BELOFTEN...

Mogelijk kreeg ook u, lieve lezer, net als Malief dezer dagen een beleefde fondsenwerver (met Hollands accent) aan de lijn? Zo niet, de anderen mogen het ook weten.
Het begon allemaal heel correct en beleefd hoor. Ja, ik was Malief en of mijn adres nog???Jaja, al veertig jaar.  ,,Nou klinkt u als mijn moeder, zij zegt ook dat ze pas weggaat tussen zes planken.''
De riedel ging verder: dat Malief zo'n trouwe genereuze schenker is maar dat ze de brieven wél gaan minderen. Enthousiaste reactie van Malief: ,,Ja, en alstublieft, ook geen cadeautjes...'' 
De man haalt even adem, en dan heeft Malief het door: hij leest een brief af, over kindjes die gras eten en meel met water enzovoorts. ,,Ja meneer, dat heb ik ook gelezen, en ik lees ook nog een krant ...''
Niet dat zo'n meneer snel van zijn  stuk wordt gebracht want nu zegt hij dat hij ondernemer is maar dat ze om transporten naar Afrika te organiseren wel zéker moeten zijn dat er nog giften komen...''  Natuurlijk: of er een domiciliëring kan? Ook niet voor één keer in de toekomst? (Misschien denkt hij nu aan de zes planken en zeker is zeker...)
Nee dus. Heb hem ook niet verteld dat er al een overschrijving klaar ligt voor Congodorpen...en dat was nu net niet zijn ,,goed werk''.
Besluit: gelikte ,,ondernemers'' die bedelbrieven aflezen kunnen zich de moeite besparen.

SIMPELE DUIVEN?

Nee, dit is geen boodschap aan duivenmelkers, wel een zeer verontwaardigde Malief die zich afvraagt of die oplichters nu echt denken dat hier nog mensen (die kunnen lezen en schrijven) zich laten vangen aan enquêtes van vijftien seconden...
Dezer dagen al een keer of vijf een ,,enquête'' op mijn emailadres met de vraag te laten weten wat je van de diensten van deze en gene winkel vindt? Je hebt er ooit wel iets gekocht, van stofzuiger tot inktpatronen, maar omdat Malief zich geen trouwe klant noemt niet verder gelezen en gewist. Tot gisteren de tevredenheidsenquête van mijn vaste huis/tuin/en keuken leverancier kwam: vijftien seconden om aan te duiden wat je van hen vindt?? Hu, en als beloning mag je nog kiezen uit een iPhone of een laptop???en helemaal gratis? Alleen maar drie eurokes om het op te sturen.
Eigenlijk werd Malief toen alleen maar kwaad. Ha ja, dachten ze nu echt dat er nog mensen zijn die zoiets geloven. Hackers is een te beleefd woord natuurlijk.
Vandaag naar de winkel van de komiek gebeld, wat zij van zo'n enquête vonden. De mevrouw aan de lijn was heel beleefd, kalm en begreep mijn ergernis. Tja, ze wisten het, hun Logo was gestolen...

ZONDER POICHKE

Wie zou er vandaag nog aan onze Poiche denken? Het is alweer 26 jaar geleden dat hij iets van zich liet horen. Op weg naar Duitsland om er kerstsfeer te snuiven. We zaten met een man minder aan onze kersttafel en voor Bomama was het een opdoffer waar ze nog 24 jaar zou mee leven.
Vandaag is het zo'n dag waarop Malief ,,haar blessings'' telt en zich afvraagt waar Bomama die ijzersterke moed haalde om na haar man, haar moeder en haar zoon ook nog een kleindochter af te staan. ''Ik kan er niks aan doen hé'' zei ze toen Malief het haar, op aandringen van de familie, toch maar vertelde. En dan kwamen haar door polyartritis verminkte handen in een hulpeloos gebaar naar boven.
Twee jaar na het overlijden van de Meester had ze een gesprek opgevangen in de home en vroeg ze mij nadrukkelijk: ,,Gij hebt toch nog een hoe zeggen ze da, een meneer hé Minneke?'' (ik had toen al de koosnaam van haar kleindochter geërfd) Jaja Mouchke. Ja, altijd maar werken hé zuchtte ze.
Daarmee is mijn kerstverhaal afgesloten...

BRANDNETELS

Het was eigenlijk geen verrassing: Malief heeft de genen van Bomama. Heu, de goeie toch. Vandaar dat zij vanmorgen een paar iets te grote loafers (van Bomama) aantrok en met een mooi zonnetje in de rug, haar tuin onder handen nam. 
Wisten jullie overigens dat in een stadstuintje nog héél veel groene plantjes staan? Zelfs de varens hebben tot 22 december nauwelijks een geel jasje aangetrokken. Maar oké, ze hangen een beetje slap. 
Op een stukje braakgrond (heeft niets met kotsen te maken hoor) dus na de grote boomkapoperatie, heeft Malief wel de kwalijke gewoonte om overschot van braadvet, droge boterhammetjes en al wat te nat is voor huishoudafval op dat plekje te kieperen. Slik, ja, vroeger kwamen hier veel sijsjes, roodborstjes en nu helaas maar één ekster. En zo lag daar al een tijdje een flinke portie ,,paarse'' dinges. ,,Wat is dat paars?'' vroeg een bezorgde bezoekster. Hu, na drie keer rode kool eten had Malief er haar buik van vol. Tijd dus om te gaan schoffelen.
Nog één straffe ervaring: er stonden ook brandnetels en helaas, die prikten nog hard ook. Dat was geleden van de ,,Chiro-tijd''. Met vernieuwd elan zijn ze vanmorgen versnipperd en tot moes getrapt. En deugd dat het deed...

PIKKENDIEF

Hebben jullie Malief een beetje gemist? Zij anders wel. Want iemand, nu ja, een onnozelaar hoor, had mijn blogske ,,gehackt'' want zo heet dat toch als je vast zit en niet meer in je eigen keuken kan koken. Amai, hoe beeldrijk.
Gelukkig ligt hier een boekske waarin mijn geheime codes (haha, iedereen kent ze...) opgelijst zijn. Alleen mag Malief niet bekennen dat ze die Ma van Malief niet aan elkaar mag schrijven. (gelach op alle banken (ziedewel dat ze een beetje begint te....).
Hoe dan ook, Microsoft heeft een vriendelijke heer/madam die (als je belt) heel snel een reeks cijfers debiteert. Gelukkig had ik een boekje en een pen bij de hand. Journalist tot in de kist...
En nu stilletjes genieten van het feit dat ,,als ik een onweerstaanbare drang voel'' meteen in mijn blogske kan kruipen...

GEDOOPT!

Help, Malief heeft zich laten dopen. Twee keer zelfs, maar de eerste keer had ze nog niets te zeggen. Vandaag wel, en nu moet hier wat recht gezet worden...
Het verhaal van de Antwerpse student is verschrikkelijk pijnlijk en je mag er als ouder niet aan denken dat zoiets een faits divers zou worden. Maar tegelijkertijd toch even de puntjes op de i. Want studentendopen, lieve vriendjes, die zijn niet persé ,,dégoutant''.
Jaja, Malief kreeg te horen dat haar studentendoop zich in de middeleeuwen afspeelde. Enfin, jaren zestig dus. Er zaten toen nogal wat ,,porren'' bij Politica en de ouderejaars zagen die wel zitten . Niet dat hier iets moet verzonnen worden, later hoorde ik dat een derdejaars boos was omdat een blitze tweedejaars snel voor ,,peter'' had gespeeld. Malief kan het zonder schroom vertellen: de onverlaat heeft al jaren een kruisje achter zijn naam.
Welja: we kregen een soort ,,assekruisje'' ( de P van Politica) op ons voorhoofd en toen moesten we ook een (levende) muis uit een doosje halen. Ik weet pertinent zeker dat ik daarvoor bedankt heb en niemand heeft mij scheef bekeken. Er waren tenslotte straffe grieten die het wél durfden...
Later was er een cantus en vertelde een gast (die later in de politiek ging) lichtjes aangebrande mopjes over het aards paradijs.  Ik weet wel zeker dat ik er(toen) het fijne niet van snapte.
Is dit nu een pleidooi voor studentendopen? Zeker niet. Want destijds werd ook verteld dat de studenten geneeskunde wel  zwaarder werden aangepakt. Maar nu blijkt dat de Reuzenclub werd opgericht om de oud-leerlingen  van het Xaveriuscollege te begeleiden naar de unif. Best jammer dat wij destijds niet zo'n club hebben opgericht om mekaar nog eens terug te zijn. Hum, van het Boodschapinstituut in Schaarbeek naar een Leuvens kot. 
En wat ik nog leerde? Dat ,,den Boule'' waar ik met enkele aspirant vrijers een schweppske ging drinken  nu genoemd wordt als het clublokaal van de Reuzen. Ja, dat was dus echt met je leven spelen...
Maar nu schiet me wel te binnen dat de jongens vervelender dingen moesten doen. Zoals met hun mond ,,iets'' uit een bord met bloem halen. Ha en dan hadden ze een witte snuit. Maar dat zal ik toch eens checken bij een...oud-collega!

DE COLLEGA'S

Nu we het toch  over het krantenleven hebben: iets over de collega's. Al ga je mij niet op onvriendelijke verhalen betrappen: solidair was destijds geen leeg woord. Maar toch een incidentje op het koninklijk vliegtuig naar Denemarken.
Het was ten tijde van koning Albert en koningin Paola. Enkele jaren eerder had ik nog een staatsbezoek van koning Boudewijn en zijn echtgenote aan Spanje meegemaakt en blijkbaar hadden de bazen mijn no nonsens stijl gesmaakt. Bovendien: nooit vergeten dat een eerdere ,,koningsreisspecialist'' zo vriendelijk was om mij thuis (in zijn Mercedes...) af te halen en naar de ,,geheime plaats'' aan het koninklijk paleis bracht waar ik mijn koffer moest achterlaten. Waarmee ik illustreer dat we op de redactie maatjes waren. En tussen haakjes: zijn echtgenoot heb ik op de jongste reunie nog hartelijk gezoend.
De vliegtuigreis naar Denemarken verliep volgens het vaste scenario: onderweg kwam de koning (snipverkouden) dag zeggen en in zijn kielzog de koningin die goed in het oog hield waar Albert stopte en een praatje maakte. Ook bij Malief en een journaliste van de Gazet. Die juffrouw was helaas niet mijn vaste maatje van de Gazet waarmee ik al zoveel mode-reizen had gemaakt. Ik had mijn reisgenote verteld dat ik hoopte dat de koningin recent  onze krant niet had gelezen. Ha ja, een freelance juffrouw (en dan nog wel eentje die ik zelf had binnen gebracht) had onlangs in een interview met Giorgio Armani geschreven dat Armani de koningin een beetje te dik vond. 
Ja zég, dat schrijf je niet. In DS was het niet verschenen, (oef), in NB wél. Dus zei ik mijn reisgenote dat ik zeker niet de naam van die krant zou noemen. Wél: Paola was opgetogen te horen dat ik  in DS schreef. ,,Ik lees die ook, allé ik probeer ''. En mijn reisgenote kraaide: maar ze schrijft ook in NB hoor! Een halve seconde later was de koningin verdwenen. De naam van die trien ben ik al lang vergeten.

RESPECT...

Jaja, Malief weet het wel, ,,respect'' dat is iets uit den ouden tijd, iets voor figuren (foute nonnen, foefelende pastoors) die het niet verdienen. Voor die van ,,rechts'' dus.
Voor wie het nog niet door had: nu zijn we dus links en wél veel beter.
Gisteren ,,dankte'' mijn ,,oude krant'' zijn lezers met een stevig magazine waarin de 100 jaar van de krant uitgebreid werd gevierd. Nu ja, ,,een ode aan de kranten waar wij de erfgenaam van zijn''. 
Welbedankt! Malief heeft zelf 37 jaar voltijds voor de krant gewerkt, van de bescheiden ,,rewriter'' tot twintig jaar reporter in de lifestyle-branche zonder enige afhankelijkheid. Ik mocht met iedereen lachen, tot ergernis van de adverteerders. Nu zijn er de ,,Influencers'' natuurlijk.
Vandaag lees ik ook dat onze erfgenamen het veel beter doen. Goed zo, wij hebben een faling overleefd om hen een mooie krant na te laten.
Maar dat enkele bijzondere journalisten, zoals de wetstraat-verslaggever die een échte éminence grise was, wordt geschoffeerd met een half lijntje? Of een mopje van LDL? En onze reporter die destijds zijn leven waagde in oorlogsgebied? Geen letter.Wie zoveel jaren met de collega's van andere kranten heeft opgetrokken weet dat zij ons die ,,namen'' hebben benijd. Om nog van onze hoofdredacteurs te zwijgen.
Och ja, hoe was het weer? Respect?