Afscheid van Thijsje

We waren even oud maar aan haar levenslust, totaal gebrek aan menselijk opzicht en compromisloze vriendschap kan ik nog een puntje zuigen. Als we in de Fiera in Milaan genoeg prosecco hadden geproefd om onze mode-ellende te vergeten noemde ik haar Thijsje en zij mij ,,meidje''. We waren zogezegde concurrenten in het krantenvak, maar in onze afdeling was die onbestaande. En omdat onze bazen toch niet meelezen: de Vlaamse modepers was een clubje zotte trienen die keihard werkten maar voor geen meter concurrentiegedrag vertoonden. Invitaties voor een defilé gestolen? De vriendinnen hielpen mekaar aan een (eventueel vervalste) kaart (waar diende onze vriendschap met de gasten van de mode-academie anders voor?) en zo werden vriendschappen ,,voor eeuwig'' gesmeed. Niet dat we dat met zoveel woorden zegden: je zag nergens zo'n heterogene bende. En gisteren is dat in het crematorium van Hasselt weer gebleken... Thijsje is er niet meer. Geveld na een slepende ziekte, zoals dat heet. Twee maanden geleden hadden we nog een lange babbel aan de telefoon. Zij vroeg mij eerst hoe ik het stelde zo zonder de Meester. Typisch Thijsje. En zij maakte plannen, na een lange chemo (en een slanke lijn, grapte ze) om binnenkort nog eens héél lekker te gaan eten voor ze onder het mes ging en misschien lange tijd niet meer zou kunnen genieten... Vorig weekend dacht ik ineens aan haar en mailde een maatje van de vriendinnenclub of zij iets wist. Ja dus, we mochten afspreken in het crematorium. En zo had Thijsje toch nog voor een briljant optreden gezorgd (al lag ze er zelf monddood bij): een ,,maçonieke'' uitvaart met veel deftige grijze heren die moeilijke teksten voordroegen en (voor de meeste van haar vriendinnen) rare protocolaire gebaren maakten, eigen aan de logebroeders. We herkenden Thijsje niet. Behalve toen de foto's van haar werden geprojecteerd: een beeldschone jonge vrouw, een weelderige moeder en oma, een gelukkige vrouw. Na afloop zijn we met de ,,anciens'' van de journalistieke bende op zoek gegaan naar een fijn restaurant. En zegden we hardop dat Thijsje wel zou geweten hebben waar we naartoe moesten. Aan een tafel met acht stoelen zijn we met zeven aangeschoven. Haar stoel bleef leeg. In haar stijl werd champagne besteld, werd getoast op haar ongelooflijke levenskracht, spirit, vriendschap. En op ons. Dat we in onze telefoonboekjes de namen van de vriendinnen nog eens extra zullen onderlijnen, dat onze kinderen weten wie ze moeten verwittigen als onze beurt er is. Waarna we weer flink getoast hebben. Behalve de traditionele Bobjes. Ook op dat vlak hebben we mekaar altijd goed verstaan. Raar maar waar: vandaag heb ik voor het eerst sinds de Meester er niet meer is voor mezelf alleen frietjes gebakken en een pintje gedronken. Thijsje had het ook zo gedaan.

Mijn (ahum) Facebook

Malief gaat een feesboekske doen. Beetje stoefen, dus. Ligt niet in mijn aard (enfin, denk toch niet) maar nu ligt hier al pakweg twee weken een droom van een rapport voor mijn neus en omdat de ouders van dit wonderkind mij nog niet gesommeerd hebben om dit prachtstuk nu eindelijk eens te tonen, voilà, hier is het. Rapport van het Stedelijk Conservatorium voor jongedame Kadoke2. Ik citeer: ,,Altijd mooie ideeën en een schitterende inzet. Je durft veel en begrijpt waar het om gaat. Je bent toe aan werken in een kleine groep om al wat je al kan (zéér veel!) nog scherper te stellen. Slim, focus, talent en creativiteit. Alles is aanwezig'' Eindevaluatie: Mooi examen van een slimme en heel aangename meid! Je inzet was prachtig, je zet een energie in de groep! ,, Moet deze van trots blinkende Malief er nog bij schrijven dat ze ,,Grootste Onderscheiding' kreeg? En dan nog even verantwoorden: Kadoke1 is ,,talk of town'' als volleybalspeler, zus mag ook eens in het zonnetje staan. Toen ik haar met het schitterend rapport (dat ze bij mij ,,vergat'') feliciteerde relativeerde ze het: ,,iedereen was goed hoor''... En nu niet vergeten dat wij héél trots op je zijn!

Mijn vriend Sinterklaas

Weer een verhaal uit de oude doos, maar 't is mijn schuld niet. Dat heb je als je in de krant leest dat Sinterklaas gestorven is. Enfin, niet de echte, maar een advocaat die hem de laatste twintig jaar van zijn leven danig heeft nagespeeld. Niet qua cadeautjes, maar qua uiterlijk. Zo, lezertje, je bent op het juiste spoor, weet over wie ik nog iets kan vertellen. Op gevaar af dat ik het ooit al eens vertelde, maar dat moet je een quasi-bejaarde dan maar vergeven... Het gebeurde in het prille begin van mijn journalistieke carrière en als ik nu zie hoe oud hij werd dan was hij destijds ook nog een snotneus. In de jaren zeventig werd Malief nogal eens op pad gestuurd om lezers te aanhoren. Die hadden dan eerder bij LDL hun beklag gemaakt over een of andere onrechtvaardigheid. Zo werd ik samen met fotograaf naar een ,,uitzuipcafé'' gestuurd in de buurt van Gent. ('t zal wel de Kortijkse steenweg geweest zijn, maar zeker ben ik niet.) De voluptueuze uitbaatster had er zich over beklaagd dat er voortdurend auto's met jonge rijkswachters op haar parking kwamen staan en dat zoiets slecht was voor de zaken. En dat meester Sinterklaas (haar advocaat want da was ne straffe) haar had gezegd dat er veel geld zou nodig zijn om die zaak op te lossen want dat er ,,veel bij betrokken waren''. Nu, Malief was niet helemaal meer groen achter de oren, vroeg haar wettige echtgenoot wat hij daar van vond en kreeg de repliek dat ,,ge zoiets niet zegt aan een kliënt''. Einde incident. Enkele maanden later werd Malief naar het Assisenhof in Gent gestuurd voor een ,,wree moord op een kind'' en zo kwam ze meester Sinterklaas in hoogsteigen persoon tegen die de gewoonte had om met de gerechtsjournalisten tussendoor een pint (koffie) te gaan drinken.(ook iets wat ,,mijn'' Meester maar louche vond) En omdat ik naast Sinterklaas belandde en hij mij een beetje bekeek als een trutje dat zeker niks durfde zeggen vroeg ik hem waarom hij de madam van het uitzuipcafé zo'n blaaskes had wijsgemaakt?? Hoho, de man had nog geen lange witte baard maar roepen kon hij al. Dat ik zeker geen gedacht had wat de advocatenstiel precies was? En toen hielp een lieve collega mij met de uitsmijter ,,ze is er wel met ene getrouwd.'' Waarna het even stil was en hij dan vertelde dat de vrouw het zelf gezocht had: ze kwam telkens in licht tenuutje de parking op als er jonge rijkswachters parkeerden en dat was leuk gratis spektakel...Wat ze meteen aan hun collega's in de kazerne verder vertelden. Besluit: ook hij moest de stiel nog leren...