VRIENDJES...

De Meester had in zijn jonge jaren veel beroemde (nu ja, bekende) vriendjes. In zijn college-jaren was daar vooral Herman. Hij heeft er vaak over verteld, hoe grappig en hoe fijn die gast was. Hij ging er vaak ,,spelen''. Zijn ouders hadden een krantenwinkel, zelf was Herman vooral een gesel voor de leraar ,,voordracht'' (de man speelde een glansrol in De Collega's als ,,Verastenove'') en toen die brave man Herman sommeerde om een tekst voor te dragen deed hij het in zijn ,,beste'' Mechels. Geloof mij, dat is héél lelijk.
In Leuven raakte hij Herman wat kwijt , werd hij bevriend met Nolle die dan weer een begenadigd vendelzwaaier was in Torhout, maar vooral een fijne vent. Ach ja, toen ik hem leerde kennen schrok ik mij een hoedje. In een interscolaire opstelwedstrijd in onze humaniora-tijd had hij mij ,,verslagen''. Ik herkende hem nog, hij mij niet. Later maakte hij mij ,,beroemd'' bij de Rechten door mij in een kruiswoordraadsel te verbergen...De opdracht was: ,,Daar woont Feremans'lief.- Beddengoed''...

Terug naar Herman. Een nieuw verhaal over Herman kreeg ik na een reunie met zijn retorica. ,,Nog altijd een pastoorsvreter'' noteerde de Meester. Ze hadden een porseleinen schaaltje met afbeelding van het college gekregen en Herman doofde er zijn sigaretten op...En dat hij weduwnaar was en hertrouwd en bijna aan zijn derde...
Eerlijk waar, de derde kende ik. Om te beginnen waren haar ouders vrienden van de mijne, had haar vader grootse plannen met mij maar toen mijn (toenmalige) BRT-stages een Brussels accent aan het licht brachten ging hij voluit voor een aanbeveling bij de krant.
Jaren later. Malief had een beetje carrière gemaakt. De baas zag mijn (arrogante, cassante ) stijl
wel zitten en ik kreeg een column. Ik heb mij toen geen vriendjes gemaakt, maar sèg, het was in opdracht hé. En zo schreef ik eens in een column over ,,de derde'' en mijn visie op haar kleren. Ben een  beetje vergeten waar het precies over ging maar het had te maken met een uitspraak op televisie dat ze voor Saint Amour sexy kleren ging dragen. En had nu juist een vogeltje mij verteld dat ze (eind jaren tachtig schat ik) op een feestje pofmouwtjes en een boerinnenrokje droeg.
 Dat mocht Malief bekopen. In een bekend weekblad verscheen een smalende reactie dat ze van dat mens nog nooit had gehoord. Ondertussen bleef mijn mama bevriend met haar moeder...
De ,,ultieme'' confrontatie kwam zo'n 25 jaar geleden op de dijk in Oostduinkerke. ,,Is dat den Herman niet'' vroeg ik de Meester. (ik beken dat ik hem vooral herkende omdat hij in het gezelschap was van de derde...). Voor de mannen een hartelijk weerzien. De derde was resoluut verder gestapt.

Tot slot: gisteren een ,,Herdenking Herman'' bijgewoond in zijn vaderstad, mijn dochter en kleindochter uitgelegd hoe ik hem kende. Een indrukwekkend spektakel met een paar honderd leerlingen van het stedelijk conservatorium waarvan ik op sommige ogenblikken dacht dat ze best mochten gezien worden op ,,Belgium got talent''. En met enige gène: dat er toch veel oudjes in de zaal zaten. Ha ja, ken jezelf. Ook gesnapt waarom de jongelui zoveel met wit papier speelden, plooiden, scheurden, verfrommelden? Schijnt te maken te hebben met de writers block van iedere schrijver.  Wat Herman betreft: pertinent onwaar. Thuis aan zee staat een vuistdik boek, een compilatie van zijn gedichten. Leuke, fijne, ontroerende bedenkingen. Ik heb er geen cassante bedenkingen bij.