Wijze man

Die ochtend aan het ontbijt. Kadoke 1 heeft een frons in zijn voorhoofd. ,,Zeg Malief, opa die is wel heel veel in de keuken hé?''  ,,Ja schat, die kookt en die zet de tafel en is ook baas van de vaatwasmachine hé...''  En nog een frons: ,,Is dat uit vrije wil?''
Toen ik het later aan de Meester vertelde liepen de lachtranen uit mijn ogen. Maar aan het ontbijt heb ik heel serieus gezegd dat hij het graag deed. Waarop onze wijze man: ,,Dan is het eigenlijk een hobby?''

Bink met sjaal

,,Seg, en wanneer schrijf je iets over onzen bink?'' Het verwijt komt van de Meester, en ik moet geen twee keer nadenken.
Terwijl zijn zus zich bezig hield met  ,,koningen'' heeft hij talen geleerd. Duits, Mechels, Gebarentaal. Er kunnen er nog andere zijn, maar deze heeft hij hier geoefend. Eerst kwam het Duits en Malief steeg een graadje in zijn achting omdat ik het ,,verstond''. Toen kwam de Gebarentaal. Aan tafel deed hij allerlei geheimzinnige gebaren en ik mocht  raden. Ha ja, ze hadden les gehad van Mieke _een doventolk?_ en nu kende hij gebarentaal.
Toen hij die ochtend buiten stapte kreeg ik nog een afscheid in gebarentaal. Stond ik daar in mijn kamerjas in de garage met een snuit in een vraagteken? ,,Heu, wat is dat jappie?'' ,,Oma, ik zie u graag''.
Over het Mechelese dialect kan ik niet veel vertellen: dat oefenden ze vorige week op weg naar school in de Kruidtuin met de Meester. Die kwam grinnikend weer thuis: ze kunnen het niet. Na veel oefenen klonk het ,,Als u paast dat de paas aan u paast dan bent u verkeerd''.
Ondanks dit gebrek aan kennis kwam onze bink gisteren met een schitterend rapport thuis. Zus niet: die was haar rapport op school op de kapstok vergeten...

De voortreffelijke...

Ja zeg, Malief, dat ga je toch niet aan iedereen voortvertellen hé? Ik beloof niks, schat. Allez, aan opa wel, maar...
Voor een kleindochter die haar tekeningen signeert met ,,de voortreffelijke'' toch maar een raar verzoek. Maar deze Malief ontploft zowat van trots: 55 vragen  heeft ons vrouwelijk Kadoke opgelost tijdens de projectvoorstelling op school, terwijl ze ook kon kiezen voor 33 of 44. Het onderwerp was ,,koningen''.   Dat ze daarbij zowat foutloos, toonvast en luidkeels de Brabançonne  zong zal ik voor een deel van onze familie maar verzwijgen...

Vakantiewerk

,,En waar ga jij deze zomer (?!) met vakantie Malief? Naar onze Belgische kust! En laat het maar pijpenstelen gieten: dit is mijn voorraadje waaruit ik naar hartelust kan kiezen. Kraakvers, net van de uitgever...en mijn venijnige, poeslieve maar altijd doodeerlijke recensies lees je in....Het Nieuwsblad. Hopelijk ligt er eerstdaags de nieuwe van John Irving bij.
PS De bloemmetjes zijn van Marja-van-de-procureur. En ze wist niet eens dat ik deze week ook nog jarig ben...

Bezoek in Avondrood

Op de voorgrond Denise: op bezoek bij ,,tante Philo'' (spreek uit op zijn Frans), op het terras  van de home, la cousine Tanjel, een scheve Malief (dacht ze dat ze niet op de foto geraakte?) en daarachter filosofisch en afstandelijjk: de Meester in het kiekenkot...Het was eind augustus 2009 en we beseften niet dat het onze laatste familiefoto is geworden...In 2011 kwamen ze nog eens langs op doorreis naar het zuiden met achterlating van een vracht geestrijke bubbels om de 92ste verjaardag van bomama te vieren. We hebben toen geklonken op haar gezondheid, maar het heeft niet geholpen...

Sterrenstof

Weer een lieve mens naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Geen klokkengelui, geen wijwater en geen gezangen. Sinds haar geliefde het ietwat laconieke bericht mailde _waarmee hij een immens verdriet en een zucht van verlossing maskeerde_ heb ik al zoveel aan haar gedacht, zoveel over haar gepraat en zoveel over haar gedroomd dat mijn nabestaanden er allicht stillekes genoeg van hebben.
Bon, ze heette Denise (niet te verwarren met mijn liefste tante zuster uit Man bijt Hond) en ik zag haar hooguit één keer per jaar want ze woonde al lang in le grand Duché.
Ze was mijn nichtje en een halve wees _ haar mama stierf zeer jong en ze moest op pensionaat_ en soms kwam ze bij ons op bezoek. Ze was enkele jaren ouder dan ik en toen ik eens op haar voet trapte kreeg ik net géén mep, trok ze haar schoen uit, spuwde er op en begon frenetiek over haar schoen te wrijven. Ik heb er net geen trauma van overgehouden.
Dan gingen we wandelen met een buurmeisje (ook iets ouder en mijn beste vriendin) en Denise (was ze al twaalf jaar, ik twijfel) babbelde heel de tijd Frans met het buurmeisje. Ik liep er een beetje onnozel bij, verstond wel dat het over jongens ging maar tja? En toen ik iets vroeg zei ze: ,,Hemmek aa gevroegt ommei te goan?''. Het buurmeisje kneep bemoedigend in mijn hand. Ik snapte er niks van.
Kijk, nog enkele jaren later veranderde alles: ik was geen snotneus meer, we werden hartsvriendinnen. Ik heb warme brieven van haar uit mijn Leuvense tijd en ik keek geweldig naar haar op: ze was mooi, grappig, ze kon een prachtige chignon maken en geweldig dansen. Ik heb heel hard mijn best gedaan om haar na te apen. Ze vertelde mij over haar veroveringen en hoe kwaad mammy (haar stiefmoeder) was als ze laat thuis kwam. En niet eens zo lang geleden (in september vorig jaar), getekend door een hersenbloeding en een moeizame revalidatie  vertelde ze mij kwansuis: wette nog, ho dakkik het vreuger oeit hem gange?
  En ik ben Malief moeten worden om te snappen dat die kleine wees uit het pensionnaat zo stoer deed omdat ze maar een klein hartje had. Een vechtertje die mij enkele maanden geleden nog opbelde, opgewekt vertelde over de komende chemo's maar dat het allemaal wel ging lukken he? Soms sprak ze Frans en de Kadokes die in dezelfde kamer zaten vroegen mij achteraf waarom ik ineens Frans sprak. Misschien wel om niet te moeten vragen waarom mijn stem bibberde.