SUKKELS...

 Nee Malief gaat vandaag niemand beledigen...ze zou niet durven. Maar ze gaat eens een boekje open doen over ,,leven met de vijand''. En daar moet je geen messen en revolvers bij bedenken. De strijd was destijds puur verbaal...Vlamingen in Brussel met een vader schoolhoofd in een katholieke school... 

Zoals bekend vergeet Malief  met horten en stoten (en zeker als ze er op gewezen wordt) verhalen van vroeger. Om dan, half lachend met al de details te voorschijn te komen. Herinner het verhaal over de goede werken van Malief, waarbij een handvol loterijbriefjes ten voordele van het Mechelse college werden gekocht, allicht zeer tegen de zin van de helaas niet meer aanwezige Meester.

De briefjes werden in de hand van de eerst aanwezige dochter gestopt en haha, een dag later zei ze precies wat haar vader haar allicht stiekem heeft meegedeeld. AWOE! Niks gewonnen dus. En geloven of niet, Malief repliceerde meteen met een heel lang vergeten slogan. .De schrijfwijze heeft ze nooit geweten, het werd destijds door de snotapen van de Gemeenteschool geroepen...A bas la calotte. En er volgde nog een liedje ...a bas les calottins...

Die snotapen waren destijds onze buren...en niet zo'n slimme. Zoontje John kwam, op verzoek van zijn mama zijn ,,Vlaams'' werkstuk tonen, of er geen fouten in stonden? Malief las: ,,Wij wonen in de witte huis''.  Ach ja, de deur was wit geschilderd.