Dat kennen we nu ook!

Maandagnamiddag: zonnig en prima stapweer volgens de specialisten. En dus trok Malief naar de Kruidtuin met in één hand het spreekwoordelijk goede boek. Nog even zonnen alvorens Kadoke2 van school te halen. Haar voornemen was nog niet koud of daar lag ze als een volumineus pakket in de goot. Het had een van die grappige filmjes op You Tube kunnen zijn, eerste take.
Het volgende ogenblik boog een bink zich over de hulpeloze Malief en gelukkig zag hij er niet alleen goed uit maar had hij ook nog spieren om op te takelen. Take twee: een Chanel-bril aan één oor, het goede boek nog altijd in de goot, een stamelend slachtoffer dat zei dat het niks was.
Helaas, misplaatste trots: het volgend ogenblik strompelde ze rechtsomkeer naar huis om de Meester te verwittigen dat september ook dit jaar niet een geluksmaand wordt en hij naar school mocht.
Take 3: strompelstrompel, zucht, kreun: ho, een rollende bureaustoel, jaaah, daar kan ik mee verder.
Take4: in het ziekenhuis. De zever en de bureaucratie slaan we over: hop in het gips, twee krukken en kom vrijdag maar eens terug. Hoogtepunt van You Tube: Malief in een krakkemikkige rolstoel met twee krukken in de aanslag, de Meester als een authentieke Benidorm Bastard patat de stoep af gereden. Een allochtone familie met spieren trekt de sukkel terug op het rechte pad (maal twéé!)
Take 5: de Meester besluit de rijbaan te nemen en trekt met (nog altijd krakkemikkige, ondertussen met losse voetsteuntjes slepende rolstoel) voor het verkeer uit. ,,Ze moeten maar wachten gvd''.
Take6: Terug in de Lowizzestraat. Gelukkig al een tijdje doodlopend en dus rustig en voorts altijd bevolkt met deftige mensen die niet achter hun gordijn staan en zich bijgevolg een breuk lachen. Spijtig van al die discrete toeschouwers, u zal het dus op You Tube moeten missen. Tenzij er in het kabinet van dokter Been een Hans Otten achter het gordijn zat die patiënten met gebroken voet zonder gips op krukken richting uitgang stuurde. Oeps!? Malief kon er alvast niet mee lachen.

Muizenissen

Kijk, nog voor ik verder kan gaan met mijn verhaal doet de titel mij aan een oud lief van lang geleden denken. Vandaag zouden ze zeggen ,,een vriendje'', maar 't is dan ook lang geleden. En die gast was niet speciaal grappig of geestig _ helemaal niet zelfs_ maar wel een zeer begaafde ,,dirty mind''. Ik mocht niet over een vogel spreken of hij grinnikte dat ik het zeker over de (verkeerde) meervoudsvorm had, en een muis, alla. Dat ging zelfs zo ver dat ik mij moest verantwoorden voor een column in de krant. Ik had toen geschreven dat mijn moeder de verkeerde meervoudsvorm van vingers gebruikte. Hij corrigeerde mij dat vingers wel een werkwoordvorm had.Haha. En toen was hij allang geen vriendje meer, maar een familievriend. Hoe dan ook, met een kruisje achter zijn naam. Ik hoop oprecht dat hij vanachter zijn wolk meeleest. Zolang je over iemand vertelt zijn ze niet vergeten hé?
Mijn verhaal over Jerry, Mickey en Minnie begon dit voorjaar. Er lagen enkele mezenbollen onder onze veranda en na een weekend aan zee hadden onbekende snoepers de bollen uit elkaar gerafeld. Ik feliciteerde (inwendig) de vogels voor hun noeste arbeid. Wat later vond ik dat de bakker toch maar slordig geweest was met zo'n groot gat in ons brood. Heu, ik heb de boterhammen achteraan opgegeten. Een paar dagen later keek ik met een frons naar de Kadokes: hadden zij de chocoladekorrels rondgestrooid? ,,Echt niet Malief...''
Muizenstrontjes, yes! Niet direct de grote middelen gebruikt maar pepermuntolie kwistig rondgestrooid. Tot de pakken kranten in de bergplaats knusse knabbeltjes vertoonden. Slik.
,,Een muizenval madam?'' Allez, ja. Twee lijkjes later waren de muizen naar school geweest en knabbelden ze de kaas mooi weg zonder de veer te raken. (Moet gezegd dat de Meester zeer royaal was met kaas om ze te lokken!!!)
,,Ha ja, dan vergif madam''. En omdat Iedereen (de vriendin, niet iedereen) mij verzekerd had dat die beestjes uitdroogden en dat ik niets zou ruiken, kwamen de turkooise snoepjes. En zo begon ik stilaan te hopen dat de familie Muis verhuisd was met achterlating van vijf familieleden. Weer mis. Het laatste exemplaar was in mijn zetel ter ziele gegaan. Dat ontdekte ik bij het afzuigen van mijn losse kussens. Ik dacht eerst ,,wat een prop stof in die leuning'' en dan ,,dat kan toch niet van ons Kadoke2 haar weelderige haardos zijn? Toen de prop in de stofzuiger bleef steken ontdekte ik een staart en vier pootjes.
Voorlopig einde van mijn verhaal. De turkooise snoepjes liggen nog altijd te lokken. Een poes of een hond hebben we toch niet meer.

Niet om te lachen!

Big Brother liet via Avondrood weten dat Bomama (net 92 geworden) dringend een nieuwe (electronische) identiteitskaart (afgekort IK) nodig heeft. De oude is volle vijf jaar oud, dus effenaf versleten van vijf jaar in haar kast te liggen.
En zo gebeurde het dat Malief vandaag (weer) naar het ,,Huis van de Maneblusser'' trok, vervuld van de naïeve hoop dat het even goed zou verlopen als vijf jaar geleden: met pasfoto's, met de ,,oude'' IK en met het ,,oproepingsbevel''.
God ja, bijna hetzelfde scenario als vijf jaar geleden: ,,Kan uw moeder niet naar hier komen?'' Neen mevrouw, haar rolstoel kan niet toegeplooid worden en hier is ook geen parking en geen stoel waar sukkelige bejaarden een uurke kunnen wachten...
Reactie achter de toog:,, Ha zo!''
Nog een naïef verzoek van Malief: of het niet kon zoals vorige keer: toen ze een IK zonder code mocht komen afhalen? ,,Nee, ik volg de reglementen...'' snibde ze.
Ha, de reglementen?! ,,Die stipuleren dat een IK-foto van vijf jaar geleden niet kan, het moet een andere zijn dan het exemplaar dat op de oude IK staat.'' Ook een (lelijke) foto van tien jaar geleden vond geen genade in de ogen van de uitsloofster achter de toog ,,want ze had toen nog geen grijs haar'' en dat kan niet...
Hoe deze dag tenslotte een soortement happy end kreeg? De huisarts maakt een getuigschrift waarin staat dat Bomama niet meer buiten komt en Malief schrijft in naam van Bomama een brief waarin ze verklaart dat ze niet meer kan ,,tekenen''. DIE BRIEF MOET BOMAMA DAN ONDERTEKENEN.
Malief is zoals altijd minzaam en beleefd gebleven. Om hardop te lachen zou niet corrrect geweest zijn voor de peentjes zwetende bediende en voor de lange rij wachtenden achter haar.
Nu maar hopen dat Pezzeke of een ander computergenie met de photoshop een passende en vooral ,,volgens de juiste instructies gecomposeerde afbeelding'' kan knutselen.