Oh heideroosje...

Van een confrontatie gesproken: zangstonde in de home. Al weken werd de gebeurtenis aangekondigd op kleine posters op deuren en muren. Dat ,,De Dijlezonen'' kwamen optreden en dat iedereen welkom was.
De Dijlezonen bestond voor de helft uit dochters en dat ze niet meer piep waren viel in het bejaardentehuis zelfs niet op. Bovendien konden ze zingen. En zo komt het dus dat Malief woensdagnamiddag (niet echt uit volle borst want ik zing vals, maar toch) het hele repertoire uit haar kindertijd heeft mee gekweeld. Ik moest wel wat lachen, want wat daar op het programma stond, dat noemde zuster Polydora in het derde leerjaar smalend ,,liekes van de radio''. Het gros van de gasten mimede veelal geluidloos mee, enkele haantjes de voorste imiteerden tien om te zien en zwaaiden met hun stramme ledematen en...ik heb mij ongelooflijk geamuzeerd. Want zeg nu zelf, ,,De lichtjes van de Schelde'', ,,Twee ogen zo blauw'', ,,Oh Heideroosje'' ,,Eviva Espanja'' of ,,Mexicooo'' (dat laatste kende ik eigenlijk alleen in het Frans van Luis Mariano, maar who cares?) en zonder menselijk opzicht de onnozele uithangen? Bomama schoot in de lach toen ik er haar aan herinnerde dat Luis Mariano vroeger haar ,,favori''* was. Als kind heb ik haar nog een filmsterfoto gegeven ,,om boven haar bed te hangen''. Ik zie het nog voor mij alsof het gisteren was. En ze keek destijds wat bedremmeld bij dat profane cadeau, heeft de blinkende zwartwitfoto nooit opgehangen. Wat ik toen niet snapte...Wat zou het meesterke daar van gedacht hebben?
En met al die ,,prachtige'' gezangen dacht ik ineens ook aan mijn dochters. Wat zouden ze binnen pakweg 25 jaar in de home zingen? Ze kunnen net zomin een noot zingen, maar misschien ,,ik ben zo eenzaam zonder jou...''?
*Bezoeker Eric reageerde zeer geamuseerd op de favori van ons moeder. ,,Van de verkiede kant éh, ma alla, zoe zén er nog...''