Dorstig gebabbel

Met een ,,Wie is daar???'' word ik begroet. ,,Ha, gij zijt het, vandaag nog geen levende ziel gezien...'' Ik trek mijn jas uit (pufpuf, 25 graden), leg de boodschappen weg en maak mij klaar voor een stevige babbel. Maar eerst de tv uit. ,,Och ja, 't is toch niks dan schieten'' (of ,,'t is toch politiek'', of,,Ik zen nie aan 't kijken zenne''. Bezoek aan Bomama.
Ik begin eindelijk te begrijpen waarom er in de home in de cafetaria bijna dagelijks een paar mannen van mijn leeftijd zitten, geïsoleerd met hun moeder in een hoekje en dan maar luidkeels vertellen...
Ik noem het ,,ons moeder terug naar de realiteit brengen''. Of ,,werkelijkheidsonderricht''. Eerlijk gezegd dacht ik dat die mannen onvriendelijke creaturen waren die nauwelijks goeiedag zeggen en zeker niet aanspreekbaar voor een klapke. Nee, ze doen hard labeur.
Mijn lessen ,,bij de pinken blijven'' geef ik meestal op haar kamer. Omdat ik daarbij flink wat decibels gebruik en bovenal, gekuist Brussels spreek.
Het begint met een vaststelling: ,,Ha, mooi coupeke. Naar de kapper geweest?'' ,,Neenee, 't is nog goed hé?'' (en ik zie dat er drie centimeter af is sinds drie dagen geleden maar ik ben aan het leren mijn kalmte te bewaren ). ,,Heeft Vanessa u deze morgen gewassen?'' ,,ja geloof ik''. Dan hebt ge toch iemand gezien?'' ,,Ja, maar ik mis u hé. Iedere dag. En iedere nacht...''
Ik slik en stel voor naar beneden te gaan. ,,Tiens, tante Nini (1) ging komen klappen, maar ze is niet geweest...'' Ik trek grote ogen en zij: ,,Natuurlijk is het tante Nini niet maar iemand die er goed op trekt. Een nieuwe.''
We gaan naar beneden. De deur van haar nieuwe buurvrouw staat wagenwijd open. ,,Kom, ik ga zien waar ze is!'' zegt ze kordaat. (dat was dus tante Nini). Ik lees snel dat op de badkamerdeur instructies voor een stomapatïente staan en voor ons moeder het flink hardop begint te lezen trek ik haar mee naar de lift...
Beneden zitten de gebruikelijke bezoekers: een mevrouw met een wit hondje (genre Caesarreke) die haar moeder vijf keer per week bezoekt _ ze komt uit Antwerpen_ en de hond op haar schoot deponeert. Altijd hetzelfde scenario: moeder sopt het koekje in haar tee en voert het aan Caesarreke. Dochter zegt: ,,Nee moeder, niet zoveel, daar krijgt hem diaree van...'' Moeder doet rustig voort. Ze zeggen verder geen woord.
Dan is er Rudi, geverfd zwart haar, houthakkershemd, en ook bijna dagelijks in de home. Als ik kort in de buurt zit hoor ik hem vertellen wat er gisteravond op het televisienieuws was_ zeer uitgebreid_ en zijn moeder knikt. Ze drinken allebei een Leffe. Een keer zei hij tegen zijn moeder dat ik goed op Frieda-van-de laatste show trek. Behalve dan het spleetje, maar sinds dat gemaakt is...(ik denk dat we ongeveer dezelfde bril hebben, hoe wanhopig kan iemand naar een gespreksonderwerp zoeken...)
Bomama heeft er haar commentaar op. Ja, die weet heel veel, maar ja, die zoon zit ook altijd alles te vertellen. Maar een andere keer zei ze, redelijk luidkeels: ,,Zeg, dat is hare zoon nie zenne, dat is ne vrijwilliger die haar geldzaken regelt. En ze is er heel kwaad op want hij geeft geen geld meer!'' Als ik protesteer zegt ze: ,,Ja, ze heeft het mij bij de coiffeur zelf verteld...''
Nog iets om in de beslotenheid van de kamer te vertellen: dit madammeke zit bij de dementen...Ha zo.
De andere collega waar ze wat jaloers naar loert is haar tafelbuur Wiske. ,,Dat is een heel kwaaie en die stoempt haar eten zo weg als ze het nie goe vindt. En ze zegt nooit iets tegen mij als ik ,,dag Wiske zeg''. Maake, Wiske is potdoof.
,,Waarom zit hare zoon dan zoveel te vertellen?''. (die man is een stadsgids met dito stem en hij hoort zichzelf ook nog graag praten). ,,Nen echten Brusseleir hé'' zegt ons moeder. ,,Ne Mechelaar zeker? Ha ja'' Tijdens mijn voorlaatste bezoek besprak hij met zijn moeder het feit dat de Sint zondag op den toren van Sint Rombouts ging toekomen.(2) Als hij ziet dat ik meeluister begint hij entoesiast te vertellen dat de Sint vroeger op de Dijle kwam maar nu op de toren want het moet geld opbrengen en de toren moet hersteld worden en er moet veel volk op komen voor de subsidies en de kraan die de toren moet herstellen kost 695.000 per dag...'' En ik herhaal dat dan maar nog eens tegen ons Bomama, vraag hem wel of het franks dan wel euro's zijn. Franks dus.
Bomama zit half te luisteren en zegt dan zelfvoldaan: ,,Wiske ziet niet eens dat hare zoon tegen u aan het babbelen is...'' Zolang ik zijn verhaal ook nog eens aan haar vertel is er geen vuiltje aan de lucht.

(1) Tante Nini, haar oudere zus, is al vele jaren overleden. De nieuwe buurvrouw, zo hoorde ik later, is er eentje die 's nachts verdwaalt en in de andere kamers komt. Geen probleem: Bomama reclameert daar niet op, zo'n brave hé...
(2) Zondag zijn de Kadokes de Sint gaan wakker roepen onder de toren. Plus een kookles met S.O.S Zwarte Piet, 't was plezant. Dat kan ik dus morgen vertellen...