Handige Harjet

,,Hoe gaat het nog met u?'', da's zowat het eerste wat Malief te horen krijgt als ze een stapje in de wereld zet. En dat stapje moet je zeer breed zien: naar de bank, naar de Inno, naar het station, naar de glasbak, naar de krantenboer. Of gewoon op straat, als ik mijn postbus leeg maak. ,,Goed'' zeg ik dan. Wat zou ik anders moeten zeggen? Ha ja, er zijn er die mij als een sukkelig hondje willen uit laten. Naar het park of naar een terrasje. Er zijn er die een lunchke wel zien zitten. Of misschien eens samen naar Lourdes gaan? (ik vind niks uit). Daar zat ik dus gisterennamiddag _een zéér stille dag_ aan te denken terwijl ik in het gerenoveerde ex-kantoor van de Meester naar nietjes zocht. En daarna een idee had om mijn hartje te luchten. Want eerlijk waar, kan ik zomaar aan ,, iedereen die belangstellend informeert'' vertellen dat ik niet weet hoe ik een radiator moet luchten (en iedere morgen om halfacht wakker word van het gerommel), en, wat erger is, een nieuwe partij nietjes in de Bostitch steken (ben op het spul gaan kijken want hoe heet zo'n machien) en met vier nietjes in mijn duim foeterend naar het kraantje ben gelopen om het bloed te wissen? OK, nu weet ik het wel hoor. En koffie kan ik ook al zetten, al heb ik al een paar slachtoffers vooral veel gruis geserveerd. En dan heb ik niet te klagen want ik heb een weg op de wijde wereld dank zij de mail, ik kan (bijna met de ogen toe) in mijn garage rijden en Kadoke2 heeft mij vorige vrijdag _ik stond klaar om ,,uit te gaan''_ nog snel de ,,moves van de cupsong'' aangeleerd. Handjes klap, roffelen op de tafel, handje klap, handje klap, (en ze zong er iets bij van I miss you so) en na een kwartier (Malief had het zweet in de handen want het was examen om te bewijzen dat ze nog mee kom) was het goed zo Malief en mocht ik weg. Op de trein vroeg de kaartjesknipper naar mijn identiteitskaart. Blijkbaar moest ik bewijzen dat ik mijn seniorenkaart ook verdiend had.

Nooit meer...

Nog heel even, en dan nemen we de draad weer op. Hieronder een foto, zoals het nooit meer zal zijn. Geen Meester om een oogje in het zeil te houden, de eerste stevige spadesteek te geven voor een nieuwe bloemenwinkel, de handdoek klaar te houden als de kadokes uit de golven springen. Zoals de Kadokes zelf ook geen kadokes meer zijn, maar een coole bink en een knappe Griet die mij een trapje suggereren als ik hen nog eens wil knuffelen. Tempus enzovoort...

De mooiste zomer...