Zoals het Malief wel vaker gebeurt was ze het helemaal vergeten. Met dank aan een duik in een overjarige kartonnen doos (met SOLO op het deksel) kwam de frustratie van een overjarige BV weer helemaal boven water. Sprookje uit vorige eeuw hé.
Die dame (juffrouw?) schreef een brief naar de interim hoofdredacteur van de krant om zich een beetje te beklagen over dat soort journalisten van hem. Haar slogan was wel leven en laten leven maar niet voor Malief die ze in haar klaagbrief beschuldigt van persoonlijke frustraties, vooroordelen, onverdraagzaamheid en zo verder.
Merkwaardig, want bij de column (een eerlijk gezegd nogal onnozel verhaal over de kapsels van het televisievolkje,) met als foto een hilarisch ,,ontploft '' kapsel van een sportjournalist kwam haar kapsel pas in de laatste regel ter sprake. Zwaaiende lange zwarte vacht...
Pech voor de juffrouw: de toenmalige hoofdredacteur wou van Malief straffe uitspraken en vond haar column waarschijnlijk zelfs flauwe kost. Hij is wat later overgestapt naar een meer passende biotoop. Nee, niet Dag Allemaal, maar toch.
En dan ging deze plichtsbewuste auteur de volgende dag toch eens nakijken of haar (anoniem) slachtoffer nog leefde want met zo'n fragiel zieltje moet het niet makkelijk zijn om te overleven...
Wees gerust, S.D. V moet jaren later ongetwijfeld gedacht hebben dat die Malief nog zo geen kwaaie was. Kijk maar eens op YouTube en wat de vrolijke Humo-jongens er mee doen
En bedank mezelf dat ik mijn echte naam nooit heb gebruikt in deze heu roddelrubriek...
En nog een rechtzetting: deze V heeft niets te maken met de invitatie om te gaan Vossen...
vrijdag 24 augustus 2018
zaterdag 18 augustus 2018
GA JE MEE...
Malief zit met een probleem. Of zij nu de enige is die in een al weken durende advertentie een schunnige invitatie ziet?
Het kan natuurlijk met de Meerbeekse roots te maken hebben. Pezzeke maakte er mij een tijdje geleden nog op attent: of ik wist waarom de straat waarin onze grootouders en een pak tantes,ooms en kinderen ooit woonden, van naam was veranderd? Ja, uit eerlijke schaamte zeker?
Die Vlaamse taal is dan wel wonderzoet maar wordt niet altijd door iedereen begrepen.
Soit: mogelijk dat deze ex-Brusselaars wereldburgers zijn, die schunnige advertentie krijg ik bij niemand kwijt: de Oost-Vlaamse maat zegt dat ik l'esprit mal tourné heb en de stadsgenoten vinden het gewoon een toeristische advertentie.
Komaan, opletten: vroeger woonden onze grootouders in de ,,Vossestraat'' en daar liepen geen vossen rond maar werd in die afgelegen straat blijkbaar veel ,,gevost''. Nu heet die straat heel netjes ,,Schoonaardestraat''
Geen kwaad woord over de bedenker van ,,Mam, wat gaan we doen vandaag?,, ,,Ga je mee VOSSEN?'' (in hoofdletters)
Eigenlijk kan ik het meneer H. niet kwalijk nemen.Geen Brusselaar, en zijn echtgenote komt ook uit Mechelen...
Bedenk ineens: in Brussel is er natuurlijk ook een Vosseplein! Voilà.
Het kan natuurlijk met de Meerbeekse roots te maken hebben. Pezzeke maakte er mij een tijdje geleden nog op attent: of ik wist waarom de straat waarin onze grootouders en een pak tantes,ooms en kinderen ooit woonden, van naam was veranderd? Ja, uit eerlijke schaamte zeker?
Die Vlaamse taal is dan wel wonderzoet maar wordt niet altijd door iedereen begrepen.
Soit: mogelijk dat deze ex-Brusselaars wereldburgers zijn, die schunnige advertentie krijg ik bij niemand kwijt: de Oost-Vlaamse maat zegt dat ik l'esprit mal tourné heb en de stadsgenoten vinden het gewoon een toeristische advertentie.
Komaan, opletten: vroeger woonden onze grootouders in de ,,Vossestraat'' en daar liepen geen vossen rond maar werd in die afgelegen straat blijkbaar veel ,,gevost''. Nu heet die straat heel netjes ,,Schoonaardestraat''
Geen kwaad woord over de bedenker van ,,Mam, wat gaan we doen vandaag?,, ,,Ga je mee VOSSEN?'' (in hoofdletters)
Eigenlijk kan ik het meneer H. niet kwalijk nemen.Geen Brusselaar, en zijn echtgenote komt ook uit Mechelen...
Bedenk ineens: in Brussel is er natuurlijk ook een Vosseplein! Voilà.
dinsdag 7 augustus 2018
PAS OP MADAM!
Hoe verzinnen ze het? Gisteren zat Malief vrolijk te kwetteren (nu ja, via mail) met een paar oud-collega's en toen ging de telefoon.
We kennen ze wel, de gasten uit een buitenaards call center die in moeizaam Engels (Malief spreekt zelfs beter Engels) ons de daver op het lijf proberen te jagen. Ze gebruiken betrouwbare (nu ja) namen zoals Microsoft en beschuldigen mij van het kopiëren van teksten op Internet (heu?). Heb de kwiet de mond gesnoerd (nu ja bis) met de vraag of een grootmoeder van 75 zich bezig houdt met het kopiëren van geheimen van Microsoft? Piep geluid: of Malief niet de computer gebruikt? Ha ja, om met mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen te babbelen en of dat niet mag? Klets, oude telefoon, die kan je nog met ferme kwak dicht klappen...
Overigens...soms loopt mijn rubriekje over van belangstellenden uit het Oostblok. Ze doen maar.
We kennen ze wel, de gasten uit een buitenaards call center die in moeizaam Engels (Malief spreekt zelfs beter Engels) ons de daver op het lijf proberen te jagen. Ze gebruiken betrouwbare (nu ja) namen zoals Microsoft en beschuldigen mij van het kopiëren van teksten op Internet (heu?). Heb de kwiet de mond gesnoerd (nu ja bis) met de vraag of een grootmoeder van 75 zich bezig houdt met het kopiëren van geheimen van Microsoft? Piep geluid: of Malief niet de computer gebruikt? Ha ja, om met mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen te babbelen en of dat niet mag? Klets, oude telefoon, die kan je nog met ferme kwak dicht klappen...
Overigens...soms loopt mijn rubriekje over van belangstellenden uit het Oostblok. Ze doen maar.
vrijdag 3 augustus 2018
EN NU ROGER...
Roger staat sinds deze week op mijn schoorsteenmantel. Geen plek om naar uit te kijken: hij deelt de plaats met een andere neef die in april afscheid nam...
Even stilstaan bij een ,,aangetrouwd'' familielid die in de jaren zestig mijn Meerbeekse naamgenote zou gelukkig maken.
De ,,huppelende paardjes'' zoals onze oom/koster/trompetspeler ons noemde, gefascineerd als hij was door wippende paardenstaartjes. Want wij waren de enige grietjes in een stal van zeer actieve, stoere, vissende, vogeltjes jagende neven. En daar wilden we niets mee te maken hebben. De grote Lief wou poppenkast spelen, de kleine Malief wou liever lezen. In de Humoradio en zo. Ik was toen negen jaar...De andere boeken nam ze mij af als het voor 16+ was...
Het oudste ,,paardje'' werd leerkracht (iets wat het meesterde ook voor Malief had gedroomd) en zij wou alleen schrijfster (!) worden.
Toen kwam Roger in het leven van mijn naamgenote. Een weduwnaar met een schattig dochtertje. Toen Malief in Leuven zat kwam daar dank zij Roger ook voor het oudste paardje nog een dochtertje bij.
De rest is een mix van vreugde en verdriet. Op de uitvaart van de Meester zag ik hen weer: mijn liefste paardje liep moeizaam, daar was iets mee.
Weer een jaar later, op bezoek bij oom/koster hoorde Malief over de ziekte van haar maatje. En kwam daar Roger binnen met doodsbrieven. Nee, het was van zijn schoonzoon. Maar hij vroeg of ik mijn maatje wou zien.
Nooit zoveel ellende verteld in één blogverhaal. Grote Lief zat te schrijven, kon nog moeizaam uit haar zetel en excuseerde zich dat ze niets mooier had aangetrokken. We vertelden over vroeger, zij vroeg hoe het gebeurde met de Meester, haar ,,ziekte'' werd weggewuifd. Enkele maanden later was ik op haar uitvaart, maakte kennis met haar dochters die het thema ,,verlies'' ook maar al te goed kenden.
Roger was ook niet aan het eind van zijn zorgen. 0p een nacht brandde zijn mooie villa af, maar via Pezzeke hoorde ik dat hij zijn spirit niet kwijt was.
En dan ben je even ,,bezig'' met zijn buren _ de uitvinder van de huppelende paardjes en jongste broer van het Meesterke. En alles zal wel goed zijn met Roger zeker?
Zijn uitvaart heb ik net gemist, zijn herdenkingskaartje zat bij thuiskomst in de bus. Ik heb hem niet goed gekend maar ik had hem toch nog willen zeggen dat hij mijn Naamgenote héél gelukkig heeft gemaakt. Ook toen ze er niet meer was. Op het kerkhof van Meerbeek is het niet moeilijk zoeken naar haar plek: het mooiste bloemenperk.
En om te eindigen op een iets leukere noot: deze week hebben de Kadokes mij taalles gegeven. ,,Malief, een kozijn, wat is dat??'' Ha ja, ik bedoel een neef...Deed mij denken aan een (zeer oud) lief die mij altijd verbeterde. Nee, niet ,,de'' venster maar ,,het'' venster. De rest ben ik vergeten.
...Maar niet dat ik in mei 2015 al afscheid nam van mijn naamgenote. Alleen de data, tja, mag toch Iets vergeten hé?
Even stilstaan bij een ,,aangetrouwd'' familielid die in de jaren zestig mijn Meerbeekse naamgenote zou gelukkig maken.
De ,,huppelende paardjes'' zoals onze oom/koster/trompetspeler ons noemde, gefascineerd als hij was door wippende paardenstaartjes. Want wij waren de enige grietjes in een stal van zeer actieve, stoere, vissende, vogeltjes jagende neven. En daar wilden we niets mee te maken hebben. De grote Lief wou poppenkast spelen, de kleine Malief wou liever lezen. In de Humoradio en zo. Ik was toen negen jaar...De andere boeken nam ze mij af als het voor 16+ was...
Het oudste ,,paardje'' werd leerkracht (iets wat het meesterde ook voor Malief had gedroomd) en zij wou alleen schrijfster (!) worden.
Toen kwam Roger in het leven van mijn naamgenote. Een weduwnaar met een schattig dochtertje. Toen Malief in Leuven zat kwam daar dank zij Roger ook voor het oudste paardje nog een dochtertje bij.
De rest is een mix van vreugde en verdriet. Op de uitvaart van de Meester zag ik hen weer: mijn liefste paardje liep moeizaam, daar was iets mee.
Weer een jaar later, op bezoek bij oom/koster hoorde Malief over de ziekte van haar maatje. En kwam daar Roger binnen met doodsbrieven. Nee, het was van zijn schoonzoon. Maar hij vroeg of ik mijn maatje wou zien.
Nooit zoveel ellende verteld in één blogverhaal. Grote Lief zat te schrijven, kon nog moeizaam uit haar zetel en excuseerde zich dat ze niets mooier had aangetrokken. We vertelden over vroeger, zij vroeg hoe het gebeurde met de Meester, haar ,,ziekte'' werd weggewuifd. Enkele maanden later was ik op haar uitvaart, maakte kennis met haar dochters die het thema ,,verlies'' ook maar al te goed kenden.
Roger was ook niet aan het eind van zijn zorgen. 0p een nacht brandde zijn mooie villa af, maar via Pezzeke hoorde ik dat hij zijn spirit niet kwijt was.
En dan ben je even ,,bezig'' met zijn buren _ de uitvinder van de huppelende paardjes en jongste broer van het Meesterke. En alles zal wel goed zijn met Roger zeker?
Zijn uitvaart heb ik net gemist, zijn herdenkingskaartje zat bij thuiskomst in de bus. Ik heb hem niet goed gekend maar ik had hem toch nog willen zeggen dat hij mijn Naamgenote héél gelukkig heeft gemaakt. Ook toen ze er niet meer was. Op het kerkhof van Meerbeek is het niet moeilijk zoeken naar haar plek: het mooiste bloemenperk.
En om te eindigen op een iets leukere noot: deze week hebben de Kadokes mij taalles gegeven. ,,Malief, een kozijn, wat is dat??'' Ha ja, ik bedoel een neef...Deed mij denken aan een (zeer oud) lief die mij altijd verbeterde. Nee, niet ,,de'' venster maar ,,het'' venster. De rest ben ik vergeten.
...Maar niet dat ik in mei 2015 al afscheid nam van mijn naamgenote. Alleen de data, tja, mag toch Iets vergeten hé?
woensdag 1 augustus 2018
DAT WAS HET!
Terug van weggeweest en niemand die zit te wachten op spannend nieuws à la facebook. De gewone babbel dus...
Dat het fijn was om mijn ,onderburen'' terug te zien. Dat het minder fijn was dat de halve Belgische bevolking ook naar de kust was gekomen. Niets op tegen. Maar mag het wat stiller?
Mijn conclusie van veertien dagen verblijf in Thuis aan zee? Ja, er was lucht en licht en niet te warm en heb fijn geslapen met drie ramen op tocht op mijn derde verdiep. En er was fijn bezoek waarmee we onze lang vervlogen jeugd en nieuwe kwaaltjes konden oprakelen.
Maar wat niet leuk was?
1.Blafconcerten van ongelukkige viervoeters die ook 's nachts last hadden van honger, dorst of eenzaamheid.Idem voor bezopen zangers die denken dat de slapende mensen doof zijn.
2.Vanop mijn uitkijkpost (derde verdiep, zalig windje, mooi boek) afgeleid worden door vakantiegangers die blijkbaar vergeten waren dat ze peuters bij hadden terwijl ze op straat met soortgenoten verhaaltjes uitwisselden. En die peuters verveelden zich en probeerden op een speelgoedfietsje(zonder trappers) op de fietsbaan te komen, trapten duchtig door terwijl een wagen achterwaarts uit een garage kwam en die hummels niet kon zien. Interventie van een voorbijganger die de halve straat bij elkaar brulde. Ik ook.
3.Veel loslopende bejaarde venten die de dijk teisteren. Niet met een fietsje of een hond maar tja: als Malief eindelijk een lege bank op de dijk had gevonden ploften ze steevast op dat zelfde bankje neer.Witte sokken onnozel gebabbel. Maar ik laat mij niet ieder jaar gijzelen door een eenzame verteller die vroeger Armand Pien nog had gekend...(verhaal van vorig jaar.)
Toen Malief het verhaal van de blaffende viervoeters gisteren aan Kadoke 2 vertelde zei ze dat het vroeger ook zo was. Daar heb ik dus een nacht over nagedacht (!) en nu weet ik het ook weer. Toen de Kadokes nog peuters waren schrokken ze telkens van een keffertje in de tuin van de buren. Om hen gerust te stellen als ze wakker schrokken noemden we dat ,,het onnozel hondje'' en de eerste keer dat ze met de Meester naar Marja aan zee op bezoek ging vertelde ze honderduit over dat onnozel hondje. Zij wist het gisteren nog, ik nu ook weer...
Dat het fijn was om mijn ,onderburen'' terug te zien. Dat het minder fijn was dat de halve Belgische bevolking ook naar de kust was gekomen. Niets op tegen. Maar mag het wat stiller?
Mijn conclusie van veertien dagen verblijf in Thuis aan zee? Ja, er was lucht en licht en niet te warm en heb fijn geslapen met drie ramen op tocht op mijn derde verdiep. En er was fijn bezoek waarmee we onze lang vervlogen jeugd en nieuwe kwaaltjes konden oprakelen.
Maar wat niet leuk was?
1.Blafconcerten van ongelukkige viervoeters die ook 's nachts last hadden van honger, dorst of eenzaamheid.Idem voor bezopen zangers die denken dat de slapende mensen doof zijn.
2.Vanop mijn uitkijkpost (derde verdiep, zalig windje, mooi boek) afgeleid worden door vakantiegangers die blijkbaar vergeten waren dat ze peuters bij hadden terwijl ze op straat met soortgenoten verhaaltjes uitwisselden. En die peuters verveelden zich en probeerden op een speelgoedfietsje(zonder trappers) op de fietsbaan te komen, trapten duchtig door terwijl een wagen achterwaarts uit een garage kwam en die hummels niet kon zien. Interventie van een voorbijganger die de halve straat bij elkaar brulde. Ik ook.
3.Veel loslopende bejaarde venten die de dijk teisteren. Niet met een fietsje of een hond maar tja: als Malief eindelijk een lege bank op de dijk had gevonden ploften ze steevast op dat zelfde bankje neer.Witte sokken onnozel gebabbel. Maar ik laat mij niet ieder jaar gijzelen door een eenzame verteller die vroeger Armand Pien nog had gekend...(verhaal van vorig jaar.)
Toen Malief het verhaal van de blaffende viervoeters gisteren aan Kadoke 2 vertelde zei ze dat het vroeger ook zo was. Daar heb ik dus een nacht over nagedacht (!) en nu weet ik het ook weer. Toen de Kadokes nog peuters waren schrokken ze telkens van een keffertje in de tuin van de buren. Om hen gerust te stellen als ze wakker schrokken noemden we dat ,,het onnozel hondje'' en de eerste keer dat ze met de Meester naar Marja aan zee op bezoek ging vertelde ze honderduit over dat onnozel hondje. Zij wist het gisteren nog, ik nu ook weer...
Abonneren op:
Posts (Atom)
