Ze had al een paar maal geïnformeerd naar mijn blog maar zolang Malief met een natte handdoek op haar hoofd zat kon ze ,,de boot afhouden''. En de rest van het verhaal komt ook in zegswijzen en zo, want ,,Ze'' moest het per abuis toch eens onder ogen krijgen...
Goed. Het begon zo. Er was weinig of geen klandizie in haar zaak en de patron was zelf druk aan het tetteren. Als er wél veel volk is kan ik het leste neuske inkijken, kwestie van u ahum , op het juiste spoor dus.
Het gespreksonderwerp was de carrière van Malief en toen zuchtte Zij, terwijl ze schaar en kam neerlegde. ,,Ik wou ook in de journalistiek gaan maar ze hebben mij daar ferm uitgelachen met mijn B-attest.'' Tja, nu is Ze wel iemand die veel dingen weet waarvan Malief geen flauw idee heeft. Zoals Wat de vijftig tinten grijs precies zijn, Ze heeft het in het Vlaams gelezen...
Anderzijds moet Malief altijd voorzichtig zijn als zij iets vertelt. Want meestal zegt Zij ,,die kennekik nie''.
Enfin, troost stond op het programma. Dus zei Malief: Het is anders nogal simpel: een goeie journalist moet vooral graag schrijven''.
,,Ho, maar dat doe ik graag'' was de repliek, da moogde aan iedereen vragen. Ik zal zelfs een boodschappenbriefke twee keer schrijven als het niet duidelijk is. En een brief zal ik overschrijven als er in geschrapt is...''
Met dit verhaal lagen de Kadokes bijna onder tafel van het lachen...
,,Zij dacht aan kaligrafie'' verzekerde mijn liefste wijsneus...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten