EN NU ROGER...

Roger staat sinds deze week op mijn schoorsteenmantel. Geen plek om naar uit te kijken: hij deelt de plaats met een andere neef die in april afscheid nam...
Even stilstaan bij een ,,aangetrouwd'' familielid die in de jaren zestig mijn Meerbeekse naamgenote zou gelukkig maken.
De ,,huppelende paardjes'' zoals onze oom/koster/trompetspeler ons noemde, gefascineerd als hij was door wippende paardenstaartjes. Want wij waren de enige grietjes in een stal van zeer actieve, stoere, vissende, vogeltjes jagende neven. En daar wilden we niets mee te maken hebben. De grote Lief wou poppenkast spelen, de kleine Malief wou liever lezen. In de Humoradio en zo. Ik was toen negen jaar...De andere boeken nam ze mij af als het voor 16+ was...
Het oudste ,,paardje'' werd leerkracht (iets wat het meesterde ook voor Malief had gedroomd) en zij wou alleen schrijfster (!) worden.
Toen kwam Roger in het leven van mijn naamgenote. Een weduwnaar met een schattig dochtertje. Toen Malief in Leuven zat kwam daar dank zij Roger ook voor het oudste paardje nog een dochtertje bij.
De rest is een mix van vreugde en verdriet. Op de uitvaart van de Meester zag ik hen weer: mijn liefste paardje liep moeizaam, daar was iets mee.
Weer een jaar later, op bezoek bij oom/koster hoorde Malief over de ziekte van haar maatje. En kwam daar Roger binnen met doodsbrieven. Nee, het was van zijn schoonzoon. Maar hij vroeg of ik mijn maatje wou zien.
Nooit zoveel ellende verteld in één blogverhaal.  Grote Lief zat te schrijven, kon nog moeizaam uit haar zetel en excuseerde zich dat ze niets mooier had aangetrokken. We vertelden over vroeger, zij vroeg hoe het gebeurde met de Meester, haar ,,ziekte'' werd weggewuifd. Enkele maanden later was ik op haar uitvaart, maakte kennis met haar dochters die het thema ,,verlies'' ook maar al te goed kenden.
Roger was ook niet aan het eind van zijn zorgen. 0p een nacht brandde zijn mooie villa af, maar via Pezzeke hoorde ik dat hij zijn spirit niet kwijt was.
En dan ben je even ,,bezig'' met zijn buren _ de uitvinder van de huppelende paardjes  en jongste broer van het Meesterke. En alles zal wel goed zijn met Roger zeker?
Zijn uitvaart heb ik net gemist, zijn herdenkingskaartje zat bij thuiskomst in de bus. Ik heb hem niet goed gekend maar ik had hem toch nog willen zeggen dat hij mijn Naamgenote héél gelukkig heeft gemaakt. Ook toen ze er niet meer was. Op het kerkhof van Meerbeek is het niet moeilijk zoeken naar haar plek: het mooiste bloemenperk.

En om te eindigen op een iets leukere noot: deze week hebben de Kadokes mij taalles gegeven. ,,Malief, een kozijn, wat is dat??'' Ha ja, ik bedoel een neef...Deed mij denken aan een (zeer oud) lief die mij altijd verbeterde. Nee, niet ,,de'' venster maar ,,het'' venster. De rest ben ik vergeten.
...Maar niet dat ik in mei 2015 al afscheid nam van mijn naamgenote. Alleen de data, tja, mag toch Iets vergeten hé?