SCHOL!

Hèhè, alweer nooit te oud om te leren en dat heeft Malief aan een attente chauffeur te danken.
Om te beginnen: de sneeuw was welkom, daar doen we niet moeilijk over. Het is een excuus om niet naar de huisarts te sukkelen voor een receptje, en na sneeuw komt zonneschijn. 
Naar de KBC is niet zo ver, overschrijvingen kun je er voor het middaguur aan een vriendelijke kantoorbediende overhandigen. Ha ja, want in de bus mag niet meer omdat stoute mensen die papieren er uit vissen (vraag mij niet hoe?) en onze overschrijvingen een andere bestemming geven...(Se non e vero  bene trovato zegt mijn Italiaans-met-haar-op). 
Dus stapte Malief flink ingeduffeld en met een witte bontmuts (hu nog echt bont maar wél veertig jaar oud...) na gedane ,,storting'' weer naar huis, en zorgde er voor niet zomaar over te steken maar mooi te wachten. Eén oversteek, twee oversteken, drie: ho daar kwam een rappe gast aan. En wel één die de buitenkant koos voor een frisse duik in een soortement mini-vijver van gesmolten sneeuw, modder en zout.
De rest is rap verteld: Malief kreeg het stortbad van haar leven en omdat je van verbazing bij zoveel zot geweld ook je mond open doet weet ze nu ook dat het vijverwater héél  zout smaakte. De witte muts zag bruin en mijn buurman, die al een maand aan het verhuizen is en daarbij voor mijn deur parkeert, keek mij verbaasd aan. Malief heeft hem verzekerd dat ze niet aan het wenen was, eigenlijk meer het nat weglachte maar dat de natte haarklissen wel haar zicht belemmerden. 
De buurman zei toen precies wat ik wou horen: ,,Ja mevrouw, ik zie dat u er kan mee lachen...''  Verdorie, en nog een beleefde gast ook...