NOG WAT KARELTJE

Gisteravond naar France Deux gekeken waar ze een lichtjes overjarige reportage over Lagerfeld uitzonden. Maar het was knap gedaan hoor, dat had Malief pas na een uur in de gaten. Jawel, de opgetrommelde journalistes, ,,amies'' en oud-medewerkers namen geen blad voor de mond maar spraken toch in de tegenwoordige tijd, dus Karl est en niet était''...
Wat hebben we toch nog geleerd?
Ha de ruzie tussen Yves Saint Laurent en Karl was een liefdesaffaire. Saint Laurent was wat rapper van aanpakken en had Jacques, het vriendje van Karl ingepikt. Later kwam hij toch terug maar als Jacques op 37-jarige leeftijd aan Sida (aids) naar de eeuwige jachtvelden vertrekt is Karl nog altijd boos. Op YSL hé.
Tsj tsj, toch iets geleerd... 

KARL DE KLEINE

Der Kaiser is er niet meer, hoorde ik net (tussen de muziek uit de jaren zeventig) op mijn radio. Eind jaren zeventig maakte Malief kennis met ,,der Karl'', een ronduit  zwaarlijvige Duitser in een lange zwarte tuniek, grijze paardenstaart en eeuwig donkere zonnebril. Wat later, begin jaren tachtig, had der Karl zijn roeping gevonden.
Hij kwam naar  Parijs voor het défilé van de Chanel-collectie dat hij toen ging leiden/moderniseren.
De volgende jaren zagen we het vet wegsmelten, droeg hij een hoge witte kraag (allicht om de overdadige huid te verstoppen) maar zijn mode konden we best smaken. Eerlijk gezegd was het hallucinant om  de vette Karl tot een spichtig kereltje te zien smelten.
Na een tijd bleek dat hij met zijn geboortedatum wel wat gesmokkeld had: tien jaar ouder dan hij wou toegeven.
Of Malief hem ook persoonlijk heeft...heu aangeraakt? Denk dat het in Monte Carlo was?? Ze zat  ooit wel aan zijn tafel tijdens een diner ter ere van een Belgische ontwerpster die een modeprijs had verdiend maar veel conversatie kwam er niet uit. Want zoals algemeen bekend stelt Malief zelf geen (gratuite) vragen wat haar ongetwijfeld tot een slechte journalist  maakt. Maar geloof het gerust: der Karl deed alleen maar zijn zuinig mondje open om een grotere koffiekop te eisen. En vermits Malief toen ook niet meer kon doorgaan voor een frisse jongeman was de kans klein dat hij zijn strak getrokken mond voor iets anders zou open trekken. Heel lang geleden, ja.
Hij is dus 86 geworden. Op de laatste foto's torst hij een dikke baard en rode lippen. Wat moest hij toen nog verbergen?
Wat Malief  nu probeert te verbergen is dat ze de naam van de Brusselse ontwerpster helaas vergeten is...
...Trucje: als je er niet meer aan denkt floept de naam er zo uit. Zou het Nina Meert kunnen zijn???

GIJ ZIJT BRIGITTE

Het was helaas geen compliment (Bardot, hé..) maar een boze verwijzing naar de niet zo sympathieke buurvrouw. 
En de onverlaat, die Malief dit zéér rake verwijt naar het hoofd slingerde, was haar nieuwste buurman. Die brave man, Mohamed voor de vrienden, was een week geleden een beetje haar vriendje geworden. Wit bestoft vertelde hij toen uitgebreid over zijn slechte relatie met de eigenares die hem een kot had verhuurd dat nog niet bewoonbaar was. Malief was vriendelijk (zoals altijd) en luisterde naar zijn ellende maar bedankte wel om zijn krocht te gaan bekijken. Mohammed dacht dat ze vrienden voor het leven waren  geworden, wou zelfs in de zomer haar tuin opknappen (nee nee) en dat was het. De klop-kraak- en boorgeluiden werden zoals gepast daaropvolgend met gepaste tolerantie geïncasseerd.
Tot er een grote fiets op haar stoep verscheen, vastgemaakt aan de toch wel authentieke ijzerdecoratie uit de jaren dertig. De ruitenwasser stapte er overheen maar Malief had het gezien. Aan de Kado's vertelde ze dat ze wel enkele dagen  geduld zou oefenen, je wist immers nooit...
Vier dagen later werd hier, zoals de klimaatbrossers ook doen, een stuk(je) karton beschilderd. Heu, geen dubieuze slogan hoor al was dat verleidelijk, maar nee, gewoon ''GEEN PARKING''.
Geen halfuurke later een kwaaie bel (je hoort dat...) Mohammed. En dat hij dacht dat Malief een lieve vrouw was maar nee, en dat hij het had kunnen weten want dat hij mij een Brigitte vond. 
En ha, ze wist niet dat die dure fiets van hem was? Malief murmelde nog iets van ,,sans rancune'' maar dat het nu eenmaal slecht voorbeeld is voor alle fietsen in de straat want dat ijzerwerk...
Al ooit een koleirige Mohammed gezien die met een zwaai op zijn fiets sprong? Zou Malief politiebescherming...…..

Twee dagen later: een ervaringsdeskundige die in Antwerpen  enkele jaren politierechter was stelde deze auteur gerust: typisch. Als de Mohammed op de rechtbank zijn verhaal deed was hij poeslief, beleefd, beminnelijk, maar als de rechter zijn verhaal niet volgde werd ze verbaal (in het Arabisch) keihard uitgescholden. Juist, deze getuige is ook een vrouw.
Doet mij denken aan een rechtbankverhaal dat de Meester mij destijds lachend vertelde. Een Mohammed had het tot tolk gebracht. En tijdens zijn eerste ,,werkdag'' verzekerde hij de advocaat dat hij de beschuldigde niet moest geloven hoor. Want dat alle Marokkanen leugenaars zijn...

Maar nu serieus: met al de ,,hangjongeren in de zogeheten marginale straat ben ik beste maatjes. Niks racisme hier. Heu, heb hen wel nog nooit ,,tegen gesproken''...
Blij dat Malief op een deftige blog zit, je zou het hier frustraties zien regenen en daar doen we niet aan mee.

14 FEBRUARI

Het zal wel aan haar ,,esprit maltourné'' liggen (zoals ze in Brussel zeggen) maar Malief moet met dat ,,liefdesvertoon'' van 14 februari altijd een beetje lachen. Dat zit zo...
Twee keer_ in haar lang en gelukkig leven _kwam een  zogeheten vrijer met een bos bloemen naar haar Leuvens kot. De eerste keer viel haar mond open, ha ja, zo'n boeket ség! Het boeket had vooral veel succes bij mijn kotgenootjes en dat waren er veel want Malief woonde nog in een ,,peda''. Achteraf besefte ze dat het die kwiet mogelijk te doen was om aan al die grieten te tonen wat een cadeau zo'n lief wel niet was. Zelf heeft hij dat tien maanden vol gehouden. 
Ha, de tweede vrijer was een Italiaan die bovendien met een sportkar  (een MG...) reed. Zelf had ze het niet opgemerkt maar An, die zelf  alleen met zonen van proffen op stap ging, riep bewonderend ,,en met spaakwielen!!!'' Malief wist toen niet eens wat dat was. De bloemen (Rode rozen..) nam ze mee naar huis maar haar ouders hebben die vlotte ridder nooit gezien. Hij kwam in de tijd dat die op reis waren...
Gelukkig heeft de Meester zich daar nooit mee bezig gehouden.
En wees gerust: alle hoofdrolspelers hebben een kruisje achter hun naam.

TRANEN

Dat Malief vandaag bij het lezen van haar krant traantjes voelde opkomen, dat moet ze toch even kwijt. Want echt waar, je krant lezen en daar ongemakkelijk, ongelukkig en ontroerd van worden: dat is dus gebeurd.
En wie daar verantwoordelijk voor was? Ze heet Assita en ze vertelde in een ongelooflijk pure, eenvoudige stijl over haar genitale verminking toen ze nauwelijks vijf jaar was (en haar moeder haar handje vasthield) en hoe ze nu naar Parijs ging waar een dokter al meer dan 6000 lotgenoten heeft ,,hersteld''.
En dat ze  twijfelt over de operatie maar misschien toch...
Malief kan het nauwelijks beschrijven en daarom alleen maar een traantje wegpinken...

ESCAPE AT...

Met enig leedvermaak las Malief maandag het verslag in haar lijfkrant: ,,overvallers'' hadden bankkluizen overvallen. En meteen zat ze terug in twintig jaar geleden toen zij vanaf pakweg 21 uur  de regionale geschriften binnen kreeg. Eerlijk waar, het gebeurt nog zelden dat ze ,,de hand en de inspiratie'' van een regio-redacteur  terug vindt in de zogenaamd serieuze zusterkrant. Tot maandag.
Hm, een bende overvallers die een bank overvallen, tot daar. Maar: ,,De bewoners van de Belgiëlei keken gisterenmiddag raar op toen agenten in allerijl de straat begonnen af te zetten''.  Dat viel nog mee: vroeger was het ,,in de anders zo rustige Belgiëlei...'' maar dat kan je moeilijk zeggen van de Belgiëlei. 
 We gaan niet ,,mieren neuken'': het gebeurde in de namiddag en het was zondag...En dinsdag kregen we ,,een serieus verslag''.
Wel vreemd dat ze zich niet lieten verleiden om er de ,,Escape at Dannemora'' bij te slepen: dat verhaal was net  op de VRT afgerond met een bloederig einde voor de ...tunnelgravers.
xxxxxxx
Een half uurke later: had beter eerst mijn krant gelezen. Ze hebben het vandaag verdorie over IEDEREEN die de link met Hollywood legt!

SCHOL!

Hèhè, alweer nooit te oud om te leren en dat heeft Malief aan een attente chauffeur te danken.
Om te beginnen: de sneeuw was welkom, daar doen we niet moeilijk over. Het is een excuus om niet naar de huisarts te sukkelen voor een receptje, en na sneeuw komt zonneschijn. 
Naar de KBC is niet zo ver, overschrijvingen kun je er voor het middaguur aan een vriendelijke kantoorbediende overhandigen. Ha ja, want in de bus mag niet meer omdat stoute mensen die papieren er uit vissen (vraag mij niet hoe?) en onze overschrijvingen een andere bestemming geven...(Se non e vero  bene trovato zegt mijn Italiaans-met-haar-op). 
Dus stapte Malief flink ingeduffeld en met een witte bontmuts (hu nog echt bont maar wél veertig jaar oud...) na gedane ,,storting'' weer naar huis, en zorgde er voor niet zomaar over te steken maar mooi te wachten. Eén oversteek, twee oversteken, drie: ho daar kwam een rappe gast aan. En wel één die de buitenkant koos voor een frisse duik in een soortement mini-vijver van gesmolten sneeuw, modder en zout.
De rest is rap verteld: Malief kreeg het stortbad van haar leven en omdat je van verbazing bij zoveel zot geweld ook je mond open doet weet ze nu ook dat het vijverwater héél  zout smaakte. De witte muts zag bruin en mijn buurman, die al een maand aan het verhuizen is en daarbij voor mijn deur parkeert, keek mij verbaasd aan. Malief heeft hem verzekerd dat ze niet aan het wenen was, eigenlijk meer het nat weglachte maar dat de natte haarklissen wel haar zicht belemmerden. 
De buurman zei toen precies wat ik wou horen: ,,Ja mevrouw, ik zie dat u er kan mee lachen...''  Verdorie, en nog een beleefde gast ook...