maar niet verteld dat de Meester jaren geleden een ,,vreemd'' buurjongetje binnen liet die met een benepen gezicht zei dat hij dringend naar het toilet moest. We hebben daarna de buitendeur open gezet maar de smile op zijn  snuitje was het toen allemaal waard.

VRIENDJES...

De Meester had in zijn jonge jaren veel beroemde (nu ja, bekende) vriendjes. In zijn college-jaren was daar vooral Herman. Hij heeft er vaak over verteld, hoe grappig en hoe fijn die gast was. Hij ging er vaak ,,spelen''. Zijn ouders hadden een krantenwinkel, zelf was Herman vooral een gesel voor de leraar ,,voordracht'' (de man speelde een glansrol in De Collega's als ,,Verastenove'') en toen die brave man Herman sommeerde om een tekst voor te dragen deed hij het in zijn ,,beste'' Mechels. Geloof mij, dat is héél lelijk.
In Leuven raakte hij Herman wat kwijt , werd hij bevriend met Nolle die dan weer een begenadigd vendelzwaaier was in Torhout, maar vooral een fijne vent. Ach ja, toen ik hem leerde kennen schrok ik mij een hoedje. In een interscolaire opstelwedstrijd in onze humaniora-tijd had hij mij ,,verslagen''. Ik herkende hem nog, hij mij niet. Later maakte hij mij ,,beroemd'' bij de Rechten door mij in een kruiswoordraadsel te verbergen...De opdracht was: ,,Daar woont Feremans'lief.- Beddengoed''...

Terug naar Herman. Een nieuw verhaal over Herman kreeg ik na een reunie met zijn retorica. ,,Nog altijd een pastoorsvreter'' noteerde de Meester. Ze hadden een porseleinen schaaltje met afbeelding van het college gekregen en Herman doofde er zijn sigaretten op...En dat hij weduwnaar was en hertrouwd en bijna aan zijn derde...
Eerlijk waar, de derde kende ik. Om te beginnen waren haar ouders vrienden van de mijne, had haar vader grootse plannen met mij maar toen mijn (toenmalige) BRT-stages een Brussels accent aan het licht brachten ging hij voluit voor een aanbeveling bij de krant.
Jaren later. Malief had een beetje carrière gemaakt. De baas zag mijn (arrogante, cassante ) stijl
wel zitten en ik kreeg een column. Ik heb mij toen geen vriendjes gemaakt, maar sèg, het was in opdracht hé. En zo schreef ik eens in een column over ,,de derde'' en mijn visie op haar kleren. Ben een  beetje vergeten waar het precies over ging maar het had te maken met een uitspraak op televisie dat ze voor Saint Amour sexy kleren ging dragen. En had nu juist een vogeltje mij verteld dat ze (eind jaren tachtig schat ik) op een feestje pofmouwtjes en een boerinnenrokje droeg.
 Dat mocht Malief bekopen. In een bekend weekblad verscheen een smalende reactie dat ze van dat mens nog nooit had gehoord. Ondertussen bleef mijn mama bevriend met haar moeder...
De ,,ultieme'' confrontatie kwam zo'n 25 jaar geleden op de dijk in Oostduinkerke. ,,Is dat den Herman niet'' vroeg ik de Meester. (ik beken dat ik hem vooral herkende omdat hij in het gezelschap was van de derde...). Voor de mannen een hartelijk weerzien. De derde was resoluut verder gestapt.

Tot slot: gisteren een ,,Herdenking Herman'' bijgewoond in zijn vaderstad, mijn dochter en kleindochter uitgelegd hoe ik hem kende. Een indrukwekkend spektakel met een paar honderd leerlingen van het stedelijk conservatorium waarvan ik op sommige ogenblikken dacht dat ze best mochten gezien worden op ,,Belgium got talent''. En met enige gène: dat er toch veel oudjes in de zaal zaten. Ha ja, ken jezelf. Ook gesnapt waarom de jongelui zoveel met wit papier speelden, plooiden, scheurden, verfrommelden? Schijnt te maken te hebben met de writers block van iedere schrijver.  Wat Herman betreft: pertinent onwaar. Thuis aan zee staat een vuistdik boek, een compilatie van zijn gedichten. Leuke, fijne, ontroerende bedenkingen. Ik heb er geen cassante bedenkingen bij.

DERTIG JAAR AL

Wedden dat u sneller had gelezen als de kop ,,Hoofdredacteur op de knieën'' was?  Maar als Malief-lezers het willen weten moeten ze geduld hebben...
Dat zit zo. Vandaag hoorde ik op mijn ,,lijfradio'' dat het vandaag dertig jaar geleden is dat de Herald of free Enterprise'' zonk voor de kust in Zeebrugge. Hèhè, dat is iets voor memory lane.  Niet om te lachen hoor, het was een afschuwelijke ramp met veel doden en dat allemaal omdat een poort bij afvaart niet goed was gesloten.
Maar, hoe zat het met Malief? Avondredacteur op de krant, zo goed als moederziel alleen, de hoofdredacteur niet inbegrepen maar die was iedere avond de laatste die de deur sloot. Toen kwam het telefoontje van de westvlaamse correspondent, dan het alarm van een oostvlaamse nieuwsjager, dan van een correspondent misdaad en aanverwanten, en ze vertelden allemaal het zelfde; dat wordt een wreed verhaal, want er zullen veel doden zijn.
Ondertussen hadden de nieuwsjagers natuurlijk ook onze hoofdredacteur verwittigd. Waarna er laat die avond iets gebeurde waar ik vandaag nog stil van word. De baas kwam op zijn knieën aan mijn bureau zitten, sommeerde mij al een goeie titel te verzinnen en mijn beste typvingers te smeren. Hij heeft die avond  aan de telefoon geduldig en efficiënt naar de verslaggevers ter plaatse geluisterd en mij tussendoor de gepaste zinnen gedicteerd. Hij zal dit vandaag niet meer kunnen lezen want ondertussen rust hij naast de kerk van  Bertem. De man die door onnozelaars een vrouwenhater werd genoemd (omdat hij niet gehuwd was) heeft mij die nacht met zijn bescheiden wagen nog naar huis gebracht. Hij had wel een speciale rijstijl, zoals de bochten vierkant nemen. En ik heb hem toen gezegd dat we niet mochten verongelukken, want dat er anders nogal zou geroddeld worden. Waarna hij eens grinnikte. En nu weten alle oudgedienden wie het was. Ik mis hem nog.