DE KERK VAN SAINTE MARIE

Nieuwejaarke zoete zongen we destijds zonder goed te snappen waar het over ging, maar je kreeg er wel een cent voor. En als uitgeslapen Brusselaars wisten we alle drie na een tijdje ook van wie  de meeste briefjes kwamen. Heel lang geleden, maar toen waren alle ,,nieuwejaars'' nog hetzelfde.

Het begon met beetje bibberen (van de kou) als we in Schaarbeek  aan de ,,kerk van Sainte Marie'' met ma en pa, de jongste zelfs nog op de arm, op de bus wachtten. De bestemming was Meerbeek maar eigenlijk stopte die al in Kortenberg...en mocht nog stevig gestapt worden. Maar ola, wat gilden we onze wensen met overtuiging: ne gelukkege neuvejoar. 

Zoveel jaar later...en vandaag vraagt Malief zich nog altijd af waarom we daar wel stonden te schreeuwen...maar geen zoen gaven(of kregen) van onze grootouders. We noemden ze Vader en Moeder. En jawel, ook thuis in Brussel kregen we alleen knuffels van meter en bompa. Waarom denk je dat Malief nog altijd in een doorgezakte zetel zit onder de veranda? Omdat ze er nog altijd Bompa in ziet zitten...

KOORTS!

Nooit te oud om te leren (lezen) wordt zo stilaan een slogan voor Malief.  Voor wie haar  dezer dagen nog niet in levende lijve had gezien: ze was de lichtjes geërgerde eigenares van een fraaie koortsblaas. En ze was, voor zover ze zich kon herinneren, nog nooit slachtoffer geworden van zo'n vieze aanval op haar nooit of nooit geverfde lippen. Laat staan dat ze gedaan had wat destijds in Brussel een gezegde was: kussen met een vieze vent..

Raar maar waar, in haar medicijnkistje vond ze wel een doosje Lip Actin Gel en al had ze er geen flauw benul van wie dat eerder nodig had, ze spoot een flinke dot op haar lip. Twee dagen later was het een korst, een week later (met nog een lik medicijn) nog een dikkere korst. Enzovoorts.

Gisteren heeft ze eens de gebruiksaanwijzing gelezen. Och ja. Heel veel uitleg, maar ola? Zes keer per dag smeren...

Voor wie het interesseert...de mottige korst is zo goed als verdwenen. Maar ,,touchons du bois hé.

HEU JA????

Om het nog maar eens over ,,geen mensen herkennen'' te hebben. Vandaag was haar slachtoffer een frisse gast met een fiets, die aanbelde, en terwijl ze braaf stond te wachten (om enig goed werk te helpen) keek hij heel vriendelijk en vroeg of ik wist van wie dat uitgeleefd café is???

Malief wist niet eens dat daar een café was, en zei een beetje lacherig dat een café haar biotoop  niet was,   waarna de gast iets zei over iemand die haar had aangeraden...Heu, neenee. Enfin ja. En toen deed de gast zijn kap een stuk af en toonde een zeer gladde schedel. Waarschijnlijk een ultieme poging opdat Malief hem zou herkennen. Nee dus. Een half uur later kwam de heilige geest. Die gast zocht dus iets te kopen in een vervallen café. En daar was toch iemand uit de kennissenkring van Kalamity die een café was begonnen?  Die vertelt  nu dat hier een rare madam woont.

Se non e vero bene trovato...merci Italiaanse maatjes van lang geleden...

SUKKELS...

 Nee Malief gaat vandaag niemand beledigen...ze zou niet durven. Maar ze gaat eens een boekje open doen over ,,leven met de vijand''. En daar moet je geen messen en revolvers bij bedenken. De strijd was destijds puur verbaal...Vlamingen in Brussel met een vader schoolhoofd in een katholieke school... 

Zoals bekend vergeet Malief  met horten en stoten (en zeker als ze er op gewezen wordt) verhalen van vroeger. Om dan, half lachend met al de details te voorschijn te komen. Herinner het verhaal over de goede werken van Malief, waarbij een handvol loterijbriefjes ten voordele van het Mechelse college werden gekocht, allicht zeer tegen de zin van de helaas niet meer aanwezige Meester.

De briefjes werden in de hand van de eerst aanwezige dochter gestopt en haha, een dag later zei ze precies wat haar vader haar allicht stiekem heeft meegedeeld. AWOE! Niks gewonnen dus. En geloven of niet, Malief repliceerde meteen met een heel lang vergeten slogan. .De schrijfwijze heeft ze nooit geweten, het werd destijds door de snotapen van de Gemeenteschool geroepen...A bas la calotte. En er volgde nog een liedje ...a bas les calottins...

Die snotapen waren destijds onze buren...en niet zo'n slimme. Zoontje John kwam, op verzoek van zijn mama zijn ,,Vlaams'' werkstuk tonen, of er geen fouten in stonden? Malief las: ,,Wij wonen in de witte huis''.  Ach ja, de deur was wit geschilderd.

DE WITTE MUUR

 Maanden was hij bedekt met weelderige Dahlias (hum, hoe schrijf je dat?) die Malief deden denken aan de Mutsaard waar Bomama destijds ,,de plak zwaaide''. In onze tuin kwamen in de loop der tijden gigantische varens, een flinke Camelia  en dit jaar zelfs een  stevig gewrocht waarvan ze altijd de naam vergeet. En als je weet dat zelfs de buurman vriendelijk vroeg of hij hem een beetje mocht laten ,,inkorten''?

We hebben het dus over de tuinmuur, in de beginjaren overwoekerd door klimop.Tot Bomama haar intrede deed. Malief was allicht weer op reis, de Meester kreeg hulp van Bomama (wat bij de confraters lacherige opmerkingen uitlokte, of hij geen gif in zijn soep riskeerde?) Later vertelde hij Malief dat hij haar liever zag dan zijn eigen moeder...

Terzake. De jongste sneeuwbui heeft voor een nieuw decor gezorgd: onder al de kale bomen kwam een witte muur te voorschijn. En de lange witte muur, dat was het werk van Bomama die als een jong veulen op een ladder was geklommen. Met toestemming van de Meester natuurlijk, die voor de witte verf had gezorgd.  Twee ,,volwassenen'' die Malief het liefste zag...en nog lang niet vergeten.