OUDJES...

Het moest er eens van komen. Dat Malief op een goeie (nou ja) dag beseft dat ze tot de club van de oudjes is toegetreden. Ik gebruik maar plechtige taal, het komt niet echt zacht aan...
Hoe ze nu ineens (terwijl ze het in feite sinds haar zestig plus is) tot die groep gaat behoren? Ik vrees dat het de schuld is van Bomama. Dat het zo lang heeft geduurd. Niet eens drie jaar geleden zat ondergetekende nog twee keer per week in Avondrood te ,,zeveren'' met een generatie waar ze bijlange niet bij hoorde. Ondanks de cijfers. En dat het leerzaam was.
 Wie naar het tv-programma keek van de kleinzoon die een maand bij zijn dementerende oma in De Olm ging wonen en er een ontroerend verhaal over maakte kan er van leren. De realiteit is niet fraai. En al had Malief al drie jaar geleden een gezegende leeftijd, ze was nog altijd een ,,kind van'' , weliswaar eentje die haar mama beschermde voor de pijnlijke waarheid. En dan denk ik aan haar bezorgdheid, toen ze niet uit haar woorden kwam en iets wou weten nadat ze halvelings had opgevangen dat ik met een collega-bezoekster iets zei over ons weduwschap. ,,Seg, hedde gij, allez, hoe zeggen ze da, gij ét toch ne menier hé?''. En misschien was het maar een halve leugen toen ik haar verzekerde dat die er was...
Maar goed, vandaag dus een oudje. Echt waar. Allemaal de schuld van de  vrieskou die deze met fladderende meniscus uitgeruste bejaarde verplicht om met de neus naar beneden naar de buurtwinkel te stappen, aangesproken wordt door soortgenoten die mij vertellen waar het minder ,,gelettig'' is.  Voilà, die hebben ook gezien dat ik tot hun gilde behoor.