Tempus ruit, hora fluit

Geen aanval van deweveritis, maar wie bij de hond slaapt (in mijn geval ,,dineert'' )krijgt de vlooien. Om maar te zeggen dat ik blij was dat bij de uitnodiging voor een reunie met 24 ex-collega's ook een vertaling zat. Ik ben nog een exemplaar dat een ,,master'' heeft gehaald zonder een woord Latijn te spreken. Of toch maar een paar. Van de broers Pezzeke en Poiche leerde ik dat ik hun ,,ancilla'' was waarna ik in hun woordenlijst naar de vertaling van boer zocht. Geef toe, qua scheldwoorden had ik nog veel te leren. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Malief bij een deftige krant terecht kwam. Waar ze toen tien jaar lang ,,ancilla'' speelde en netjes alle gebroken benen en andere ,,vree accidente'' aan de telefoon noteerde. Maar daar werd woensdag op de reunie van de journalistieke fine fleur niet meer over gesproken. Ik had het voor geen geld willen missen. Want ,,de tijd snelt voort'' En vierentwintig journalistieke oma's en opa's _ slechts enkele niet letterlijk- rond één tafel en allemaal nog genoeg spirit om geweldig te genieten van de ,,laudatio '' van oppernestor Gaston Durnez. Akkoord, van de vrouwelijke fine fleur van veertig jaar geleden was ik de enige overgebleven ,,fleur'' die nog de weg (nu ja, de trein) had gevonden naar het fraaie Lissewege. Gelukkig hadden enkele (iets oudere) collega's hun echtgenote meegebracht, zoveel ,,schaamlapjes'' voor wat destijds een mannenbastion was. De eerste jaren op de krant zei ik tegen alle mannen ,,mijnheer'' en zij noemden mij ,,kinneke'', ,,wijveke'' of ,,juffrouw Herten''. Behalve de wetstraatverslaggever, die zei gewoon aan de telefoon ,,'t is hier Manu hé''. Een beetje zoals professor van Mechelen mij tijdens de examens bij mijn voornaam noemde. (Komaan jonge lezertjes, het was écht zo...) Dat het deugd deed, dat weerzien. En dat het plezant was. En dat er uitbundig gezoend werd, wat in ,,onzen tijd'' echt geen gewoonte was. Na de eerste tien opperde ik dat één zoen genoeg was, maar dat hadden de laatsten niet meer gehoord. Eén exemplaar is, aangevuurd door zijn echtgenote, nog een paar keer teruggekomen. En tegen de avond werd het ritueel nog eens losjes overgedaan. Ben lichtelijk verfomfaaid thuis gekomen.

Spannend

Met zweethandjes zijn we er aan begonnen. Een nagelnieuwe pc maar ook een steengoede leermeester. En jawel, heb moeiteloos google en malief en wachtwoord en mails en fotootjes teruggevonden. Alleen het lettertype is nog wat aan de kleine kant maar waar heb je anders een leesbrilletjes voor? En een privé-boodschap voor Pezzeke: ze hebben mij ook al een Iphone proberen aan te smeren om ,,mee te gaan met mijn tijd''...

Journalist?Jawadde...

Dinsdagmorgen bij de kapper. Cara heeft mij met veel zilverpapier vermomd in een buitenaards wezen en ik mag ,,rusten''. Dat was zonder die andere klant gerekend die in het kort de succesrijke job van haar zoon besprak: altijd weg, Parijs, Milaan, Londen, en altijd tussen het schoon volk. ''Hij was ook op de opening van de nieuwe winkel van meneer Natan en wij mochten meegaan.'' Journalist hé en hij maakt ook foto's. Waarna nog een figuur de conversatie overneemt_ blijkbaar de echtgenoot-chauffeur van de trotse moeder_ en uitroept ,,menier Natan das mijne vriend zenne'' want hij was er ook welkom. Heb wijselijk gezwegen. Meneer Natan? Met een naam als ,,menier Vermeulen'' maak je natuurlijk geen indruk in een kapsalon...