Bataklang in de Katras

Wat doet een mens als hij/zij niet kan slapen? Memory lane spelen. Dat heeft met mijn Brusselse roots te maken, of waarom denk je dat een dakwerker mij moet zeggen dat een lanterneau een lichtkoepel is? En zo bedacht ik ineens dat Bomama, die momenteel komaf aan het maken is met haar aardse bestaan, maar niet zonder slag of stoot en mij tegenwoordig een nieuwe lading van haar moeders taal serveert. Sinds het algemeen Nederlands in haar ogen geen kans meer maakt_ ze spreiken hé allemo Mechels_ kijken de verzorgers een beetje zorgelijk. Tja, ze hebben in de inburgeringscursus Nederlands geleerd maar waarom Fillemeen dan niet verstaat wat krentenboterhammen zijn? Ach zo, kramiek dan? Maar een schokje kreeg ik toch toen ik mij ineens herinnerde dat ons moeder ,,Bataclan'' al lang kende voor iedereen nu weet dat het een concertzaal was. Dat zat zo: beneden in onze straat was er een groot ,,batiment'' waar ze vroeger ,,konseir spelden. Onze noenkel Chaak ei to mai zuster liere kenne''. En toen was ik nog niet in slaap gevallen en zat ik nog wat te dubben. Vijf uur in de ochtend, en daar kwamen mijn buren thuis met veel hé ja, ,,bataclang'' zou ons moeder zeggen. En toen wist ik het weer: ,,In de Katras spelden ze konseir en da was vuil bataclang''. Ik vertaal even voor de buitenstaanders: In de ,,Quatre As'' werden concerten gegeven en dat gaf veel geluidsoverlast, herrie, straatlawaai...Enfin, zo had ik het destijds toch begrepen.

Spannend!!!

Grote gebeurtenis: Malief is ingelogd op een Windows10. Voor een computer-genie als ondergetekende een gebeurtenis om in hoofdlettertjes te schrijven.
Weet iemand nog hoelang ik deze rubriek vol kladder met hersenspinsels, mopjes en af en toe ook een ingetogen woordje als er weer iemand uit mijn gezichtsveld verdwijnt. In de betekenis van ,,voor eeuwig'' dan? Juist onderaan het lijstje kijken...
En toen kwam de kat op de koord: met de overdracht van 8 naar 10 moesten er wachtwoorden opgezocht worden en haha, dan ben je bij Malief aan het juiste adres. Hé, wat zou dat kunnen zijn? En komt de melding ,,zeven maanden geleden veranderd'' . Ik heb mijn lieve pc-dokter vanmorgen geteisterd met de meest bizarre veronderstellingen, en die man bleef bewonderenswaardig cool. Niet evident als je vele decenia lang een zenuwpees in huis had die het geduld had van een hyperventilerende puppy. Sorry Meester, je had andere kwaliteiten...
Enfin, mijn rubriek is ondertussen gered, ik kan weer kletsen als de beste. Nu nog even prutsen om andere wetenswaardigheden te ontdekken. Wish me luck!

De man van Ivana

Kijk, vandaag bedacht ik ineens dat een dagje ouder worden toch nog zijn voordelen heeft. Ha, en wie a zegt moet b zeggen zeker? Op dat briljante idee kwam ik na mijn confrontatie met de dikke geverfde kop van meneer Trump. In de krant natuurlijk. Ja, het wordt weer een verhaal uit de oude doos. Daar was een tijd dat modejournalisten_ de vrouwelijke exemplaren dan_ met enig afgrijzen naar een al redelijk vet manspersoon keken die je tijdens de defilés achter de coulissen...in de kleedkamers van de modellen tegenkwam. Wij waren er ook, want dat was een moment waarop, tijdens de haute couture dagen, enkele uitverkorenen een woordje mochten plukken uit de mond van de ontwerper. En daar liep dus ook ene Donald Trump rond. Wij fronsten, vroegen ons af waarom hij daar alleen rondliep (rondgluurde) terwijl wij hem vooral kenden als de echtgenoot van Ivana, een geblondeerde schoonheid die hem moeiteloos in de societybladzijden bracht. Maar goed, mogelijk was Ivana haute couture aan het bestellen. Ondertussen is Ivana verdwenen en doet de vette gluurder een gooi naar het Amerikaanse presidentschap. Ze hebben al vettige heerschappen op die presidentiële troon gedropt maar deze zal toch de hoofdvogel afschieten... En om te bewijzen dat ik niks verzin: helemaal onderaan mijn fotootjes op de rechterkant : LeneLieveLily backstage in Parijs anno 2000...Aan Trump werd geen foto verspild.

Mijn trouw is geld waard!

We zullen het maar toegeven: Malief werd in de loop der jaren geweldig verwend door de fabrikanten van welriekend spul. In ruil mocht ik mijn gedacht schrijven (Echt Waar!) En tot mijn opperste verbazing had dat zelfs een positief effect. Ooit heb ik een cosmeticafabrikant in zijn hemdje gezet, weliswaar op een grappige manier, iedereen had het gelezen, maar tot mijn aangename verbazing was ik op hun volgende trip naar Parijs de enige Nederlandstalige die was uitgenodigd. Toen ik de gastheer zei dat ik aangenaam verrast was riep hij naar mijn Franstalige ,,zusters'': ,,Hoor eens, wij willen echt weten wat jullie denken! ''En tegen mij fluisterde hij : ''Jij schrijft tenminste de persmap niet af...'' Tot daar het leuke nieuws. Ondertussen ,,geniet'' ik van de zogeheten welverdiende rust, wat voor mij gepaard gaat met uitstapjes naar de beauty-shop. Eens verslaafd aan dat spul is het in feite mijn enige buitensporige geldverkwisting. En zo gebeurde het dat ik na een flinke shoppingbeurt, ergens in oktober, voorstelde om de vier ,,checks'' van vijf euro die ik de voorbije maanden had gespaard,in te ruilen. Maar neen mevrouw (ze kunnen poeslief zijn), je hebt zoveel gekocht en een kortingbon van 21procent, die kun je best eerst gebruiken, dat is meer dan twintig euro. Ha ja? (vraag Malief niet om in een geparfumeerde ruimte ook nog eens aan hoofdrekenen te doen,) en kijk, de vier checks kon ik nog tot eind november inruilen. Woensdagavond 25 november, na een leuke trip naar Wiske, begon ik mijn handtas (veel te groot) uit te mesten, vond de checks, riep achtereenvolgens shit en merde (binnensmonds, maar toch) en besloot donderdag voor dag en dauw de buit binnen te rijven. Ik zou zelfs een pot Shiseido Advanced Super Restoring Cream kopen (geen prul van 20 euro, wees gerust) maar toen kwam de ontnuchtering. Achter de toog stond een kenau (dat is de eerste keer dat ik die term voor een zogeheten dame gebruik), monsterde mij van kop tot teen en herkende misschien mijn C&A-regenjas. Ja, het regende. Ik haalde mijn checks te voorschijn en deed mijn verhaal. Het vervolg laat zich raden: ik werd net niet uitgelachen, dat 26 niet 25 was en dat ze zo niet kon beginnen; Ze insinueerde bijna dat ik haar aanzette tot fraude. Had ze nu gezegd: spijtig, ik kan u alleen een handvol staaltjes aanbieden of een andere prul, kortom, een geste, met een winkel vol klanten wil je niet als een marginaal behandeld worden. En anders ook niet. Ik heb de bonnetjes laten liggen, zei heel beleefd dat zij mij niet kende, dat ik een goeie klant was en dat ze die nu niet meer had. Zeggen dat die winkelketen ooit eens de prijs heeft gewonnen van meest klantvriendelijke winkel. Zin om je eens te laten uitlachen? Manu Servenay, directeur van ICI PARIS XL mag het ook weten. Hij moet dan wel naar de Bruul in Mechelen.

In de soep?

Met één ellenboog tegen het hout van mijn bureautje , je weet maar nooit. Maar kom, bijgelovig ben ik ook niet: de hoenderfamilie is, volgens mijn waarnemingen, sinds gisteravond in de soep gedraaid.
Maandagmorgen nog om vier uur a.m.  wakker gekraaid, een concert dat zich verder zette tot een stuk in de namiddag. Vanmorgen niks.
En dan denkt een welmenend mens dat het misschien een zoete droom is???

Akkoord, de eerste aanval van de pakweg zevenkoppige kraaiers gebeurde op donderdag 12 november. Vraag maar aan Kadoke2 wat het voorstelde qua intensiteit en frequentie.
De insiders weten dat hier ondertussen een echte politie inspecteur over de vloer kwam  en mijn lieve buren _niet de eigenaars van het kraaiend volkje_ lieten ook weten dat ze  zo blij waren want dat ze ,,stillekes aan zot werden''.
 De hoeveelheid kraaiers verminderde, en gisteren had ik bijna medelijden met het zielige gekraai dat mij deed denken aan het (plaatselijke) Sinte Mette-liedje: Geft hém e pastilleke 't zal oovergààn...
Voor de Kadokes wil ik ook opperen dat ze mogelijk naar het dierenasiel zijn.
En nu vooral niet lachen: net naar buiten gelopen omdat ik ,,ze'' meende te horen. Ha nee, 't was de omroeper van de school in onze straat: die maakt 's middags ook graag wat extra lawaai om te zeggen dat de boterhameters nu naar binnen mogen gaan...
Donderdag 26 november. Wat mijn Tsjetsjeense buren van plan zijn weet ik niet maar ze hebben blijkbaar één haan naar een ,,verbeternisgesticht'' (een term van het meesterke zaliger als hij onze Poiche moest kapitelen) gestuurd. Want wat te denken van één kraaier die zijn keel opentrekt om kwart na zeven 's morgens, hooguit vijf keer kraait  en héél occasioneel in de dag een bescheiden wanhoopskreet laat horen? Ik klaag niet...

Kukkellekuuu

Malief schrijft het met enige schroom: er zijn erger dingen in de wereld dan haar kakelend probleem. Maar er zijn verzachtende omstandigheden: de gevederde vriendjes (zeg maar vrienden) zitten in de tuin van haar buren, en ze zijn samen sterk. Volgens een kenner minstens drie hanen die hun hanengedrag moeten demonstreren en dat van in de vroege uurtjes.
Dat vind ik dus niet uit _ gepermitteerd dat ik IK  gebruik, het zit mij zo hoog_ maar mijn specialist is een forse uit de kluiten gewassen inspecteur van de plaatselijke politie. (waarna enkele lezertjes ongetwijfeld brullen: hebben die niks anders te doèn???)
Nee, dit ene exemplaar heeft mij vanmorgen oprecht getroost.  En vooral geluisterd  en mij ook geloofd als ik zei dat ik absoluut niks tegen mijn Tsjetsjeense buren heb en er de Meester bij gehaald om te bevestigen dat ik geen burenruzie wil, dat hij daar als plaatsvervangend vrederechter zo'n hekel aan had.
Ik zie mij daar al staan: Awel madammeke, zeg het eens? Wakker om kwart voor vijf, ha ja en niet één kukkeleku maar vijf of zes achtereen? En twintig minuten later nog eens en ze zijn met velen en ha ja, uw kleindochter werd er ook wakker van en was helemaal over haar toeren?
En hoe ik aan die inspecteur kwam? De ombudsman van de stad en de milieudienst hadden het mij aangeraden.
Hoe het zal aflopen? Ik weet het niet. Ik heb hem met ,,reeënogen'' gevraagd of hij bij mijn buren eens wil gaan bellen en misschien suggereren om het bij één haan te houden? Maar voor het vredegerecht? No way! Zie mij daar al staan in dat tv-programma over de rechtbank...

Sinte Mette van de dinges...

Malief had het moeten weten: 11 november, dat is FEEST bij de jonge Mechelaars. Daar was een tijd dat vooral de allochtone kleuters hier aan de bel hingen,  sintemettesintemettesintemette brulden en een te vullen handje uitstaken. De Meester keek dan monkelend toe, wuifde mijn mandarijntjes en dito vitaminebommen weg en deed naar goede (voorouderlijke) gewoonte een flinke grabbel in de snoeppot. En bij de derde of vierde bel vroeg hij of ze de woorden niet kenden. Foei, een taalexamen avant la lettre.

Vandaag al drie keer opgeschrikt uit mijn stille novemberblues. De eerste keer nog ongewassen en half slapend. Oei, zou dat de boysband voor de dakwerken zijn, die oranje kielen? Of een gezagsdrager van 't stad? Maar mijn vuilniszak was toch wég? Eerlijk toegeven, Malief heeft ,,menselijk opzicht'' en vertoont zich liever niet in sloddertoestand. De rode kieltjes hadden geen geduld, ze dropen af.
Een uurtje later (fris gewassen) was daar weer een forse bel. En stond een halve scoutsgroep op de stoep, de kleinsten schattig verkleed, zelfs met een paardje-op-een-stok en daarachter een handvol keurig in uniform gestoken leiders. Pas op, tieners hé. En zingen maar. Ik heb de coupletten niet geteld, maar bij de laatste had ik al twee keer (te vroeg) geapplaudisseerd en leunde ik met mijn nog stramme ochtendknoken  tegen de muur. Ha ja, en aan de overkant stond de andere helft van de scoutsgroep bij mijn buren te zingen.

Tja, behalve een handvol Napoleonbollekes die de droge keel van Malief (op doktersbevel) moeten smeren, heb ik geen snoep.  Of toch, een doos ,,Mon Cheri'' die wacht op een bezoek aan mijn Meerbeekse nonkeltje?  Maar daar zit toch likeur in, en enfin, wat een voorbeeld voor kinderen?. Ik vroeg dus maar of het een cent mocht zijn en ze knikken enthousiast. Terwijl ik mijn cent ging halen zag ik ze denken ,,die gaat haar kopergeld halen'' maar nee hoor: ik heb er mooi mijn laatste euro's voor de broodautomaat ingelegd.  Maar ze keken wel blij. Ik iets minder, mijn brood is op.

Goed nieuws gaat snel: de volgende zangers (dit keer meisjes), ook mooi verkleed, en met een bord waarop stond dat ze  naar het buitenland op kamp wilden, zong even mooi maar gelukkig een kortere versie. En ze geloofden mij ook toen ik zei dat ik geen losse euro's meer had, maar of ze misschien een flinke greep uit mijn mand okkernoten wilden nemen?

,,Ja mevrouw, geen probleem'' maar ze waren zo wel opgevoed dat ze er elk maar één namen. En de slimste van de groep zei dat ze er wel gingen op stampen om ze open te krijgen...

Al veertig jaar...

November heeft nu al veertig jaar een bittere bijsmaak. De nacht van twee op drie november 1975: een telefoontje uit Brussel en de Meester die niet wou geloven wat ik net had gehoord, sussend zei dat ik gedroomd had. Pa, het meesterke, was ineens gestorven. 57jaar. Ik vertrok naar Brussel, de Meester haalde onze slapende dochtertjes uit hun bed en legde ze op mijn plaats. Een emotioneel gebaar dat meer zei dan duizend woorden. Ook vandaag denk ik aan mijn pa die ik hier al zoveel jaren een beetje lacherig het meesterke noem. Zo stond ik dezer dagen aan zijn graf met de obligate bloemen, een beetje hijgerig omdat de potten zwaar waren en het kerkhof van Meerbeek meer weg had van een slome betoging op een buurtfeest. Onderweg dacht ik aan die tweede november 1975: hij kwam terug van een bezoek aan het graf van zijn moeder, ging bij zijn vader en zussen. Eén van hen vertelde mij later dat hij bij het afscheid profetische woorden had gesproken, ,,dat ze malkander altijd graag moesten zien''. Zijn laatste woorden aan zijn enige dochter waren meer ,,typisch meesterke''. Ik had zondagavonddienst op de krant en omdat het vaak een slome bezigheid was _ gelukkig gebeurde er niet veel kan ik ook zeggen_ vroeg ik hem of hij misschien nog een goed boek had om te lezen. Want pa keek nog wel eens nieuwe boeken voor de plaatselijke bibliotheek na. Het was immers de tijd dat er nog V en IV en , stel je voor II kon instaan. Maar hij antwoordde: ,, Nee, ik lees niet meer.Zorg liever dat er iets in de gazet staat, da's tegenwoordig gene vette.'' Vandaag bedenk ik _ terwijl ik hier een leesbril op mijn neus heb gezet_ dat hij zelfs niet oud genoeg werd om een leesbril te dragen. Hij schoof zijn bril op zijn voorhoofd...

Leonie,Leona...

Malief deelt haar tweede naam _Léonie_met haar, en sinds gisteravond is ze er niet meer: Leona. Jaren werd haar naam uitgesproken met de nadruk op nà, tot haar zus  mij het veel elegantere LéOna  leerde kennen. Nog een nicht uit mijn horizon verdwenen. Ze stak boven mijn generatie uit als oudste kleindochter van Léonie Bonnast (ha ja) en Joris Herten. Daar kwam één Leona van en  een rist Georgeskes, zo ging dat destijds...

Vandaag wil  ik een soort in memoriam schrijven.  Over een nicht waar ik, als pruts, danig naar opzag. Een no nonsens dochter-van-den-bienhaver  (hier moet je wat Zaventems bij verzinnen) die trouwde met Dolf en waar ik, via het meesterke, van hoorde dat die man door supersmalle leidingen kroop als lasser. Hij verliet ons als eerste van de familie maar liet Leona  een reeks schitterende wittekopjes na. Enfin, zo herinner ik het mij toch. Vooral de eerste maakte indruk op mij: zo'n schattig knulletje dat er zelfs leuk uitzag als er dikke tranen over zijn wangen bolden. Ik hoorde dat hij gisteren , écht een kloon van Dolf, zijn mama als laatste een knuffel heeft gegeven. Ook dat had ze echt wel verdiend.
Op de familie-reunie  in Veltem  begin oktober zag ik haar nog : monter en fris als altijd. Nooit gedacht...

 

Rode neuzen...

Malief heeft een afwijking. Geen van het genre waarvoor ze opgepakt kan worden, enfin ja, je weet nooit, maar wel een ambetante. Compleet weerloos als je een medemens niet kan thuis brengen en toch het gevoel hebt dat je beleefd dag moet zeggen. En het overkomt je als je er het minst op bedacht bent. Een paar voorbeeldjes? Mijn overbuurvrouw op de fiets (die toevallig die dag geen lenzen draagt) verwar ik met een verpleegster uit Avondrood. En een meneer die eens komt informeren naar ,,het leven in de Lowizestraat'' (omdat hij het huis links van mij wil kopen) doet mij heel erg denken aan een confrater van de Meester, maar gelukkig hield ik mijn mond en luisterde beleefd naar zijn uitleg. Van pure opluchting,omdat ik niet betrapt werd op een belachelijke ,,ha, hoe is het met jou?'' heb ik hem vanuit de tuin een achteraanzicht van het begeerde huis getoond. Overigens: het blijkt een familiekwaal te zijn: het meesterke (mijn papa dus) die als schoolhoofd verondersteld werd iedereen te groeten op straat, heb ik meer dan eens in een vertwijfeld gebaar naar zijn hoed zien grijpen. Of hij die nu moest optillen of niet? En Kalamity liet weten dat zij mij ooit wou betrappen aan de sigarettenautomaat in de Carrefour maar nog net tijdig haar kittelgrage handen terugtrok toen ze bedacht dat ik toch niet rookte??? Maar dat ik nu ook al geen mannen uit vrouwen kan onderscheiden? Bij mijn jongste bezoek aan de winkel van de komiek moest ik, naar goede gewoonte, beroep doen op een stevige vent om mijn favoriete doos wijn uit het bovenste rek te halen. Gewoonlijk is dat geen probleem: de heren doen het met veel vertoon van biceps en één enkele mevrouw kijkt daarbij weleens argwanend toe. Maar nu stond ik een beetje te koekeloeren: een nerdje die zo gefascineerd op zijn iPod tuurde wou ik niet storen maar in de verte kwam wel een gepast exemplaar af: struis gebouwd, zwart militair-achtig jasje met epauletten en een training waarvan het kruis ongeveer tussen zijn knieën slobberde. Malief heel beleefd: ,,Meneer, zou u voor mij die doos uit het bovenste rek kunnen halen?''. De repliek kwam prompt: ,,Het is niet meneer maar mevrouw'' waarna deze kluns met een pak sorry's mompelde ,,maar u ziet er wel sterk uit''... Natuurlijk zag ik toen dat ze wel een broske en een bril droeg maar ook mooie gladde wangen had. De rest zat verstopt onder dat stoere jasje. Ze heeft de doos mooi in mijn winkelwagen gedeponeerd, maar een lach kon er niet af. En dan wil het lukken dat je je slachtoffer nog minstens vijf keer tegenkomt voor je eindelijk de kassa bereikt... Dezer dagen hoor je op de radio een mopje over Rode Neuzen, en hoe je voor het goede doel mensen mag foppen, zoals naar een stoere bouwvakker bewonderend fluiten. Ik had mijn Rode Neus moeten bovenhalen.

Toen waren we nog met...

Er wordt aardig geschoffeld in ons vriendenclubje.  En verander dat aardig maar door akelig.  Anderhalf jaar geleden zaten we mekaar nog enthousiast  te pesten op onze reünie  in Lissewege, volgende week wordt de eerste reporter - die sneller typte dan zijn schaduw - in Dendermonde begraven.  Dat razendsnel kloppen op zijn Adler, of hoe dat  voorhistorisch schrijfmachien op de redactie ook heette, het was iets waar ik af en toe de pest aan had. Want terwijl ik braafjes de schrifturen van de correspondenten  herschreef  ,,het vliegtuig gekscheerde over de baan'' weet u wel, mocht HIJ, ik zal hem Vico noemen, met Gilbert Stapelare naar Zuid-Amerika op avontuur.  En mocht ik de punten en komma's in zijn teksten verplaatsen. Mensenlief, het is lang geleden.
  Omdat Vico altijd zo rap was had hij ook als eerste de redactietelefoon beet. En zo hoorde ik de onvergetelijke uitspraak van onze rappe man: ,,Nee meneer hier werkt geen juffrouw Herpol, goedemiddag''.  De Meester  had zelfs geen tijd om te protesteren. 
Ach ja, die juffrouw Herpol was ik ook op onze reunie vorig jaar.  En ik herinnerde hem hoe hij, als hij om zes uur de redactie binnenvloog , over zijn schouder riep :,,godliefke noteer is uitspraak assisen Brussel twintig jaar'' waarna hij zich achter zijn Adler  stortte en als een machinegeweer aan een (ander) verslag begon.
Malief heeft er altijd kunnen mee lachen. Dat was  Vico, no nonsens, maar een hart van goud. En over zijn literaire en andere kwaliteiten zal nog uitvoerig geschreven en geciteerd worden. In afwachting van onze laatste reünie zal ik Vico's  ,,Kom eens naar mijn kamer'' lezen.  De Meester, die zichzelf een lichtjes  beschadigd college-product noemde, zei dat het allemaal waar was...
ps Zo lang geleden dat ik niet meer weet hoe de rallypiloot Stapelaere(?)  te spellen. Maar ik weet verdorie nog wel dat die bink de luttele vrouwen op de redactie hmhm...

Levenslang, en toch...

Dit wordt een moeilijk verhaal. We zijn , samen met het gros van de familie,  niet langer echt bezig met religie, bidden, hemel en hel maar nog altijd brave mensen hoor. Op 3 oktober nodigde de op één na laatste tante van onze stam ons uit om samen met nageslacht haar 65-jarige trouw te vieren...aan haar Hemelse bruidegom. We waren met meer dan vijftig en het werd een onthutsende memory lane...

Malief was destijjds nog een pruts  met blonde staartjes die met grote ogen getuige was van  het vertrek van die lieve tante. Er werd veel en ongegeneerd  geweend , dus het was serieus. En tanteke knielde voor haar ouders om vergiffenis te vragen. Om maar te zeggen dat het 65 jaar geleden  geen leuk feest was.
Met de jaren kwamen we regelmatig in het (naar onze normen) gigantische klooster en terwijl de mannen mopjes maakten over de driehoekjes La Vache qui rit kropen de kleinste bandieten onder tafel om de tantes te kriebelen (aan hun voeten). Voor zover Malief nog weet  was er maar één die dat leuk vond. (later zou ze ons aan zee een ijsje beloven als we dat kriebelen aan haar voeten lang volhielden...Maar dat snapten we toen nog niet. En een ijsje hebben we nooit gekregen...)
Maar nu het feest...
Even dacht Malief dat ze op het verkeerde feest was terecht gekomen. Want zeg nu zelf,  die stamouders  hadden destijds al zeker hun best gedaan: zes dochters en twee zonen en behalve de  twee dochters _een kloosterling en een vrijgezel_ hadden ook de andere nakomelingen hun best gedaan. Tot hier was het nog te vatten: alle neven en nichten  waren er ongeveer wel, behalve dan de drie die al eerder voortijdig naar de Hemelse vader waren vertrokken. Maar hemeltje (toepasselijke uitdrukking) wie was dat hier allemaal? Die leek wel een beetje op de tak Trappeniers,  en was dat een kloon van Dolf? En de achterkleinkinderen van de bakker, jaja, nu dat je het zegt.
Het vervolg was pure vreugde en feest. Een nog altijd dartele tante die in haar eentje zo warm en lief en bezorgd de allerbeste reclame maakte voor haar overtuiging. Naast haar de overste die alleen maar ,,zuster'' wou genoemd worden en voor een schitterende ontvangst had gezorgd. De piano was speciaal gestemd voor Doeki (dat is zijn bijnaam hé, Malief noemt geen namen) en toen hij met zoveel klasse (en veel te bescheiden) twee schitterende bewerkingen van Gershwin bracht werden Malief haar (meestal droge) oogjes nat. Zou zijn papa Poiche en zijn opa meesterke het gehoord hebben? Het kan bijna niet anders.

Schrikkentist

Tijd voor een serieuze bekentenis. Malief is een schrikkentist. Dat zal wel Brussels zijn zeker, al herinner ik mij het weinig elegante ,,schrikschoiter'' maar Malief gebruikt geen lelijke woorden... En nu even vertellen hoe dat komt? Allemaal de schuld van Bomama. Juist, ze kan zich niet verweren, de 96-jarige die mij af en toe verwart met haar eigen moeder en de collega's van het rusthuis situeert uit ,,de chausée Romaine'' of de rue De Wand en afsluit met ,,of trompeer ik mai?'' Ter zake: ik ben een schrikkentist geworden omdat zijzelf in haar jonge jaren een heuse kwajongen was die liefst achterop de motor van haar oudste broer kroop en gilde ,,hetter, hetter''. (dat wil zeggen sneller hé). Ze heeft het mij destijds zelf verteld. En toen werd ze de echtgenote van het meesterke, kwamen er kindjes en zorgde zij er voor dat haar kroost nooit zo'n zotte streken zou uithalen. Ik citeer: ,,geen rolschaatsen, want als ge achterover valt en op uwe kop krijgt ge een schedelbreuk en zijde dood, gene fiets want ze overrijden kadeekes in Brussel, gene balançoir want als ge er afstuikt...'' Andere waarschuwingen: niet in de ,,nagelenbuik'' koteren want dan krijgt ge kanker...En als we met het Suske en Wiske-boek te lang op het toilet zaten :,,seffens komt uwen darm er uit''... Wat ze haar oudste zoon niet had gezegd: niet met je pen in een tand koteren. Dat had hij als leergierig manneke wél gedaan en het maakte grote indruk op mij want hij had precies een tennisbal in zijn mond. Ik hoor nog haar (laattijdige) waarschuwing: ,,als dat in uw hersenen komt zedde dood...'' Voilà, is dat niet voldoende argumentatie om een schrikkentist te worden? Gisteren beetje in paniek naar de tandarts gebeld: een achterste kies (compleet gevuld en wél) voelde wat voos, beetje pijn, maar alla. Maar toen kreeg ik steekjes boven mijn rechter oor, dacht dat mijn bril spande (?), werd 's nachts wakker van de steekjes, (had net een film gezien over een mevrouw die een hersenbloeding kreeg), twijfelde of ik misschien naar de neus-keel-en oren moest bellen, enfin, het werd de smoelsmid _ een onvriendelijke benaming voor een brave man_ en ik mag vrijdag op controle gaan. Waarna ik de achterste kies nog eens héél goed poetste, en met verende tred een nieuw paar schoenen ging kopen. Want steekjes voel ik nu (bijna) niet meer. ...Wees gerust, haar kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben die attributen wél gekregen.

Een roman fleuve...

Nooit beweerd dat Malief enige computergenen in haar bolletje heeft, maar een mens is natuurlijk nooit te oud (hoewel?) om te leren. Een maatje viel stijl achterover (viel strijk volgens Kadoke2, dat is dus een uitdrukking die ik nog nooit hoorde) toen hij hoorde dat ik mijn computerproblemen oploste door de stekker uit te trekken. ,,Er wacht je nog een grote toekomst in Silicon Valley'' noteerde hij fronsend... En toch, en toch. Dezer dagen bij het uitmesten van enkele ladenblokken (op zoek naar de 25 tekens die nodig zijn om mijn tablet nieuw leven in te blazen...) een cursus uit negetienhonderdenzoveel opgediept. En daaruit blijkt dat Malief dus al meer dan 25 jaar geleden een cursus volgde op een ogenblik dat het primo, niet verplicht was, en secundo, een normaal mens zelfs niet wist wat scrollen of deleten voorstelde. Niet dat ik de evolutie ben blijven volgen. Mijn Kadokes slaan mij om de oren met wifi en bijpassende wachtwoorden, (waaifaai zeggen de nerds) en Malief knikt en denkt, daar ga ik eens een blogbericht over droppen. Maar pas op, hier is geen blond gansje aan het toetsenboord. Want ondertussen heeft Malief, toegegeven, helemaal ,,per ongeluk'' ontdekt dat ze nu ook kan zien hoeveel fans ze heeft en waar die zitten als ze haar blog lezen. Sterker nog, ik zie welke onderwerpen hen het meest aanspreken. Hé, het bericht met de titel in het Latijn is een toppertje. Zou De Wever??? En weten jullie wel hoeveel keer mijn blog ,,bekeken'' is? Méér dan twintigduizend keer. Al heb ik mijn twijfels over de interesse die ,,vreemde'' lezers hebben als ze Malief intikken. In het google-taaltje zal dat wel met love en mummy te maken hebben. En nu raak ik wel ietsje in paniek: die honderden mannekes uit de Verenigde Staten, Indonesië, Nigeria enzovoorts, moet ik die misschien onder de rubriek ,,Vieze meneren'' (zie vorig bericht) catalogeren? Hoe dan ook, de 253 berichten die tot nog toe verschenen (heb ik ook ontdekt in mijn ,,feedback, whaw!) zijn volgens sommigen ook al een aardige aanzet voor een roman fleuve, mogelijk omdat ze geregeld geteisterd worden door mijn lange verhalen. Maar eerst nog wat orde scheppen in mijn chaos. Terwijl ik zo'n tien minuten geleden zocht naar de ,,computercursus '' om te zien uit welk jaar hij dateerde, ontdekte ik de officiële papieren voor mijn tablet. De computercursus heb ik dus niet teruggevonden... En dan nog even bekennen dat ook jaren tellen niet mijn sterkste kant is. De computers deden hun intrede nog in de Jacqmainlaan en dat was begin jaren zeventig, maar niet voor de journalisten. Wij werden er in de jaren tachtig mee - heu- gelukkig gemaakt.

Vieze meneren...

Alweer inspiratie gevonden in mijn lijfblad! Of de vrouwelijke journaliste de opdracht had gevonden uit eigen ervaring dan wel in opdracht van de baas handelde was niet zo duidelijk. Feit is dat een redactrice onlangs in duistere Brusselse parken, verlaten ondergrondse garages en heimelijk akelige buurten ging uittesten ,,of het wel veilig was''. Ha ja, er liep een fotograaf in haar kielzog, erg dapper was het niet. In een Brussels park kon ze het klokkenspel van een potloodventer bewonderen, al vraag ik mij af of dat niet eerder voor de fotograaf was bedoeld. Dat leg ik later uit. En ze drukte op een alarmknop in een ondergrondse parking en ontdekte dat één amechtige nachtwaker al de parkings ,,bediende''. En nu ter zake. De laatste keer dat ik niet helemaal in opdracht het ruige Brusselse nachtleven kon ''testen'' is niet eens zo lang geleden, enfin, toch nog deze eeuw! Voor de job ging ik naar de hallen van Schaarbeek waar die avond het defilé van de modeafdeling van La Cambre werd gelopen. De fotograaf, jarenlang mijn maat in goede en slechte mode-tijden, had mij verwittigd dat het een ,,vieze'' buurt was en ik mijn (gloednieuwe)auto beter ergens anders achterliet. Dus parkeerde ik voor mijn gewezen ouderlijk huis op ,,de Mutsaard'', verwittigde mijn moeder dat ze niet moest opblijven en nam een taxi. Ha ja. Van het defilé kan ik mij nog herinneren dat het mij niet boeide en ik vroeger opstapte op zoek naar ,,vervoer''. Rond elf uur, en geen taxi te bekennen. De meneer van de nachtwinkel zei dat hij geen telefoon had (die van mij was leeg, tja) en deze dappere Malief ging dan maar stappen. Ik vond het toen een fluitje van een cent want het ging bergaf naar het Liedtsplein. Misschien kwam daar een taxi? Onderweg stopte een (lege) tram in volle vaart. Waar ik naartoe ging en of ik zot was en dat ik maar rap moest opstappen...De brave trambestuurder _ een allochtoon_ bracht mij naar het Rogierplein. Waar een taxi-chauffeur vroeg waar ik kwam uitgekropen en of ik wel wist enzovoorts. Hij bracht mij veilig tot voor het ouderlijk huis. 't Was ondertussen al Assepoestertijd maar mijn auto was niet in een pompoen veranderd. De volgende dag vertelde ik de fotograaf over mijn avonturen. Hij stond geparkeerd tussen glasscherven maar was voorts ongedeerd. En zijn laconieke repliek: ,,Tja, ze gaan je zeggen dat er toch niets gebeurd is hé!'' Thuis heb ik het maar veel later aan de Meester verteld. Ook over de jongens met bloot klokkenspel die 's nachts in de achterbuurten van Milaan rondliepen. Ik had het eerst niet gezien, ze waren meer geïnteresseerd in de fotograaf. Nog een reactie van een onheilsprofeet: ,,En wat als die trambestuurder? Er zat toch niemand anders op die tram?''

Polleke toch...

Nooit gedacht dat ik die paljas nog eens uit de kast zou halen, maar nood breekt wet. Malief gaat het proberen kort te houden, ik heb mijn ,,slachtoffer'' al eens eerder op de Malief-slachtbank gelegd. Maar de actualiteit dwingt... Eerst en vooral: hebt u ook dat stukje gezien van de jongste genante ode aan de Televisiegod? Ik wel. En hardop gelachen, zelfs niet groen. Ik wou nu toch eens weten hoe hij zou vertellen waar hij de inspiratie had gehaald voor de ,,succes-reportage'' over de Millet-rage in de jaren tachtig. Niet dat ik mij illusies maakte hoor: hij had het fenomeen gespot op de speelplaatsen. Juist, alsof hij daar kinderen ging spotten. Zelf liepen hier in 1985 twee pubers rond die mij vertelden dat er bij de Ursulinen in Mechelen onnozelaars waren die met ski-vesten rondliepen terwijl het niet eens koud was en die ook nog zot waren van docksides en burlington-kousen. Ze lachten er mee en verboden mij zelfs voor de winter een jas te kopen die er maar zou op lijken...Wat ik vertelde aan een vriendin-collega van De Morgen en we spraken af om het verhaal op dezelfde datum te laten verschijnen. Het was de tijd dat we in Parijs, Milaan, Londen en New York mekaar geen pootje lapten maar iedere collega solidair een zitje op de defilés gunden. En toen kwam dus de televisie-reportage over die bende verwende snotjong. Toen ik de fragmenten dinsdag terug zag had ik oprecht medelijden met die pubers die danig onder de indruk waren van het strenge optreden van die man met de gigantische camera. ,,Heu, ze kochten die kleren omdat ze toch kleren moesten aan hebben'' mompelden ,,de snobs''.Of iets van die strekking. En natuurlijk vertelde de televisiegod niet dat hij de idee gepikt had van Malief. Dat deed hij ook niet in zijn memoires van ruim 700blz maar wel in een boekje dat ik later in de ramsj vond. Mét opdracht aan een zekere Thomas, die het wel rap verkocht had. De commentaar vorige dinsdag op een kritiekloze ,,Alloo bij Jambers'' in mijn lijfblad was grandioos. En ik bedankte de auteur met het verhaaltje over de bronvermelding, en als uitsmijter dat Jambers nu wel vertelde dat er toen duizenden brieven kwamen op zijn programma, terwijl hij in 1986 schreef...dat het er 1200 waren. Nee, ik vroeg geen nieuw verhaal in de krant, ik bedankte voor hun aanbod. Ik hoef mij niet meer te bewijzen. En dat ik jullie nu met dit verhaal opzadel: schrijven kan ik nu eenmaal niet laten...

De boysband in de dakgoot

Ga nu niet gillen dat Malief hersenschimmen ziet en de dementie in aantocht: binnenkort zit er een boysband in mijn dakgoot. Dat zit zo. Sinds een week of twee worden serieuze dakwerken uitgevoerd in het huis ven meneer en mevrouw Porsche. Ik heb ooit geweten hoe ze écht heten, maar ja, dat geheugen hé. Ik zie hen weleens als ze hun donderblauw monster uit de garage halen, net rechtover die van mij, en dan slaan we een babbeltje. Meneer Porsche was een goeie kameraad van de Meester. En wil het toeval, nu ja het noodlot, dat de recente straffe regenbui er voor gezorgd heeft dat er wat blaasjes aan de rand van mijn ,,lanterneau'' zijn verschenen. Hm, ik weet niet hoe dat grote horizontale venster bovenaan de trap in deftig Nederlands heet, 't is weer een erfeniswoord van de Meester. De dakgoot heb ik, naar goede gewoonte, voor de elfendertigste keer leeggeschept (die duiven hé madam, en de wasspelden en die weggevlogen was van mijn Spaanssprekende buren (*) zorgen na zo'n onweersbui voor een gigantische overstroming. En ik doe niet zielig, de Meester durfde dat niet, hoogtevrees hé, en behalve wat krakende knoken voor mij geen centje pijn. Maar eindelijk kom ik ter zake! Dat mooie hoge plat dak waar ik in mijn jonge jaren wel eens durfde zonnen (er waren toen nog geen morsende, glurende buren), dat vertoonde wel héél veel groene wratten, barsten en modder. En ik had bij meneer en mevrouw P. drie binken aan het werk gezien die gewoon de spot dreven met mijn visie van een dakwerker: gebruind bovenlijf met héél veel biceps, niks billendecolleté en vooral, geen lawaaierige hitparade. Ze klauterden op de stellingen als katten, en ja, Malief loerde toch eens. En ontdekte dat de baas van de binken (zelf de oudste bink...) de schoonzoon was van madam Porsche en voilà: ik heb ze besteld. Toen ik het verhaal van die appetijtelijke dakwerkers aan Lottepoes vertelde was ze meteen mee. Ha ja, en als ze hier beginnen, of ik haar dan een seintje geef. (*)De Spaans sprekenden hebben vandaag plaats gemaakt voor een Congolese invasie. Mijn hele stoep stond vol bedden, kasten wasmachines enzovoorts en de postbus was onbereikbaar. Maar toen ik buiten stapte kreeg ik zangerige groetjes in vrijwel perfect Nederlands en dat ze het allemaal heel direct gingen wegnemen. Met mijn allerbeminnelijkste smile heb ik gezegd dat het geen probleem was. En die Spaanse, grrr, die voederde de duiven...

Hedde gene vent thuis?

Voor 7euro 49 heb ik iets in huis gehaald dat volgens de verkoper goed is voor 45 weldoende nachten. Pas op, dit is een net verhaal.
De feiten speelden zich af bij de mannen van de laagste prijs garantie, waar ik gisteren op zoek ging naar iets om de indringers uit mijn bed te houden. Toen ik bij een doordeweekse bink in stofjas informeerde waar ik het kleinood kon vinden kreeg ik de laconieke vraag ,,hedde gene vent in huis madammeke?''
Op mijn grimas _ ja zeg, toch niet alles aan zijn neus hangen_ wees hij naar een soort tennisraket, ,,de beste remedie als uwe vent zijn werk nie wil doen...''  Mijn slappe repliek dat ik al wakker was van al die bzzzz rond mijn ogen was natuurlijk niet van die aard om klaarheid te scheppen. Maar toen zag ik het kleinood, 7,49 euro en goed voor 45 nachten van acht uur. Geluidloos én geurloos. Eergisteren twee bloedvlekken op het behang, deze nacht geslapen als een roosje. De muggenlijkjes heb ik niet gevonden.
Nog wat later viel mijn euro (frank voor de bejaarden): die raket, daar roosterde Jappie vorige zomer  lastige vliegen mee. Had ik op de behulpzame binken moeten uitproberen...

Néé Malief, niet Nancy van de laagste prijs garantie, maar die van de Rode Prijzen. (heb nu rode koontjes...)

Poespoespoespoes

De titel is compleet verkeerd. Moet katerkaterkaterkater zijn. Maar soit. Want dat lijkt op een drankprobleem, en daar heeft het niets mee te maken...

De Lowizzestraat is in de ban van een verdwijning. Met aanplakbiljetten tot op de postbus aan de bushalte, over een tweejarige zwart-witte kater die de wijde wereld in trok. Tot groot verdriet van een (best leuke) vrouwelijke notabele die op een ladder kruipt en over de hoven en daken tuurt, een doktersvrouw getooid met krulspelden die instructies geeft en ondergetekende die ineens visoenen had van lang geleden. Zoals de Meester die op een ladder kroop en uit de tuin van de vrederechter onze nieuwe kat plukte. Het was na middernacht, de Meester was in kamerjas en had lang geprotesteerd dat het toch geen pas gaf om bij die (bejaarde) man in een boom te kruipen. Maar Sisnicske werd  gered.
Vandaag beleefden we hier een complete soap: hoger genoemde mevrouw, gewapend met zonnehoedje, plooistoel, drinken en kattenbrokjes liet mij  als assistent-laddervasthouder een glansrol spelen: vertellen dat ik het ook allemaal had meegemaakt, na Sisnic (die in een studentenkot beter eten had gevonden dan thuis) en Sammie die net voor Kalamity's belangrijk examen verdween en nog net op tijd uit een garagebox werd gered...en daarmee K's universitaire toekomst veilig stelde.
Vanavond verscheen ook Lottepoes op het toneel en ik kon meteen bewijzen dat mijn verhaal écht waar was: ondertussen hadden de ongeruste kater-ouders een kattenval gekregen en een voorraad tonijnblikjes om de wegloper te lokken, en daar zat zowaar een andere notabele op het dak met de nodige lok-middelen. Ik doe er nu een beetje lacherig over maar ik heb met de kattenouders te doen. Hun ultiem idee als al de rest niet lukt: een stofzak uit hun stofzuiger halen en daarmee een stofspoor van de garageboxen tot thuis schudden. Ze vertelden het wél al lachend: misschien een stofspoor door mijn huis: we wonen immers rechtover elkaar. Zou dat katertje weten wat hij zijn adoptieouders allemaal aandoet?
xxxx
Helaba, eerlijk is eerlijk. Er verscheen ook nog een niet echt uitgeslapen personage op het toneel, een zogeheten gepensioneerde mode-journaliste. De straat noteerde haar outfit: een doorkijkrok (waarvan ze de onderrok niet laag genoeg had getrokken), een lila t-shirt dat betere tijden had gekend met  verkleurde vlekken, een warrig kapsel en dito verhaal. Want ze stuurde de radeloze ouders in de verkeerde richting maar gaf later ruiterlijk toe dat het de eerste keer was (in 40 jaar) dat ze in die garages-doolhof een stap zette. Zo raakt een mens zijn reputatie kwijt.

Escort met diploma gevraagd...

Een verhaal niet ontsproten uit de grote verbeelding van ondergetekende...

Nieuwsberichten op mijn onnozele maar plezante flut-radio beluisteren kan schadelijk zijn voor mijn geestelijke gezondheid.  Zo ook deze week. De juiste dag heb ik verdrongen, maar zojuist, bij de vaat, dacht ik er weer aan. Vertellen dus.
Groot nieuws: een juffrouw van een regionale hogeschool heeft een thesis geschreven waarin ze zich heeft voorgesteld aan liefhebbers van escortmeisjes en daarbij héél interessante feiten  heeft ontdekt,. Wauw. En daar heeft ze een Masterdiploma  mee behaald.
Escorts, begot, daar wou mijn toenmalige chef mij ook een ,,diepgaand'' onderzoek  naar laten doen. Het was in de tijd dat de dieren nog konden praten (of kort daarna), de reportageafdeling in de Brusselse Jacqmainlaan  bestond hoofdzakelijk uit twee serieuze dames, een paar mannen en Malief die toen nog een échte blonde trien was met een lange paardenstaart en een Brussels accent. Ha ja, en een ezelsvel van de KUL.
Enfin, God hebbe zijn doorrookte ziel, dit chefke kan het niet meer ontkennen, maar Malief moest over dat (nieuwe) fenomeen van ,,Escorts'' een ,,undercover'' reportage maken. Dat woord kende hij al. En zo gebeurde dat de toenmalige drieëntwintigjarige met een klein stemmetje naar de advertentie in onze serieuze krant  moest bellen...om te vragen hoe dat zat.
Ik ga hier verder geen details geven, behalve dat ik de telefoon heb neergegooid en het chefke gezegd heb dat ik nog liever de groentenprijzen van Sint-Kathelijne-Waver noteerde dan  met zo'n pipo's ge weet wel.
Dju toch, en zeggen dat ik daar nu nog een extra Master mee kon halen...

Belangrijk detail: in de Jacqmainlaan  was ook Het Laatste Nieuws  gehuisvest, maar daar zat ik Niet!

De truukjes van de foor

Malief  heeft een leuke krantenboer, genre Koen De Bauw in zijn jonge jaren, gecombineerd met Rafe uit ,,De Dingen des Levens''. Zo ken je meteen mijn intellectueel peil.

Niet dat ik die krantenboer veel zie: hooguit op zaterdag om mijn krantje te halen waarin ik af en toe nog een verhaaltje schrijf.  Vandaag dus ook. Sinds enkele weken lig ik zelfs in zijn ,,bovenste schuif'' om eens een oude uitdrukking te gebruiken. Ik had namelijk, op verzoek van een collega uit Avondrood, een exemplaar van Charlie Hebdo gekocht  en per abuis twéé exemplaren meegenomen. Het leek nog een dun krantje. De volgende dag ben ik het gestolen exemplaar gaan betalen met een paar sorry's er bij. Hij kon het duidelijk niet geloven, dat ik dat kwam betalen...Zoals de aandachtige lezer al uit zijn persoonsbeschrijving kan afleiden: de bink is een Noord-Afrikaan. Heb ik al gezegd dat hij ook een prachtige glimlach heeft...en een héél knappe vrouw?
Sindsdien heb ik recht op een babbeltje, over het weer, over ,,waarom'' ik die krant koop  en andere interessante onderwerpen die meestal (gelukkig) worden afgebroken door nieuwe klanten.
Vandaag wou hij absoluut weten hoe het met mij was. En kon ik nu mijn gemoedstoestand niet genoeg verbergen, feit is dat ik iets mompelde van tja, ik doe mijn best. Voor de buitenstaanders: gisteren was het twee jaar geleden dat de Meester  afscheid nam.
Waar ik absoluut niet op bedacht was: er kwam een serieus kruisverhoor. Of ik problemen had, of ik iemand had (nee), kinderen (ja) en kleinkinderen ook. Of ik nog werkte, of ik al lang met pensioen was en hoe lang dan. Oh, heel lang. En toen kwam gelukkig een klant binnen.
Achteraf dacht ik: ha de truken van de foor. Zoals in de tijd dat ik mij nog ophield tussen frivole vrouwelijke collega's  uit de modebranche die keer op keer vroegen hoe oud mijn kinderen waren. En als ik naar waarheid zei ,,in de dertig'' (tijdje geleden hoor!) waren er exemplaren die achter mijn oren kwamen voelen naar mijn facelift...

Is dit de demon?

Nee dit is een mopske zoals mijn beminnelijke Kadoke2 het destijds formuleerde. De demonen zijn vorige donderdag niet uit mijn witte, ronde, overigens zeer schone (in de betekenis van proper hé) tafel gekomen. Nochtans hadden de bezoekende Grietjes gevraagd of ze de ,,hype op het internet'', met name ,,Charlie'' mochten oproepen. Om te spelen,(of te bibberen, om te gillen, om hooomai goood te roepen) en mij voorts te verzekeren dat ze ook een formule hadden om Charlie weg te toveren. Hm ja, dan moesten ze ,,goodbye Charlie'' zeggen. Niet gillen, beleefd, komaan. Ik zal het kort houden, ik heb ze een beetje uitgelachen, de rollende potloodjes ,,wat juister'' gelegd, niet meer gelachen (omdat het niet mocht) en tenslotte hun uitleg aanvaard: in Malief haar huis zitten geen demonen... Uitleg voor de geïnteresseerde lezers: Kadoke2 dacht dat er toch iets niet pluis is want 's nachts hoorde ze op haar deur kloppen en iemand op de trappen lopen - toen ze hier alleen was- (ik verstop hier geen minnaars) en dan heb ik nog maar eens getoond dat mijn buren lawaaimakers zijn, dat de Meester destijds ook de conversatie van buren rechts hoorde en het gegil van buurvrouw vanachter, de luidruchtige redenaties van de (bejaarde)buren links enzovoorts. Hij had er mij zelfs in het ziekenhuis nog aan herinnerd. Voor als ik alleen zou zijn. Maar enfin, vandaag moest ik toch aan Charlie denken, maar dan wel omdat hij mijn pc-ke had betoverd. Ineens moest ik mij inloggen voor de Ma-lief en toen had ik een probleem. Beginnende dementie zeker? Maar helaba, daar stond nog een persoontje op mijn Google-account...en dat was Lilalena, beter bekend als Kadoke2. Zie je wel dat er voor alles een uitleg is? Voetnoot. Toen ik het aan Lottepoes vertelde keek die ernstig en bestraffend. Kortom, dat ik daar niet moet mee lachen... Nu zoek ik een goed Nederlands woord voor de geest in de betekenis van ,,your mind''. Want natuurlijk spelen die gasten met your mind. Als ik ,,geest'' zeg beginnen ze weer te gillen...

Jefke de bink

Alweer een figuur uit mijn af en toe verrassende carrière verdwenen. Jefke dus. Of de macho met de gouden pen, zoals ze vandaag in de serieuze krant blokletteren... Het was begin jaren zeventig. Dat weet ik nog omdat de krant nog niet failliet was en de zoon van de toenmalige eigenaar 's avonds in Gent voor mij de deur openmaakte als ik bij De Gentenaar mijn assisenverslag moest doorsturen. In 1976 is die man samen met de rest van de familie De Smaele-Sap uit de krantenwereld verdwenen. Maar over Jefke. Malief was door haar toenmalige chef naar Gent gestuurd om er een nogal lugubere kerel te gaan bekijken die zijn vrouw had vermoord...en daar een ,,vrouwelijk'' verslag over te schrijven. Baas LDL dacht zeker dat ik daar verstand van had omdat ik thuis een Meester had die mij wel zou uitleggen wat het verschil was tussen een openbaar ministerie en een burgerlijke partij. Voor de trouwe lezertjes: meester Van Eeckhaut heb ik daar ook op de tenen getrapt, maar dat verhaal heb ik eerder verteld en die mens is er ook niet meer om het tegen te spreken. Terzake: Jefke zat ook in de Assisenzaal, zoals hij tijdens de middagpauze aan ,,de pers'' vertelde omdat hij het een boeiende zaak vond. Een vent die door zijn wijf zo was getiranizeerd dat hij haar had kapot gemaakt. (Hij had, pour la petite histoire, ook haar tepels afgebeten.) En Jefke vroeg mij wat ik daar van vond, of ik hem zou veroordelen? Te ,bleu'' om de grote schrijver af te bekken (hihi, mijn latere opponenten weten beter) mompelde ik iets genre ,,ja natuurlijk moet die veroordeeld worden'' waarna kleine Jef mij in de ogen keek en luid declameerde: ,, gij zijt een zeer wrede vrouw''. In een latere periode gebruikte hij je en jij, maar ook een beginnende auteur moet nog bijleren... Foto van de wrede Malief in de Gentse assisenzaal? Helemaal onderaan de bladzijde.

Home sweet home

 

Even had ik ,,De zingende dokter'' als titel gekozen maar ik ga mijn lezertjes niet op het verkeerde been zetten...het gaat hier immers over de home van Bomama. En dat we het hier de jongste weken af en toe best leuk vinden. We, dat zijn de ,,weduwes'' van de laatste tafel, en dan heb ik het niet over de residenten. Voor de ,,verrassing'' (opgepast Malief, twéé rr-en)van Irene, en niet te verwarren met ,,Iedereen''...van de Vum-zaliger, daar zorgde dus deze flukse, 86-jarige residente voor. Ze kloeg al een tijdje over intestinale problemen en omdat tafelgenote Bomama niet snapte waar het over ging en residente Else al evenmin, wreef ik dan al eens over haar rug, zei dat zoiets ,,ambetant'' was en feliciteerde haar die woensdag toen ze zei dat het sinds die morgen ,,gelukt'' en dus voorbij was. Kwestie van het decor even te beschrijven... De dames aan tafel (de residenten) werden geholpen door gemiddeld drie bezoeksters (waarvan Malief eerder een toeziende, af en toe berispende taak kreeg toebedeeld) en Irene verorberde terug met smaak haar stapel boterhammen terwijl Else nauwkeurig toekeek of ze niet een boterham ,,liet liggen''. En toen gebeurde het. In de deuropening verscheen een bink die recht naar Irene keek en jawel, een mooie serenade ten beste gaf: ,,Heb je even voor mij, maak je tijd voor mij vrij'' terwijl hij met een dokterstasje zwierde. Of de residenten er zelf veel plezier aan beleefden weet ik niet, maar ,,de weduwes'' lagen in een deuk. Iets wat je in Avondrood niet zo vaak meemaakt. Irene had haar rollator vast gegrabbeld en stapte (bijna) fluks naar de bink, terwijl Madam Milou, Malief en Mimi (ik vond niet direct een goeie bijnaam, sorry) gierden als schoolmeisjes en onzin uitkraamden als ,,die mag ook eens voor mij komen'', ,,oei, krijg ik nu geen flauwte'' enzovoort. Enfin, gisteren konden we die avonturen aan de zonen van Irene vertellen. 't Waren eigenlijk ook binken en eentje zei zelfs dat hij ook dokter was maar...en bescheiden aarzelde. Ha ja, zei Malief vrank, niet voor oude madammen...Maar helaba, in het buitengaan hoorde ik dat Madam Milou het adres van de zingende dokter aan de zoon vroeg. Voor haar moeder, wel te verstaan.

Huppelende paardjes

Het was meer dan een halve eeuw geleden dat de broer van het Meesterke - een lieve plaaggeest - ons die bijnaam gaf: twee grietjes van pakweg negen en twaalf, huppelend  in de toenmalige Vossenstraat waar onze grootouders woonden. Vandaag is hij 95 en heeft hij mij met blinkende oogjes en een nog altijd plagerige stem die naam weer gegeven. Om te lachen, ha ja.
We waren dus twee nichtjes in een uitgebreide tros neefjes  en we hadden dezelfde enigszins godvruchtige voornaam. Die kwam van het Meesterke die het voor Vlaamse en christelijke namen had. En blijkbaar niet dacht aan al die moeite die het mij destijds  koste om die negen letters in het eerste leerjaar zonder inktvegen neer te schrijven. Waarom denk je dat mijn dochters slechts drie en vier letters kregen? Enfin, 'k zal maar niet klagen, ons mama heet Philomène...En dat is dus mijn tweede naam.
Ter zake: op Paasmaandag heb ik het andere huppelend paardje weer ontmoet.  Zij was de oudste, domineerde mij destijds zoals het een toekomstige lerares past en was al die jaren een beetje uit mijn gezichtsveld verdwenen. En mekaar weerzien   had altijd te maken met begrafenissen, het is een akelig  gegeven.
Een tijd geleden had ik ( van de lieve plaaggeest) gehoord dat mijn huppelend zusje gezondheidsproblemen had, dat ze moeilijk praatte en zo. Maar hoe begin je aan zo'n weerzien?
Op Paasmaandag was het zo ver, heb ik haar  weergezien, geknuffeld  en gezoend, een bezigheid waarmee men zich in haar geboortedorp niet vaak bezig houdt. Van culturele verschillen gesproken  met die Brusseleers...
We hebben verteld over ,,vroeger'', zij wist nog dat ik zoveel las (tja), zij speelde graag poppenkast. En ons duo doopte zij ,,Het Poppenpaleis''.  En zoals het prépubers past  deden we nuffig over  de door plaagnonkeltje bedachte Huppelende Paardjes. Tja, we hadden niet eens een paardenstaart, die zou later groeien...
En nu ik weet waar ze woont zullen de Huppelende paardjes  in de voormalige Vossenstraat binnenkort weer uitrijden...

Vandaag 15 mei hoorde ik dat mijn lieve nicht en collega huppelend paardje overleden is. Goede voornemens moet je METEEN uitvoeren.

Tweemaal dertien

Vandaag hebben de Kadokes hun dertiende verjaardag gevierd. In het zonnetje en met een verrukkelijk schoteltje van Kalamity dat ik aan alle twijfelaars zou willen laten proeven om te bewijzen dat veggies ook haute cuisine beoefenen.
 Moet ik een beetje triestig zijn omdat de tijd zo snel gaat en de kids met kop en schouders boven hun krimpende Malief uitsteken? Zeker niet. Wel een beetje stil omdat ik de enige oma was  en er geen opa meer is.
Wat later naar Avondrood, waar ik de Bomama kon overtuigen om eens een stapje in de wereld te zetten. Want ,,ze was toch al de hele namiddag gaan wandelen''. Maar toen ze zag dat er al andere kandidaten klaar stonden om haar rolstoel-en-begeleidster in te pikken , ha ja, dan ging ze mee!
Het was meer dan een jaar geleden dat we nog in de-straat-met-het-patattenveld waren geweest maar ze wist het nog. Maar waarom kwam ik niet op haar schoot zitten? (In die straat is geen zitgelegenheid voor mensen zonder rolstoel...) En tis hier zo donker! (Haar glazen kleuren donker in de zon...)
Malief heeft niet veel gezegd. Omdat ze alleen maar nieuws had die met  ,,eeuwig afscheid'' te maken hebben. Van Aliske en van Greta-van-Nico, en van Lode, maar die kende ze niet (meer). Rare conversatie hoor, zo op de eerste echte lentedag.,,Zedde ni te meug om mij te stoempen, es de straat ni te boebelig, zedde ni te meug, wilde ni op mijne schoot zitte? Echt waar, een fijne eerste lentedag. Ik heb er van genoten.

En toen viel ze in een putteke

Probeer het de dames en heren die mij voortdurend in Avondrood zien rondstruinen maar wijs te maken: Malief was enkele dagen afwezig omdat ze in een putteke viel. Putteke, omdat een put te dramatisch klinkt. En ik ben geen drama queen...
Blijf bij de les, Malief, de mensen die het willen weten snappen er niets van.
Enfin, maandag 9 februari dus, vandaag precies een week geleden, stapte deze  (voor haar leeftijd nog flink stappende) Malief dus naar de KBC om een bewijs op te halen dat Bomama echt waar haar vervoer naar het ziekenhuis had betaald, kwestie van de mutualiteit een centje terug te krijgen.  Want zo zijn we dus.
Om dat kantoor te bereiken moest ze langs een parkje waarin enkele glas-containers en daar was een mevrouw (ik denk van een café, ik spreek geen kwaad van mijn medemens) druk bezig tientallen flessen te deponeren.  Om de dame niet te storen gebruikte ik de kleine stoep naast de glasbol...en verdween in de diepte. Ha ja, grondverzakking, één been in de put, een knie geschaafd op de rand, een handtas een halve meter verder voor het dramatisch effect.
Juist ja ; de korte versie. De mevrouw van de flessen heeft Malief uit de put getrokken, gezegd dat ze heel bleek zag, gecontroleerd dat ze precies nog kon lopen (Spoed was aan de overkant hoor...) en na gedane arbeid in de bank hinkend thuis gekomen.
Nog een kortere versie? Vier dagen later heeft de huisarts (na een regime van ijscompressen)  gezegd dat ik terug mocht lopen.
Dit spaart mij dus een hoop mails aan al diegenen die mij lief zijn (of benieuwd wat ik nu weer heb uitgestoken)...Hm, Facebook, inderdaad.

Snufsnuf

Kreuch, snuf, schraapschraap...,,Ha ja, zoals de helft van de Belgen ,, zei An-de pillendraaister en overhandigde Malief een flesje toverspul waarmee de kriebel in de keel tenminste 's nachts zou weggejaagd worden. Aldus geschiedde. En nu heb ik na vier dagen snotteren terug trek in enig gebabbel. Nu ja, schriftelijk dan. Ver van Avondrood waar Bomama aan het bekomen is van een duikvlucht. Wat eerder omschreven werd als een ,,bekkenbreuk'' blijkt nu mogelijks  een haarfijne fractuur te zijn.  Kwestie van dochters en aanverwanten eens flink de daver  op het lijf te jagen zeker?
Oké (kijk, ik ken de juiste spelling) dit wordt een hak-op-den-tak verhaal. ''Bomama  zit recht, zonder sedatie, eet (zonder tanden, ha ja), is rustig, was aanwezig op verjaardagsfeest en heeft met de andere residenten bezoekende pony's gestreeld.'' Zo werd mij toch voorgelezen toen ik informeerde naar ''de toestand''...
En omdat de verpleegster zag dat ik nog wat ,,bleek zag op mijne kam'' vond ze het een goed idee om geen virus te gaan verspreiden bij de gevallen patiënte en mocht ik de propere was mooi op de kast  leggen..
Ik zal het maar bekennen: lees dit als een soort Facebook: totaal oninteressant, saai en onnozel?  Maar de belangstellende lezertjes weten nu  dat ik aan de beterhand ben en eerstdaags  terug naar de tandarts kan zonder hem uit zijn concentratie te niezen...
(volgende keer doe ik terug normaal...)

Een dagboek

Soms is ,,opkuisen'' een verrassende bezigheid. Zoals wanneer je pakweg 2000 mailtjes ,,verwijdert''. Want jawel, dan denkt een simpele ziel (Malief dus) dat ze alles verwijderd heeft en dan ontdekt dat verwijderen niet écht verwijderd is. Of nog straffer, dat ,,verzonden berichten'' na de opkuis nog altijd bestaan. Enfin, zo heb ik dus ontdekt dat ik in mijn pc een soortement dagboek heb gehouden. Want wat heb ik toch een hoop onzin verstuurd. In 2015 blijkt dat plots serieuze informatie. Of dacht ik nu echt dat ons bomama pas de laatste twee jaar ,,contre-travers'' (om het eens in het Brussels te zeggen) is geworden. En ho, wat ben ik venijnig geweest tegen bepaalde personen die per slot van rekening ook maar sukkelaars waren (zijn). Late sorry dus. Eén item blijft mij verbazen. Hoe de Kadokes - waar het hart van vol is loopt de pen van over- mij zoveel plezier en warmte hebben gegeven. En dat warmte mag je letterlijk nemen. Ik hoop dat ze dat nooit vergeten. Ha ja, doet Malief wat melig? Dat heeft alles te maken met een telefoontje van Avondrood. Dat de bomama gevallen was (maar niemand had het gezien, hé natuurlijk niet,) haar alleen laten in haar kamer is een refreintje dat ik daar al tot in den treure heb gezongen: LAAT ZE NIET ALLEEN laat ze zo nodig bij een blinde en doofstonne zitten? En waaron slaan ;yn letters nu paraplu? :orGen beter*