Maanden was hij bedekt met weelderige Dahlias (hum, hoe schrijf je dat?) die Malief deden denken aan de Mutsaard waar Bomama destijds ,,de plak zwaaide''. In onze tuin kwamen in de loop der tijden gigantische varens, een flinke Camelia en dit jaar zelfs een stevig gewrocht waarvan ze altijd de naam vergeet. En als je weet dat zelfs de buurman vriendelijk vroeg of hij hem een beetje mocht laten ,,inkorten''?
We hebben het dus over de tuinmuur, in de beginjaren overwoekerd door klimop.Tot Bomama haar intrede deed. Malief was allicht weer op reis, de Meester kreeg hulp van Bomama (wat bij de confraters lacherige opmerkingen uitlokte, of hij geen gif in zijn soep riskeerde?) Later vertelde hij Malief dat hij haar liever zag dan zijn eigen moeder...
Terzake. De jongste sneeuwbui heeft voor een nieuw decor gezorgd: onder al de kale bomen kwam een witte muur te voorschijn. En de lange witte muur, dat was het werk van Bomama die als een jong veulen op een ladder was geklommen. Met toestemming van de Meester natuurlijk, die voor de witte verf had gezorgd. Twee ,,volwassenen'' die Malief het liefste zag...en nog lang niet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten