Weer zoveel gelachen dat de tranen uit mijn ogen bolden. En zo onnozel gedaan dat het nauwelijks te beschrijven valt. Ik zal u dus niet vervelen met de Kadoke2-versie van de Ketnet-shake die ik met haar moet oefenen (dan kun je eens goed lachen Malief...). Ze zijn nu bijna acht en ik ben er nog altijd stekezot van. Ook en vooral in de serieuze dingen. Want van hun ernst en puurheid krijg ik ook de tranen in de ogen...
Om te beginnen gisteren met hen naar de bibliotheek. Omdat ze opdracht hadden er een strip-arme week van te maken (en er hier een paar honderd strips rondslingeren) en het Ketnet-gebeuren moest beperkt blijven tot twee programma's. Het was van 1982 geleden dat ik in dat heilige der heiligen was geweest (gezien op de bib-kaart van de Meester) omdat ik ook nooit om een pak lectuur verlegen zit.
,,Malief, geef onze kaartjes maar, daar is de jeugdbibliotheek, de kant voor de volwassenen is langs daar. Het kan wel even duren hoor...'' Toen heb ik mij in één moeite maar ingeschreven en meteen een rush in de rekken gemaakt. Na een tijdje begon ik mij toch zorgen te maken om de Kadokes en ging ik eens piepen. Geen vuiltje aan de lucht: ze waren hun Geronimo's al aan het verslinden. Klap op de vuurpijl: onze toch wel loodzware tas hebben ze samen naar huis gesleept.
Kadoke1, die 's morgens bij de smoelsmid twee melktandjes was kwijt geraakt, wou dan toch wat gaan Ketnetten. Het waren liedjes. ,,Dat mag niet van mama'' zei de zus streng en ze nam een boek om vooral niet betrapt te worden op ongehoorzaamheid. Zijn excuus was anders ook goed gevonden:,,maar ik weet niet wanneer XYZ (ik had van de namen nooit gehoord) komt en nu zit ik te wachten...''
We gingen kaarten. Meester stelde een potje ,,Liegen'' voor. Terwijl ik een paar mailtjes checkte kon ik het spel volgen. ,,Als je wint krijg je een pony!'' (Uh? net zijn vader, die beloofde de kleinkinderen ook zo'n fantazierijke cadeaus). Op een bepaald ogenblik hoor ik Kadoke2 zeggen dat hij aan de stal mag beginnen! Gelukkig was er toen Ketnet en fluisterde de Meester mij toe dat hij op de duur was gaan valsspelen. Vandaag heb ik met haar gespeeld voor een rugmassage voor Kadoke, en dertig zoentjes en 20 knuffels voor mij. Kortom, ik win in ieder geval.In bad heb ik haar met plezier de ,,rugmassage'' gegeven. En hebben we giechelend geoefend met de P-taal, een zottigheid waarmee we als Chiro-meisjes op Expo58 de buitenlandse bezoekers deden fronsen.
Giechelig en warm zitten ze 's avonds met natte haren aan tafel, Kadoke2 met een witte handdoek rond haar hoofd. En oefenen we nog wat P-taal. Dat wil zeggen: zus leert en broer probeert te ontcijferen. ,,Ipik bepen...???'' Behulpzaam fluister ik ,,Lepenapa''. ,,Nee Malief, ipik bepen Marokkaan'' ,,Ha ja, mijn hoofdoek?''
Ons moeder zou zeggen: in onzen tijd was dat,, precies ons lievrouwke''.
dinsdag 16 februari 2010
zondag 14 februari 2010
Van onze verslaggeefster(*)
Een goed voornemen dat ik sinds kort via deze blog realiseer: voortaan begraaf ik de Meester na elk home-bezoek niet langer onder een vracht straffe bomama-verhalen. Ik poot ze in deze blog. En dat lucht ook op...Opgedragen aan nichtje Tanjel die mij vorige week zei dat ze er na een home-bezoek soms ook de ,,ritantik'' van krijgt. Een goede verstaander...
En wat hebben we vandaag geleerd Piet? (pardon, Malief)
Ten eerste: doe geen moeite meer om alles haarfijn (en zeer luid) uit te leggen. Lach liever als ze iets vertelt wat pertinent onwaar, verkeerd begrepen, compleet uit de lucht gegrepen voor serieus wordt verteld. Voorbeeld: denkt ge dat ze hier doen wat ik vraag? Gij zij goe gij...
Ten tweede: probeer haar niet te overtuigen dat al die andere madammekes precies doen zoals zij: lachen met hun lotgenoten. Voorbeeld: Make, zeg aan de kapper dat ze uw haar niet in een bros moet snijden. Dat trekt op niks. Haar reactie: ,,en wie knipt uw haar, dat staat vanachter ook omhoog''. Of ,,Ik ga uw stoel wat verschuiven, ik kan niet door'' en zij ,,ge zou beter wa vermagere...''..
Ten derde: voortaan doe ik zoals zij en doe mijn ogen toe als ik haar kom bezoeken. Voorbeeld: ,,och zijt ge daar, ik ging juist slapen''
Ten vierde: vermijdt alle discussie over teveel eten, teveel drinken en pfff dat is hier veel te warm (of, brrrr dat is hier zoooo koud). Voorbeeld: Van een flesje orangina geef ik direct de helft aan een ander madammeke, als ze naar het toilet gaat doe ik even het raam open...
Ten vijfde: als ze zegt: ik doe niet mee met carnaval, ik zen geen twintig jaar meer zenne, wordt het compromis dat ze zal doen wat Orsi(**)zegt. Voorbeeld: anders klaagt ze wel dat ze van heel de dag geen mens ziet...Eigenlijk is de uitleg eenvoudig: de buurvrouw waarmee ze vorig jaar op de caranvalsfoto stond is ondertussen overleden.
En terwijl ik dat zo neerklets komen de schuldgevoelens weer naar boven. Want wat riep ze weer terwijl Ik naar het toilet ging? Dat ik zoveel lawijt maak...
(*)Woord dat eind jaren vijftig uitgevonden werd door een vrouwelijke collega om de buitenwereld te laten weten dat achter TS een vrouw zat.
(**)Orsi is een leuke animatrice die een boon heeft voor ons bomama.
PS. En morgen komen de Kadokes en dinsdag ook, en donderdag ook en vrijdag ook en ze blijven ook twee keer slapen en ik ga weer veel knuffels en kussen krijgen. Wat zou ik nog klagen?
En wat hebben we vandaag geleerd Piet? (pardon, Malief)
Ten eerste: doe geen moeite meer om alles haarfijn (en zeer luid) uit te leggen. Lach liever als ze iets vertelt wat pertinent onwaar, verkeerd begrepen, compleet uit de lucht gegrepen voor serieus wordt verteld. Voorbeeld: denkt ge dat ze hier doen wat ik vraag? Gij zij goe gij...
Ten tweede: probeer haar niet te overtuigen dat al die andere madammekes precies doen zoals zij: lachen met hun lotgenoten. Voorbeeld: Make, zeg aan de kapper dat ze uw haar niet in een bros moet snijden. Dat trekt op niks. Haar reactie: ,,en wie knipt uw haar, dat staat vanachter ook omhoog''. Of ,,Ik ga uw stoel wat verschuiven, ik kan niet door'' en zij ,,ge zou beter wa vermagere...''..
Ten derde: voortaan doe ik zoals zij en doe mijn ogen toe als ik haar kom bezoeken. Voorbeeld: ,,och zijt ge daar, ik ging juist slapen''
Ten vierde: vermijdt alle discussie over teveel eten, teveel drinken en pfff dat is hier veel te warm (of, brrrr dat is hier zoooo koud). Voorbeeld: Van een flesje orangina geef ik direct de helft aan een ander madammeke, als ze naar het toilet gaat doe ik even het raam open...
Ten vijfde: als ze zegt: ik doe niet mee met carnaval, ik zen geen twintig jaar meer zenne, wordt het compromis dat ze zal doen wat Orsi(**)zegt. Voorbeeld: anders klaagt ze wel dat ze van heel de dag geen mens ziet...Eigenlijk is de uitleg eenvoudig: de buurvrouw waarmee ze vorig jaar op de caranvalsfoto stond is ondertussen overleden.
En terwijl ik dat zo neerklets komen de schuldgevoelens weer naar boven. Want wat riep ze weer terwijl Ik naar het toilet ging? Dat ik zoveel lawijt maak...
(*)Woord dat eind jaren vijftig uitgevonden werd door een vrouwelijke collega om de buitenwereld te laten weten dat achter TS een vrouw zat.
(**)Orsi is een leuke animatrice die een boon heeft voor ons bomama.
PS. En morgen komen de Kadokes en dinsdag ook, en donderdag ook en vrijdag ook en ze blijven ook twee keer slapen en ik ga weer veel knuffels en kussen krijgen. Wat zou ik nog klagen?
donderdag 4 februari 2010
De Ritantik...
De Brusselse taal is wonderzoet. Of toch: je moeders' taal. Ik was de uitdrukking helemaal vergeten, en gisterennamiddag glipte ze ineens uit mijn mond. Ons moeder had de ritantik...
Scènes uit het leven van een negentigjarige. Als ik haar genen heb geërfd _ en die van haar moeder_ dan staat het mij misschien ook nog te wachten. Ondertussen heb ik vooral medelijden met haar. En niet altijd evenveel geduld.
Het begon allemaal met ,,een operatieke''. Een vervelende bobbel op haar hals die de huisarts probeert in te tomen. Woensdagmorgen dus ook. Als ik binnenstap hoor ik een dreinend stemgeluid, als een kind dat niet in slaap geraakt. ,,Wel?Wat is er aan de hand?'' En jawel hoor: ,,Ziek, ziek, en zier zier en den doktoor en zier en ik zén nie goed hé''. Ogen toe en kreunen. Ik voel mijn tikker een slag overslaan, sta op punt om de dokter op zijn (stiekem gekregen ) gsm te bellen(*) maar ga toch eerst wat informeren. De verpleging weet er van: er is een stukje uit het bolleke gehaald. Maar ze is vanmiddag toch gaan eten en ze heeft niets gezegd?
Volgend bedrijf: ,,Make, ge hebt de verpleegster niet gezegd dat ge pijn hebt? '' Nee, eigenlijk was het geen zeer, maar ziek, ziek, zo ziek. En dat had ze aan Jeanneke gezegd, de tafelgenote. Want iemand anders ziet ze niet...(en die had gevraagd of ze naar de kliniek was geweest want afijn, een operaase. Wel ja, en paniek, paniek natuurlijk. Was het eigenlijk wel een doktoor die het had gedaan?)
Volgend bedrijf: de verpleegster stapt binnen met pijnstiller. Nee, pijn had ze niet. Er wordt een bloeddrukmeter boven gehaald. Ze geeft de verpleegster aanwijzingen hoe ze het moet doen (sic) en waar ze gewoonlijk 12-8 heeft is het nu 16. (ik wil niet te nadrukkelijk kijken...)
Er komt al minder gekreun uit, ik krijg orders om die jas op een stoel te hangen. Terwijl de verpleegster op haar knieën naast haar zit en haar arm streelt steek ik een discours af over haar zenuwen en of ze nog wist hoe Meter vroeger... en als wij ons iets inbeelden dan voelen wij ons ziek zoals toen ik dacht dat ik appendicit had omdat een nichtje die operatie zo goed had beschreven en dat ik toen al in Leuven zat en dat het niks was. Er wordt wat gegrinnikt. En dat zij ons toch ook altijd moest geruststellen en dat het dan over was? De verpleegster staat recht, roept in haar oor dat ik een zeer wijze dochter ben (jaja) en verlaat het toneel...
'' Wat is die hier nu komen doen?'' vraagt ze nogal vrank. Ha ja, mijnen bloedruk. En ik begin te tetteren over Bas de Beagle en de loopwedstrijd van haar achterkleinkinderen en de groeten van Mona en die haar zuster en haar achterkleinzoon die voetbalwedstrijden arbitert. Ik slaag er in om hun verwantschap met Minneke te ,,vergeten''. En ze lacht en zegt ,,allez, da's goed''. Maar wa haddekik na? En dan floept het er uit ,,moeder, ge had de ritantik''. Ze begint smakelijk te lachen.
Een paar uur later wandelt ze (na enig aandringen) als een grote naar beneden. Maar alleen om een tas melk te drinken...
(*)Vorige week vertelde de huisarts mij nog dat zijn moeder hem twee keer na elkaar belde om dringend te komen voor buikpijn. En omdat ze zo aandrong ging hij dan maar en nam zijn kleindochter mee. Bij het zien van de kleindochter was de buikpijn over. Bij die gelegenheid gebruikte hij de uitdrukking ,,kloan joeng''. Gewoonlijk spreekt hij met mij A.N.
Scènes uit het leven van een negentigjarige. Als ik haar genen heb geërfd _ en die van haar moeder_ dan staat het mij misschien ook nog te wachten. Ondertussen heb ik vooral medelijden met haar. En niet altijd evenveel geduld.
Het begon allemaal met ,,een operatieke''. Een vervelende bobbel op haar hals die de huisarts probeert in te tomen. Woensdagmorgen dus ook. Als ik binnenstap hoor ik een dreinend stemgeluid, als een kind dat niet in slaap geraakt. ,,Wel?Wat is er aan de hand?'' En jawel hoor: ,,Ziek, ziek, en zier zier en den doktoor en zier en ik zén nie goed hé''. Ogen toe en kreunen. Ik voel mijn tikker een slag overslaan, sta op punt om de dokter op zijn (stiekem gekregen ) gsm te bellen(*) maar ga toch eerst wat informeren. De verpleging weet er van: er is een stukje uit het bolleke gehaald. Maar ze is vanmiddag toch gaan eten en ze heeft niets gezegd?
Volgend bedrijf: ,,Make, ge hebt de verpleegster niet gezegd dat ge pijn hebt? '' Nee, eigenlijk was het geen zeer, maar ziek, ziek, zo ziek. En dat had ze aan Jeanneke gezegd, de tafelgenote. Want iemand anders ziet ze niet...(en die had gevraagd of ze naar de kliniek was geweest want afijn, een operaase. Wel ja, en paniek, paniek natuurlijk. Was het eigenlijk wel een doktoor die het had gedaan?)
Volgend bedrijf: de verpleegster stapt binnen met pijnstiller. Nee, pijn had ze niet. Er wordt een bloeddrukmeter boven gehaald. Ze geeft de verpleegster aanwijzingen hoe ze het moet doen (sic) en waar ze gewoonlijk 12-8 heeft is het nu 16. (ik wil niet te nadrukkelijk kijken...)
Er komt al minder gekreun uit, ik krijg orders om die jas op een stoel te hangen. Terwijl de verpleegster op haar knieën naast haar zit en haar arm streelt steek ik een discours af over haar zenuwen en of ze nog wist hoe Meter vroeger... en als wij ons iets inbeelden dan voelen wij ons ziek zoals toen ik dacht dat ik appendicit had omdat een nichtje die operatie zo goed had beschreven en dat ik toen al in Leuven zat en dat het niks was. Er wordt wat gegrinnikt. En dat zij ons toch ook altijd moest geruststellen en dat het dan over was? De verpleegster staat recht, roept in haar oor dat ik een zeer wijze dochter ben (jaja) en verlaat het toneel...
'' Wat is die hier nu komen doen?'' vraagt ze nogal vrank. Ha ja, mijnen bloedruk. En ik begin te tetteren over Bas de Beagle en de loopwedstrijd van haar achterkleinkinderen en de groeten van Mona en die haar zuster en haar achterkleinzoon die voetbalwedstrijden arbitert. Ik slaag er in om hun verwantschap met Minneke te ,,vergeten''. En ze lacht en zegt ,,allez, da's goed''. Maar wa haddekik na? En dan floept het er uit ,,moeder, ge had de ritantik''. Ze begint smakelijk te lachen.
Een paar uur later wandelt ze (na enig aandringen) als een grote naar beneden. Maar alleen om een tas melk te drinken...
(*)Vorige week vertelde de huisarts mij nog dat zijn moeder hem twee keer na elkaar belde om dringend te komen voor buikpijn. En omdat ze zo aandrong ging hij dan maar en nam zijn kleindochter mee. Bij het zien van de kleindochter was de buikpijn over. Bij die gelegenheid gebruikte hij de uitdrukking ,,kloan joeng''. Gewoonlijk spreekt hij met mij A.N.
Abonneren op:
Posts (Atom)
