VAN BELGACOM...

Als grote letters mijn lichte ergernis tonen dan is dat gelukt...
Malief is oud genoeg om zich het Belgacom-schandaal te herinneren dat ooit nog in haar lijfblad werd opgegraven.
Mogelijk hebben ze daarna hun naam veranderd in Proximus, hoe zou je zelf zijn...
Ha ja, ergernis dus...Tijdens de zomervakantie kwam er een mail: Malief zou helemaal gratis een nieuwe decoder krijgen voor haar televisie. Die zou met de post komen en als ik niet thuis was kon ik hem ergens ophalen. Vreemd, had geen twee jaar geleden al een nieuwe gekregen?...
Met enige terughoudendheid vorige week het pakje open gemaakt. Proximus was tot twee weken geleden een neutraal gegeven, met vriendelijke hulp als er weer eens te weinig beeld door kwam : stekker uittrekken wachten en weer insteken, moeilijk was het niet en vermits Malief zich zelden opwindt...bij de Meester was het anders geweest...Dus, geen kwaad woord voor de jongens die ,,televisie'' hebben gestudeerd.
Minder leuk werd het toen bleek dat hier al meer dan een week geen telefoon meer door kwam. Niet handig als je op ,,werkmannen'' wacht die het bij het horen van de mechanische stem ook op de zenuwen kregen. Enfin, dat is na het beluisteren van heel veel vreselijke proximusdeuntjes zo goed als verholpen...nadat een technieker ontdekte dat er nog een extra kabel een lange reis maakte naar een al veertig jaar afgesloten...alarm voor de meid!
Maar dan de decoder. Nu heeft Malief wel goed leren lezen en schrijven en haar geduld is dus spreekwoordelijk maar van de Proximus-brief verstond ze geen jota..
Goed, een vriendelijke meneer is op een zaterdagavond na een twintig minuten durend strafkamp ,,met muziek'' toch op de herstelde telefoon geraakt...en hij zei dat het simpel was. Ja het was simpel. Niet toen hij de gebruiksaanwijzing voorlas, wel toen hij het ,,in zijn eigen woorden'' herhaalde. Ja natuurlijk, dat wilden ze dus zeggen. Malief bedankte hem, bekende zelfs dat zij heel langgeleden een rewriter was bij de krant en dat zij aan die instructies ook wat zou veranderen. ,,Ik ook'' verzuchtte de Proximus-man. En hij dacht wel dat Malief het zou kunnen...
Natuurlijk: drie stekkertjes uittrekken, en die in de nieuwe decoder stoppen. Voilà. 
Het venijn zat in de staart. Natuurlijk waren de meeste opnames ,,verdwenen'' (dat was gezegd) maar dat het nieuwe sukkeldoosje je regelrecht naar de ,,betaalde films'' leidt?
Een technieker die hier  eerder de telefoon kwam ,,redden'' zei mij dat hij het zoo druk had. Klanten van Proximus naar Telenet overschakelen. En omgekeerd. Dat laatste zei hij ongetwijfeld uit eerlijke schaamte.

EMANCIPATIE...

Waarom moest ik gisteren weer aan onze Poiche denken? 
Had alles te maken met de ,,terug naar school'' van onze ondertussen 16-jarige Kadoo's. Tijd om nog eens aan vroeger te denken...
Zo zag ik onze Poiche (mijn oudste broer, voor de onwetenden) begin jaren zestig thuis aan de ontbijttafel zitten, luisterend naar een klassieke plaat  ,,Symfonie van de Nieuwe Wereld'' en ondertussen met een vinger dirigerend...terwijl de Bomama met zijn soldatenvest en bottines in haar hand stond, herhalend dat hij ,,seffens ambras had in  de kazerne''...iets waar Poichke zich niks van aantrok. Wat later zou ze zelf zijn vest dichtknopen... Hij was gemakshalve ,,terug thuis'' omdat ze bij het leger vonden dat een doctor in de scheikunde, die gewone piot wou zijn ,,om er rap vanaf te zijn''  dan maar de opgeslagen chemische brol in Vilvoorde moest opkuisen. Hij woonde toen in Wondelgem waar een eerste baby op komst was. Thuis is Brussel was korter bij.Maar dat ter zijde.
Terug naar de Kadoo's die dit stichtend emancipatie-voorbeeld nooit hebben gezien. Hun vaste gewoonte: bellen of sms om af te spreken over uur van aankomst, verandering van programma, mogelijke hindernissen etc. Dat zijn we (dankbaar) al lang gewoon.
Na de zomervakantie was het bed van Kadoo 1 nog niet opgemaakt, de frisse was lag aan het voeteinde en toen ik vroeg om mij te helpen met de donsdeken-in-hoes-frommelen weigerde hij. Ha ja, hij zou dat wel zelf doen. Met ultiem argument: dat doe ik thuis ook hoor Malief.
Besluit: ja, die Kadoo's zijn goed opgevoed. Toen ik de volgende morgen zag dat de schat geen sloop voor het hoofdkussen had gekregen en er zelfs niet naar had gevraagd...
Commentaar van Lottepoes: Dat is toch normaal mama? 
Dacht toen aan ,,vroeger'' toen hier aan een kinderkamer een sticker was geplakt met ,,Bless this Mess''. Weet niet meer van wie...

HEU WIE WAS DAT?

Als meneer Trump beweert dat er zoveel ,,fake news'' is dan heeft dat misschien met zijn leeftijd te maken. Zelf had Malief het nooit willen toegeven maar helaas: ze vergeet namen alsof het wiskundige formules zijn. Die kon ze al haar hele leven niet onthouden.
En zo belooft ze nu plechtig dat ze alle namen maar zal gebruiken na zorgvuldig checken. En excuses aan allen die ze ooit fake namen heeft gegeven.
Om te beginnen Kadoke2. Toen ze deze zomer op uitstap ging naar Parijs suggereerde Malief voor haar mama enige ,,memory lane'': heel lang geleden had Malief met haar en Lottepoes  een bezoek gebracht aan het kerkhof van Père Lachaise. Helaas kwam ze niet op de naam van de zanger, en toen Kadoke wou helpen met ,,Kurt Cobain'' zei ze maar jaja. Zucht: natuurlijk niet: die was toen nog lang niet overleden. Ondertussen floepte Jim Morrison en The Doors weer uit het hersenbibliotheekje. Was er in 2014 nog op bezoek geweest...Op het kerkhof hé.
Van het een kwam het ander. Gisteren vertelde ze zonder fronsen dat ze Michael Hutchense van INXS in Milaan nog had zien knuffelen met de toen bloedmooie Helena Christensen maar vergat dan weer dat hij haar inruilde voor Paula Yates. En toch had ze daar vroeger in haar ,,modeverslag'' een alinea aan gewijd. Ha , de zanger had hun baby Tiger Lily op zijn schoot want met  de opgespoten boezem van mama Paula was op haar schoot geen plaats.  Dat was het soort serieuze verslaggeving die toen werd vereist.
En ondertussen ook nog ander fake news gedebiteerd. Was er zeker van dat Kurt Cobain ook in Milaan verscheen. Niet waar.
Van één ,,vedette'' ben ik nog altijd héél zeker: Jean-Claude Van Damme kwam voor mij in de zetel zitten. Dacht al, oei, ga niet veel zien maar dat viel mee. Hij wachtte wel tot de lichten uitdoofden om zijn gigantische bril op te zetten...