ONN0ZEL OP COMMANDO...

Malief gaat niet beweren dat ze auteurs haar makkelijkste ,,onderwerpen'' vond. Zeker niet nu vandaag in de krant een hele bijlage over ,,opmerkelijke'' auteurs gaat en er twee tussen staan die mij ongetwijfeld een sukkel hebben gevonden. Ook al was het de schuld van mijn toenmalige ,,chefkes''.
Eerste klein schokje: Peter Verhelst. ,,Tongkat'' werd mij  opgesolferd met de opdracht de auteur  over die inhoud eens aan te pakken. Voor wie het vergeten is, Tongkat gaat over hoertjes die met hun tongske goed overweg kunnen...zullen we maar zeggen.  Wat ik dan moest vragen aan die gloednieuwe auteur? Ha, of zijn kinderen dat mochten lezen? Snauw, tis géén boek voor kinderen hé?
Nummer twee was nog pijnlijker. Gangreen gelezen omdat het over Congo ging en de piepjonge Malief destijds een boontje had voor de donkere bewoners. (hm mag dus niet meer zwart schrijven...)
Een assisenproces, daar moest ik tonen dat ik er (via de Meester) iets van kende...En wie zat op de persbanken tijdens een assisenproces in Gent? Jef Geeraerts in persoon die in het boek straffe stoten uithaalt met een ,,black Venus''. De beklaagde kon een vriendje van Jef zijn: hij had zijn vrouw  een en ander af gebeten (drie keer raden) en haar tot slot vermoord. 
En toen vroeg Jef mij hoe ik zou reageren als ik jurylid was. Tja, wat dacht je?
Einde van zijn sympathiek betoog: gij zijt een wrede vrouw, ik zie het in uw ogen...Die man had echt afgezien met die vrouw...
Vraag mij nog altijd af waarom ik hem toen niet heb afgesnauwd. Maar ja, was nog een snotaap...
Later lachte ik (als modepers) met de pofmouwtjes van een vrouwelijke auteur (omdat ze op TV gezegd had dat ze  iets héél sexy ging aantrekken voor de dag van de liefde (*) en dan haar beklag deed in een magazine. Tja, haar echtgenoot werkte daar... 
(*) Juist Saint Amour...bestaat mogelijk al lang niet meer...

NIEUWS UIT MIJN KOT

Eerst noemde Malief het ,,memory lane'' en kregen de lezertjes de laatste drie maanden verhaaltjes over Boot Spelen, De zetel van Bompa, Guust Flater en andere, op haar roots geïnspireerde kost te verwerken.
Ondertussen eens diep nagedacht (deed niet echt pijn): al drie maanden gebruik ik terug -in de stilte van mijn best wel royaal kot- mijn moeders taal. Zoals  ,,merde'' als ik iets laat vallen, ,,das dangereus'' als ik  op een verhoogje wil klimmen, ,,zievert ni'' als ik overweeg iemand te bellen om eens mijn eigen stem te horen.
Op mijn zoveelste verjaardag (diegenen die Kuifje lezen weten dat Malief dat nog net mag doen) is door mijn feestvierders opgemerkt dat Malief toch veel vergeet, vooral dan namen, en ook dat ze als ze een woord niet vindt naar...Malief vulde aan, synoniemen?, ja zoekt.
Tja, wat wil je, al die Memory lane. Misschien is de uitleg ,,kinds'' aan het worden...Maar mag ze er alsjeblieft ook eens mee lachen?

ZWET JEFKE

Alvorens Malief verdacht wordt van racistisch inzicht: op haar vijftiende was ze, net als haar vriendinnen Jeske en Marjanneke, smoorverliefd op het gros van de binken in het Paviljoen van de Katholieke Missies.... Dat smoor is ondertussen gestabiliseerd, maar er zijn nog exemplaren waar met welgevallen naar wordt gekeken...Mag ze verder gaan?
Tja, soms ontglipt je een woord dat vijftig jaar geleden doodgewoon was en zelfs te maken had met oprechte bezorgdheid voor de kindjes in Afrika.
Om het ,,incident'' te kaderen: een achttienjarige bedankte mij onlangs uitvoerig voor een geldelijke bijdrage. Dat vond Malief niet nodig, graag gedaan, en dan kwam het: ze zei '' Nee echt,  jij bent toch geen  negertje dat ,,merci'' schudt als er een cent in valt.''
  Dat was Malief dus helemaal vergeten en hoe komt zoiets dan terug???
De oudjes onder ons weten het natuurlijk: destijds (lang geleden ) stonden in veel winkels  ,,spaarpotten'' voor de missies. Daar zat een klein zwartje op (in steen hé) en telkens je er een cent in stak bolde zijn hoofdje naar voren om te bedanken. De mooiste (duurste) exemplaren gaven zelfs geluid: MERCI!
Krijgt Malief nu absolutie? 
En Zwet Jefke, die heeft hier niets mee te maken, maar als kind vonden wij die meneer met snoepjes op de kermis gewéldig.
xxxx en nog een bijzonder lachwekkend détail: de zwartjes noemden we ,,bloemen'', de blanken ,,netels''. 
Later zijn we wel allemaal met netels getrouwd...ik denk dat de bloemen ons te oud vonden...

NEUZENEUZE...

Niet dat Malief zoveel nieuws heeft, maar iets zegt mij dat hier dringend een nieuw verhaaltje moet verteld worden. Al was het maar om het misverstand bij tientallen lezertjes recht te zetten: de titel ,,Kom eens op mijn schoot zitten'' is een heel net, moederlijk verzoek ..van bomama.
En toen ging Malief ,,mondmaskertjes'' passen. Verschillende ,,modellen'', waarvan zelfs een exemplaar van 't Stad waarop netjes haar naam staat gespeld. Niet die van Malief, maar van 't Stad.
Heb het al even rond gevraagd...wat doe je met je adem die naar boven glipt en je bril beademt? Lastig hoor, als het zweet je uitbreekt omdat je in de mist zit. In een supermarkt opperde een mevrouw iets van vapeurs...zij had duidelijk géén bril op.
Maar soit: dan maar het ,,hertekensprofiel bestudeerd. Met die neus was er toch niks mis? Dat reukorgaan was zelfs het enige compliment dat ze ooit van de Meester kreeg. ,,Neus'' zei hij met een wijsvinger op het neustopje. Inderdaad, een beginnende vrijer heeft nog niet veel gepaste complimenten...En zelf had hij...een patattenneuske...Malief had er nooit van gehoord.