OMA???

Halftien is voor Malief nog net geen beschamend uur om 's morgens haar krant uit de bus te halen. Let wel, ik moet daarvoor wel een paar trapjes af en de stoep op en geef daarbij aan buren en passanten een inkijk in een paar rode muiltjes (en vandaag) een zwart/groen gekleurd paar sokken. Voor de rest alles deftig dichtgeknoopt. Gewassen en min of meer gekamd ook, ha ja, je woont niet zomaar in een zogeheten deftige straat.
Net toen ik vandaag alle sloten en sleutels had omgedraaid hoorde ik vrolijk gekwetter. Bon, gelukkig geen dames op uitstap (dan was ik nog net niet goed genoeg uitgedost) , gewoon kleuters. En wat een schattige processie ik toen zag passeren.
Eerlijk waar, was het een Mathilde-ervaring? Ik kon het niet laten en begon enthousiast te wuiven. Ze waren met velen, hun getater viel stil en ze wuifden bijna allemaal terug. Een stoere wou zelfs een vuistje geven, maar daarvoor stond ik net een trapje te hoog. En ééntje  piepte  voorzichtig  ,,ooomaaa?''. Geweldig toch? De waarheid komt uit de kindermond. Enfin, misschien heeft zij ook een oma met blond haar?

INTIMIDATIE...

Vandaag nog wat inspiratie gehaald uit de krant. Dat meisjes karate moeten leren. Enfin nee, dat ze zich moeten verdedigen tegen die geile bokken. Of zoiets. Mag ik even herhalen wat mijn moeders lijfspreuk was? ,,Maskes moeten sterk zijn''. Niets nieuws onder de zon dus.
 Wat mij in het krantenverhaal wel opvalt is dat de meisjes nu pas 11 zijn als ze worden lastig gevallen. En dat moeders dan vooral zeggen dat ze ,,voorzichtig'' moeten zijn. Ha ja, dat was in ,,mijn tijd'' ook zo. Met dank aan zuster Polydora. Alleen snapten wij in het derde leerjaar absoluut niet wat ze bedoelde met mannen op ne motto die een pop mee hadden en dat we daar zeker niets mochten tegen zeggen.
Ondertussen heb ik als dertienjarige ook op een bomvolle tram nr 1 op weg naar school in Schaarbeek gestaan en vanalles gevoeld waar ik niks van snapte. En als ik zat was daar altijd een meneer die tegen mij leunde en strak naar buiten keek. Eén keer zei ik tegen de mevrouw rechtover mij (voor alle zekerheid in het Frans, Brussel hé): ce type est vraiment ambetant. Ik sprak nog  niet vloeiend Frans hé. En de mevrouw reageerde met een frons en hoofdschudden. De eerste en laatste keer dat ik hulp inriep.
 Op de tweede tram nr74 naar de ,,place des Bienfaiteurs'' (what's in a name)  was er een deftige meneer in regenjas die  altijd iets heel raars liet zien. Een soort knoop of zo. Maar omdat ik nooit schoolvriendinnen had op deze tramlijnen heb ik de miserie in stilte gedragen.
 Och nee, de wraak kwam later. Al wat ouder en mondiger hebben we later op allerlei plaatsen de potloodventers een eeuwige impotentie bezorgd door hardop te wijzen en te lachen. Maar toen zaten we al op de peda in Leuven.
Moeten de ,,oudere'' meisjes helpen? Wat zeker niet lukt is wat ik ooit eens deed in de Kruidtuin. Ik las een boekje, niet ver van mij werden twee grietjes op een handdoek door een stel gasten  ,,vastgepakt''. Ik zag dat ze in discussie gingen maar de jongens lachten hen uit. En deze moeder riep dus: ,,Zeg, laat die meisjes eens gerust''.  Waarna ik te horen kreeg dat ik zeker ook eens wilde. Helaas, en toen lachten de grietjes ook...
Tenslotte: toch ook ,,als iets ouder meisje'' het verschil zien tussen pubergedrag, zoals in het voorbijgaan in je nek likken... (dat in volle redactielokaal gebeurt) en het stiekeme vastpakken achter de deur in de gang, zogezegd omdat het Nieuwjaar is. Wie het schoentje past die trekke het aan. Persoonlijk vind ik ze allebei sukkels.

OEI MENEER BOMA !

De vraag kwam niet geheel onverwacht. Wat ik van de mode vond? Welja, van de nieuwe mannenmode? Zoals het Malief past werd het een, zeg maar sarcastisch antwoord. Dat ik daar gelukkig niet meer voor betaald werd, om er iets gefundeerd over te schrijven...
En onder ons stilletjes bekennen dat mode het laatste is waar ik na een kwart eeuw ,,moderedactrice'' nog van wakker lig. Maar vandaag heb ik wel hardop gelachen.
 Bizarre herenmode is mij niet vreemd en Walter is wat dat betreft een voorloper. Maar wel een getalenteerde, en nog een fijne man ook. En daar kan de lange baard en de vingers vol knoesten van ringen niets aan veranderen. Meer zelfs, ik zie hem graag. Heu, niet zijn kleren maar de man die geen greintje pretentie demonstreert.
Ter zake. Vandaag dus de ,,nieuwe'' herenmode in mijn lijfkrant bekeken. God, wat zijn die nieuwe ontwerpers geniaal. Maar waar had ik dat verdorie nog gezien? Ha ja, bij Balthazar Boma. Dat komt er van als je eens een oude aflevering van FC De Kampioenen ziet. Mij gedacht!