All I want for X-mass...

Kerstdag. De pot water onder het aanrecht is nog niet helemaal vol, de dweil er rond redelijk nat, maar geen nood, we zijn thuis, de pot wordt uitgekiept, de dweil uitgewrongen en weer kunstig rond de pot gedrapeerd. We verwachten niet dat loodgieter A, loodgieter B of kluisjesman C vandaag zijn telefoon zal opnemen. Ze nemen al een hele week niet op. Meteen weet u waarom we deze week niet knus aan zee zitten...
Ach ja, wat er dan lekt vraagt u? Een raadsel dat door het kereltje met het rode autootje omschreven werd als ,,aan de aansluiting'', door de gediplomeerde loodgieter werd verholpen waarna _ toen hij buiten was_ een andere aansluiting (het water van de Amerikaanse koelkast) onze keuken blank zette. Bah ja, een mens kan leven zonder gekoeld water en automatisch gefabrikeerde ijsblokjes, dat is al maanden zo, en die aansluiting heb ik eigenhandig dicht gedraaid.
De nieuwe lek (onder het aanrecht) manifesteerde zich zo'n tien dagen geleden. Zou het de vaatwasser zijn? Na gebruik dicht draaien en afwachten? Drupdrupdrup en enkele dagen later drup, drup, drup en bellen natuurlijk, naar de geëigende professionelen. De ene beloofde, de tweede nam niet op, de derde evenmin en allemaal kregen ze op hun antwoorddoos onze beleefde smeekbede. Noppes.
Bij die ellende hebben we ons dus neergelegd. Iedere morgen en avond letterlijk als ik onder het aanrecht kruip.
Vanmorgen aan het onbijt. ,,Verschiet niet schat, de rolluik is los geschoten.'' Sfeervolle kerst dat wel. Ik lees ,,om mij te ontspannen'' de wijkkrant en noteer dat er hier een klusjesdienst bestaat. Maar ik zal wel tot maandag moeten wachten. En hopelijk is dat voorhistorische rolluik niet te zwaar voor de bijklussende stadsgenoot.
De Meester heeft nog een geweldig idee. Als hij nu de Uit-krant van de VAB kon vinden dan staat daar ook iets in van de klusjesdienst. Tussen kreeftensoep en pasta surf ik naar die verhoopte redders in nood, om daarna met hangende pootjes de rest van mijn kerstmaal te verorberen. Want we hebben wel een pechdienst voor de wagen, maar geen voor de woning. Eerst lid worden en dan 30 dagen wachttijd en maar één klus per keer.
Ik beloof onze gasten op ons jaarlijks kerstfeest een zeer sfeervol decor...

PS. Ondertussen is er ook een nieuw familielid aan de feest. Hij heet Bas en wat mij betreft mag hij gerust een drupje laten vallen. Heu, Bas is geen nieuw lief maar de puppy van de Kadokes...

Het wordt een fijne dag...

Terwijl ze huppelend in haar onderbroekje probeert te springen doet Kadoke2 een belangrijke mededeling:,,Vandaag wordt het een fijne dag!,, Vijf minuten uit bed, haar haardos als een dik gordijn voor haar ogen, maar al helemaal opgedraaid voor een waslijst mededelingen.
Kadoke1, de bezadigde: ,,Ja, toch deze namiddag''. Verder kan hij niet gaan, want haar uitleg volgt prompt: ,,Ik en F en Z en J'' mogen naar niveau vijf!!!'' Heu, wat is dat nu weer?
,,Wel Malief, dat is oefenen bij de groten. Omdat wij goed kunnen spellen.''
Waarop bedachtzaam Kadoke1: ,,Seppe mag alleen naar niveau 6! En weet ge waarom? Omdat hij wrak met een w schreef. Raar hé?''
Dacht u echt dat ik om kwart voor acht 's morgens daar al een serieus antwoord op kan verzinnen? Er kwam iets uit als ,,amaai...''

Rode kool en zelfvertrouwen

Zijn schoenen zijn al uit voor hij goed en wel binnen is _goed opgevoed, die kleinzoon_, zijn jas komt min of meer op de kapstok terecht, de muts, de sjaal en de wanten op de keukentafel, want dan is hij al de Jommekeskrant aan 't lezen. Een hele namiddag alleen ons Kadoke numero uno, hij heeft mijn onverdeelde aandacht.
Nog nooit een jongen van zeven gezien die zo'n metamorfose onderging. We kennen hem als de stille humorist, de ernstige knutselaar, de geconcentreerde lezer...maar zeker niet als een spraakwaterval. De uitleg is vrij simpel: gewoonlijk is Kadoke2 er ook bij en als er iets is waar ze hem de loef in afsteekt is het vertellen. In haar nabijheid geeft hij het inderdaad snel op. Woensdag had hij het rijk alleen. Het begon al aan tafel en het duurde niet lang of we zaten letterlijk én figuurlijk met open mond. Het leek wel of hij alle nieuwsjes van de laatste maanden had opgespaard...(dat Kadoke2 ze al had verteld hebben we wijselijk verzwegen)
Het meest actuele was het Sintverhaal. Wat hij gekregen had, hoe groot die doos playmobil wel niet was, hoeveel dieren, hoeveel gebouwen, hoeveel landbouwmachines etc. Grappig is wel dat hij precies deed of de Sint het écht gebracht heeft terwijl zijn vriend Raf hem al een tijdje geleden uit het sprookje heeft geholpen.
Nee, we gaan al zijn halve geheimen hier nu niet wereldkundig maken. Kalamity moet ook nog iets kunnen vertellen...
En toen de waterval even stokte werd er geïnformeerd naar toetsen-of-hoe-heet- zoiets tegenwoordig? ,,Nee, dat is bij ons niet'' (denk er een volle mond bij, hij heeft eindelijk de kans gezien om een schep rode kool naar binnen te werken.) En voor een keer hoor ik de Meester ook niet zeggen: ,,allez, eerst eten'' .
Hoe de juf dan weet of iedereen meekan en dat we ook wel weten dat in een Freinetschool geen rangschikking bestaat...,,Oh, juf V. heeft gezegd dat ik de beste van de klas ben''. Hap, nog wat cordon bleu... En wij: ,,Manneke toch, dat heeft de juf toch niet in de klas gezegd???'' ,, Ha nee, alleen tegen mij. Dat was toen ik iets moest voorlezen en ik niet genoeg zelfvertrouwen had!,, Zelfvertrouwen, zeven jaar? Ik hou mijn hand voor mijn mond en knik begrijpend...
De rest van de namiddag is vlug verteld. Er wordt een heel ingewikkelde tekening gemaakt voor juf V. (een giraf met zebra-, tijger- en nopjesmotief, kippenpoten, kikkerpoten, eekhoornstaart, horens, krulwimpers, kameelbulten en nog wat rare attributen) Maar hij is snipverkouden en gaat in afwachting van de volleybaltraining dan maar wat in de zetel liggen. Ja Ketnet mag wel even op en ik moet er niet blijven bij zitten...Door de ruitjes van de deur zie ik hem knikkebollen bij Samson...
Als Kadoke2 binnenkomt is hij nog op de volleybal en gaan we (heimelijk trotse oma hé) zijn verhaal even checken. Dat kunnen we nadat zijn zus uitgebreid verslag heeft gedaan van haar project. Ze was bij vriendin Z. en gaan een popgroep oprichten maar ze zijn nog niet zeker van de naam: de Rock Rock girls of de Rockgirls? Een instrument? Neenee, alleen zingen en dansen. Hun eerste liedje (hu, ze probeerde het te demonstreren) duurde 2min41 maar misschien wat korter want ze moesten zo lachen....
Dan de serieuze onderwerpen, zoals school. Of zij misschien de beste verteller van de klas was?
,,Daar kan ik niets over vertellen Malief, want dat is een geheim. Een geheim tussen drie of vier mensen!'' Een babbelkous die haar mond kan houden!
En toen was het haar beurt om de rode kool naar binnen te werken.Met een perfect afleidingsmaneuver:,,Mama zegt dat jij vroeger ook lekkere rode kool maakte, opa.'' Waarna de grootouders begonnen te bakkeleien dat het altijd al Malief was geweest die de rode kool maakte...

Oh heideroosje...

Van een confrontatie gesproken: zangstonde in de home. Al weken werd de gebeurtenis aangekondigd op kleine posters op deuren en muren. Dat ,,De Dijlezonen'' kwamen optreden en dat iedereen welkom was.
De Dijlezonen bestond voor de helft uit dochters en dat ze niet meer piep waren viel in het bejaardentehuis zelfs niet op. Bovendien konden ze zingen. En zo komt het dus dat Malief woensdagnamiddag (niet echt uit volle borst want ik zing vals, maar toch) het hele repertoire uit haar kindertijd heeft mee gekweeld. Ik moest wel wat lachen, want wat daar op het programma stond, dat noemde zuster Polydora in het derde leerjaar smalend ,,liekes van de radio''. Het gros van de gasten mimede veelal geluidloos mee, enkele haantjes de voorste imiteerden tien om te zien en zwaaiden met hun stramme ledematen en...ik heb mij ongelooflijk geamuzeerd. Want zeg nu zelf, ,,De lichtjes van de Schelde'', ,,Twee ogen zo blauw'', ,,Oh Heideroosje'' ,,Eviva Espanja'' of ,,Mexicooo'' (dat laatste kende ik eigenlijk alleen in het Frans van Luis Mariano, maar who cares?) en zonder menselijk opzicht de onnozele uithangen? Bomama schoot in de lach toen ik er haar aan herinnerde dat Luis Mariano vroeger haar ,,favori''* was. Als kind heb ik haar nog een filmsterfoto gegeven ,,om boven haar bed te hangen''. Ik zie het nog voor mij alsof het gisteren was. En ze keek destijds wat bedremmeld bij dat profane cadeau, heeft de blinkende zwartwitfoto nooit opgehangen. Wat ik toen niet snapte...Wat zou het meesterke daar van gedacht hebben?
En met al die ,,prachtige'' gezangen dacht ik ineens ook aan mijn dochters. Wat zouden ze binnen pakweg 25 jaar in de home zingen? Ze kunnen net zomin een noot zingen, maar misschien ,,ik ben zo eenzaam zonder jou...''?
*Bezoeker Eric reageerde zeer geamuseerd op de favori van ons moeder. ,,Van de verkiede kant éh, ma alla, zoe zén er nog...''

Goddelijke kok...

Nooit te oud om te leren, en zeker niet om je ongelijk te bekennen. Omdat ik mij toch niet zo lekker voelde in al mijn onwetendheid over het populairste televisiegebeuren heb ik gisteravond naar de finale van de beste hobbykok gekeken. Dat kon probleemloos omdat mijn eigen hobbykok in onze eigenste keuken ,,druk bezig'' was...en er toch niets anders te bekijken viel.
(Een boekje lezen zat er ook niet in nadat ik in de namiddag bij de kapper één uur en 40 minuten had kunnen lezen voor het mijn beurt was...)
Deze lange inleiding om te zeggen dat ik eindelijk Sergio ken. En voor de lezertjes die nog dommer zijn dan ik :hij heeft echt niets te maken met de brulboei met het café en het eurovisiesong-verleden. En dat ik nu ook weet waarom hij seks... enzovoorts is. Een kok die ,,geil'' wordt van eten, tsjtsj, en die gerechtjes sexy vindt, 't is een nieuwe invalshoek. Bovendien heb ik mij helemaal verzoend met de broebel aan zijn tong want ik heb zijn dialect herkend. Hij doet mij helemaal denken aan mijn Iekluuse en Zelzoatse vriendinnen uit mijn Leuvens verleden. Het heeft toen ook even geduurd voor deze Brusselès de finesses onder de knie had. Allez, ik schraap mijn keel en zeg zonder blozen: ,,Sergio kent er iets van''. (U mag zelf invullen van wat)...