MIEKE van BOON

 Het kan verkeren...zeg nu zelf, op de parking van de winkel van de komiek ( je weet wel) de leukste babbel van het afgelopen jaar? Dat heeft Malief beleefd. En ze vond het zo leuk dat ze het moet vertellen.

Om te beginnen: in de winkel krijste een pakweg tweejarig gastje  indrukwekkend luid de goegemeente bij elkaar...terwijl zijn twee zusjes en de mama besloten hadden om te doen of er niets aan de hand was. En toen wuifde Malief  ,, knipogend en beminnelijk'' voor zover je dat met een mondmasker kan zien...en de sirene viel stil. Ze was er eerlijk gezegd heel trots op.

Dan naar de Parking en,...nooit gedacht: ,,de leukste babbel ooit'' ...in Coronatijden hé.

De mevrouw naast haar had de witste en properste wagen...en omdat ze nog haar succes met de jonge brulaap aan het verteren was lachte Malief naar de mevrouw en voor ze het beiden beseften werd er gelachen en verteld. Zelfde leeftijd, zelfde besognes, zelfde goed humeur. 

Het meest ontroerende kwam bij het afscheid...zij was destijds een alt in het koor van Bob Boon...en hij was haar echtgenoot, maar niemand kende die naam nog. Malief wel.  En die Malief kende ze ook...want dat was hun krant. 

Toen vroeg Malief of er in haar boodschappen niets kon smelten? En vochten ze bijna om mekaars winkelkar terug te brengen. Mieke won.

BLINK EN BLABLA

Dat was even een moeilijke bevalling...de titel hé. Eerst de blink.

Ze was het een beetje vergeten, maar in de loop der jaren zijn hier wel wat blinkende geschenken bij Malief terecht gekomen. Ze had bijna kadokes geschreven, haar nog altijd geliefde onderwerp...

Eén pikkendief heeft jaren geleden de meest opvallende parels, goud en edelstenen ontvoerd...en die zijn nooit teruggevonden. Een polshorloge van Versace was zelfs al een beetje versleten maar vermits ze er nog een van Armani had dat nog altijd dienst doet gaat ze niet zeuren...

En dan vertellen we geen aangrijpend nieuws als we zeggen dat Malief zich tegenwoordig beetje verveelt en dan op lang vergeten schatten valt. Zoals een gouden ring met een ,,diamant Antwerp Cut'' die ze verdiende omdat ze het juiste glas champagne had genomen...waarin de ring lag. En bijna uitgescholden werd door een collegaatje van het Belangske...Tja, Malief had het glas gekozen waar geen bubbels meer in zaten en ook minder drank...

Was Malief een ,,bofkont''? Op een persconferentie van de ooit zeer florerende verkopers van bontmantels kregen al de journalisten een ticket. Malief had het hare eens bekeken en in haar zak gefrommeld. En toen werd een witte bontstola geveild voor nummer xxx. Niemand had het nummer, Malief fronste en dacht ,,ik weet van  niks'' maar de public relations-madam Hélène André (god hebbe haar ziel) riep dat Malief het nummer had.

De witte bontstola met snuit en pootjes hangt boven aan de kapstok en heeft gezelschap gekregen van een zwarte mantel in astrakanbont. Past niet langer bij een Malief die ook de bloederige steak heeft afgezworen...En ook dat heeft geen pijn gedaan.

.

AGATHA FRANCISCA DOOMS

Vandaag  haalt Malief nog een dierbare grootmoeder uit de eeuwige slaap. En hoe zoiets gebeurt? In de prille zon. Want ooit vertelde Meter (haar naam voor de kleinkinderen) hoe ze als kind met haar ouders en broers op het schip woonden en dat in de lentezon voor een echte ramp zorgde...ze werd bruin. En de deftige mensen waren wit, en zij zagen er uit ,,als bohemers''. En haar naam? Ze liet zich ,,Linne'' noemen, want ,, A Gat, da trekt er toch ni op?''

Juist, dat had u al begrepen :mijn overgrootouders hadden geen luxe-boot maar waren binnenschippers...

Nog over Agatha: ze werd in de negentig en als ze niet na mekaar twee heupen had gebroken dan was ze vandaag nog aan het vertellen. Over haar vader-schipper die ,,geleerd'' was want hij had boeken van Hendrik Conscience aan boord. En om te tonen dat ik ook geleerd was (ik was pakweg 12 jaar) las ik haar het verhaal voor van de Arme Edelman die de rijken fopte door altijd dezelfde wijn uit te schenken en zelf zijn versleten schoenen blonk? 

Juist, dat herinnert Malief zich nog alsof het gisteren gebeurde. Hoewel, wat is er gisteren weer gebeurd???

BRAND!

 Van Memory Lane gesproken...de brand in Brussel zit ook nog in een ver geheugen van Malief. Jawel lieve lezers, het heeft geen haar (nu ja, geen uur) gescheeld of Malief was destijds in de Brusselse vlammen opgegaan.

 1967, jonge journaliste met een plek in de Jacqmainlaan waar ze die eerste jaren vooral zeer nederig werk mocht verrichten. Altijd ,,avonddienst'', wat wel begon na de middag en naar huis als er ,,afgesloten'' werd. Veel kans om haar schrijfstijl te tonen was er niet, maar de prijzen van de veilinggroenten mocht ze keurig noteren en vermits er nog geen pc's bestonden aan de telefoon het verslag van Jaak Veltman opschrijven. Hij zei later dat ze het voortreffelijk had gedaan.

Ter zake: die middag in 1967 was Malief wat vroeger van thuis in Laken vertrokken omdat ze in de Inno (toen nog Innovation) iets wou kopen...ze ging het volgend jaar trouwen hé. Maar dat is in haar geheugen gegrift: raar hoe de sfeer was toen ze het warenhuis in de Nieuwstraat  binnen stapte, en het rook ook wat vreemd? Zut, ze zou later terugkomen.

En jawel, op de krant was er toen ze binnen stapte al heel wat commotie. Een collega (naam vergeten) was naar de Innovation gestuurd want het schijnt dat...juist, net na haar vertrek stond de winkel in lichterlaaie. En ja, Malief belde naar huis want daar zouden ze wel ongerust zijn want ze had gezegd dat ze...Neenee, Bomama was haar nuchtere zelve maar allez, 't was goe da ze belde...

MEMORY LANE

 Zomaar een avond kastje kijken en het verhaal van de Kennedy familie  een beetje lacherig aanvatten...en meteen was Malief in een ver verleden gedoken, en wat daar allemaal weer te voorschijn kwam...

Het was 1963, de meisjes waren in Leuven nog ,,Porren'' en Malief was met een niet nader  herinnerde gezel naar de bioscoop gegaan, waar ,,het journaal'' begon met de Varkensbaai, waar een oorlog dreigde. En dat was dus in Cuba, waar ene Fidel Castro de plak zwaaide.

Maar toen werd president Kennedy vermoord en zagen we op het journaal zijn echtgenote  uit de limousine kruipen.

 De rest van de televisieavond was een pakkend relaas over hoe  een familie uitgemoord, verongelukt en blijvend gekraakt werd.

Bizar, boeiend, pijnlijk zoals dit Amerikaans verhaal weer opdook. Eén detail wist Malief nog wel...dat ze destijds een foto van John F. Kennedy op de muur van haar kot had geplakt. En nu weet ze  ook weer waarom...

15 APRIL!

Vandaag 15 april! Maar daar was precies  toch iets mee? Ha ja, Malief moest niet eens lang nadenken...maar voor alle zekerheid toch eens haar ,,trouwboekje'' boven gehaald. Juist...15 april 1968 werd Malief mevrouw F. En als de lezertjes het bizar vinden dat ze daar zo lang moest over nadenken: de Meester had een hekel aan dat soort festiviteiten. Niets doen zoals ,,de massa'' was zijn slogan. Bloemen, een ring of zelfs een  chic allumeurke, dat kwam altijd onverwacht.

Het is ook een datum die voor verwarring zorgt bij Malief. Het was vandaag ook acht jaar geleden dat de Meester toch maar eens naar ,,de specialist'' ging en die nog halvelings beloofde dat hij zeker nog jaren kon genieten van Thuis aan zee. Niet dus. Eind mei naar het ziekenhuis, en of behalve de dochters en de Kadokes, iedereen hem wou gerust laten? Op 12 juni deed hij zijn ogen definitief dicht. Zo heeft hij het gewild...

Malief draagt vandaag de trouwring van ene H.Michiels uit 1906, een grootmoeder die hij nooit heeft gekend...en zij natuurlijk ook niet. Maar zo wou hij het wel...

YES!

Juist, Malief is beetje euforisch: in haar rechter schouder is een nieuw vriendje geplant, familienaam Pfyzer. Na alle akelige beelden over massa's wachtenden, genre ,,uitverkoop in de Nieuwstraat'' is de waarheid: niks wachten, mooi aanschuiven, zeer vriendelijke ,,wegwijzers'' en tot slot een verpleegster die fronsend haar Identiteitskaart bestudeerde  en vroeg of ze wel van Malief was...Waar is de tijd dat de Waalse collega's  onder haar hals voelden of ze niet ,,geopereerd '' was? Als troost kon dat tellen...

PS...ouderdomskwaaltje, de collega's voelden niet aan haar hals (tsjtsj) maar aan de achterkant..de oren. En voor wie het nog niet snapt: lang geleden werd knip-en plakwerk bij elkaar geknoopt achter de oren..weten wij ook maar van horen zeggen hoor......