DE COLLEGA'S

Nu we het toch  over het krantenleven hebben: iets over de collega's. Al ga je mij niet op onvriendelijke verhalen betrappen: solidair was destijds geen leeg woord. Maar toch een incidentje op het koninklijk vliegtuig naar Denemarken.
Het was ten tijde van koning Albert en koningin Paola. Enkele jaren eerder had ik nog een staatsbezoek van koning Boudewijn en zijn echtgenote aan Spanje meegemaakt en blijkbaar hadden de bazen mijn no nonsens stijl gesmaakt. Bovendien: nooit vergeten dat een eerdere ,,koningsreisspecialist'' zo vriendelijk was om mij thuis (in zijn Mercedes...) af te halen en naar de ,,geheime plaats'' aan het koninklijk paleis bracht waar ik mijn koffer moest achterlaten. Waarmee ik illustreer dat we op de redactie maatjes waren. En tussen haakjes: zijn echtgenoot heb ik op de jongste reunie nog hartelijk gezoend.
De vliegtuigreis naar Denemarken verliep volgens het vaste scenario: onderweg kwam de koning (snipverkouden) dag zeggen en in zijn kielzog de koningin die goed in het oog hield waar Albert stopte en een praatje maakte. Ook bij Malief en een journaliste van de Gazet. Die juffrouw was helaas niet mijn vaste maatje van de Gazet waarmee ik al zoveel mode-reizen had gemaakt. Ik had mijn reisgenote verteld dat ik hoopte dat de koningin recent  onze krant niet had gelezen. Ha ja, een freelance juffrouw (en dan nog wel eentje die ik zelf had binnen gebracht) had onlangs in een interview met Giorgio Armani geschreven dat Armani de koningin een beetje te dik vond. 
Ja zég, dat schrijf je niet. In DS was het niet verschenen, (oef), in NB wél. Dus zei ik mijn reisgenote dat ik zeker niet de naam van die krant zou noemen. Wél: Paola was opgetogen te horen dat ik  in DS schreef. ,,Ik lees die ook, allé ik probeer ''. En mijn reisgenote kraaide: maar ze schrijft ook in NB hoor! Een halve seconde later was de koningin verdwenen. De naam van die trien ben ik al lang vergeten.