Eerst noemde Malief het ,,memory lane'' en kregen de lezertjes de laatste drie maanden verhaaltjes over Boot Spelen, De zetel van Bompa, Guust Flater en andere, op haar roots geïnspireerde kost te verwerken.
Ondertussen eens diep nagedacht (deed niet echt pijn): al drie maanden gebruik ik terug -in de stilte van mijn best wel royaal kot- mijn moeders taal. Zoals ,,merde'' als ik iets laat vallen, ,,das dangereus'' als ik op een verhoogje wil klimmen, ,,zievert ni'' als ik overweeg iemand te bellen om eens mijn eigen stem te horen.
Op mijn zoveelste verjaardag (diegenen die Kuifje lezen weten dat Malief dat nog net mag doen) is door mijn feestvierders opgemerkt dat Malief toch veel vergeet, vooral dan namen, en ook dat ze als ze een woord niet vindt naar...Malief vulde aan, synoniemen?, ja zoekt.
Tja, wat wil je, al die Memory lane. Misschien is de uitleg ,,kinds'' aan het worden...Maar mag ze er alsjeblieft ook eens mee lachen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten