DE MEESTE DROMEN...ZIJN BEDROG

Nog niet eens zo lang geleden was Malief een geduldige luisteraar...als Bomama haar dromen vertelde. Ze was toen zelf al enkele jaren gelukkig ,,gepensioneerd'' en omdat in Avondrood niet veel te beleven viel vond ze het  grappige info. Het zat ook een beetje in de familie want haar moeder (Meter dus) had, toen zij nog een maliefje was, ook trouw haar bed avonturen verteld. Ze was zelfs een beetje jaloers, want dromen? Die had ze nooit. Enfin, wel andere bed avonturen, maar soit.

Tot een religieuze dame van onze familie haar lovend toesprak...Ja, Malief had haar opdracht (als moeder, grootmoeder, dochter) nu volbracht (en het nota bene voortreffelijk gedaan, aldus de woordvoerster van de Heer) en nu was zij de DIENSTMAAGD. 

Ja ja, mompelde Malief en dacht  hullep...

En toen gebeurde een wonder. Ze sliep. Op een soort podium zat een struise heer in lang wit gewaad en Malief kroop daar op haar knietjes en viel (wat ze ook in het echte leven wel eens doet) en daar boog de Paus (jaja, ze herkende hem) zich over zijn dienstmaagd en tilde haar uit de put. Echt waar.

Zo'n straf verhaal hebben Bomama en Meter haar nooit verteld. Maar ja, misschien had ook niemand hen verteld dat ze een dienstmaagd waren...

 Met dank aan Kalamity die met dit verhaal geteisterd werd en  zich nog herinnerde dat Malief nu, zoals Maria Magdalena, voeten mag wassen.

MIS MALIEF...

Joepie, vandaag kwam Sergio aan de beurt als mogelijke lach op Joe en hoera, hij was het niet. Malief blij, stel je voor dat ze een speciale gave had en een andere madam met haar ,,gave'' was gaan lopen..Of zélf de Joe bellen? No way. Pour vivre heureux...Ben ooit één keer op de radio ,,vermeld'' omdat ik in een column met meneer Hautekiet zijn vuile schoenen had gelachen. De radio had toen nog een andere naam. Ze belden mij op en gaven mij een soort ridderorde, bestemd voor vervelende luisteraars. Toen heb ik zo hard gelachen maar je kon er niets mee winnen...

WIE LACHT NU ZO?

 In onze familiekring zijn allicht niet veel (geen) luisteraars van Joe en hm, dan kan Malief hen ook niet helpen. Maar omdat ze achteraf ook niet kan afkomen met ,,ziede wel, ik wist het''...dit mini-verhaal.

Sinds enkele dagen hoor je op de radio pakweg vijf keer per dag een ,,lach'', of je kan het ook een verfrommelde grijns of een piepende kanarie noemen. En de luisteraars mogen gokken welke ,,bekende'' mens dat uit zijn/haar strot heeft gepiept. Momenteel steekt er al meer dan 10.000 euro in de pot. Terwijl Malief altijd mompelt: maar dat is Sergio Quisquater (geen idee hoe je dat spelt) en ondertussen ook al gecontroleerd op de foute namen die Joe beetje treiterig op de mail zet. NEE, zelf gaat ze nooit bellen, maar stel dat het die Sergio is, dan had ik Gelijk! En dat is een plezant idee...Verkeerd gegokt? Rap gewist!

GEEN EZEL...

 Een ezel stoot zich geen twee keer...ge weet wel. Maar Malief kan dat wel. Mogelijk is de grond rond de plaatselijke KBC betoverd? Zes jaar geleden viel ze er zomaar in een grondverzakking en kwam er met een gescheurde meniscus vanaf, dit keer struikelde  ze  er over een scheve ,,borduur'' _ jaja, de ,,stad'' heeft  destijds de put  gevuld nadat ze een kwaad telefoontje had gestuurd... en nu hield ze er een verstuikt pinkje aan over. Merci aan de bottendokter die mij zes jaar geleden niet wou opereren maar mij al eerder had gezien met een arm, been en voet die na een geslaagde strompel op de Mechelse bodem in plaaster werden verpakt. Dat heb ik destijds ook verteld. Met een flauw excuus over mijn leeftijd...die hij verkeerd inschatte.

Er kwam wel een pak vitamines en kalkversterkende tabletjes bij te pas...en Malief kreeg op het eerste zicht  ijzersterke nagels en stevige haardos. Dit keer wel beetje sukkelig recht gekrabbeld en een blauwe plek op de knie die niet graag plooit, maar een trap met leuning is al langer een ,,vaste waarde'' in huis.  ..Voor één keer wil Malief wel een ezel zijn...

DAG LUDO

Het stond op de frontpagina en Malief zuchtte ,,('t is ni waar hé)', mogelijk een uitroep die je eerder bij een belegen feuilleton verwacht maar ja, Malief zit ook in die categorie...

Ludo is een maatje van lang geleden, een voortreffelijke schrijver (die zeker niet, zoals Malief, voortdurend nog k's in c's moet verbeteren dank zij de rode streepjes op haar pc...) en die nu uit de krant verdwijnt. Hij mocht het vandaag zélf schrijven, ,,ze'' wilden iets anders...

Toch nog een paar fraaie zinnen van Ludo genoteerd. ,,Als ik nu nog niet gezegd heb wat ik te zeggen had, dan komt het er niet meer uit'' en ,,De wereld is in beweging en de taal huppelt erachteraan...''

Ter info: Wouter Deprez gaat zijn plaats innemen. Zelf kreeg Ludo een opdracht bij Het Instituut voor de Nederlandse Taal. Hij paste mogelijk niet meer bij de plaatjes en verhalen die de liefhebbers vroeger bij  HLN moesten zoeken...

Hier verder geen cassante bedenkingen. Die sparen we voor onze ''standaard-bijeenkomst'' ergens in het najaar. Als 't god belieft....

EN TOCH...

De waarheid eist haar rechten...de Meester is niet lang (3 jaar) met Malief haar autoke blijven rijden. Dat is te danken aan buurman Jean die als een echte Mechelaar opperde dat het Simcaatje toch niet paste bij zijn stand...Prompt kreeg Malief weer ,rijlessen'' want hij moest wel zeker zijn...Maar veel werd er niet gereden, het was nog een tijd waarin zelfs een Saab alleen maar veilig was als Malief met de twee dochtertjes achteraan zat...Het had zijn voordelen hoor: met een kleutertje op haar schoot tijdens een lange rit naar zee bleken in dat grandioze kleuterhaar verdachte beestjes rond te springen. Ha, daarom krab jij altijd in je haartjes schat?

Allemaal de schuld van Malief...een babysit doet wat moet (terwijl Malief elders krantenvoer produceerde) en die fenomenale haardossen, eigen aan de de familie F. (behalve bij de Meester), was ze niet gewoon...

Jaja, wat later mocht de Saab naar Groot-Bijgaarden rijden, een lang en gelukkig leven, tot de bodem...er uit viel.

Nu kon hier nog een verhaaltje komen hoe Malief dan de dochters mocht ,,rijles'' geven...maar ik moet ze sparen. Of zij vertellen hoe het tegenwoordig met Malief haar rijkunst staat. Toch maar een gps proberen zeker?

Leve de rijschool!

 Vanmorgen wakker geworden met ,,groot nieuws'' op JoeFM: de rijschool mag weer ,,werken''. En dan vertellen luisteraars hun ervaringen met de ,,Rijschool'' en denkt Malief: dikke sjans dat Soike mij destijds in zijn Kever de elementaire beginselen bijbracht.

Dat zit zo: jaren zestig, ezelsvel, job bij de krant in Brussel (stel je daar niet teveel van voor, ze waren daar nog niet gewoon dat vrouwen nog iets anders deden dan punten en komma's in de ,,prijzen van de groenten'' te zetten) maar als ik het wou kon ik wel een Rijbewijs verdienen...

Thuis was er Soike, zelf had ons huishouden geen auto, maar Soike, kameraad van broer Poichke, leerde mij, behalve moeilijke wiskundeformules, ook auto rijden. Dat was wel nuttig want Malief had van Elise, een ,,manwijf'' (of chef tut, zoals je wil) gehoord dat het tijd werd dat ik dat leerde. Meteen kon ze ook haar autoke aan Malief verkopen...

Het was een alles behalve frustrerende bezigheid want Soike werd nooit kwaad, lachte als Malief,,stil viel'', kortom, klaar voor het échte werk.Heb een vermoeden dat de krantenbaas (niet de hoofdredacteur hoor) dacht dat die Brusselse Griet er toch niks zou van bakken. Er waren toen welgeteld drie vrouwen op de redactie en één met een auto.

Het theoretisch examen was peanuts (met de Meester, toen nog het bezorgde lief) die met zoiets niet lachte. En de rijproef was zeer avontuurlijk. Daar verscheen een authentieke Brusselaar in de Jacqmainlaan die mij meteen naar Wetstraat stuurde. Natuurlijk had hij zelf een pedaal om accidenten te vermijden, en jawel, viel nergens stil en terug aan de krant kwam er maar één opdracht: vuil bloive roije.

Zo verdiende je dus in de jaren zestig een rijbewijs...kwam er een huwelijk en ging de Meester met mijn autoke lopen...