Nieuwejaarke zoete zongen we destijds zonder goed te snappen waar het over ging, maar je kreeg er wel een cent voor. En als uitgeslapen Brusselaars wisten we alle drie na een tijdje ook van wie de meeste briefjes kwamen. Heel lang geleden, maar toen waren alle ,,nieuwejaars'' nog hetzelfde.
Het begon met beetje bibberen (van de kou) als we in Schaarbeek aan de ,,kerk van Sainte Marie'' met ma en pa, de jongste zelfs nog op de arm, op de bus wachtten. De bestemming was Meerbeek maar eigenlijk stopte die al in Kortenberg...en mocht nog stevig gestapt worden. Maar ola, wat gilden we onze wensen met overtuiging: ne gelukkege neuvejoar.
Zoveel jaar later...en vandaag vraagt Malief zich nog altijd af waarom we daar wel stonden te schreeuwen...maar geen zoen gaven(of kregen) van onze grootouders. We noemden ze Vader en Moeder. En jawel, ook thuis in Brussel kregen we alleen knuffels van meter en bompa. Waarom denk je dat Malief nog altijd in een doorgezakte zetel zit onder de veranda? Omdat ze er nog altijd Bompa in ziet zitten...
1 opmerking:
Ik kreeg wel altijd voldoende zoenen van ouders en grootouders, zelfs meer dan mij lief was !
Een reactie posten