Met één ellenboog tegen het hout van mijn bureautje , je weet maar nooit. Maar kom, bijgelovig ben ik ook niet: de hoenderfamilie is, volgens mijn waarnemingen, sinds gisteravond in de soep gedraaid.
Maandagmorgen nog om vier uur a.m. wakker gekraaid, een concert dat zich verder zette tot een stuk in de namiddag. Vanmorgen niks.
En dan denkt een welmenend mens dat het misschien een zoete droom is???
Akkoord, de eerste aanval van de pakweg zevenkoppige kraaiers gebeurde op donderdag 12 november. Vraag maar aan Kadoke2 wat het voorstelde qua intensiteit en frequentie.
De insiders weten dat hier ondertussen een echte politie inspecteur over de vloer kwam en mijn lieve buren _niet de eigenaars van het kraaiend volkje_ lieten ook weten dat ze zo blij waren want dat ze ,,stillekes aan zot werden''.
De hoeveelheid kraaiers verminderde, en gisteren had ik bijna medelijden met het zielige gekraai dat mij deed denken aan het (plaatselijke) Sinte Mette-liedje: Geft hém e pastilleke 't zal oovergààn...
Voor de Kadokes wil ik ook opperen dat ze mogelijk naar het dierenasiel zijn.
En nu vooral niet lachen: net naar buiten gelopen omdat ik ,,ze'' meende te horen. Ha nee, 't was de omroeper van de school in onze straat: die maakt 's middags ook graag wat extra lawaai om te zeggen dat de boterhameters nu naar binnen mogen gaan...
Donderdag 26 november. Wat mijn Tsjetsjeense buren van plan zijn weet ik niet maar ze hebben blijkbaar één haan naar een ,,verbeternisgesticht'' (een term van het meesterke zaliger als hij onze Poiche moest kapitelen) gestuurd. Want wat te denken van één kraaier die zijn keel opentrekt om kwart na zeven 's morgens, hooguit vijf keer kraait en héél occasioneel in de dag een bescheiden wanhoopskreet laat horen? Ik klaag niet...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten