De slogan kwam van Pezzeke: een latinist die de volzin gebruikte om geen prentkaartje te sturen als hij met vakantie was. Tot lichte ergernis van Bomama, maar soit. Malief leerde weer iets wat in haar Economie-humaniora nooit werd besproken. Dat die Grieken en Romeinen veel oorlog voerden en dat die teksten...in de Grieks/Latijnse humaniora van pas kwamen.
En voor de sukkels die geen broer hadden om hen dat wijs te maken: de tekst is dus ,,Les Peuples heureux n'ont pas d'histoire!
Nog wat uitleg? Juist, een gelukkige auteur voelt geen drang om te schrijven. Nu ja, als het geen broodwinning is hé. En nu blij dat Malief een bescheiden blogske heeft. Ze ziet het hier anders al verontwaardigde auteurs regenen...
zondag 22 december 2019
maandag 2 december 2019
HET MEESTERKE IN 1939
Vandaag geen Malief, gewoon de dochter van het Meesterke.
Dat zit zo: na de duik in mijn puberjaren en de vaststelling dat ik een onnozel wicht was_ er werd een hoop uitgeschreven schaamte naar de maandelijkse papier en kartonslag op de stoep gezet_ en morgen komen de struise mannen dus weer. Waarna hier een kast werd open getrokken die al minstens tien jaar dicht zat...
Toen het Meesterke in 1975 definitief afscheid nam van het aardse bestaan wees Bomama mij op het bestaan van een pak schrifturen. Ze vertelde er bij dat de meeste in ,,geheim schrift'' waren maar of ik daar ten gepasten tijde kon voor zorgen? En jawel, toen het ouderlijk huis verkocht werd belandde de papieren erfenis in de kast.
Vandaag het dikke schrijfboek met het opschrift :'' Ik wens dat niemand dit probeert te lezen'' met een zucht terug in de kast gestopt. De brieven van zijn studiegenoten ,,gezien en in stukken gescheurd'' omdat die jongens van de ,,vuilkar'' zich geen illusie hoeven te maken. Gebabbel van de ene onderwijzer naar de andere, uiteenzettingen over hoe je mag ,,straffen'' , hoe ze met ,,leugens'' omgaan enzovoorts. Tja, we schrijven 1939 en de jongens van de Normaalschool waren serieuze gasten.
Eén van hen kwam ook in de jaren vijftig nog in Brussel op bezoek. Twee keer had hij een schilderij bij, eigen werk. Eén ging naar Pezzeke, zelf kijk ik nog altijd met emotie naar een mooie weergave van de geboortestreek van het Meesterke. Compleet met de hooiberg voor de deur.
Of er nog interessante papieren tussen zaten? Wel ja, met enig leedvermaak de kopie van een brief uit 2000 aan mijn toenmalige baasjes teruggevonden. Wel duidelijk geïnspireerd en nagelezen door de Meester maar de inhoud was van mij. Er waren toen al drie collega's uit mijn leeftijdscategorie op straat gezet, en als ik het van mezelf mag zeggen: het was zo raak dat ik pas twee jaar later, met de komst van de Kadokes, vriendelijk mijn ontslag heb gevraagd.
Belangstellenden mogen mij altijd vragen wat ik toen schreef. Of dacht u dat ik de opdracht leuk vond om aan de curator van een festiviteit in Antwerpen te vragen wat hij in zijn portefeuille had? Die man was een mode-ontwerper en troostte mij. ,,Ik ken je al langer dan vandaag hé''
PS Voor de verstrooide lezer: Meesterke is Pa, de onderwijzer, Meester is de advocaat en de vader van mijn kinderen.
Dat zit zo: na de duik in mijn puberjaren en de vaststelling dat ik een onnozel wicht was_ er werd een hoop uitgeschreven schaamte naar de maandelijkse papier en kartonslag op de stoep gezet_ en morgen komen de struise mannen dus weer. Waarna hier een kast werd open getrokken die al minstens tien jaar dicht zat...
Toen het Meesterke in 1975 definitief afscheid nam van het aardse bestaan wees Bomama mij op het bestaan van een pak schrifturen. Ze vertelde er bij dat de meeste in ,,geheim schrift'' waren maar of ik daar ten gepasten tijde kon voor zorgen? En jawel, toen het ouderlijk huis verkocht werd belandde de papieren erfenis in de kast.
Vandaag het dikke schrijfboek met het opschrift :'' Ik wens dat niemand dit probeert te lezen'' met een zucht terug in de kast gestopt. De brieven van zijn studiegenoten ,,gezien en in stukken gescheurd'' omdat die jongens van de ,,vuilkar'' zich geen illusie hoeven te maken. Gebabbel van de ene onderwijzer naar de andere, uiteenzettingen over hoe je mag ,,straffen'' , hoe ze met ,,leugens'' omgaan enzovoorts. Tja, we schrijven 1939 en de jongens van de Normaalschool waren serieuze gasten.
Eén van hen kwam ook in de jaren vijftig nog in Brussel op bezoek. Twee keer had hij een schilderij bij, eigen werk. Eén ging naar Pezzeke, zelf kijk ik nog altijd met emotie naar een mooie weergave van de geboortestreek van het Meesterke. Compleet met de hooiberg voor de deur.
Of er nog interessante papieren tussen zaten? Wel ja, met enig leedvermaak de kopie van een brief uit 2000 aan mijn toenmalige baasjes teruggevonden. Wel duidelijk geïnspireerd en nagelezen door de Meester maar de inhoud was van mij. Er waren toen al drie collega's uit mijn leeftijdscategorie op straat gezet, en als ik het van mezelf mag zeggen: het was zo raak dat ik pas twee jaar later, met de komst van de Kadokes, vriendelijk mijn ontslag heb gevraagd.
Belangstellenden mogen mij altijd vragen wat ik toen schreef. Of dacht u dat ik de opdracht leuk vond om aan de curator van een festiviteit in Antwerpen te vragen wat hij in zijn portefeuille had? Die man was een mode-ontwerper en troostte mij. ,,Ik ken je al langer dan vandaag hé''
PS Voor de verstrooide lezer: Meesterke is Pa, de onderwijzer, Meester is de advocaat en de vader van mijn kinderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
