Dit is het echte leven

,, Ik heb toch mijn leven?'' Ik kreeg het als een kletsnatte vod in mijn gezicht toen ik deze week een pisnijdige verkoopster tegen haar collega hoorde zeggen:,,Op hun kadeeën passen en zij uitgaan zeker, da ziede vanhie.Ik heb mijn leven...'' Ik stond in een pashokje, loerde even naar buiten en zag een zonnebankbruin type met een hoop bling in het verrimpelde decolleté en een lip die nog lager hing. Arme bomma. Ik ben zonder aankoop naar buiten gegaan. Want ik vind die bomma een mottig mens. Of nee, ik vind het een sukkel.
Sta ik alleen met die visie? Er zijn wel een paar vriendinnen die, net als ik, compleet plat gaan voor hun kleinkinderen. Noem het een verliefdheid voor de ,,medioren'' (klinkt beter dan senioren hé), want het kan toch niet dat alleen wij superschattige kleinkinderen hebben?
Soms lijkt het wel of wij _ de Meester hoort ook tot het verliefde gild_ ons moeten verdedigen omdat we niets liever doen dan met de Kadokes aan de kust logeren.
Mogelijk heeft het ook te maken met het feit dat wij die fijne tijd met onze kinderen een beetje gemist hebben. We hadden een (betaalde) babysit en behalve die enkele keer dat een griepje mij velde en ik hun schriftjes zag had ik zelfs geen idee van wat Werkelijkheidsonderricht of moderne wiskunde precies was.
God ja, weleens tranen van woede en ergernis gestort toen ik voor een moederdag een gedicht kreeg waarop stond ,,je hebt het druk, je holt naar ieder defilé...'' Wist die brave juf dat ik dat voor mijn boterham deed? Nee toch, dat was voor die andere soort actieve mama's. En Lottepoes, zo klein als ze nog was, trok nog grotere schrikogen want zij vond het juist zo goed gevonden...
Na 37 jaar van New York naar Bangkok, IJsland, Egypte, Athene, Boedapest, Wenen , Monaco (10 maal), Rome, Firenze, Berlijn, Hamburg, Munchen, Londen (maal 50) Milaan (maal 100) Parijs (maal 200) zit hier een gezapige Malief die zo blij is dat haar koffer veilig op zolder staat (en niet vermist tot volgende week), die een PC-ke heeft zonder kuren waarmee je tekstjes doorstuurt als je zelf zin hebt, en die bovenal bevrijd is van uitgeslapen baasjes die zo nodig je tekst wat moeten ,,verbeteren''. Of wat dacht u van een modeverslag over het poepchique horlogemerk Breguet toen ik het moederhuis in Parijs mocht bezoeken, de enige plaats waar aan de kleinoden mocht gesleuteld worden. In de krant verscheen dat de horloges hersteld werden in de kraaminrichting...
,,Mis jij dat leven dan niet?'' vraagt een occasionele ex-fan nog weleens. Nee dus. Geen haar op mijn hoofd. Hoe oudbakken en ouderwets en wat de buitenwereld er ook van mag denken: duizend keer liever een Kadoke op schoot dan naast de (toen nog vette) Karl Lagerfeld aan tafel voor weer zo'n blasé modefeest. Al geef ik grif toe dat ik zeer genoten heb van een Ray Charles als verrassingsact op een defilé of een Whitney Houston, Tina Turner of Michael Hutcence (God hebbe zijn zieltje) ,,binnen handbereik''.
Misschien is dat wel de verklaring: ik ben er geweest, heb het gezien. En nu het échte leven. Wil je geloven dat ik onze Justine heel goed begrijp?

PS Volgende week ga ik met Lottepoes naar Santorini. Vakantie terwijl de Kadokes op bosklas zijn. Nu eventjes een bezwerend tekentje maken dat ik shitshitshit mijn koffer weer niet kwijtspeel.