Schuld en verdriet

Het zal de tijd van het jaar wel zijn: het loopt hier een tikkeltje in mineur. Bijna drie maanden geleden stapte ons Minneke zonder boe of bah uit een leven met veel ups en downs. Een beeldschoon kind, een vrolijk nichtje, een getalenteerde pianiste, een verliefde jonge vrouw, een zorgzame mama voor maar liefst twee prematuurtjes. En toen werd ze goed ziek. Jaren strijd om anorexia te overwinnen eindigden in een overdosis. Bij Bomama in de home is het een onderwerp dat ze absoluut niet wil bespreken. Ik praat er dan ook nooit over. Maar ik zie dat het haar opvreet. Negentig jaar en vechten tegen een onuitgesproken verdriet, hoe doe je zoiets?

Ik heb het hier eerder over de genadige spinnenwebben gehad, die haar geheugen misschien zullen toedekken. Het heeft een averrechts effect. Ik wou haar Minnekes dood niet vertellen en heb het onder druk toch gedaan. Af en toe zegt ze opeens: ,,ik kan er toch niks aan doen hé, ik denk er altijd aan als ik moet eten. En dan kan ik ook niet.'' of ,,och hiere ons Minneke'' en dan ineens:,,ze zijn daar weer in die bomen aan het werken''.(er zit niemand in die bomen maar dan hebben we een ander onderwerp)
Gisteren op bezoek. Ik wist dat Pezzeke mij met Allerheiligen zou aflossen, dus ik dacht een onderwerp te hebben om over te praten. ,,Ik ben toch zo zenuwachtig hé, ik voel mij echt niet goed. Ik wou onze Pezze iets te eten geven maar ja, ik heb niets. Wat kan ik hem anders geven. Ja hij heeft nootjes gekregen in de cafetaria. Ik weet wel dat ik in een home ben maar vroeger gaf ik hem eten.''
Vroeger gaat goed, heel goed. De familie Meerbeek, tante Zuster, ja, de Meester ook, omdat ze die ziet als hij de boodschappen brengt. Kalamity, Lottepoes, omdat ik daar veel over vertel. Ja, zelfs collega Iedereen en het trimestriëel etentje met de vriendinnen. ,,Ha, was er iemand verjaard?''. De Kadokes ook. Dat ze groot geworden zijn. ,,Ha ja make, hun papa is ook ne grote''. En haar repliek: ,,Die ken ik niet''.
Gisteren heb ik een foto-album boven gehaald. Zette mijn vinger op de Kadokes-papa en ze zei direct: ,,Ha, Frans natuurlijk''. Toen heb ik een kleine preek gegeven, over luisteren en nadenken en daar niet zomaar zitten. ,,Ik weet het'' zei ze. ,,Ik let niet op, ik wil het precies allemaal niet meer weten. Ze kwamen mij daarstraks halen maar ik wou niet beneden gaan want ze speelden iets dat ik niet verstond. Ha ja, bingo. Een onnozel spelleke.'' En ze vertelt nog iets over de zoon van Pezzeke die kleren heeft om 35meter diep te gaan en die derde op de foto die een vriendin is. Of ze nog wist wie de vriendin is? Nee. Hoe heet uw zuster? Virginie. Och ja, die doet iets om bij de mensen rond te brengen, gene facteur maar toch zoiets? Hoe een negentigjarige een medisch afgevaardigde omschrijft. Just, zegt ze...
We gaan naar beneden en ik preek verder, dat ze moet opletten en niet zomaar zeggen dat ze het niet weet. Dan zegt ze heel stilletjes ,,Maar ik wil dat allemaal niet meer weten, ik wil het mij niet aantrekken.'' Ik geef haar gelijk en ze lacht smakelijk met een van mijn onnozele verhalen. Ondertussen is achter haar een jongeman komen zitten die luidkeels zijn bomma probeert te overtuigen dat ze hem wel nog kent want dat hij de zoon van haar zoon is. En dat hij vandaag kon komen omdat het Allerzielen is. Waarop Bomama: ,,Nog één die moet leren onthouden...''
Als ik naar huis ga zegt ze ,,Minneke'' tegen mij. Dat was zeker vijftig jaar geleden.