All I want for X-mass...

Kerstdag. De pot water onder het aanrecht is nog niet helemaal vol, de dweil er rond redelijk nat, maar geen nood, we zijn thuis, de pot wordt uitgekiept, de dweil uitgewrongen en weer kunstig rond de pot gedrapeerd. We verwachten niet dat loodgieter A, loodgieter B of kluisjesman C vandaag zijn telefoon zal opnemen. Ze nemen al een hele week niet op. Meteen weet u waarom we deze week niet knus aan zee zitten...
Ach ja, wat er dan lekt vraagt u? Een raadsel dat door het kereltje met het rode autootje omschreven werd als ,,aan de aansluiting'', door de gediplomeerde loodgieter werd verholpen waarna _ toen hij buiten was_ een andere aansluiting (het water van de Amerikaanse koelkast) onze keuken blank zette. Bah ja, een mens kan leven zonder gekoeld water en automatisch gefabrikeerde ijsblokjes, dat is al maanden zo, en die aansluiting heb ik eigenhandig dicht gedraaid.
De nieuwe lek (onder het aanrecht) manifesteerde zich zo'n tien dagen geleden. Zou het de vaatwasser zijn? Na gebruik dicht draaien en afwachten? Drupdrupdrup en enkele dagen later drup, drup, drup en bellen natuurlijk, naar de geëigende professionelen. De ene beloofde, de tweede nam niet op, de derde evenmin en allemaal kregen ze op hun antwoorddoos onze beleefde smeekbede. Noppes.
Bij die ellende hebben we ons dus neergelegd. Iedere morgen en avond letterlijk als ik onder het aanrecht kruip.
Vanmorgen aan het onbijt. ,,Verschiet niet schat, de rolluik is los geschoten.'' Sfeervolle kerst dat wel. Ik lees ,,om mij te ontspannen'' de wijkkrant en noteer dat er hier een klusjesdienst bestaat. Maar ik zal wel tot maandag moeten wachten. En hopelijk is dat voorhistorische rolluik niet te zwaar voor de bijklussende stadsgenoot.
De Meester heeft nog een geweldig idee. Als hij nu de Uit-krant van de VAB kon vinden dan staat daar ook iets in van de klusjesdienst. Tussen kreeftensoep en pasta surf ik naar die verhoopte redders in nood, om daarna met hangende pootjes de rest van mijn kerstmaal te verorberen. Want we hebben wel een pechdienst voor de wagen, maar geen voor de woning. Eerst lid worden en dan 30 dagen wachttijd en maar één klus per keer.
Ik beloof onze gasten op ons jaarlijks kerstfeest een zeer sfeervol decor...

PS. Ondertussen is er ook een nieuw familielid aan de feest. Hij heet Bas en wat mij betreft mag hij gerust een drupje laten vallen. Heu, Bas is geen nieuw lief maar de puppy van de Kadokes...

Het wordt een fijne dag...

Terwijl ze huppelend in haar onderbroekje probeert te springen doet Kadoke2 een belangrijke mededeling:,,Vandaag wordt het een fijne dag!,, Vijf minuten uit bed, haar haardos als een dik gordijn voor haar ogen, maar al helemaal opgedraaid voor een waslijst mededelingen.
Kadoke1, de bezadigde: ,,Ja, toch deze namiddag''. Verder kan hij niet gaan, want haar uitleg volgt prompt: ,,Ik en F en Z en J'' mogen naar niveau vijf!!!'' Heu, wat is dat nu weer?
,,Wel Malief, dat is oefenen bij de groten. Omdat wij goed kunnen spellen.''
Waarop bedachtzaam Kadoke1: ,,Seppe mag alleen naar niveau 6! En weet ge waarom? Omdat hij wrak met een w schreef. Raar hé?''
Dacht u echt dat ik om kwart voor acht 's morgens daar al een serieus antwoord op kan verzinnen? Er kwam iets uit als ,,amaai...''

Rode kool en zelfvertrouwen

Zijn schoenen zijn al uit voor hij goed en wel binnen is _goed opgevoed, die kleinzoon_, zijn jas komt min of meer op de kapstok terecht, de muts, de sjaal en de wanten op de keukentafel, want dan is hij al de Jommekeskrant aan 't lezen. Een hele namiddag alleen ons Kadoke numero uno, hij heeft mijn onverdeelde aandacht.
Nog nooit een jongen van zeven gezien die zo'n metamorfose onderging. We kennen hem als de stille humorist, de ernstige knutselaar, de geconcentreerde lezer...maar zeker niet als een spraakwaterval. De uitleg is vrij simpel: gewoonlijk is Kadoke2 er ook bij en als er iets is waar ze hem de loef in afsteekt is het vertellen. In haar nabijheid geeft hij het inderdaad snel op. Woensdag had hij het rijk alleen. Het begon al aan tafel en het duurde niet lang of we zaten letterlijk én figuurlijk met open mond. Het leek wel of hij alle nieuwsjes van de laatste maanden had opgespaard...(dat Kadoke2 ze al had verteld hebben we wijselijk verzwegen)
Het meest actuele was het Sintverhaal. Wat hij gekregen had, hoe groot die doos playmobil wel niet was, hoeveel dieren, hoeveel gebouwen, hoeveel landbouwmachines etc. Grappig is wel dat hij precies deed of de Sint het écht gebracht heeft terwijl zijn vriend Raf hem al een tijdje geleden uit het sprookje heeft geholpen.
Nee, we gaan al zijn halve geheimen hier nu niet wereldkundig maken. Kalamity moet ook nog iets kunnen vertellen...
En toen de waterval even stokte werd er geïnformeerd naar toetsen-of-hoe-heet- zoiets tegenwoordig? ,,Nee, dat is bij ons niet'' (denk er een volle mond bij, hij heeft eindelijk de kans gezien om een schep rode kool naar binnen te werken.) En voor een keer hoor ik de Meester ook niet zeggen: ,,allez, eerst eten'' .
Hoe de juf dan weet of iedereen meekan en dat we ook wel weten dat in een Freinetschool geen rangschikking bestaat...,,Oh, juf V. heeft gezegd dat ik de beste van de klas ben''. Hap, nog wat cordon bleu... En wij: ,,Manneke toch, dat heeft de juf toch niet in de klas gezegd???'' ,, Ha nee, alleen tegen mij. Dat was toen ik iets moest voorlezen en ik niet genoeg zelfvertrouwen had!,, Zelfvertrouwen, zeven jaar? Ik hou mijn hand voor mijn mond en knik begrijpend...
De rest van de namiddag is vlug verteld. Er wordt een heel ingewikkelde tekening gemaakt voor juf V. (een giraf met zebra-, tijger- en nopjesmotief, kippenpoten, kikkerpoten, eekhoornstaart, horens, krulwimpers, kameelbulten en nog wat rare attributen) Maar hij is snipverkouden en gaat in afwachting van de volleybaltraining dan maar wat in de zetel liggen. Ja Ketnet mag wel even op en ik moet er niet blijven bij zitten...Door de ruitjes van de deur zie ik hem knikkebollen bij Samson...
Als Kadoke2 binnenkomt is hij nog op de volleybal en gaan we (heimelijk trotse oma hé) zijn verhaal even checken. Dat kunnen we nadat zijn zus uitgebreid verslag heeft gedaan van haar project. Ze was bij vriendin Z. en gaan een popgroep oprichten maar ze zijn nog niet zeker van de naam: de Rock Rock girls of de Rockgirls? Een instrument? Neenee, alleen zingen en dansen. Hun eerste liedje (hu, ze probeerde het te demonstreren) duurde 2min41 maar misschien wat korter want ze moesten zo lachen....
Dan de serieuze onderwerpen, zoals school. Of zij misschien de beste verteller van de klas was?
,,Daar kan ik niets over vertellen Malief, want dat is een geheim. Een geheim tussen drie of vier mensen!'' Een babbelkous die haar mond kan houden!
En toen was het haar beurt om de rode kool naar binnen te werken.Met een perfect afleidingsmaneuver:,,Mama zegt dat jij vroeger ook lekkere rode kool maakte, opa.'' Waarna de grootouders begonnen te bakkeleien dat het altijd al Malief was geweest die de rode kool maakte...

Oh heideroosje...

Van een confrontatie gesproken: zangstonde in de home. Al weken werd de gebeurtenis aangekondigd op kleine posters op deuren en muren. Dat ,,De Dijlezonen'' kwamen optreden en dat iedereen welkom was.
De Dijlezonen bestond voor de helft uit dochters en dat ze niet meer piep waren viel in het bejaardentehuis zelfs niet op. Bovendien konden ze zingen. En zo komt het dus dat Malief woensdagnamiddag (niet echt uit volle borst want ik zing vals, maar toch) het hele repertoire uit haar kindertijd heeft mee gekweeld. Ik moest wel wat lachen, want wat daar op het programma stond, dat noemde zuster Polydora in het derde leerjaar smalend ,,liekes van de radio''. Het gros van de gasten mimede veelal geluidloos mee, enkele haantjes de voorste imiteerden tien om te zien en zwaaiden met hun stramme ledematen en...ik heb mij ongelooflijk geamuzeerd. Want zeg nu zelf, ,,De lichtjes van de Schelde'', ,,Twee ogen zo blauw'', ,,Oh Heideroosje'' ,,Eviva Espanja'' of ,,Mexicooo'' (dat laatste kende ik eigenlijk alleen in het Frans van Luis Mariano, maar who cares?) en zonder menselijk opzicht de onnozele uithangen? Bomama schoot in de lach toen ik er haar aan herinnerde dat Luis Mariano vroeger haar ,,favori''* was. Als kind heb ik haar nog een filmsterfoto gegeven ,,om boven haar bed te hangen''. Ik zie het nog voor mij alsof het gisteren was. En ze keek destijds wat bedremmeld bij dat profane cadeau, heeft de blinkende zwartwitfoto nooit opgehangen. Wat ik toen niet snapte...Wat zou het meesterke daar van gedacht hebben?
En met al die ,,prachtige'' gezangen dacht ik ineens ook aan mijn dochters. Wat zouden ze binnen pakweg 25 jaar in de home zingen? Ze kunnen net zomin een noot zingen, maar misschien ,,ik ben zo eenzaam zonder jou...''?
*Bezoeker Eric reageerde zeer geamuseerd op de favori van ons moeder. ,,Van de verkiede kant éh, ma alla, zoe zén er nog...''

Goddelijke kok...

Nooit te oud om te leren, en zeker niet om je ongelijk te bekennen. Omdat ik mij toch niet zo lekker voelde in al mijn onwetendheid over het populairste televisiegebeuren heb ik gisteravond naar de finale van de beste hobbykok gekeken. Dat kon probleemloos omdat mijn eigen hobbykok in onze eigenste keuken ,,druk bezig'' was...en er toch niets anders te bekijken viel.
(Een boekje lezen zat er ook niet in nadat ik in de namiddag bij de kapper één uur en 40 minuten had kunnen lezen voor het mijn beurt was...)
Deze lange inleiding om te zeggen dat ik eindelijk Sergio ken. En voor de lezertjes die nog dommer zijn dan ik :hij heeft echt niets te maken met de brulboei met het café en het eurovisiesong-verleden. En dat ik nu ook weet waarom hij seks... enzovoorts is. Een kok die ,,geil'' wordt van eten, tsjtsj, en die gerechtjes sexy vindt, 't is een nieuwe invalshoek. Bovendien heb ik mij helemaal verzoend met de broebel aan zijn tong want ik heb zijn dialect herkend. Hij doet mij helemaal denken aan mijn Iekluuse en Zelzoatse vriendinnen uit mijn Leuvens verleden. Het heeft toen ook even geduurd voor deze Brusselès de finesses onder de knie had. Allez, ik schraap mijn keel en zeg zonder blozen: ,,Sergio kent er iets van''. (U mag zelf invullen van wat)...

Sergio, Claudio, whatever?

Zou het kunnen dat wij hier thuis de enige televisiekijkers zijn die nog nooit naar een kookprogramma of een reality-show hebben gekeken?
Ik heb alvast besloten om nooit mijn kandidatuur te stellen voor de slimste mens. Want _ oh schande_ dan zou blijken dat ik niet eens weet dat er een verschil is tussen Sergio en Claudio...

Mijn enorme onkunde bleek toen ik vorige week op de televisie een ongeschoren exemplaar herhaaldelijk reclame zag maken voor de weekendkrant. In een bizar dialect raadde hij mij vooral aan om de krant te kopen want ik zou nogal eens staan kijken wat een geweldige kok hij is. Ambetant als je het zelf moet zeggen en er bovendien zo'n broebel aan je tong hangt.
Dat zal dan wel die hobbykok zijn waar ze weleens over schrijven zeg ik de Meester terwijl we allebei ,,WEG'' roepen en hij met het kaske mag zappen. Enfin, dat dacht ik dus, dat Sergio (de naam is beladen) een hobbykok was en de Meester meende eens iets gelezen te hebben van een onbeschofte chef die zijn personeel zo grof uitschold.
Hoe ik ineens ontdekte dat er twee rondliepen? In een oud programmaboekje zag ik dat er ook nog een Claudio was en zijn portret leek verdacht veel op Sergio. Niet dat ik het mij aantrok.Ik ben getrouwd met een (kleine) chef-kok.
Maar toen ik een meneer van de krant gisteren feliciteerde met de nieuwe lay-out (behalve dan de Sergio op tv, wat een gestampte boer...) kreeg ik lik op stuk. ,,Hij is seks en drugs en rock 'n roll in de keuken. En hij kookt goddelijk!''
Amai, en zeggen dat mijn negentigjarige moeder die krant elke dag leest. Ik ga aan haar dokter vragen of dat geen kwaad kan.

PS: Sinds Kadoke1 aan tafel eens een geslaagde imitatie gaf van Piet met ,,Wat hebben wij vandaag geleerd?'' is de Meester wel stiekem naar SOS Piet beginnen te kijken. Kwestie van zijn kleinzoon te kunnen volgen...

Dorstig gebabbel

Met een ,,Wie is daar???'' word ik begroet. ,,Ha, gij zijt het, vandaag nog geen levende ziel gezien...'' Ik trek mijn jas uit (pufpuf, 25 graden), leg de boodschappen weg en maak mij klaar voor een stevige babbel. Maar eerst de tv uit. ,,Och ja, 't is toch niks dan schieten'' (of ,,'t is toch politiek'', of,,Ik zen nie aan 't kijken zenne''. Bezoek aan Bomama.
Ik begin eindelijk te begrijpen waarom er in de home in de cafetaria bijna dagelijks een paar mannen van mijn leeftijd zitten, geïsoleerd met hun moeder in een hoekje en dan maar luidkeels vertellen...
Ik noem het ,,ons moeder terug naar de realiteit brengen''. Of ,,werkelijkheidsonderricht''. Eerlijk gezegd dacht ik dat die mannen onvriendelijke creaturen waren die nauwelijks goeiedag zeggen en zeker niet aanspreekbaar voor een klapke. Nee, ze doen hard labeur.
Mijn lessen ,,bij de pinken blijven'' geef ik meestal op haar kamer. Omdat ik daarbij flink wat decibels gebruik en bovenal, gekuist Brussels spreek.
Het begint met een vaststelling: ,,Ha, mooi coupeke. Naar de kapper geweest?'' ,,Neenee, 't is nog goed hé?'' (en ik zie dat er drie centimeter af is sinds drie dagen geleden maar ik ben aan het leren mijn kalmte te bewaren ). ,,Heeft Vanessa u deze morgen gewassen?'' ,,ja geloof ik''. Dan hebt ge toch iemand gezien?'' ,,Ja, maar ik mis u hé. Iedere dag. En iedere nacht...''
Ik slik en stel voor naar beneden te gaan. ,,Tiens, tante Nini (1) ging komen klappen, maar ze is niet geweest...'' Ik trek grote ogen en zij: ,,Natuurlijk is het tante Nini niet maar iemand die er goed op trekt. Een nieuwe.''
We gaan naar beneden. De deur van haar nieuwe buurvrouw staat wagenwijd open. ,,Kom, ik ga zien waar ze is!'' zegt ze kordaat. (dat was dus tante Nini). Ik lees snel dat op de badkamerdeur instructies voor een stomapatïente staan en voor ons moeder het flink hardop begint te lezen trek ik haar mee naar de lift...
Beneden zitten de gebruikelijke bezoekers: een mevrouw met een wit hondje (genre Caesarreke) die haar moeder vijf keer per week bezoekt _ ze komt uit Antwerpen_ en de hond op haar schoot deponeert. Altijd hetzelfde scenario: moeder sopt het koekje in haar tee en voert het aan Caesarreke. Dochter zegt: ,,Nee moeder, niet zoveel, daar krijgt hem diaree van...'' Moeder doet rustig voort. Ze zeggen verder geen woord.
Dan is er Rudi, geverfd zwart haar, houthakkershemd, en ook bijna dagelijks in de home. Als ik kort in de buurt zit hoor ik hem vertellen wat er gisteravond op het televisienieuws was_ zeer uitgebreid_ en zijn moeder knikt. Ze drinken allebei een Leffe. Een keer zei hij tegen zijn moeder dat ik goed op Frieda-van-de laatste show trek. Behalve dan het spleetje, maar sinds dat gemaakt is...(ik denk dat we ongeveer dezelfde bril hebben, hoe wanhopig kan iemand naar een gespreksonderwerp zoeken...)
Bomama heeft er haar commentaar op. Ja, die weet heel veel, maar ja, die zoon zit ook altijd alles te vertellen. Maar een andere keer zei ze, redelijk luidkeels: ,,Zeg, dat is hare zoon nie zenne, dat is ne vrijwilliger die haar geldzaken regelt. En ze is er heel kwaad op want hij geeft geen geld meer!'' Als ik protesteer zegt ze: ,,Ja, ze heeft het mij bij de coiffeur zelf verteld...''
Nog iets om in de beslotenheid van de kamer te vertellen: dit madammeke zit bij de dementen...Ha zo.
De andere collega waar ze wat jaloers naar loert is haar tafelbuur Wiske. ,,Dat is een heel kwaaie en die stoempt haar eten zo weg als ze het nie goe vindt. En ze zegt nooit iets tegen mij als ik ,,dag Wiske zeg''. Maake, Wiske is potdoof.
,,Waarom zit hare zoon dan zoveel te vertellen?''. (die man is een stadsgids met dito stem en hij hoort zichzelf ook nog graag praten). ,,Nen echten Brusseleir hé'' zegt ons moeder. ,,Ne Mechelaar zeker? Ha ja'' Tijdens mijn voorlaatste bezoek besprak hij met zijn moeder het feit dat de Sint zondag op den toren van Sint Rombouts ging toekomen.(2) Als hij ziet dat ik meeluister begint hij entoesiast te vertellen dat de Sint vroeger op de Dijle kwam maar nu op de toren want het moet geld opbrengen en de toren moet hersteld worden en er moet veel volk op komen voor de subsidies en de kraan die de toren moet herstellen kost 695.000 per dag...'' En ik herhaal dat dan maar nog eens tegen ons Bomama, vraag hem wel of het franks dan wel euro's zijn. Franks dus.
Bomama zit half te luisteren en zegt dan zelfvoldaan: ,,Wiske ziet niet eens dat hare zoon tegen u aan het babbelen is...'' Zolang ik zijn verhaal ook nog eens aan haar vertel is er geen vuiltje aan de lucht.

(1) Tante Nini, haar oudere zus, is al vele jaren overleden. De nieuwe buurvrouw, zo hoorde ik later, is er eentje die 's nachts verdwaalt en in de andere kamers komt. Geen probleem: Bomama reclameert daar niet op, zo'n brave hé...
(2) Zondag zijn de Kadokes de Sint gaan wakker roepen onder de toren. Plus een kookles met S.O.S Zwarte Piet, 't was plezant. Dat kan ik dus morgen vertellen...

Verdrietpopje en Troostpopje

Kadoke1 heeft voor mij een ,,Verdrietpopje'' gemaakt. Of een ,,Troostpopje'', volgens mij een veel betere naam. Het concept heeft hij geleerd op het atelier _ waar kinderen van de basisschool een talent of een hobby mogen beoefenen_ en hij had zich tot de popjes laten verleiden omdat hij het woord ,,sjorren'' had gehoord. En als debuterende scout wil hij die kennis zo snel mogelijk in de praktijk omzetten.
Het werd dus een gesjord popje: twee stokjes bamboe in de vorm van een kruisje, maar volgens zijn concept met een nekje, een hoofd, twee gespreide armen en één been (dat er twee moet voorstellen).
Van de voorstelling van al hun knutselarijen had ik niet teveel begrepen (geef een kind een micro en pakweg honderd kinderen plus een handvol familie in de zaal en je hoort alleen maar de plankenkoorts en wat klanken). Maar thuis ging hij het mij eens haarfijn vertellen. Dat hij wou sjorren en het zo had geleerd. En dat het dus een verdrietpopje was waarvan je een troostpopje kunt maken. Uh?
Welja, ik krijg dan een eerstklas uitleg. Over de mensen in Zuid-Amerika die zo'n popjes maken
en daaraan hun verdriet vertellen. En dan leggen ze het popje onder hun hoofdkussen en de volgende dag zijn ze getroost, snap je? ,,Ik zal er voor u een sjorren, Malief...''
Een uurtje later komt Kadoke2 thuis van ballet. Oh, of ze er ook één mocht maken? Voor één keer kent haar broer iets dat zij nog niet weet. Want zij had geen popje gemaakt, haar bijdrage tot de voorstelling was een (door haar grootouders) zeer gesmaakte dans...
Een uurtje later liggen er drie popjes op tafel met fuchsia, saffierblauwe, oranje en écru ledematen, en met dezelfde veelkleurige pluizen als kapsel op het kopje. Kadoke1 heeft er een gezichtje op getekend en dat werkt echt wel op mijn lachspieren. ,,Kijk het werkt, Malief begint al te lachen..''
Na het avondmaal stopt Kadoke2 haar creatie in haar schooltas. Met een frons:,,Zeg Malief, ik gebruik geen hoofdkussen, waar moet ik dat popje dan leggen?'' ,,Misschien onder je bed?'' ,,Jamaar, zou het dan ook helpen?''...

Goeie adresjes!

,,Nog'', schrijft een trouwe lezer op mijn privé-mail. ,,Kun je dat niet ergens publiceren?'' vraagt een andere. ,,Ik vind het plezant en triest tegelijk'' is nog zo'n commentaar. Tja, veel aanmoediging heb ik niet nodig, 't zal wel opvallen dat ik met Malief vooral mezelf amuzeer...
Dit is dus een leuk verhaal. Enfin, het slot toch.

Op één oktober schreef ik een mailtje naar een drukker uit de buurt. Gemakkelijkheidshalve mag u meelezen, de namen heb ik wel veranderd.
Onderwerp: Miserie,miserie
Geachte heer of mevrouw
Hopelijk doet dit onderwerp u deze mail lezen want het is mijn laatste poging om u op het goede spoor te brengen. Al maanden (naar mijn gevoel jaaaren) stuurt u ons de correspondentie van de Basisschool en ik heb zo'n vermoeden, het zouden facturen kunnen zijn. Telkens gingen we ze in de bus steken bij de school, herhaaldelijk heeft mijn echtgenoot iemand van het secretariaat attent gemaakt op het verkeerde adres en ze gingen u verwittigen. De laatste tijd hebben we een aanvechting om ze weg te gooien. Omdat ik geen zin heb om ook nog eens naar de ...straat(adres van de drukker) te lopen, deze mail. En als ik nu nog een brief van u krijg gooi ik hem écht weg. Ik heb hem nu geopend om uw e-mailadres te vinden. Ook niet simpel.
Vriendelijke groet xxx

Voilà, oktober verliep rimpelloos. Geen antwoord, maar ook geen nieuwe facturen. Tussendoor komen er _vooral op donderdag, als onze geweldige facteur congé heeft_ vooral brieven voor mensen die ook op nummer 23 wonen, maar in een andere straat. Een postbode met dyslexie, moet kunnen.
Tot gisteren dus. Staat daar een keurige meneer voor de deur met iets wat op een fles wijn lijkt!?
,,Ahum, ja meneer?'' Ik denk: een tevreden kliënt van de Meester (dat bestaat) want de tijd dat ze mij ,,staaltjes'' en andere rotzooi brachten is lang voorbij.
,,Dag mevrouw, krijgt u soms vervelende post?'' Ola, controle voor die slome postbode? ,,Heu ja?!'' (die gaat toch geen wijn meebrengen?) En dan vallen mijn frankjes en euro's. ,,Ha, u bent de drukker?'' En toen kreeg ik dus een fles wijn(verpakt in mijn uitgeprinte mail) voor al de moeite. Geef toe, klasse.
Gisteravond paar glaasjes geproefd. 't Was nog lekkere ook. En als er iemand is die een drukker, leverancier van duizend fotokopiekes of wat dan ook nodig heeft kan ik u een goed adres bezorgen. Op voorwaarde dat u de factuur niet naar nummer 23 laat sturen...
PS.De galante drukker liet mij nog weten dat de school hem, op de vraag wat hun huisnummer dan was, vertelde dat het toch 23 was? Als u dus een school voor uw kinderen zoekt waar ze niet leren lezen of schrijven kan ik u dat adres ook bezorgen...

Schuld en verdriet

Het zal de tijd van het jaar wel zijn: het loopt hier een tikkeltje in mineur. Bijna drie maanden geleden stapte ons Minneke zonder boe of bah uit een leven met veel ups en downs. Een beeldschoon kind, een vrolijk nichtje, een getalenteerde pianiste, een verliefde jonge vrouw, een zorgzame mama voor maar liefst twee prematuurtjes. En toen werd ze goed ziek. Jaren strijd om anorexia te overwinnen eindigden in een overdosis. Bij Bomama in de home is het een onderwerp dat ze absoluut niet wil bespreken. Ik praat er dan ook nooit over. Maar ik zie dat het haar opvreet. Negentig jaar en vechten tegen een onuitgesproken verdriet, hoe doe je zoiets?

Ik heb het hier eerder over de genadige spinnenwebben gehad, die haar geheugen misschien zullen toedekken. Het heeft een averrechts effect. Ik wou haar Minnekes dood niet vertellen en heb het onder druk toch gedaan. Af en toe zegt ze opeens: ,,ik kan er toch niks aan doen hé, ik denk er altijd aan als ik moet eten. En dan kan ik ook niet.'' of ,,och hiere ons Minneke'' en dan ineens:,,ze zijn daar weer in die bomen aan het werken''.(er zit niemand in die bomen maar dan hebben we een ander onderwerp)
Gisteren op bezoek. Ik wist dat Pezzeke mij met Allerheiligen zou aflossen, dus ik dacht een onderwerp te hebben om over te praten. ,,Ik ben toch zo zenuwachtig hé, ik voel mij echt niet goed. Ik wou onze Pezze iets te eten geven maar ja, ik heb niets. Wat kan ik hem anders geven. Ja hij heeft nootjes gekregen in de cafetaria. Ik weet wel dat ik in een home ben maar vroeger gaf ik hem eten.''
Vroeger gaat goed, heel goed. De familie Meerbeek, tante Zuster, ja, de Meester ook, omdat ze die ziet als hij de boodschappen brengt. Kalamity, Lottepoes, omdat ik daar veel over vertel. Ja, zelfs collega Iedereen en het trimestriëel etentje met de vriendinnen. ,,Ha, was er iemand verjaard?''. De Kadokes ook. Dat ze groot geworden zijn. ,,Ha ja make, hun papa is ook ne grote''. En haar repliek: ,,Die ken ik niet''.
Gisteren heb ik een foto-album boven gehaald. Zette mijn vinger op de Kadokes-papa en ze zei direct: ,,Ha, Frans natuurlijk''. Toen heb ik een kleine preek gegeven, over luisteren en nadenken en daar niet zomaar zitten. ,,Ik weet het'' zei ze. ,,Ik let niet op, ik wil het precies allemaal niet meer weten. Ze kwamen mij daarstraks halen maar ik wou niet beneden gaan want ze speelden iets dat ik niet verstond. Ha ja, bingo. Een onnozel spelleke.'' En ze vertelt nog iets over de zoon van Pezzeke die kleren heeft om 35meter diep te gaan en die derde op de foto die een vriendin is. Of ze nog wist wie de vriendin is? Nee. Hoe heet uw zuster? Virginie. Och ja, die doet iets om bij de mensen rond te brengen, gene facteur maar toch zoiets? Hoe een negentigjarige een medisch afgevaardigde omschrijft. Just, zegt ze...
We gaan naar beneden en ik preek verder, dat ze moet opletten en niet zomaar zeggen dat ze het niet weet. Dan zegt ze heel stilletjes ,,Maar ik wil dat allemaal niet meer weten, ik wil het mij niet aantrekken.'' Ik geef haar gelijk en ze lacht smakelijk met een van mijn onnozele verhalen. Ondertussen is achter haar een jongeman komen zitten die luidkeels zijn bomma probeert te overtuigen dat ze hem wel nog kent want dat hij de zoon van haar zoon is. En dat hij vandaag kon komen omdat het Allerzielen is. Waarop Bomama: ,,Nog één die moet leren onthouden...''
Als ik naar huis ga zegt ze ,,Minneke'' tegen mij. Dat was zeker vijftig jaar geleden.

Staatshuishoudkunde

Toen de dieren nog konden spreken _ en ik zelf in de tweede kan pol& soc les kreeg van Gaston Eyskens_ heette de cursus economie nog ,,Staatshuishoudkunde''. Ik heb er niet veel van onthouden, behalve dan het verhaal van dat jongetje dat zoveel chocolade mocht eten tot hij mottig werd. Een reep minder, en hij had zijn ,,grensnut'' bereikt. Vader Eyskens was dan ook een geweldige prof. Deze inleiding om u te vertellen dat ik gisteravond die kennis eindelijk heb kunnen gebruiken. De Kadokes vroegen zich vanalles af, en het had allemaal met banken, geld, crisis, pensioen...en pater Damiaan te maken.
Het avondmaal is hier bij Kadokesbezoek een lange aangelegenheid. Er wordt eerst warm gegeten (uitgebreid met soep en gebakken aardappeltjes en boontjes en vega-cordonbleu) en als dessert twee à drie boterhammen. Want daar mag Kadoke1 massa's honing op spuiten en Kadoke2 hagelslag of verse chocopasta,,van Malief''. Kortom, we zitten lang aan tafel, en er wordt veel verteld. Over pater Damiaan en dat het toch wat veel was (ik hoor hun moeder, en mijn kleinkinderen zijn ahum kleine heidenen) waarna ze toch geïnteresseerd luisteren naar mijn melaatsenverhaal met als zwaartepunt thuis weggaan om verweg heel zieke mensen te verzorgen waar niemand anders naar omkijkt, en dan zelf ziek worden en sterven. Omdat we ook aan het eten zijn hou ik het proper. Ze knikken, en dat mirakel was maar bijzaak want dat gebeurt alleen in stripverhalen...
Om de sfeer wat luchtiger te maken scherts ik: ,,Amai, zoveel eten, kunnen mama en papa dat wel betalen?'' Met volle mond ,,Mmmmmjajaa'' Kadoke2:,,Wat ik mij afvraag, als jullie niet meer werken, hoe komen jullie dan aan het geld''. Haar broer: ,,Ha naar de bank gaan natuurlijk''. En toen heb ik dus onze sociale zekerheid, de pensioenen, de verzekeringen, het sparen en de crisis moeten uitleggen. ,,En als uw huis in brand staat, heb je dan niks meer?'' ,,Dan betaalt de verzekering!'' ,,En als je dood blijft in de brand?'' ,,Dan krijgen de kinderen het geld'' ,,Ohoo, zo worden de kinderen dan rijk?''
Ik denk niet dat ik ze op slechte ideeën heb gebracht. Maar toen Kadoke1 aanstalten maakte om zijn vierde boterham met honing aan te pakken zei ik ,,Jongen, zie dat je niet ziek wordt hé''. En hij:,,Och Malief, dan kunt ge naar pater Damiaan bellen...''
Ter informatie: vanmorgen was hij alleen maar snipverkouden. ,,Uwe kou af-eten'' zoals bomama ons wijsmaakte is dus dikke zever. ..

Vintage

't Was al te zien aan de nep-bontjas die de Kadokes deze zomer als ,,holenmensen'' mee op scoutskamp wilden nemen: wat waren wij in de jaren tachtig vrouwen met brede schouders. En in veel gevallen: met een brede rug, maar dat is een ander verhaal. Toen ik die bontjas vandaag terug naar de tweede verdieping bracht _ verlost van mijn ingepakte arm heb ik energie voor vijf_ moest ik toch ook met open mond staan kijken naar mijn ,,afgedankte'' garderobe...
Eerlijk is eerlijk: de Dries en andere namen zijn al jaren naar Lottepoes verhuist, wat hier nog hangt is toen met een ,,nee merci'' afgewezen. Denk maar aan de bontjas... En nu ben ik helemaal week geworden bij deze zoveelste ,,memory lane'', zij het dan een vestimentaire. Een strak (!)jasje van Versace dat door de stomerij naar de verdoemenis is geholpen (enfin, de knopen dan toch). Toen ik het destijds aan mijn compagnon-fotograaf in Milaan vertelde repliceerde die fijntjes:,,tja ik denk dat die madammen het weggooien als het vuil is...'' De inhoud van mijn retro-garderobe ga ik u besparen maar het goede nieuws is dat ik deze winter in vintage zal gekleed gaan. Let maar op een fuchsia-roze manteljurk en zwarte cirkelvormige mantel. Aan de mantel zou ik wel andere knopen naaien maar in de band-en garenwinkel ben ik van gedacht veranderd: DRIE euro voor een knoop? Tarara, de ouwe blinken ook nog!

PS: Op weg naar de knopenwinkel droeg ik een donderblauwe knielange regenjas in een lichte kreukvrije stof. Komt nog uit de kast van ons Bomama. Nee, de jas is niet van ons moeder maar toch dik veertig jaar oud, uit mijn hostessentijd, toen de KUL-UCL nog tweetalige grietjes nodig had om stramme gastprofessoren op te halen en stroop om de baard te smeren...Over die tijd ga ik zeker nog eens vertellen, vooral omdat ik onlangs gelezen heb dat de toenmalige baas, een fransdolle prof...overleden is.

De Sint is een tragedie

Bedtijd, maar Kadoke2 rekt de knuffel, ze heeft nog iets te vertellen. Mama heeft haar een geheim verteld. Nee, aan mij mag ze het vertellen. De Sint bestaat niet! In het bed boven haar gromt Kadoke1 goedkeurend, het is echt waar.
Tja, wat zeg je dan? dat ze toch wel groot worden, dat het een leuk verhaal is voor kleuters en dat zij het toch ook plezant vonden hé? Ze kijkt mij fronsend aan, precies verbaasd dat ik het ook wist?! Maar de Sint heeft wel echt bestaan! Ja natuurlijk, maar ondertussen zijn zij zo slim en snappen ze toch wel dat die Sint niet door de schoorsteen kan? Jawel, Malief, Zwarte Piet kan dat wel want die kan zich heel smal maken en dan doet hij de deur open voor de Sint. Dat kan toch? En wat hebben jullie dan gedaan met die sigaar voor de Sint? (Hm, ik proef een streepke heimwee naar een verloren sprookje.)
We praten nog wat over de Sint van vroeger die kindjes gered heeft. Kadoke2 onderbreekt mij: Ja, dat is iets wat de mensen verder vertellen, maar hoe noem je dat nu weer? Een legende? Néé Malief, iets met tra, tra, een tragedie? Ha, je bedoelt een traditie? Jaah...Slaapwel.

Pas op pas op pas op etc...

Bizar, zo in mijn adoptiestad rondwandelen met een lege mouw in mijn leren jasje. Gàpen dat de mensen doen! En commentaar van vrienden, familie, kennissen en welmenenden. Allez zeg, seffens valde weer. Ja hallo?
Die ,,sling'' ben ik ondertussen kotsbeu, maar leerrijk is het wel.
Begin deze week stapte ik naar de kapper, leesboek in de hand, een paar banknoten opgeplooid in mijn broekzak. Met één hand heb je immers een kapper nodig. En ik wist de weg, en ik had de Meester verwittigd dat het wat kon duren. De kapper die mijn centen in ontvangst neemt (moeizaam uit mijn broekzak gefriemeld) zegt dat ik gelijk heb. Want als ge in de krant leest hoeveel bejaarden er tegenwoordig overvallen worden. Groempf.
Als ik terug in onze straat kom zie ik Lottepoes al in het deurgat staan. MAMA!! Weg zonder mobieltje, we dachten al dat ratelderatel en papa wist niet eens welke kapper etcetera. Ik leg haar uit dat mijn zakken nu al uitpuilen van de sleutels en ander nuttig spul en dat papa toch wist...En het eten is toch nog niet koud?
Aan tafel begint mijn bezorgde dochter een beetje te lachen. Ha ja, ik wist nog niet dat ze twee dagen eerder in Brussel beroofd was? Hier open ik een parenthesis:Ik heb mijn dochters nooit veel goede raad gegeven (ze weten het toch beter) maar dit heb ik tot in den treure herhaald: in een grootstad nooit de toerist uithangen met een stadsplan en een frons tussen je ogen. Het trekt dan misschien leuke, behulpzame binken aan, maar nog meer zakkenrollers. En dat ik in Parijs , Milaan, Londen of New York altijd de metrohaltes en lijnen op een kaartje schreef en stiekem bekeek...
Om te resumeren: er nooit hulpeloos bijlopen. Zelfs niet met een lege linkermouw. Dat hielp ook gisteren. Veel volk op straat _ Inno geeft gratis doosjes chips en de schooljeugd maakt er een geweldige rotzooi van_ plus doopplechtigheden van aspirant hogeschoolstudenten en ik loop ,,waardig'' voorbij. Eén gvd omdat alweer een kleine Tom Boonen mij rakelings snijdt, maar soit. Een (duidelijk zatte) student die achter mij loopt en iets suggereert dat rijmt op keuken en mij een schuimende plastic beker aanbiedt. Merci jong, met welke hand moet ik die aannemen?
En dan een keurige jonge dame die iets wanhopig in haar ogen heeft en beleefd informeert of ik misschien tegen betaling in een panel wil zitten om te discussiëren over mode? Ik ben vrij zeker dat ze mij niet kende, maar ik was allicht de enige (nuchtere) volwassene die zich gisterennamiddag ,,waardig'' op straat waagde. Ik heb bedankt voor de bijverdienste.

Vriendinnentragedie

Vanmorgen zat Kadoke 2 zorgelijk aan het ontbijt. Vandaag werden op school lijstjes gemaakt. Van de beste vriendin, van de beste goedmaker, van de leukste vriendin. En ze dacht dat ze er niet zou opstaan. Misschien wel op die van goedmaakster, dat kon ze goed, maar die andere...
Ik zit met slaap in mijn ogen te luisteren. Lijstjes van de beste, en dan nog wel in een Freinetschool waar talent en initiatief boven competitie staan? En wie zegt dat dan, dat jij geen goede vriendin bent? Zucht van boven het bordje yoghurt. ,,Ik ben wel een goede vriendin, maar niet de beste...''
,,Toch de schattigste'' zeg ik met een eenarmige knuffel terwijl ik een niet echt volmaakte coiffuur in elkaar knutsel.
Een schooldag later en daar komt ze niet echt huppelend naar mij. Wel hoe waren de lijstjes? ,,Ik stond nergens op, allemaal nullen, ik had het toch gezegd?'' Meester had mij al gebriefd: niet de juffen maar de nuffige vriendinnetjes maakten zo'n lijstje. ,,Nee, niet Vlooike, (het lief van Kadoke1,) die doet daar niet aan mee, maar dat is dan ook mijn beste vriendin'' zucht ze.
Tijd voor Kadoke1 om de sfeer uit te klaren. Hij heeft met een playmobilmannetje een kleine malief gemaakt, compleet met bollekenshoedje, handtas, cape en...een kruk. ,,Vandaag mag je naar de Zoo Malief, maar je bent wel verstrooid want je rijdt nogal wild met deze auto.'' En ik hoor hem mompelen,,ze zal nog eens naar de rijschool moeten''. Waarna het figuurtje in de zoo belandt met twéé krukken. ,,En ze vergeet de kooi van de beer te sluiten, manmanman''. Kadoke2 is ondertussen haar lijstjes vergeten en giert het uit bij al die onfortuinlijke avonturen van popje malief. ,,Och ja, die meisjes'' mompelt haar broer laconiek. De vriendinnentragedie is compleet aan hem voorbij gegaan.

tis juzeke die u straft

vandaag kan ik geen hoofdletters gebruiken; geen punten ook niet dus; ik tik met één hand, de andere zit in een ,,sling'' ; een modieus blauwe, dat wel, maar te nadrukkelijk verpakt om confortabel te zijn; ik ben op mijn elleboog gevallen en die heeft krak gedaan; gelukkig was het mijn hoofd niet; héhé, heb je hem?
spectaculaire bons overigens: het verkeer in de olv-straat stond er compleet stil van! ha ja, omdat een vriendelijke meneer uit zijn auto stapte (en de weg versperde) om mij op te rapen!héél goed voor mijn ego, dat wel! oude vrouw weet u nog?
twee weken de invalide uithangen, ik zal het wel overleven.(ha, met mijn pink kan ik ook supershift doen!)

Domino en zo

Gisteren had Kadoke2 een dominosteen nodig. Om ganzenbord te spelen in het Disney-boekje. Juist, een uitgave van het gazetje van Kobbegem, ik ben af en toe ontrouw. Voor het Disneyboekje (voor de Kadokes), voor het Nina-boekje (voor Lottepoes) en om te controleren of zotte Gilde nog altijd zo zot is. Ja dus, maar dit terzijde.
Terwijl Kadoke2 aanstalten maakt om op de kast te klimmen en een domino-steen uit de Cluedo-doos te halen bedacht ik dat er hier nog enkele in die diepe lade lagen. En ik was vertrokken.
Behalve de gebruikelijke rotzooi die er bijna dagelijks wordt bij gepropt (de boekskes over onze gemeente verdwijnen ongelezen in die la, en dan stom staan dat de straat wordt afgesloten hé.)
Maar voor de rest was het schatten op zolder. Een waaier badges die ik ooit kreeg opgespeld (héla, hier één van het Parijse hotel Bristol, stond net in de krant. En ik herinner mij nog dat ze een mannetje hadden dat een hele dag niets anders deed dan vingerafdrukken van de monumentale koperen trapleuning vegen. De directeur was héél fier toen hij dat vertelde...)
Kijk, een jojo van een lingeriemerk. Gekregen op een defilé in Kopenhagen en als je het héél goed kon ging er een rood lichtje branden. Kadoke 2 kan het heel goed, Kadoke1 laat het vallen en nu hebben we er twee...
Ander fraais: foto's die iets compromitterend zouden hebben als de Meester zelf ze in onze studententijd niet had genomen. Met een toenmalig lief aan mijn arm in het portaal van een kerk _ oh symboliek_ of een straffe knuffel op het Ladeuzeplein. Die éne foto die ik een beetje gênant vond omdat het leek of ik met huid en haar verslonden werd was er niet meer bij. Tiens tiens, wie zou ze verdonkeremaand hebben...
Ook verbaasd gegaapt naar een grote foto waarop een reunie van gepensioneerden van veertig jaar geleden in de Jacqmainlaan: allemaal mannelijke bejaarden aan een feesttafel in deftig kostuum en een Maliefje die het verslag moest schrijven. Hu, wat oude mensen, en ik weet nog dat ik ons Lottepoes verwachtte en een beetje mottig was.(1)

En dan was daar de Roddelkrant. In het begin van mijn carrière zat er een nu zeer bekende dichter naast mij, en af en toe had hij geweldig grappige invallen. Drie vellen vol zonder interlinie, getikt op een ouwe Adler waarvan het lint niet meer zwart maar grijs afgaf. Gisteravond heb ik met tranen in de ogen er uit voorgelezen aan de telefoon. Die tranen waren van het lachen en mijn toehoorder was vriendin-collega Iedereen. Om kwart na middernacht, na een uur en veertig minuten ginnegappen hebben we slaapwel gezegd.
Oh ja, en Kadoke2 heeft de Domino uit de Cluedo-doos gehaald.

(1) Misschien laat ik die foto van die oudstrijders nog eens inscannen voor mijn ex-vum-lezertjes. Maar 't is wel een grote en enfin, misschien past dat niet...

Oude vrouw, zwijg!

Het mooie weer heeft mij de jongste weken herhaaldelijk naar onze stedelijke Kruidtuin gejaagd, kwestie van nog een streepje zon te halen. De gigantische boom in onze tuin wordt immers pas volgende week geveld, maar dit terzijde. En zo komt het dat ik, helemaal tegen wil en dank, een beetje teveel geconfronteerd wordt met mijn veelsoortige stadsgenoten.

Meestal zit ik er alleen maar te lezen op een harde bank en probeer ik niet te kijken naar de jongelui die de eenden, kippen en hanen de daver op het lijf jagen. Mijn gezelschap op de aanpalende bank is tachtig plus en vraagt of het ,,ne schonen boek'' is. En dat hij graag Abraham Hans leest. Goed toch? Maar er is meer.

Terug naar school, en wat lopen er ineens veel hoofddoeken door de ,,botaniek''. Mij niet gelaten maar je moet wel gek zijn om zwart verpakt in 30 graden rond te lopen. En dan zijn er ook meisjes met lang zwart haar _ ik zou niet kunnen zeggen van welk continent_ die er flink de pas in zetten. En een would-be Casanova die hen achterna holt en met een gemelijke grijns zijn hand in hun nek steekt en in hun haren roefelt. De meisjes vertrekken geen spier, stappen door. Wat later ligt de Casanova met bloot bovenlijf in mijn gezichtsveld te zonnen. Ik word een klein beetje kwaad. Dit is niet eerlijk.

Dan neem ik de stadsbus naar Bomama. Een ervaring. Ik ben de enige Europeaan en vind op de zeer slingerende bus nog een plaatsje rechtover een bejaarde met sik, mutsje en djellabah. De man kijkt mij in de ogen en groemmelt iets. Ik voel mij een publieke zondares hoewel alleen mijn tenen bloot zijn.

De hoofdvogel heb ik gisteren afgeschoten. Met de Kadokes en de Meester tevoet dwars door de stad die overspoeld wordt door fietsende jongeren. Voor de uitgang van het atheneum worden Kadoke2 en ikzelf fors gestompt door een dikkerdje van een jaar of veertien die blijkbaar pas heeft leren fietsen. Ik zeg iets als ,,Hela manneke, voorzichtig hé?'' en krijg een smerige blik cadeau.

Twee straten verder: het ventje was blijkbaar zijn weg kwijt geraakt, we worden weer ingehaald en dit keer belanden voetgangers Malief en Kadoke2 bijna tegen een huisgevel. Ik heb iets geroepen. Van ,,godverdekke joeng'' of zo. En toen riep die kwiet iets terug. ,,Wat zégt die, Malief'' klinkt het verontwaardigde Kadoke. En tegen Meester die voorop liep met de kleinzoon: ,,Wat riep die naar Malief? Oude vrouw ZWIJG?''.

Toen dacht ik:,,Och, dat manneke heeft gewoon een bril nodig ...'' Maar hij heeft wel potentie om een goeie Iman te worden.

Negentig, da's oud hé...

Vorige week heel rustig de verjaardag van Bomama gevierd. Geen toeters en bellen, geen grote familie-reunie, kwestie van haar vooral niet op de idee te brengen dat er weer iemand ontbrak. Midden in de week , en dus vooral brug- en andere gepensioneerden, twee freelancers en een paar schoolkinderen. Vooral de schoolkinderen _ onze Kadokes_ hadden haar onverdeelde aandacht.

Ze zat naast de zoon van haar (overleden) zus en ik zag haar genieten. De familietrekken waren onmiskenbaar. Er werden foto's gemaakt door Tanjel (1) en twee uur later zat ze wat moe na te puffen. 't Was goed geweest.

Gisteren eerst even verkennen. Een lege telefoon. Ha ja, die moet ge daar insteken om op te laden hé. Een afstandsbediening die niet reageert. ,,Ik zit altijd op hetzelfde, Holland'' Ge zult een nieuwe batterij nodig hebben. ,,Wat is dat een batterij? ''Pillen hé ma. 'k Zal voor nieuwe zorgen. En 'k zal de TV al op 1 zetten.
Ze zit geïnteresseerd naar buiten te kijken. Naar wat kijkt ge? ,,Ha, die mannen die in de bomen klimmen?'', Dat is de wind moeder...

En dan hadden we het weer over het feest. Dat het goed was. En of ik nog iets van ons Pezzeke had gehoord. ,,Maar ja, die heeft u toch gebeld, die had medische controle op zijn werk, weet ge nog? ,,Neeje, nie na mij...'' ,,Allez ma, hij heeft gezegd dat hij ook niet goed meer hoort!'' Schaterlach, ja, nu wist ze het weer.

Later voor haar kamerdeur, versierd met een bloemenslinger en een grote 90: ,,Dat mogen ze er al lang afhalen zenne, da's niks om fier op te zijn. Als het nu nog 70 was!''

Liefste maake, ik wens haar nog enkele milde spinnenwebben in haar hoofd. Net genoeg om helemaal te vergeten wat een verdriet haar lange leven zelfs op haar negentigste nog heeft meegebracht.

(1) Tanjel, stuur je de feestfoto's eens door, we willen ze allemaal zien!

Le CD&V nouveau est arrivé

Vorige week collega M. uitgewuifd. Weg van de krant, naar de politiek.Twee mailtjes van harentwege om mij voor het feest te vragen, dat vond ik meer dan attent. Want eerlijk gezegd is M. niet zo'n vriendin waarmee je hart- en zieleroerselen deelt. Daar heb ik er genoeg van. Nee, M. is meer dan dertig jaar in mijn leven geweest op een eerder originele manier. Mannelijke lezers zullen het niet geloven, maar we hebben respect en empathie voor elkaar, hoe sterk we voor de rest ook verschilden.

M. , die destijds de hoofdzakelijk met mannen bevolkte redactievloer verblijdde met microscopische hotpants_ vooral als ze voorover gebogen de telexrollen afscheurde _ , M. had zeer mooie benen. Alleen secretaresse Wiske kon dezelfde emoties losweken. Met mijn lang blond haar verdiende ik maar een plaatsje achter in het peleton, alleen de echt oude sassa's keken naar mij. Maar we waren allebei dochters van onderwijzers en bovendien bij het eerste handjevol vrouwen op de Brusselse Jacqmainlaan.
Maar ik ging het over respect hebben. Al beheerde ik dan een frivool onderwerp en schreef zij over grote politiek, we lazen elkaars columns en genoten. Idem respect voor haar lieve partner die een soort ouderwetse hoofsheid demonstreerde die hem ten voeten uit tekende.
M. ging voor de vakbond, speelde piket bij een staking, werd door haar collega's ,,onze ayatolla'' genoemd in een periode dat het nog geen scheldwoord was, werd voorzitter van de internationale persbond en kwam mij vragen waar ze een passende jurk kon kopen voor een receptie op het paleis. Lieve M.: ik heb haar toen een jurk van Gianfranco Ferré aangepraat en hij heeft haar héél veel geld gekost. Het was in een tijd toen er nog geen BV's bestonden en van sponsoring geen sprake was.
Donderdag stond ze daar op de viering bij haar ex-werkgever, klein en tenger en prachtig verpakt in een donkerblauw broekpak, ik schat van Armani of Chanel. Naast haar stond de fine fleur van de CD&V, de diplomatie en het bedrijfsleven (en ook een handjevol journalisten) want M. gaat de minister van Buitenlandse Zaken helpen. Met haar spitse geest, haar ongelooflijke bagage, haar schalkse charme en haar fraaie kleerkast. Ik hoop dat hij ook vestimentair naar haar zal luisteren.
En nog over de feestelijke receptie: M. vloerde haar ex-hoofdredacteur met een schitterend discours (al was zijn rede ook meer dan verdienstelijk) en zelf nam ik een beetje revanche op een paar spoken uit mijn verleden. Zoals de senator die verzekerde dat ik er echt waar zo mooi uitzag en daarbij mijn haar streelde. Ik was op mijn hoede want toen hij nog mijn baas was likte hij geheel onverwacht mijn nek... ,,Pas op P., meneer De Crem vraagt zich af wie je nu weer aan het opvrijen bent.'' Hij kreeg niet het obligate gegiechel dat hij van een jonger exemplaar mocht verwachten, maar zijn repliek loog er ook niet om. Met een mopje over een nieuw officieel partij-koppel. Kwestie van te illustreren dat hij nu bij een breeddenkende partij zat. ,,Le nouveau CD&V est arrivé!''. Het koppel stond op vijf meter van hem...
Een glaasje champagne en anderhalf uur later kwam ik op de gang nog een bink van zo'n 1m90 tegen die heel lief naar mij lachte. Ik lachte dan maar terug en dacht ,,God, is dat nu iemand van de Economie-redactie?''. Later wist ik het weer: de minister van Justitie. Ik had het moeten weten. Als ik met de Meester aan de kust wandel en iemand knikt ons minzaam toe vragen we mekaar ,,Ken jij die?'' en ,,Nee, ik ook niet!''. En is de slotsom: ,,'t Zal een politieker zijn''.

Tranen zonder wierook

Noem het blog-stilte, zo'n maand zonder Malief-verhaaltjes. Eerst was er de vakantie (,,et les peuples heureux n'ont pas d'histoire'', een citaat van Pezzeke uit Juzekestijd.)
En toen kwam er een vervolg op mijn Minnekesverhaal, of liever, een slot. Deze maand had Minneke uitgekozen om er een streep onder te trekken. Een definitieve streep. Ik dacht dat ik al mijn tranen over dat onderwerp al gestort had, maar niet dus. Op 2 augustus belde ze mij nog om te vertellen hoe alles naar wens ging. Lief, hartelijk ,,ik zie u heel graag, gij zijt mijn moederke, en ik heb het aan Bomama ook gezegd''. Ik had het moeten weten want ze had mij net tevoren een omslag met foto's van vroeger gestuurd. ,,Ik dacht er u een plezier mee te doen''.
Vandaag heb ik de omslag nog eens bestudeerd. Een bibberig handschrift, en verder foto's die getuigen van een fantastische kindertijd die abrupt eindigde.
In de aula in Lochristie bleef geen oog droog toen die getuigen metersgroot werden geprojecteerd. Haar kinderen zaten er stil en een tikkeltje verbaasd bij. Zo'n Minneke hadden zij jammer genoeg nauwelijks gekend.

Brussel, met een weerhaak

Gisteren een brief gekregen van de Federale Overheidsdienst financiën. Enfin, niet ik, maar ons moeder, maar dat is dus hetzelfde. Met verzoek 946 euro te storten als gelukkige eigenaar van het pand nummero zus en zo. Het vervolg is een treurspel in een nog niet helemaal vaststaand aantal bedrijven.
Nog niet écht wakker _ ik had zeer realistisch gedroomd dat onze Poiche mij , zijn kleine zusje, net als vroeger, wreed aan het treiteren was_ besloot ik toch maar eens de ambtenaren van de stad Brussel zoveelste district aan te porren. Want wat in die brief stond was niet leuk. Iets over verwijlinteresten en boete's en zo. Ook drie adressen met telefoonnummer voor uitleg. Alla, ik koos het middelste omdat daar Brussel2 bij stond, en dat was toch het adres?
En ik had ook goed genoteerd dat ze alleen tussen 9 en 12 te bereiken waren. En het was al vrijdag...
Het was al bijna zaterdag toen een voluptueuze stem mij toefluisterde dat ik op Frans grondgebied was beland. En nee, Nederlands sprak ze niet. Maar ze zou mij doorschakelen. Pompompompom, kopje koffie, of ik misschien het nummer kon opschrijven? Heu oui, merci zei ik nog, simpele duif.
Dringdringdring antwoordapparaat, zeg wat u te zeggen heeft en druk op één broem fwiet, uw antwoord is genoteerd. Ahum, ik heb nog niks gezegd.
Terug naar de madam van de promotion canapé. In mijn beste Franske uitgelegd dat ik daar niets kon beginnen. Omdat dat huis verkocht is. ,,Ho'' zei de beminnelijke, tournez votre lettre, prenez l'adresse à gauche, c'est là ou il faut vous adresser'' Ik zei alweer merci en tralalala, volgende nummer. Drie keer heb ik het gebeld, telkens drie ringskes en dan dodelijke stilte. ,,Hallo, is daar iemand'' en ,,Pummel, kom aan de lijn '' of ,,Zijt ge in slaap gevallen'', maar niks hoor. Misschien was het wel een nummer voor alochtonen?
Teneinde raad dus toch maar het e-mailadres genoteerd en een mailtje gestuurd waarin ik de hopelijk Nederlandstalige lezer vertelde dat het huis aan de Rue Gustave Demanet al meer dan een jaar van eigenaar was veranderd en dat ik desgewenst kopie van de notariële akte aangetekend zou opsturen maar dan had ik wel een antwoord nodig. En liefst niet naar de home maar naar mij. En met veel hoogachtend en mercikes, zo ben ik.
Een have dag later antwoord: fout e-mailadres. Overigens helemaal mijn schuld. In al mijn ergernis één cijfertje te weinig achter Brussel. Geef toe, ,,onr.voorhef.minfinbrussel en nog wat'', administratieve vereenvoudiging hé Quickie...
Toen heb ik de fout hersteld en dit keer is het mailtje niet teruggekomen. Zouden ze geloven dat het huis echt verkocht is?Of, help, was het al 12 uur en werken ze niet meer?
Daarjuist bij ons moeder op bezoek geweest. De Meester was er bij want er was nogal wat te dragen. Ze zat in haar fauteuil, verhit van een lang bezoek aan de kapper _ met dit weer bejaarden onder een droogkap zetten vind ik mishandeling maar ja_ en toen keek ze naar haar schoonzoon en vroeg wat ze daar zat te doen. ,,Ik moet toch in de Rue Gustave Demanet zèn?''
Mag ik nu mijn hoofd op de tafel leggen?...

Over groot worden en zo

Ze geven niet langer een hand bij het oversteken _ hier schieten hun ouders gegarandeerd in de lach _ en ze weten feilloos de weg naar het strandkabientje terug te vinden. Ze onderhandelen met uitgestreken facie over de prijs van de papieren bloemen bij kandidaat-kopers ,,heu, 84, nee, 94'' en kijken een beetje meewarig als de Meester toch vanuit de verte controlleert hoe zijn hartediefje naar een verder gelegen bloemenwinkel stapt, rugzakje met ,,schelpskes'' op de rug. De voeten in de branding, met een handdoek op zijn schouder, allez, dat mag nog wel...
Vakantie aan zee, en hoe groot ze worden. Hoe Kadoke2 mij voorgelezen heeft over Teun en zijn opa (echt waar Malief, ik doe dat graag, maar nu moet ik eerst eens drinken) een rantsoen van twee of drie mopjes per dag, maar niet over seks hé. Waarom niet? Gierende lach: omdat dat vies is...Masseren kan ze ook. En voor mij een nieuw punkkapsel crëeren. Waarna haar broer mij speelgoedworteltjes brengt. ,,Hier Malief, ge ziet er toch uit als een konijn...''
Kadoke1 heeft het juk van zijn zus stilaan afgegooid. Ze mag meespelen met de Playmobile maar hij zegt wat ze mag doen. Als het safari-huis klaar is wordt een soort Daktari gespeeld (dat ze niet kennen maar dieren in nesten hielp blijkbaar ook) en de zebra's krijgen halskragen en de apen krijgen rekenles. De Meester en Malief liggen ongeveer in een deuk...
Het bezoek van Lottepoes is een hoogtepunt. Want die stramme Malief en dito Meester rollen niet meer in het zand als jonge veulens, weten niks van gedraaide scoubidoes en luisteren ook niet meer met volle aandacht naar de zoveelste versie van een nieuw domblondjesmopje.
De rest van het verhaal zijn beeldjes, en die ga ik nu proberen hiernaast een plaatsje te geven.Maar eerst eens goed nadenken over de juiste volgorde...
(Niet lachen 47, try and error is my name...)

PS. De brief aan Moeke hangt er niet zomaar aan. Ook dat was een onderdeel van de vakantie: Moeke (hun andere oma) werd ziek en moest naar het ziekenhuis. De ernst waarmee ze zich van die taak kweten bezorgde mij pure ontroering. En of ze er ook een tekeningske mochten bijsteken. En of het in potlood mocht, om de fouten uit te gommen...

Leuven, oh schoone dagen

Gisteren op citytrip met vriendin Iedereen. Wie zich afvraagt waar ik die naam nu weer haal: zo noemden onze kinderen haar in hun kleutertijd. Wij dus op citytrip. Enfin, dat was de bedoeling. Zo eens zonder aanhang wandelen op Memory Lane, de stad waar ik zo'n mooie tijd doorbracht.
Begin niet te lachen, 't was niet Parijs, Londen of Milaan waar ik beroepshalve pakweg twintig jaar mijn modieuze schoenen versleet, maar een citytrip naar Leuven. Zei Ernest Claes het niet eerder? ,,Leuven, oh schone dagen...''
Dat het geen echte culturele trip is geworden is onze schuld niet. Er waren koopjes, nietwaar. En toen moesten we toch iets eten, scheen de zon en kwamen herinneringen boven. Eerst al de ,,koten''(1) waar mijn dochters in een recent verleden onderdak vonden. Het kot-zonder-deur, het kot met de glurende kotmadam, en dan mijn oude adresjes, al dan niet met kotmadam. En hela, ,,den Boule''! Heette vroeger gewoon Boule d'Or en was de plaats waar de vrijers en aspirant-vrijers ons mee naartoe namen. Heb vriendin wel op het hart gedrukt dat het _ zeker in onze tijd_ een weliswaar donker maar wel deftig café was. Gisteren was den Boule gesloten. Ik zou er anders voor het eerst wel zonder vrijer zijn binnengewandeld.
De trappen van het gerechtsgebouw, waar een ex mij _ in afwachting dat de peda sloot _ zijn leven vertelde. De Vismarkt waar vroeger de dancing Macumba was en waar een student geneeskunde goeiendag kwam zeggen en langs zijn neus weg vertelde dat ik de kleren van zijn vriendin A. droeg. Want die had zij in de les aangehad. Terwijl ik ze hààr had geleend. Mijn toenmalig lief sloeg rood uit, was zwaar geaffronteerd en kreeg bijna een beroerte. 't Was dan ook een boerke, A. en ikzelf waren breeddenkende Brusselaars. A. heeft ondertussen al jaren een kruisje achter haar naam, het boerke ook. En die van de trappen ook al. Maar dit terzijde: op de Vismarkt waren nu echte koopjes te doen.
Het oorspronkelijke plan, om naar het Leuvens Begijnhof te wandelen (waar destijds een BV woonde toen hij dat nog niet was), werd naar een latere datum verschoven. 'k Vraag mij zelfs af of ik zijn stek nog zou vinden. Die man gaf mij destijds na een lang interview in de Alma (ongevraagd) zijn zegen om met de Meester te trouwen. Waarna de vrolijke studententijd werd afgesloten. Tijd om onder de pannen van de Jacqmainlaan een nieuw leven te beginnen...

(1) Ik moet hier toch niet uitleggen dat koten studentenkamers zijn hé?

Op een zomerse noot

De Kadokes hebben hun laatste dag van het schooljaar in een ,,fris'' huis doorgebracht. Fris dank zij die opgeschoten Taxus die al lang boven het dak groeit en binnenkort grondig wordt gekortwiekt. Na heel veel gezaag van de Meester _ pardon, vriendelijke verzoeken_ dat die boom zijn keuken verduistert en dat hij al zijn licht pakt en dat hij vol vogels zit en dat die al van vier uur zitten te snateren. Dat laatste vind ik geen argument, maar nu we in de jongste tropische temperaturen binnen hooguit 23 graden haalden en ik 's avonds mijn dekentje moest bovenhalen, allà. Bovendien zijn de pietekes (jongskes van meesjes, bosduiven en merels) met veel kabaal uitgevlogen, zodoende.
Het wachten is op een meneer van Natuurpunt want volgens Kalamity moeten we het volgens de regels doen. Yéh, die zal dan ook mijn beeldschone hortensia's niet achteloos de nek omwringen...
Tenslotte nog een sfeerbeeld van Kadoke2. ,,Poseuse'' grinikte de Meester. Nee, want dan had ik eerst haar coiffuur mogen kammen...

Ge moeit ni beudele...

Ruim een halve eeuw geleden. Ze dachten in M dat ik met het Meesterke en onze Poiche op vakantie kwam. We deden ook een beetje uitgelaten maar de waarheid was minder leuk. Onze mama(1) had tbc gekregen en Meesterke kwam ons ,,afzetten'' bij de grootouders. Tot ze weer beter was.
Hoewel ik nog klein was _ derde leerjaar_ lijkt het alsof het gisteren was. Logeren bij die grootouders die zo anders waren dan die van Brussel. Bij meter en bompa Brussel zat ik zo graag op de schoot, bij ,,Vader en Moeder'' herinner ik mij de eindeloze namiddagen rond de Leuvense stoof. Vader zette zijn klak af, Moeder vouwde haar handen, Poiche en ik zaten op een voetbankje. En toen begon de Rozenkrans. En de akten, en een reeks aanroepingen waarvan ik nog alleen de ,,Ivoren Toren'' heb onthouden. En daarna de ,,intenties''. Voor een ,,gelukzalige dood'' (2) is er een die ik nog onthouden heb.
Streng maar rechtvaardig, ze hadden acht kinderen grootgebracht. Als ik de Kadokes hier nu bezig zie dan denk ik aan de tijd toen ik zat te wachten tot de doos klontjessuiker leeg was. Joepie, karton om op te tekenen.
Gelukkig waren er de ,,Tainkes'' in dezelfde straat. Tainke Matil die een dochter had die zich nog net vergewaardigde om met zo'n snotneus als ik poppenkast te spelen (terwijl ik veel liever oude Humoradio's ging lezen, enfin, de stripjes van Dientje en Waldo die droomde van een buitenboordmotor, maar wat was dàt?) en die Tainke besefte dat ik verging van heimwee. Tainke Matil heeft mij toen meegenomen naar Brussel om ons mama te bezoeken. Slik, ik mocht haar niet kussen... LieveTainke Matil, soms mocht ik bij hen logeren, en ze had de gewoonte om 's avonds in haar bed een paternoster te bidden(3) en ze is al bijna twee jaar met een kruisje achter haar naam.
En dan was er nog Tainke Bertin. Ik zou haar omschrijven als ,,geen gezever'' en dat was ook nodig om haar kroost in de pas te houden. Alle deugnieterij die ik in de ,,jongensboeken'' zag beschreven heb ik hen wel zien uithalen, en raar maar waar, Vader en Moeder heb ik nooit horen klagen als ze hun keuken vol bloem, kaarsen, eieren en vet achterlieten. Keek deze stadsmus met grote ogen...
Het was een huishouden waar werd gelachen, een apart soort humor. Zo kwam haar echtgenoot op een Nieuwjaar (Kerstmis, Sint Niklaas???) met een grote wasmand van de trap met haar cadeau. Zo zwaar was het cadeau. Ik stond met open mond te kijken toen bleek dat in de wasmand een mooi verpakt polshorloge stak...
Tegen mij, naar goede familietraditie, geen flauwekul. ,,Ah, da is de Brusselès. Pas op da ge nie valt op de braa(4)?'' Schrikogen, wat was dat? En ook wat geïntimideerd. Maar toen sprak ze de verlossende woorden: ,,Ge moeit ni beudele kinneke.(5)'' En ze veegde het haar uit mijn ogen en het zeepsop van mijn knie... Daar zal ik zaterdag aan denken als ze niet ver van het Meesterke voor altijd gaat rusten.
(1)Goed hersteld, vandaag bijna negentig...
(2) Gelukzalige dood, voor Vader dan toch, hij stierf ruim 90, onder de bloeiende perenboom.
(3) Geboortebeperking anno 1950 denk ik.
(4) De braa is een stoep.
(5) Ge moet niet huilen, kindje.

Relativiteitstheorie en zo

De teller is dezer dagen weer een jaarke opgeschoven. Niet dat ik er kapot van ben. Of zoals ons moeder zegt: ,,Oud worden is niks, oud zijn, da's de kweste'' Bovendien vind ik dat ik met de jaren niet alleen slimmer en wijzer maar ook vriendelijker ben geworden. Meegaander, als het ware.(1) En omdat ik dezer dagen al eens in de zon zit: daar dacht ik vandaag dan aan, terwijl ik drie paar kousen van de Meester zat te stoppen. Du jamais vu, als ik het eens krachtig mag zeggen...
Sinds mijn lieve Tainnini(2) er niet meer is worden hier geen kousen meer gestopt. Daar was een tijd dat ze mij maandagavond kwam gezelschap houden _ de Meester was dan naar een vergadering met zijn patron_ en ik zat thuis bij de kindjes. En iedere keer vroeg ze: ,,hebde niks te stoppen?'' waarna ik haar zielsgelukkig maakte met één, hooguit twee al wat dunner wordende sokken van de Meester...
Vandaag heb ik 26 paar kousen van de waslijn gehaald en drie exemplaren, voorzien van een gaatje op de grote teen, opzij gelegd. Verscholen achter de grote hortensiastruik en nog een beetje in de zon, heb ik het stopmandje geïnspecteerd. Dat was geleden sinds Kadoke2 een gat in haar kousenbroek was gevallen. De passende kaartjes _ grijs en blauw_ droegen nog een prijs uit Juzekestijd: 15 frank.
Later passeerde de Meester om de sokkenoogst mee naar boven te nemen. En kreeg ik een compliment: ,,Flinke meid''. Hij had niet gezien dat mijn broddelwerk een poging was om het venstertje in een Burkha te evenaren, maar 't is de inzet die telt.
En dan nog een voetnoot: met de jaren ben ik ook een babbelkous geworden. ,,Dat heeft ze toch niet van mij, en zeker niet van het meesterke'' verzuchtte ons moeder aan intimi. Gelukkig leest ons moeder mijn blog niet.

(1) Laten we de puttekesgravers en de coiffeurs even buiten beschouwing ...
(2) Brussels voor tante Nini: ze leerde mij ook heerlijke rode kool bereiden...

Calimero hoho...

Net toen ik vanmorgen mijn tanden wou poetsen :pfwt pfwt, geen water meer. Jamaar, helaba, de stoep is nog helemaal dicht, geen bericht in de brievenbus? De wraak van de mannekes waar ik vorige week nog mee lachte.
De Meester vindt de kaart onder de krant in de tweede bus: geen water tussen negen en zestien uur. En alsof trop nog niet teveel was: ondertussen gutst het regenwater met niet aflatend gekletter uit de dakgoot van het torentje op de tweede verdieping over de veranda. Mitrailletvuur kan niet meer decibels veroorzaken, ik heb een halve nacht wakker gelegen.
Wat later komt onze schuifelende schilder binnen. De trouwe lezertjes weten dat het de man is die ons huis met engelengeduld, plamuurmeskes en hectoliters verf een nieuwe jeugd geeft.
,,Allez zeg, geen water, dat is ambetant. Mor wacht efkes, mevrouw.'' En alls een volleerd Jerommeke pakt hij een dubbele stalen ladder op zijn schouders, richting tweede verdiep. Geen minuut later kolkt een bescheiden imitatie van de Schelde over onze achterbouw. En komt ons Jerommeke met een emmer vol rotzooi naar beneden: geplukt uit de afloop op het dak. Bij inspectie vinden we er een kous, een haakwerk, notenschelpen, een bot, sigarettenpeuken en kersenpitten in. Plus modder en mos, wat dacht u. Met dank aan onze buren die dus blijkbaar geen afvalemmer hebben. We wonen hier 37 jaar, en nog nooit was de afvoer van ons torentje verstopt.
Met de opbrengst van de twee emmertjes die ik op de veranda had gezet om de ergste drup op te vangen heb ik net genoeg om de smurrie van mijn handen te halen.
Denkt u dan ook weleens aan de mensen die met een emmer water op hun hoofd zoveel kilometer moeten lopen?
Ondertussen zijn onze patatjes gekookt in Vittel waarna het kraantje weer borrelde. En zit ik met echt propere handjes weer een stukje te klagen. Terwijl het met mijn zeurende kiespijn toch echt wel beter is, dank u.

Liefs van Wendy en Franske

Vorige week plots oog in oog met een (beminnelijk) spook uit mijn verleden. Ik verklaar mij nader: kijk naar de zwartwitfoto uit juzekestijd, en zie rechtsboven een stukje van de kalender van Models Office. Het grietje rechtsboven, dat is ons Wendy, van toen ze nog Iriske was. Verkleinwoord, toch wel, want behalve dat ze een soort langpootmug was kwamen de volumineuze attributen pas later.
En Iris, dat was een van onze eerste modellen. Wij (de fotograaf en ikzelf) mochten haar bij een Brusselse couturier (ik ga zijn naam begot niet noemen) in de kleren steken voor een modereportage. Lief kind, weinig van zeggen, met een florissante Gentse tongval. Na afloop zei de fotograaf: ,,Ik zal haar maar goed uitleggen hoe ze terug in Gent geraakt, want met die kleine hersentjes van haar...''
Een paar jaar later was Iriske een hele Iris geworden op de lingerieshow van Textirama. Het overschot van haar eerstgeborene was nog prominent aanwezig en dezelfde fotograaf zuchtte en steunde van ellende. Omdat we toen nog geen slecht karakter hadden hebben we de foto's niet gepubliceerd.
En raad nu eens wie ik vorige week tegen het nog altijd zeer bezienswaardige lijf liep? Het attribuut aan haar arm was Franske, bekend van den tevee. Ik kon een glimlach echt niet onderdrukken, waar-is-de-tijd, weet je wel. En toen gebeurde iets wat ik alleen van politici met verkiezingskoorts verwacht: ze lachten alletwee heel beminnelijk terug, Franske zelfs met een buigingske. De mensen aan de kusttram bekeken mij met ongeloof. De Meester ook. ,,Kent gij die madam?'' ,,Allez schat, dat is Wendy VW''. ,,Oh, ik heb alleen naar hare groten decolleté gekeken. Allez zeg, zo lang geleden'' ,,Maar nee, schat, zij heeft mij niet herkend!''
En als ik helemaal eerlijk moet zijn: ze droeg een héle grote zonnebril, ik heb haar herkend...aan Franske.

Brad Pitt Junior

Nee, ik maak geen onderscheid tussen de Kadokes, al heb ik de jongste weken vooral ons babbeldoos op een piëdestal geplaatst. Met Kadoke1 is het zoveel moeilijker om er een interessant verhaal over te vertellen. Dat manneke is immers de reïncarnatie van de knapste bink aller tijden, en als hij dan nog een huftertje zou zijn, maar nee. Die knaap is ook een onweerstaanbare zoener. Gisteren vertelde hij mij nog zeer serieus dat hij zijn kusjes vooral voor zijn mama bewaart. ,,Weet je hoe ik haar noem Malief? Mijn boterbloempje...''
Ondertussen heeft hij al meer dan een jaar een ,,vast lief'' en als de zon nog drie dagen schijnt zal hij alweer de onbetaalbare coupe soleil kunnen demonstreren.
Ik had u verwittigd dat het saai zou zijn: ik wil hem alleen maar kussen.

Mopskes vertellen

's Morgens aan het onbijt. Ik zit de krant te lezen en schiet in de lach met de column van SDF uit Moskou. Over de onvriendelijke Russen en hoe hij zijn verblijf daar overleeft. Maar dat was zonder Kadoke2 gerekend. Waarom ik zo moest lachen? Kadoke2 is een geweldige ,,mopskensverteller''- (ik heb niet de moed om haar te verbeteren, net als met de schelpskes zo'n schattige verspreking) - en dus eist ze dat ik dat mopske eens vertel. ,,Wel schat, die meneer vertelt dat ze in Moskou (je weet wel waar die juffrouw Tektektek gaat zingen) echt niet vriendelijk zijn en dat hij altijd beleefd alstublief en dankuwel zegt maar dat zij altijd viesgezind zijn. En dat hij nu zegt ,,de Russen kunnen ze kussen'' (een beetje onbeleefd) en tegen de meneer die zijn sleutel neemt zegt hij een heel onbeleefd woord maar omdat ze het niet verstaan is het grappig. Hij zegt dan ,,Goeiemorgen klootzak''. Ha ja, zegt Kadoke2. Toegegeven, als zij haar mopskes vertelt zijn ze ook heel ingewikkeld...
Later, als de kids naar huis zijn en de Meester aanstalten maakt om met de krant naar boven te gaan zeg ik dat hij zeker die column over Moskou moet lezen.
,,Ik weet het'' zegt de Meester. Juffrouw Mopske is ze al komen vertellen. Haar versie, natuurlijk. Over mensen die geen Vlaams spreken en dat die meneer dan goeiemorgen en een lelijk woord had gezegd. Maar dat lelijk woord wist ze niet meer...
(Heb ik al gezegd dat dat kind om op te fretten is?)

Werkelijkheidsonderricht

Vanmorgen had Kadoke2 in hun logeerkamer de doos Monopoly ontdekt. Een erfstuk met nog oude Belgische franken en prijzen uit juzekestijd. Dat heb je met die gastjes die sinds Pasen letterlijk àlles lezen, ik kon haar echt niet wijsmaken dat het nog niets voor hen was. Het nieuwe spel moest mee naar beneden.
Zaterdagmorgen 9 uur, de Meester had het geld eerlijk verdeeld onder de spelers en met een pot voor de bank. Toen hij met zijn rechtbankstem de spelregels begon voor te lezen werd hij onderbroken. ,,Lees het nu maar stillekes opa en vertel ons daarna met uw eigen woorden wat we moeten doen''. Ik lag bijna onder tafel, beter had ik het zelf niet kunnen zeggen.
Wat volgde had een hoog thriller-gehalte. De bijna-faillisementen ,,verkoop de Grote Markt en de Nieuwstraat maar aan de bank, dan kan ik mijn huur betalen'' of ,,Wablief 40 frank voor dronkenschap'' en ,,Waarom zou ik schoolgeld moeten betalen, ik heb geen kinderen?'' maar ruzie is er niet van gekomen. Wel integendeel. Anderhalf uur later verzekerden ze mij dat ik naar bad mocht, dat ze mekaar niet gingen vermoorden.
En weer beneden was Kadoke 1 een grootgrondbezitter geworden en Kadoke2 een hotelmagnaat. Of ik nog even het verschil tussen hypoteek en verkopen aan de bank kon uitleggen? Ik heb zonder blikken of blozen gezegd dat het hetzelfde was. En ik heb hen niet geleerd dat je in het echte leven ook nog interest moet betalen. Teveel realisme is niet goed voor kindjes van het eerste leerjaar. Hoewel.
Later vertelden ze dat geen van beiden gewonnen was omdat ze nog niet failliet waren.
Na het middageten heb ik met Kadoke2 nog kaart gespeeld. En heeft ze ongelooflijk veel gesjoemeld om te kunnen winnen. De invloed van het Werkelijkheidsonderricht?. De tranen die ik daarbij gestort heb waren uiteraard ,,van het lachen..''

Mijn (hmhm) restaurant

Deze week voor het eerst echt vegetarisch gekookt. Enfin, dat was toch de bedoeling. Gewoonlijk voeren we de Kadokes massa's verse groeten en soep, falafel of hun favoriete cordon bleu, veggie of course. En dan krijgt Malief ineens een idee: verse courgette, gevuld met gehakt, yummie. En voor de kids de tofu-versie, dat kon toch niet zo moeilijk zijn. Plus tomaten voor de smaak?...
Ik bespaar u mijn ontgoocheling. Ik vond mijn vleesversie ronduit flauw. De Meester troostte en deed een paar kruidensuggesties. Lief van hem, want hij lust zelfs geen basilicum. Dat beloofde weinig goeds voor de veggie-versie die we 's avonds gingen serveren. Toch nog snel een lap straffe abdijkaas op laten smelten...
En jawel hoor, de kids die werkelijk alles ,,overheerlijk'' en ,,jummie'' vinden begonnen zonder grimassen aan hun ,,feestmaal''. Tot ik Kadoke1 écht interpelleerde en vroeg of het wel lekker was? ,,Dat hier is een beetje hard Malief'' zei het schatje terwijl hij lijdzaam nog een stukje courgette in zijn mond stak. De veggie-versie bleek nog rauw...
Met enig gezag heb ik hem geboden om die groente te laten liggen. (En hem op verzoek nog drie boterhammen geserveerd. Kadoke2 had alles al op en vond het best lekker hoor...)
Als ik dit soort verhalen (een beetje gegeneerd) aan Pezzeke vertel lacht die mij vierkant uit. ,,Ge denkt toch niet dat dat blijft duren?''
Nee zeker? Vorige donderdag kwam Lottepoes de verjaardagscadeaus voor de Kadokes brengen. Ze wisten het en waren er zeer op uit. Eerst kwam de huisgemaakte royale fruitsla, dan de verjaardagstaart, en toen zaten ze weer een Jommeke te lezen. Tot Malief een handje toestak en vroeg :,,Kwam Meter geen cadeautjes brengen?'' ,,Heu, ja'' straalden ze, een ietsepietsje verlegen.
Maar vragen, dat mag niet. Ten behoeve van hun ouders dit slot, gehoord thuis aan zee: ,,Weet je Malief, wij waren in zo'n sportwinkel met mama en papa en toen zegden J en ik tegen mekaar: zouden we vandaag die rolschaatsen krijgen? Maar het was niet. Nee, wij mogen dat niet vragen.''
,,Misschien zijn mama en papa een beetje bang dat je er mee zou vallen, zoals Bomama vroeger voor ons, '' probeer ik. ,,Maar nee Malief, 't zou niet met wieltjes op een rij zijn hoor. Er staat een blokje op om te remmen.En Jan en Ariane gaan het ons leren...''
Een stiekeme Malief zou nu rolschaatsen kopen. Maar nee, ik ben veel te bang dat ze op hun hoofd zouden vallen. Ik ben erfelijk belast.

PS En toen speelden we Valkuil en in het heetst van de strijd knikkerde Kadoke2 haar laatste knikker in een kuiltje en mompelde ze ,,fok''. ,,Hela'' zei haar tante. En er kwamen twee schattige blosjes.

Reünie

Met zes _ in de leeftijdscategorie vijftig plus _ hadden we verzamelen geblazen in een Antwerps restaurant. Het was ruim een jaar geleden dat ik de meesten had gezien en strikt genomen was ik de enige pensionnée. Dat heb je met die freelancers: werken tot in de kist.


Zal ik eens een beetje stoefen? Dit was nu tien jaar geleden het kruim van de Vlaamse modejournalistiek. Geen boekskes maar kranten, allemaal concurrenten van mekaar maar nooit zo'n warme vriendschap meegemaakt. Veel lief en ook een beetje leed gedeeld. Lief toen bij het Belangske het eerste kleinkind werd geboren, leed toen we met de Gazet stonden te vernikkelen op een industrieterrein in Milaan: rond middernacht, gutsende regen en alleen maar limo's die de internationale boekskesmadammen af en aan reden. Maar we hebben wat afgelachen. Zeker op de niet heel serieuze persreizen van Thailand, Hongarije en New York tot Egypte waar we toch met echte reportages thuis kwamen. Want we werden gerespecteerd om wie we waren en de adverteerders, die kenden we niet.

Of Portugal, waar we de fabrieken achter de luxe-labels bezochten. 's Avonds in de bar zelfverzonnen dansjes (La danse des Patates) uitgevoerd, allemaal in eer en deugd.
Of nog, in Parijs en Milaan voor de defilés, en de nieuwelingskes wijs gemaakt dat ze als ontgroening een nacht in de kamer van de Franse fotograaf moesten doorbrengen. Ja, dat deden de onderbetaalde freelancers wel vaker, maar daarbij werd alleen de onkostennota (ahum) geconsumeerd.
Leed (voor mij) als bleek dat al mijn invitaties waren gepikt in het chique Hotel du Louvre _ na het lezen van Hotel Babylon heb ik begrepen waarom _ en Frie van Het Laatste mij via veel ingewikkelde maneuvers overal binnenloodste... Onze patrons _de grote concurrenten _konden er een puntje aan zuigen.
Gedeeld leed ook toen onze Poiche net verdwenen was en mijn vriendinnen _ ik kan ze geen collega's noemen_ in Londen met mij door de metrostations liepen toen ik dacht dat daar op de bank mijn verdwenen broer lag.
En nu zag ik het verdriet in de ogen van Frieke _ Leentje verongelukt_ en dat ze nog zoveel warmte en mededogen voor de anderen over heeft: het was hartverwarmend.
Later heb ik even de rekening gemaakt: drie van de vriendinnen hebben kanker overwonnen, twee hebben er een levenspartner aan verloren. En zelf kon ik alleen maar zeggen dat mijn mama nog leeft, het vrij goed stelt maar dat het behalve een bron van vreugde toch ook grote stress geeft. En ja, dat ik zo begin te broebelen als ik niet op namen kom. Herkenbaar akkefietje, daar op ons Antwerps terras.
En toch. Onlangs heeft Kadoke2 mij gezegd( toen ik weer heel omslachtig iets zat te omschrijven) dat Malief wat meer woordjes moet leren. En ik: ,,ik ken ze wel schat, maar ik kan er niet opkomen...''. Toch maar nieuwe pillekes gekocht. Count your blessings, Malief...

Even geduld

,,Ha, is de 47 er niet meer om uw blog aan te passen'' plaagt Pezzeke mij. Zijn manier om eens goed te lachen met die foto,, Malief-van-vroeger'' die mijn lezers moet doen geloven dat deze weliswaar antiek geklede maar toch nog jonge poes ook de auteur is van de blog.

Ja dus, de 47 is er niet meer bij. Waar haal ik het in mijn hoofd om de ex-lieven van mijn dochter(s) achteraf toch te missen? Dat zal ik van ons moeder hebben: die doet ook altijd met de ,,mennekes'' mee.

En toch staat er een (recentere) foto klaar. Als ik ze nu ook nog op de juiste plaats kan plakken...

Gebruiksaanwijzing

Met wijd opengesperde ogen kijkt ze mij aan. ,,Zijde gij het?'' ,,Ja make''(spreek uit zoals Simonneke dat doet!)
Volgt een conversatie van enkele minuten dat zij niet kan weten wie er komt, maar ja, dat ik het feitelijk toch altijd ben en of den doktoor al gebeld heeft. ,,Want seg, hij ee mij zier gedaan''. (wratje afgebrand op haar wang).
,,Ja make, dat was vorige week ook al'' En of het daarom is dat zij haar bril niet aan doet? Nee, ze moet geen bril hebben, ze ziet alles troebel en daarvoor gaat den doktoor bellen. We moeten naar de oogarts. Hmm.Tof.
En dan haal ik de ,,Bomama gebruiksaanwijzing'' boven. Waar haar bril is, en of die misschien vuil is? ,,Ha dazie''. Op de tafel ligt haar leesbril. Vuil, dat wel. ''En waar is de andere bril? De gewone, de grijsblauwe, die ge altijd aan hebt voor de tevee. Is het daarom dat uw ogen zo wijd open staan, om de tevee te zien?'' (ik denk dat haar buurvrouw Yvonne deze conversatie haarfijn kan volgen ...) Nee, in die brilledoos zit mijn leesbril. ,,Nee make, da's die kleine zwarte, die ligt hier''
Detectieve Malief trekt de brillendoos open, daarin zit de gewone bril, weliswaar in twee gebroken. De ondervraging wordt verder gezet: of ze die kleine zwarte bril misschien aan had toen ze ,,troebel'' zag, of dat gisteren was of vandaag? ,,Den doktoor heeft mijn sloefen aan gedaan want de maskes komen niet meer om elf uur als ik bel want dan zijn ze met het eten bezig''. Fijntjes wordt de aandacht van de verkeerde bril, de kapotte bril, de vuile bril afgewenteld.
Ik pak de gebroken bril op, poets hem op, plak het neusstuk bij elkaar en zet hem op haar neus. ,,Ha ja, zo zie ik wel beter. Gade ne nieuwe kopen? Maar ge moet u nie spoeien zenne, ik zie goed genoeg.''''
Als ik 's avonds bij de opticien mijn wedervaren vertel blijkt die man een ervaringsdeskundige. ,,Maar ge hebt geluk, ik ken er die altijd zeggen dat ze nooit iets beter zien...In ieder geval, gij moet altijd stoom afblazen, anders ontploft de ketel.'' Daarom heb ik dus deze gebruiksaanwijzing geschreven...
En mits gebruiksaanwijzing is ons Bomama de liefste van de hele wereld.
PS U had wel begrepen dat onze opticien niet van het type Gans Anders is, deze kent heel mijn familiegeschiedenis...

Valentijn

,,Het is nog een geheim, maar ik heb een lief'' De bekentenis kwam _uiteraard_ van Kadoke 2 die nu al bijna een jaar moet toezien hoe voor haar broer Jefke Populair de grietjes in de rij staan. Ik heb mij ondertussen het jargon van het eerste leerjaar eigen gemaakt en vraag dus met uitgestreken gezicht:,,Ha, tof. En heb je al gekust?'' ,,Nee Malief, hij weet het zelf nog niet.''
Dus was het thema hier vandaag Valentijn.

Terwijl ze met serieuze frons een Kellogg-huisje in de juiste tinten kleurt _mama zal dat niet graag zien want ze is tegen Kellogg_ en Malief zelf bijtjes en basketringen en ventjes uitknipt komen de confidenties. ,,Ik ben al heel lang op hem maar ik zeg zijn naam niet''.
,,Dat hoeft niet schat, als het een geheim is. Is het een jongen van de klas?'' ,,Jaaa''
Ik kan mij voorstellen dat het een probleem is, want die gastjes zijn stuk voor stuk een halve kop kleiner dan zij. Zoals S. die gisteren bij Kadoke1 kwam logeren, een blond putti-ke. Ik was blij dat ik wist dat het een jongen was want ,,dag poes'' lag op het puntje van mijn tong.
,,Op S. ben ik ook al eens verliefd geweest, zucht Kadoke2, maar daar zijn er wel zes op...'' Heu, zo'n klein ventje? ,,Maar ja, Malief, mijn lief is ook een kop kleiner...'' Van intimidatie gesproken.
En samen luisteren we naar de top kweetniehoeveel van liefdesliedjes op 4FM terwijl er nog snel een cadeau voor een vriendinnetje wordt geschilderd die volgende week jarig is. De zever op de radio ontgaat haar, ze is met ernstiger zaken bezig.
En dus niet met Valentijn. Doet er mij aan denken dat ik _heel lang geleden, vaneigens_ twee lieven(1) heb gehad die met een boeket kwamen aandraven. 't Was in Leuven, en 'k zat nog op een meisjespeda.(2) En iedereen kwam naar het boeket kijken. Die knaap was daarna zéér gegeerd. Als u soms nog twijfelt waar Valentijn voor dient...
(1)Pas op, nà elkaar hé.
(2)De Meester heeft daar nooit aan meegedaan. Ten eerste zat ik op kot en ten tweede was hij nogal zeker van zijn zaak...

Legioensoldaat

Beginnen met een bekentenis: ik neem pilletjes voor mijn grijze cellekes. Wie een van mijn vorige verhalen over het onthouden van namen en de truukjes met het alfabet las zal wel denken dat ze toch niet veel helpen. Oh nee? Vorige week ineens een tekst gedeclameerd waar ik in geen veertig jaar aan dacht. En omdat u ook eens mag lachen: die tekst moest ik in het derde leerjaar van zuster Polydora dagelijks opzeggen.
Pas op, geen makkelijk versje hé. Een aartsmoeilijke tekst waar ik als achtjarige zeker niet veel van kon snappen. Ik zei hem toen heel vaak op omdat we in de familie een tante hadden die niet naar de mis ging en die ik toch heel graag zag, en die ik dus in de hemel wou bidden.

Op het einde van de humaniora heb ik hem nog vaak opgezegd. Eerst proberen of ik hem nog kende, een beetje gepuzzeld, en jawel, een geschikte mantra terwijl ik in Brussel na schooltijd op de tram naar Laken stond te wachten. En dat kon weleens lang duren en mijn voeten werden koud en ik had niets beter te doen en ik dacht dat het misschien kon helpen. Of nee, dat dacht ik toen al lang niet meer, maar hoe gaat dat als er iets in je hoofd zit? ,,Nog een keer zeggen en dan zal hij wel komen.'' De tram, wel te verstaan. Hm ja, op de duur kwam hij wel.

Vorige week dus. Met de Meester enkele dagen aan de kust, héérlijk wandelweer met volop zon en berekoud. Maar toen wilden we toch maar de tram terug naar huis nemen. Dat duurde wel even. En toen pakte ik de Meester vast en zei :,,Heilige Jozef, liefdevolle voedstervader van het goddelijk kind en kuise bruidegom van de heilige maagd, bescherm het kinderlegioen dat u werd toegewijd en toevertrouwd als een erewacht onverpoosd biddend voor uw troon. Spreek gij voor ons ten beste bij de heilige harten van Jezus en Maria opdat we naar uw voorbeeld als leliën onder de doornen in kinderonschuld en reine jeugd ongerept mogen opbloeien in het aanschijn van de Heer. Spreek gij voor ons ten beste (bij de heilige harten van Jezus en Maria)opdat uit onze legioenrangen velen mogen aantreden door God geroepen en bevoorrecht om hem als voorbeeldige priesters in dit leven of als offerzielen in een heilig kloosterleven te dienen, spreek gij voor ons ten beste (bij de heilige harten enzovoorts) opdat uit onze christelijke gezinnen geloofsleven, godsbetrouwen en zedigheid weer heerlijk moge opbloeien, tot geestelijk heil van ons vaderland en tot zegen van heel de strijdende kristi-kerk. Amen''.
Ik ben niet tot het eind gekomen want de Meester vroeg of ik niet liever wat wou huppelen. Dat deed ik _ voor ik Malief werd _ als ik het wat koud had...
PS De tram heeft nog wat op zich laten wachten, maar deze geloofsacte van een jonge legioensoldaat van Sint Jozef heb ik in één ruk en zonder spieken gedebiteerd. Geen goei pillekes zegt u?

De wilde zoener

''Er is iets erg gebeurd op school, Malief. Het was bijna af met zijn lief, Vlooike.(1) Ja, vertel het zelf maar, joh.,,
Kadoke2 brengt het nieuws als een echte drama queen, haar tweede natuur. En haar broer zucht en besluit dan maar tot bekentenissen over te gaan.
Kadoke1 zoent ook graag andere meisjes. En dat vindt Vlooike niet leuk. ,,Maar ik zie die andere ook graag'' kreunt de jonge bink. ,,Mag dat dan niet?'' Help, meneer Peter Adriaenssens???
Zes jaar, bijna zeven, en met Vlooike is het al bijna een jaar ,,aan''. Getuige de foto's waarop zij hém hardhandig vastpakt, knuffelt en kust. Als dat fake is?
Ik zit er inwendig gniffelend bij, maar heb wel met hem te doen. Zijn uitleg is subliem. ,,Ik geef graag kusjes en Vlooike niet zo, en ik zie Tilly en zus en zo ook graag (ik ben al de namen alweer vergeten maar weet zeker dat er geen nuffen van het kaliber Kadoke2-vriendinnen bij zitten) en die vinden dat ook leuk. Maar Vlooike is wel mijn lief.''
Ik heb dan maar een kleine preek gehouden dat hij het misschien ook niet zo leuk zou vinden als Vlooike zijn vrienden ging zoenen. ,,Maar dat heeft ze al gedaan'' zucht hij, ''voor het mijn lief was.'' Ik snap het al, hij wil gewoon nog wat oefenen, voor later. Ik heb hem voorgesteld om nog wat met mij te kussen en dat heeft het schatje dan ook onmiddellijk gedaan...
En meisjes, blijf je best doen. Want een bink die graag knuffelt en kust, weet dat 1000 min 100 nog 900 is, moeiteloos de instructies op mijn hoestsiroop leest en er bovendien uitziet als een mini-Brad Pitt, zo worden ze maar heel zelden afgeleverd.
(1) Vlooike is natuurlijk niet haar echte naam, maar ik moet ook haar privacy beschermen...

Lijkenpikkerij

Omdat er onder de blog van Kalamity maar een klein kadertje staat om te reageren _ en omdat ik ook eens mijn hartje wil luchten_ hier mijn boulemische(1) bijdrage over de Dendermondse soap. Oneerbiedig gezegd vindt u? Ik hou mij nog in.
Om te beginnen dit: ik ben altijd redelijk fier geweest op mijn journalistieke status maar ik durf het hoe langer hoe minder hardop zeggen. De zogeheten legendarische druppel kwam gisteravond tijdens Koppen toen Wimmeke drie ,,getuigen'' voorstelde die het Drama vanop de eerste rij hadden meegemaakt. Ik had vooral medelijden met Wimmeke. Ik wil er mijn kop op verwedden dat het een opdracht was van een chefke dat nog wat kijkcijfers wou scoren.
Merci VDB voor die machtige one liner Trop Is Teveel.
Moet ik mij nog nader verklaren? Vorige maandag keken de Kadokes naar Ketnet. Bewuste keuze van mij omdat Kadoke2 van de dansles tot thuis aan een stuk over die kindjes en die meneer in de crèche enzovoorts en zo verder vertelde, het gespreksonderwerp in de Kring op school. En nu wat lachen en onnozel doen dacht ik. Helaas, toen kwam Karrewiet. En weer van dat. ,,Kom mannekes, dat hebben we nu al genoeg gezien'' en we zijn een extra verdieping aan hun kraan gaan bouwen.
Is dit een nieuw fenomeen, om het Menselijk Leed als verkoopsargument, kijkcijferkanon of voyeuristisch attribuut te gebruiken? Ik denk het niet, maar heel vroeger durfden we nog eens tegengas geven. Ik hoor LDL nog fier zeggen dat hij destijds naar de overreden kindjes in Asse was gegaan voor het verslag (bestelwegen in groepje schoolkinderen op de stoep) omdat de vrouwelijke journalist er niet tegen kon. Het was ,,voor mijn tijd'' maar hij vond het leuk om ons er af en toe aan te herinneren.
De beste punten scoorde reporter Jantje. Zei het toenmalige chefke:,,Als de mensen hem langs voor niet binnenlaten kruipt hij langs achter naar binnen.Da's nen echte...'' Enkele jaren later is Jantje zelf op een onverwachte manier in de krant gekomen, met vrouw en kind verbrand in zijn bed. 't Is makkelijk dertig jaar geleden, maar ik kan mij niet herinneren dat er foto's van zijn overgebleven treurend zoontje zijn verschenen. Tja, hij was er zelf niet meer om het extra in de verf te zetten.
En aan al die andere sukkelaars van het journalistieke heir die vandaag eieren voor hun geld kiezen _ 't zijn moeilijke tijden nietwaar_ en journalistiek plegen die vroeger alleen in de vettigste roddelblaadjes verscheen: mijn oprechte deelneming.
(1) vind geen beter woord om te illustreren dat ik het er in een gulp uitgooi.

Allez, hoe heet die nu weer?

Daar ligt een sjaaltje op het stoeltje van één van de Kadokes en Meester vraagt:,,Wat ligt daar, ik kan het niet goed zien?'' ,,Ach schat, mijn sjaaltje, nog gekregen van dinges, je weet wel, de vrouw van die schrijver die ze in de humaniora moesten lezen? Allez, ze lazen hem niet graag maar wij wel, enfin,vroeger toch. En die vrouw maakte die sjaaltjes zelf, handbeschilderd?''
-,,Vandeloo, Vandenbroeck, Lampo, Claus?''
- Maar nee, en zijn eerste vrouw heeft zich nog gezelfmoord want die was wat aan het malen gegaan na die affaire van geweetwel met geweetwel?
-Hu, nee?
Ondertussen ben ik wel op de namen gekomen _ het duurt nooit langer dan een paar minuten_ maar aan Blokken of de Slimste Mens zal ik nooit moeten meedoen. Maar ik kijk wel met een gevoel van herkenning naar een Freddy Thielemans, een Hendrik Camu en andere slimme mensen die dank zij die krakende hersens ,,er niet opkomen''.
Met mijn beste vriendin Iedereen (de naam die mijn kinderen haar destijds gaven toen ze nog van kleuterleeftijd waren) spelen we een spelletje. Zo van allez, 't begint met een W en 't is kort en de achternaam is iets heel Vlaams maar ik denk niet dat het woord echt bestaat. Jééh. Maar dus niet dat van de mevrouw van de schrijver die nu passé is. Of misschien toch. Straks eens proberen als we deze namiddag nog wat boeken gaan kopen. Misschien zit de man van de mevrouw die sjaaltjes schildert er wel tussen. Maar ik denk niet dat we hem gaan kopen...

De wraak van Tagliatella (1)

In mijn actieve leven werd ik letterlijk bedolven onder de zogeheten relatiegeschenken. Dat ging van ,,steultjes'' zoals mijn schoonma zaliger de karrevrachten beautyproducten noemde, tot toch wel bijzonder geslaagde reisjes. Stof voor leuke verhalen en het was in een tijd dat de journalistieke markt nog niet verpest werd door ,,boekskes'' die publi-reportages verkwanselden. De ongevraagde ,,steultjes'' hebben mij nooit belet om mijn gedacht te schrijven en de Meester zei weleens dat ik hem gekregen had bij een bol sajet.(2)

Die onverschillige attitude tegenover ,,cadeaus''(3) is mij vorige week zuur opgebroken. In een kast op de kamer van de Kadokes liggen nog een paar ,,onbederfbare'' relatiegeschenken, van een sleutelhanger tot een sakosjke. En een in leer gebonden minuskuul notaboekje voor telefoonnummers. Het lag er al minstens tien jaar. Destijds had ik nog lijvige notaboekjes nodig, dit was pruts voor madammekes. En die pruts heb ik vorige week ingelijfd. Met veel minder nummers _ waarvoor dient een mobieltje anders?- en wat adresjes want het geheugen is ook niet meer wat het was...
Het grote demasqué gebeurde in de Carrefour van Koksijde. Al bij het binnenstappen een lawaai dat je eerder in de buurt van Gaza zou verwachten. Naast ons twee Japanners die meteen hun ondergoed begonnen te inspecteren op verborgen tags. Wij dus gewoon gaan winkelen. Helaas, aan de kassa weer alarm, en niet zo'n beetje. Twee security-mannen en een rist meneren en madammen die de potentiële dievegge eens goed wilden bekijken. Meester heeft kalmpjes mijn hele handtas omgekieperd _ je wil niet weten wat daar allemaal voor rotzooi in stak _ en de kassierster vroeg met een scheef oog op de rommel of er iets nieuw tussen zat?! Bwa nee, och misschien dit boekske? Ja dus. Al volgeschreven en wel en met een chique label dat zeker niet in de Carrefour werd verkocht. De heisa die dat prutske veroorzaakte. Maar een streepjescode of tag of hoe je zoiets noemt werd niet gevonden. De nieuwsgierigen dropen weer af toen bleek dat ik niet in de boeien werd geslagen.
Misschien wel de wraak van die Italiaanse ontwerpster die ik eens minder vleiend in de krant heb gezet? Achter haar kerstcadeau had ik echt niets gezocht.
Het pesterige electronisch gegil uitlokkend kartonnetje heb ik ondertussen toch gevonden, weggestopt tussen leder en voering.
Juist: ,,La vengeance est un plat qui se mange froid...''

(1) Haar echte voornaam is Donatella maar beslist niet Versace. Als die mevrouw zou moeten reageren op alle steken onder water moet ze een stadion vol wraakgodinnen inhuren.
(2) Sajet: breiwol. Om te illustreren hoe belangrijk de Meester al die rotzooi vond.
(3) Cadeaus, niet te verwarren met Kadokes 1 en2.

Hier in Rio

Een goeie fles champie, een soepke, twee kreeften-met-frietjes en een stukje nieuwjaarscake, meer was er niet nodig om onze jongste oudejaarsnacht te laten eindigen om 23u51. Op Canvas zag ik vaag nog ,,the architect'' met de gasten van dEUS (Lottepoes had het hoogstaande gezever van Cokes en Vantilt ondertiteld) maar dat kon de Meester dan weer niet boeien. Toen ook dingske Wauters op één mij alleen maar inspireerde tot de vraag of de winkel van zijn madam nu zou marcheren, besloten we er een punt achter te zetten. ,,Laten we doen alsof we in Rio de Janeiro wonen'' _ daar was het al lang 2009_ en zo zijn we met op de achtergrond de af en toe afgrijselijk nabije knallen van autochtone feestvierders het jaar uitgestapt. Of toch: ik heb nog gedacht:,,Stel je voor dat je in Gaza woont, of in Israël, en dan die herrie...''