Wie zou er vandaag nog aan onze Poiche denken? Het is alweer 26 jaar geleden dat hij iets van zich liet horen. Op weg naar Duitsland om er kerstsfeer te snuiven. We zaten met een man minder aan onze kersttafel en voor Bomama was het een opdoffer waar ze nog 24 jaar zou mee leven.
Vandaag is het zo'n dag waarop Malief ,,haar blessings'' telt en zich afvraagt waar Bomama die ijzersterke moed haalde om na haar man, haar moeder en haar zoon ook nog een kleindochter af te staan. ''Ik kan er niks aan doen hé'' zei ze toen Malief het haar, op aandringen van de familie, toch maar vertelde. En dan kwamen haar door polyartritis verminkte handen in een hulpeloos gebaar naar boven.
Twee jaar na het overlijden van de Meester had ze een gesprek opgevangen in de home en vroeg ze mij nadrukkelijk: ,,Gij hebt toch nog een hoe zeggen ze da, een meneer hé Minneke?'' (ik had toen al de koosnaam van haar kleindochter geërfd) Jaja Mouchke. Ja, altijd maar werken hé zuchtte ze.
Daarmee is mijn kerstverhaal afgesloten...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dikke knuffel.
En toch m'n beste wensen voor het nieuwe jaar...
Maryse XXX
Een reactie posten