Malief gaat hier geen reclame maken voor vis (maatjes hé) maar dit is een boodschap voor ,,oude'' maten. Dus niet zoeken wie of wat en wanneer...En maar één korte boodschap: Malief heeft geen ,,banden'' meer met haar vroegere werkgever. Na 35 jaar is dat niet nodig... en de nieuwe lichting heeft allicht nooit van haar gehoord (of gelezen). En geloof haar als haar leuze is: POUR VIVRE HEUREUX VIVONS CACHè.
Veel liefs voor de ,,oude'' maat.
Pas op, dit is een wreed verhaal. Gevoelige lezertjes mogen nu dit boekje sluiten. De anderen mogen zo meteen ,,amai, straf, schandalig'' gillen. Of Malief een beetje uitlachen.Dat zit zo: Malief is een ,,oudje'' met nog alle tanden in haar bekje. Tot gisteren. Want er zat een exemplaar (een tandje hé) vervelend heen en weer te schuiven in haar nog redelijk intact eetorgaan. En als het wat losser kwam, en Malief beetje verstrooid in de ,,rechterkant'' van haar boterham hapte, aaai, hoe schrijf je zo'n vervelend schokje?
Ga naar den tantist zouden ze in haar geboorteplaats al lang geroepen hebben, maar die lieve smoelsmid is al even met pensioen, en haar nieuw thuis, het zogeheten fiere Mechelen(!) heeft er geen meer. Enfin, toch geen die nieuwe sukkels aanpakken. Want stel je voor: gisteren dacht Malief aan een fata morgana: in haar straat twee nieuwe sjieke tandartspraktijken. Met een telefoonnummer!
Nee mevrouw, u ben geen klant hier, dat gaat niet! ''Heu, ook niet om een onnozel tandje te trekken, ik woon aan de overkant? Want hier zijjn geen andere tandartsen??? '' Malief kreeg het advies om naar Antwerpen te gaan. TOen heeft ze haar tandje zelf getrokken.
Beginnen met een beetje ,,biecht''...en Malief zou dat verhaal beter niet vertellen, maar ja, vrouwen hé..Vandaag is het héél warm (27 graden?) en Malief heeft koude voeten. Ze heeft dus sokken aan. En terwijl ze de tijd traag ziet voorbij gaan met een heel stomme aflevering van heu ,,Buren'' heeft ze zelfs een trui met lange mouwen aangetrokken. Van pure verveling...
Terwijl ze net voor de elfendertigste keer is gaan kijken of de KBC afschriften van anderhalve maand eindelijk gepost zijn (nee dus) bedenkt ze toch dat ze al héél lang geen verhaaltje meer stuurde. Alleen: er is niks gebeurd, niks spannend en niks ergs, de tuin begint stilaan op een woud(je) te lijken , de zogeheten ouderdomskwaaltjes (rara) zijn overwonnen en als ze dan toch één waarheid moet melden: Ik voel me zo verdomd alleen. Jaja, dat is een liedje hé.
En waarom ze in haar ,,moers taal'' laat weten hoe het met haar gesteld is? Oef, ze kan nog prietpraat verkopen. Volgende keer beter...
We zullen het maar bekennen: Malief zat in een dipje met een PC die die aan het mokken was. Had ze iets ,,stom'' gedaan , eigen aan haar leeftijd volgens ,,kenners''?
En al die vragen zijn verdwenen... want toen kwam een Kadoke. Een beetje oneerbiedig voor een bink van 20 jaar maar zo kent Malief hem.
Wat hij precies gedaan heeft? Hij kroop onder allerlei tafeltjes en bestudeerde ,,spullen'' die eerder door een echte pc en tv specialist duidelijk ondoordacht waren ,,begraven''. De slappe Wifi en een verdwaalde modem maakten weer kennis en jawel...halo Malief!
Het zal u niet verbazen dat ze die knappe bink een geweldige Kado gaat noemen...
Jullie denken toch niet dat Malief de laatste weken de ,,dikke luiaard'' heeft uitgehangen? Misschien wel een beetje maar dan was het haar schuld niet. Sommige slimmerds (anoniem) denken dat ze haar een plezier kunnen doen met zogeheten voorstellen om haar ,,te beschermen''. Waarna ze met allerlei redelijk niet te begrijpen blabla (met een ,,server'' van hier tot ginder) eens in de tot nog toe niet al te grijze haren krabt en maar rappekes ,,tis goed'' tikt. En bedenkt dat die mannekes nu echt geloven dat ze mijn ,,dinges'' zien. Waarom schrijven ze dan dat Malief in Berchem woont? hahahaha en ze heeft toch geen Antwerpse tongval? Benieuwd of ze morgen de kans krijgt om nog eens ,,te lachen''...Want nu is ze wel stout en misschien zelfs weer ,,de pineut''...Maar nee, de slimmekes hebben mijn postcode gevraagd, knap hoor!
Een volle maand de luiaard gespeeld, lieve lezers, maar vandaag weer ,,alive and kicking...Moet Malief een serieus excuus verzinnen? Noteer maar dat ze af en toe ,,een oudje mag spelen''.
Dat oudje is een persoon die af en toe een en ander vergeet, met een extra zwak om namen te noemen. Gelukkig woont er in de buurt van de Schelde (ja hé Wis?) een maatje dat mij helemaal gerust heeft gesteld. En als ze met de mooie nieuwe maand eens langs komt gaan we dat spelen. Wat? ,,Hoe heet die nu weer''....
Ondertussen voelt Malief zich een echte held. Proximus overwonnen en vandaag zonder moeite de Blog weer gevonden. Onnozel? Oudjes zijn met een handjevol troost al heel tevreden hoor. Een feit is ondertussen verteerd: ja Malief is een oudje. Dat heeft ze nu welgeteld twee jaar willen ontkennen...Het verstand komt niet voor de jaren hé...
Vandaag heeft Malief voor Bomama gespeeld...en het heeft deugd gedaan. Voor de bezoekers: dat is geen persoon met overdreven kindjes gedoe, maar een straffe madam. Juist, Malief had een vlaag van ,,amai mens, doe eens rustig aan''...
Dat had alles te maken met een mottige boom die ze eerst van het stukje aan de garage naar de volle grond had verhuisd. En die tot haar grote ergernis, ongelooflijk hard groeide maar daarmee ook een miljoen vieze zwarte beestjes meebracht. Een slimmerd zei dat het voer voor de vogeltjes was...maar ze kreeg er af en toe ook een vlaag van op haar blote armen. En ze beten.
En zo heeft ze vandaag, in dat prachtig zonnetje, al twee dikke takken afgezaagd. Tja, toen dacht ze aan haar mama die destijds ook zo'n plotse opwellingen had. Malief ziet ze nog wijdbeens zitten op de veranda terwijl ze oude bakstenen weer rood klopte. En ze dacht: van haar heb ik dat dus...Het duurde niet lang, na twee takken is Malief naar de badkamer gegaan om de rotzooi op haar dappere body te verdrinken.. .Toch geen B? Hm...
Voor wie het nog niet wist: soms is geduld een mooie deugd. En dan denkt Malief aan een ,,technicus'' die haar woning gaat aanpassen aan de behoeften van de moderne wereld. Goed toch?
Het eerste contact (jaja, via pc en telefoon) zat bomvol goede beloften. Die 25ste kwamen ze de klus klaren...vanaf 8uur tot 17uur. En op een voorzichtige vraag van Malief ,,geen probleem'', dus na 10uur. Juist, kwestie van ze niet in pyjama te begroeten.
Die 25ste 12uur stonden twee binken, plus een gigantische kamion op haar stoep. Een grapjas (met buitenlandse roots) en een stil exemplaar. Echt serieuze gasten hoor: toen de grapjas de lege slaapkamers zag wou hij daar best ook slapen...haha, ja met Malief. Ze mompelde iets van zeveraar. Om 12u15 stonden ze weer op de stoep: er zouden andere techniekers komen, blabla en wel op de 9de.
Daarna kwam een bericht ,,op de vijfde'', dan op de 28ste, maar wees gerust: vanmorgen (Malief was nog in pyama) kwam op de telefoon een mevrouw om te vragen of Malief wou bevestigen dat de 5de oké was. Een serieuze mevrouw en Malief heeft jaaaaa gezegd.
..
Ze heeft geen flauw idee waar ze dat woord vandaan haalt maar Malief gokt dus op een oud lief...van Lottepoes. Met excuses hoor. Want dat is dus ook een nieuw ,,amusement'': de vraag hoe ze op zoiets komt, zoiets doet, zoiets vergeet.
En ze dacht aan hééél lang geleden toen ze met het meesterke (haar pa dus, slimmekes) destijds naar Meerbeek ging waar een of ander neefje ,,zijn kommunne'' deed, en dat werd daar nog gevierd.
Ze was dus alleen met de minst spraakzame vader aller tijden, ze namen deel aan het feestmenu...en daar werden asperges opgediend. Ha ja, want ,,grootmoeder Meerbeek'' werkte af en toe bij het ,,plukke''. Kleine Malief had er geen flauw idee van wat dat was, maar het meesterke weigerde want hij luste dat niet en zij, onnozel wicht zei: Ik moet dat ook niet''. Dat is dus héél lang geleden...hoe komt ze er bij?
Gisteren was er ,,Paasfeest'' bij Kalamity en familie. Malief heeft er met weinig honger maar veel goesting asperges verorberd. Lekker! En ja, vandaag denkt ze aan het meesterke en aan de vele dingen die hij in zijn kort leven gemist heeft...zoals ook praten met zijn kinderen.
Kwaad spreken of goede raad? Malief zocht op google een adres en kreeg een bizarre reactie: nog altijd hm? een actief persoon met een resem serieuze bezigheden uit de jaren stillekes...en een fake adres .
En nu een levensles. Van haar Breuke heeft Malief destijds na de journalistiek zijn goede raad gevolgd. Als je Malief met haar ,,burgerlijke'' naam zoekt krijg je ,,Schattige diertjes'', wat zoveel betekent als Breuke zijn slogan: Pour vivre heureux, vivons caché.
...en tenslotte toch op adres gekomen...met oude ledenlijst van pol&soc!
Waarom herinnert Malief zich de onnozelste details uit haar kindertijd en staat ze met haar mond vol tanden als ze vandaag net voor het eerst hoort over de kleine en grote kwaaltjes van haar nageslacht. Om een onschuldig voorbeeld te noemen...dat er eentje walgt van melk. Hoe heeft ze die dan zo groot en knap gekregen? Hm, misschien teveel melk.....
Ander bizar verhaal...in de stille covid-tijd zingt (nu ja, mompelt ) ze nog eens iets ,,van vroeger''. En dan in het Brussels. Eerst vraagt ze zich af wat het wou zeggen, drie dagen later weet ze het. Voorbeeld, bij het koffie drinken ineens zeggen ,,tes looke de garde'', wat haar grootmoeder weleens zei als de koffie te slap was.
De helft van het gezegde heeft ze ondertussen achterhaald...l'eau natuurlijk. Met de garde denkt ze dan aan het liedje ,,lup lup lup de gardevil es do'' maar die zal er toch niets mee te maken hebben. Gardevil is een politieagent uit de jaren stillekes, of wat had ze gedacht?...Kwam die ook koffie drinken?
Nooit gedacht dat Malief nog eens gestraft zou worden omdat ze een zogeheten indringer aan de deur zette. Uitleg? een mail die haar een remedie voor meer testosteron wou aanbieden.. Zeg nu zelf...
Enfin, maandagmorgen, Malief doet haar mails open en ,,het beeld'' is een grote reclame om zo snel mogelijk aan zoveel mogelijk van dat spul te geraken.
Malief dacht ,,zeveraar'' en wou de tekst verwijderen. Gewoon, met op het kruisje te klikken. Ja saluut...Muurvast. Waarom denk je dat ze vanmorgen al in de ,,blog'' zit? Goede raad zeer welkom...
En jawel de oplossing was doodsimpel: gewoon je pc afsluiten en een paar uur iets anders doen. Rare venten zijn geen aandacht waard.
Ja zeg, Malief mag toch eens lachen hé? Want eerlijk waar, veel wordt er hier niet gelachen...waarom zouden we? En terwijl ze mails krijgt dat iedereen kan zien wat ze ,,uitspookt'' zal dàt haar een zorg zijn. Hier worden geen geheimen meer prijs gegeven. Dat is al jaren eerder gebeurd...
En wat die ,,verrassing'' betreft? Die is uit haar schoorsteen gekomen, pardon, uit de bloempot OP haar schoorsteen. Kwestie van het wat spannend te maken, denkt ze dan. Waarna ze weer met een stil momentje aan Bomama dacht (voor de onwetenden, dat is haar mama) die destijds een fraaie hoeveelheid van haar kamerplanten van Brussel naar Malief bracht. Zonder te zeggen wat ze zeker dacht over planten verzorgen maar het was zeker geen compliment voor de plaatselijke bevolking...
Deze week, net zes jaar nadat ze definitief afscheid nam, is hier een schitterende witte aronskelk te voorschijn gekomen. Merci mouchke. Malief gaat er wel niet mee praten...dat was een Brussels mopje om de plantjes te stimuleren.
Och ja, oudjes zijn al blij met een dooie mus. Dat is dus niet echt waar hé, van die dooie mus, maar het is een gezegde ,,uit de oude doos''. En vandaag kwam Malief bijna huppelend terug thuis...Meer moet dat niet zijn als je na een streepje klagen...gelijk krijgt.
Niet eens een week geleden probeerde een ,,uitslover'' (het was een vrouw hoor) haar te pakken op straat nadat ze van Proximus na een beetje klagen gelijk had gekregen en geen rekeningen meer op haar pc wou maar ,,gewoon met de post''. Haar argument, dat ze niet aan haar telefoon plakt, had indruk gemaakt. Juist, ze behoort tot een uitstervend ras.
De uitslover kwam helaas uit haar telefoon, midden in een drukke straat en beloofde dat een technieker haar in een oogwenk zou komen bedienen met nieuwe kabel en jawel, in de namiddag. Terug thuis stond de waarheid al op de pc: haha, volle dag, en meteen volgende week, en wat ze nog allemaal moest doen. Ze heeft twee dagen slecht geslapen en nu in de winkel van P. gelijk gekregen.
De P-medewerker krijgt van Malief...een Spiekmadoille. Hm, Brussels...En het doet deugd!
Nog heel even, en Malief krijgt medelijden met de sukkels die je tegenwoordig ,,te woord staan'' via de computer. Want olala, ze sturen je dagelijks (voor een oudje, jaja) ingewikkelde voorstellen waarop je natuurlijk niet kan/mag antwoorden. Allemaal voor het goede doel: papier besparen en oudjes bezig houden zeker?
De slogan van Malief: ik heb in mijn lange leven genoeg praatjes bedacht maar nooit met de bedoeling om de lezers te foppen. En nu vragen jullie voorbeelden van wat ze een tot nog toe gelukkige gepensioneerde aandoen? Ha, een rekening sturen, dat gaat niet meer via de post maar op de computer. Tenzij je de moeite doet om de dader te gaan zoeken en vriendelijk te vragen om dat alstublieft niet meer te doen...omdat die computer niet om haar hals hangt.
En als de CM nu ook met mailtjes begint? Dan krijg je een telefoonnummer, hoort de mogelijkheden om je verhaal te doen, maar tenzij je op sterven na dood bent...nee nee, er zijn zovééél wachtenden voor u. Gelukkig is Malief na zo'n pc-praatje weer ZEN!
Mogelijk staat ,,muizenissen'' niet meer in de jongste uitgave van de ,,Dikke Van Dale'' (merci oud-collega Ludo voor je altijd fijne verhaal) maar Malief kan het woord nog altijd gebruiken als ze een streepje compassie heeft...Met haarzelf.
Vandaag dacht ze dan weer dat er toch iets mis is met haar geheugen. En dan mogen de eventuele lezertjes nu hardop lachen. Want Malief zat te dubben waarom ze ,,dacht'' dat een melkdrankje (Actimel, voor het immuunsysteem) ook door haar nageslacht werd geslabberd. Niet dus, en hoongelach op alle banken...
Maar dat ze alles beter weet heeft ze al lang , als een gepensioneerde bokser, aan de kapstok gehangen. Zelfs als ze vandaag een beetje geschokt naar haar rimpelige meekeshandjes kijkt. Natuurlijk, dat is niet nieuw...maar in coronatijden heeft ze altijd roodfluwelen handschoentjes gedragen...Mondain wicht tot in de kist...
Beetje stil bij Malief? Misschien omdat er ook echt geen nieuws is?
Natuurlijk kan ze altijd een potje zeuren (zagen zeggen ze in Brussel) en dan moet je maar naar het televisienieuws kijken om ongewenste tranen te droppen. Niet verder vertellen hé...
Maar als ze ziet dat ze toch nog dagelijks lezertjes ontgoochelt met een leeg blad, dan is de slogan: allez Herteke, doeit a devuure. Dat is geheimtaal voor haar roots...
Het fijne nieuws dan maar...voor het geval er nog altijd lezers zijn die dàt nog niet wisten...mijn Kadokes hebben vorige zondag hun 18de 19de en 20ste verjaardag gevierd. En Malief is zo apetrots op hen. Voor de neofieten: twins die door Corona geen feest konden geven.
En daarmee is haar verhalenbundel alweer leeg. Of wisten jullie nog niet dat ze een nieuw soort stress probeert te beheersen? Juist, op namen komen. Bizar dat ze er tijdens het tikken absoluut geen last van heeft. Ha ja, er kijkt niemand achter haar rug mee, dat helpt ook....
Juist is juist...mogelijk komt Okxana uit een ander oud verhaal...en was de naam Ljena? Met dank aan een jeugdiger slimmerd...
Afscheid van een vriend, beter kan Malief het niet omschrijven. Niet van een soort waar je vaak mee op stap gaat, dat was ,,voor in de jongen tijd''. Maar wel iemand die zonder veel tamtam belangrijk was in het leven van de Meester en Malief
Toen de Brusselse Malief haar ,,entree'' maakte in Mechelen was het aanpassen. Van een Bronzen hart had ze nooit gehoord. Maar daar was Eddy, en hij verwelkomde haar met een daverende ,,Bohemian Rhapsody". Wat later sleepte hij zijn ,,kozze'' (de Meester) mee naar Brussel en werd Malief op de Jacqmainlaan opgepikt voor een avond met een Nederlandse komiek.
En zo kan ze nog veel vertellen. Er kwamen baby-dochters en nonkel Eddy en Tante Za spraken géén Mechels en leerden hen dat ,,duwen'' een mooi woord is...als je nodig moet. Toen de Meester nu ruim 8 jaar geleden als laatste van zijn zussen en broer had afscheid genomen en Eddy er wél nog was kreeg hij op de familielijst de man die ,,onze troost en toeverlaat'' was.
Gisteren vertelde zijn zoon dat papa hem gevraagd had Malief te verwittigen. Meer moest dat niet zijn. Nog wat stiller, dat wel.
Maar natuurlijk hadden ze in het kapsalon absoluut gelijk. Malief zit nog in de jaren negentig, toen je nog ,,bazen'' had die respect voor je hadden en niet op zoek waren naar ,,straffe'' verhalen. Toen Malief de twee ,,populaire'' kranten las, nu ja, door bladerde, was de boodschap wel duidelijk. Daar moest ze zelfs de ,,BLIK'' niet voor bekijken...
Nooit had Malief gedacht dat ze bij de kapper nog eens iets zou leren. Noem het de dingen des levens. Het lag nochtans ,,voor de hand''...een grote knip en kleurbeurt van twee uur, en een ,,boekske'' op de kaptafel als enig troostmiddel om de tijd te verdrijven, meer moest het niet zijn.
En zo las ze dus, zonder leesbril, de belangrijkste info aller tijden...en wel welke personages, oh ramp, uit Familie gingen verdwijnen. Het boekske dateerde van Kerstmis en voor zover Malief nog kan volgen, er is er maar één die in een bevalling ,,is gebleven''. Schande! Maar aan roddels echt geen gebrek...
Toen speelde Malief de wijsneus en vroeg ze de kapster plus een lotgenoot met nat kapsel wat zij er van vonden? Nee maar, dat boekske was voor de klanten hoor. Maar als u het echt wil weten?
Tot slot kreeg Malief dus het deksel op de neus! Want zeg, wie zou er nu journalist willen worden? Nee zenne zei de ene, en ,,nooit van ze leve'' was de repliek van de andere. Vandaag kwam Malief haar krant niet in de bus en kocht ze twee ,,populaire'' kranten. Helaas, geen reclame voor journalisten...en nooit te oud om te leren.
Malief speelt af en toe de deugniet. Of wat doe je anders in een huis met heel veel documenten, en zeker als je bij het snuffelen verhalen ontdekt...hoe ze destijds op de krant heel inventief moesten zijn om haar na meer dan dertig jaar naar huis te sturen.
Helemaal ,,eerlijk'' gebeurde de actie niet. Malief had immers een advocaat die haar een paar mooie uitspraken dicteerde. Het was bovendien een periode waarin de krant teveel ,,hooi op de vork'' had genomen en tientallen medewerkers kwijt moest geraken...
Best grappig, hoe het toenmalig ,,chefke'' zo'n afschuwelijk handschrift had dat je zijn ,,aantijgingen'' nauwelijks kon lezen. Iets van niet openstaan voor vernieuwing en verjonging...en oude vooroordelen opzij zetten. Heu? ze mocht eventueel freelancen...
De advocaat liet haar protesteren tegen ,,de gang van zaken'' maar vond niet dat zij op haar 59 nog moest open staan voor begeleiding en opleiding. Waarna zij een nieuw leven begon met de Kadokes...en zij Malief werd. De buren lieten haar weten dat zij haar ietwat giftige modeverhalen gingen missen...
Vandaag serveerde mijn oerdegelijke krant een paar straffe verhalen over jonge vrouwen (25 en ouder) die 's avonds op trein of tram ,,last'' hebben van babbelzieke venten. Eentje durft zelfs geen rokje meer te dragen...
Malief moest wel even na denken...wat hadden deze slachtoffers dan beleefd? Ha schrik dat die venten iets meer wilden dan wat ,,zeveren'' en dan niemand in de buurt om hen te beschermen.
Toen kreeg Malief een serieuze aandrang om een kort maar duidelijk verhaaltje te vertellen...alweer uit de oude doos.
Malief was 13 jaar en dagelijks op de eerst lege tram naar Schaarbeek waar een stel liefdevolle (nu ja) nonnen haar opwachtten. En op de ondertussen overvolle tram stond vaak een vent die haar uitkoos om zijn buik tegen haar rug te wrijven. Ze had er toen geen idee van wat daar onder zat maar zei aan de vrouw rechtover haar dat die meneer haar ,,ambeteerde''. Ze zei het in sukkelfrans en de vrouw zweeg en schudde haar hoofd.
Gesnapt? Vroeger was het beter...
Dat het onverwacht nog boeiende tijden zijn, mompelt Malief. Maar daar moest ze dan wel een ,,kommiske'' voor doen. Pas op, kommiske in de betekenis van boodschappen doen...
Naar de groentewinkel dus, waar Malief een bescheiden hoeveelheid appelsientjes, boontjes en een potje ,,voorgerecht'' kocht, de juffrouw bedankte zonder het briefje te bekijken (mondmasker veroorzaakt damp op haar leesbril) en met vrolijke tred naar huis stapte...omdat het eens niet regende.
Thuis betaalbriefje bekeken. Hé, alle voorwerpen twee keer betaald? In een vlaag van ,,ik laat mij niet foppen'' ging Malief weer op stap. Oei, veel volk in die winkel, maar de meneer was vrij. Ze zei stil of ze iets ,,mocht vragen''. ,,Natuurlijk, gij moogt mij alles vragen'' ... Maar wat later...Ha, wie heeft je bediend? De schuldige zweeg maar Malief kon de dader aanwijzen.
Nadat de baas haar de helft van haar centen had terug gegeven mocht Malief weten dat hij de helpster eens goed ging aanpakken. En Malief zei vlotjes ,,maar niet slagen hé''. Hahaha (groen)...
Een verhaal uit een ander soort oude doos? Eerlijk gezegd is Malief af en toe blij dat ze een hoop mode-gezwam niet meer moet uitleggen. Altijd beste maatjes geweest met de Belgische modemakers maar dure, zeg maar omslachtige uitleg, dat was haar net teveel.
Net gehoord/gelezen dat één van de ,,mode-iconen'' overleden is. Zij werkte voor de vrt, met hulp van het ITCB (Instituut voor textiel en confectie...) en kon de eerste ,,modereportages'' op de televisie brengen.
Slappe bewondering voor textiel is nooit de sterkste kant van Malief geweest. Maar de mode-mevrouw die nu overleden is had wel stijl. Na enig nadenken herinnert Malief het zich weer: ooit vroeg het model/ tv-presentatrice haar of ze samen eens een programma wilden vullen met ,,feestkledij''. Malief kon moeilijk weigeren maar vertikte het om ook een avondjurk aan te trekken. Hoe het afgelopen is? Ze denkt dat het nooit uitgezonden is, mogelijk wil ze het niet meer weten...
En wie zich Malief haar mode-aanpak nog herinnert: geen flauwe kul. Het heeft haar enkele nijdige reacties opgeleverd, vooral van dames. Die ze hier niet gaat herhalen. Tja, journalist tot in de kist...
De titel is ietsje dubbelzinnig. Dit gaat misschien wel over Malief maar nee, toch niet. En ze haalde gisteren, in een vlaag van grote opruimwoede, een interessante ,,oude doos'' uit een kast. Die kast mag je ook een oude doos noemen, ze was ooit een pronkstuk bij Agatha Francisca Dooms. Ingewijden weten wie dat is...
En wat vond Malief? Een echt wel gigantisch soort kalender, versierd met pluisjes van een fraaie witte duif(?) en daarop een ,,afscheid'' van de collega's die de toen 59jarige Malief uitwuifden.
Zoals ze al wel vaker ,,iets'' vergeet...maar dat was ze dus echt vergeten. En ze durft de inhoud ook niet op de blog gooien, zo ijdel is ze nu ook weer niet. Maar dat het deugd deed. Een beetje zoals de brief van Manu Ruys die haar in 2000 schreef dat hij van de krant was weg gegroeid maar dat zijn ,,oude redactie'' hem duurbaar was gebleven...en dat ze zo lang mogelijk present moest blijven in de krant.
Daar hebben de Kadokes dan weer een stokje voor gestoken want de status van Malief , dat werd het beste argument voor een nieuw begin. En die oude kalender -met-de-pluisjes? Prima lectuur als er een dipje dreigt...
Malief zal het maar de ,,vooruitgang'' noemen. Het begon nadat ze in een overmoedige bui onder water dook (in haar badkamer hoor) om haar bleke lokken te dopen. In dezelfde elegante tsunami liep haar dierbare doro onder water. Het begin van de vooruitgang.
De jeugd mag het ook weten: een doro is iets voor oudjes. Toen wist ze dat nog niet. Een handig telefoontje dat in een Chanel-ketting aan haar hals hangt en geen zotte dingen vraagt zoals heu foto's nemen. Bellen naar een resem vriendjes en vriendinnen gaat moeiteloos, gewoon luisteren ook, en eventueel schrijvend antwoorden ging ook.
Na de tsunami begon doro te mokken. En ging Malief met een ,,woordvoerder'' een nieuw speelgoedje kopen. Woordvoerder, dat is een onvoorstelbare hulp die bij voorbeeld wist dat er ook een simkaart in ,,de oude'' stak. Weer iets bij geleerd. Maar nog niet alles.
Want de vooruitgang madam. De doro wil haar ook zonder fouten leren schrijven en haalt dan hele ,,lettterboeken'' te voorschijn. Waarna Malief snelsnel belt dat alles oké is hoor. In afwachting dat er nog eens een ,,woordvoerder'' langs komt. Of een pienter Kadoke...
En de woordvoerster is gekomen...Merci blogske...
Malief zit in de leeftijdscategorie waarin ze af en toe last heeft om op namen te komen. Ze vertelde over de kerk van Sainte Marie en dacht ,,onze pa zei niet Kortenberg toen hij de kaartjes kocht'' en jawel, oeps, hij zei Schoonaarde... wat blijkbaar een wijk was. Maar toen hij een andere keer vanuit Brussel ,,Schoonaarde'' vroeg moest hij héél veel (nu ja, zo denkt een kind dan) betalen en had hij een ticket voor een oord...in West-Vlaanderen. Enfin, zo heeft Malief het toen als een regelrecht drama ervaren...Maar ,,just is just''.
En terwijl ze toch de puntjes op de i zet vraagt ze zich af wanneer die ridder uit het sprookje zijn ware aard gaat tonen...Voorlopig gaat ze geen namen noemen P...al verdenkt ze hem er van dat hij lang geleden een schattig ventje was...in het college of als misdienaar???
