De Sint is een tragedie

Bedtijd, maar Kadoke2 rekt de knuffel, ze heeft nog iets te vertellen. Mama heeft haar een geheim verteld. Nee, aan mij mag ze het vertellen. De Sint bestaat niet! In het bed boven haar gromt Kadoke1 goedkeurend, het is echt waar.
Tja, wat zeg je dan? dat ze toch wel groot worden, dat het een leuk verhaal is voor kleuters en dat zij het toch ook plezant vonden hé? Ze kijkt mij fronsend aan, precies verbaasd dat ik het ook wist?! Maar de Sint heeft wel echt bestaan! Ja natuurlijk, maar ondertussen zijn zij zo slim en snappen ze toch wel dat die Sint niet door de schoorsteen kan? Jawel, Malief, Zwarte Piet kan dat wel want die kan zich heel smal maken en dan doet hij de deur open voor de Sint. Dat kan toch? En wat hebben jullie dan gedaan met die sigaar voor de Sint? (Hm, ik proef een streepke heimwee naar een verloren sprookje.)
We praten nog wat over de Sint van vroeger die kindjes gered heeft. Kadoke2 onderbreekt mij: Ja, dat is iets wat de mensen verder vertellen, maar hoe noem je dat nu weer? Een legende? Néé Malief, iets met tra, tra, een tragedie? Ha, je bedoelt een traditie? Jaah...Slaapwel.

Pas op pas op pas op etc...

Bizar, zo in mijn adoptiestad rondwandelen met een lege mouw in mijn leren jasje. Gàpen dat de mensen doen! En commentaar van vrienden, familie, kennissen en welmenenden. Allez zeg, seffens valde weer. Ja hallo?
Die ,,sling'' ben ik ondertussen kotsbeu, maar leerrijk is het wel.
Begin deze week stapte ik naar de kapper, leesboek in de hand, een paar banknoten opgeplooid in mijn broekzak. Met één hand heb je immers een kapper nodig. En ik wist de weg, en ik had de Meester verwittigd dat het wat kon duren. De kapper die mijn centen in ontvangst neemt (moeizaam uit mijn broekzak gefriemeld) zegt dat ik gelijk heb. Want als ge in de krant leest hoeveel bejaarden er tegenwoordig overvallen worden. Groempf.
Als ik terug in onze straat kom zie ik Lottepoes al in het deurgat staan. MAMA!! Weg zonder mobieltje, we dachten al dat ratelderatel en papa wist niet eens welke kapper etcetera. Ik leg haar uit dat mijn zakken nu al uitpuilen van de sleutels en ander nuttig spul en dat papa toch wist...En het eten is toch nog niet koud?
Aan tafel begint mijn bezorgde dochter een beetje te lachen. Ha ja, ik wist nog niet dat ze twee dagen eerder in Brussel beroofd was? Hier open ik een parenthesis:Ik heb mijn dochters nooit veel goede raad gegeven (ze weten het toch beter) maar dit heb ik tot in den treure herhaald: in een grootstad nooit de toerist uithangen met een stadsplan en een frons tussen je ogen. Het trekt dan misschien leuke, behulpzame binken aan, maar nog meer zakkenrollers. En dat ik in Parijs , Milaan, Londen of New York altijd de metrohaltes en lijnen op een kaartje schreef en stiekem bekeek...
Om te resumeren: er nooit hulpeloos bijlopen. Zelfs niet met een lege linkermouw. Dat hielp ook gisteren. Veel volk op straat _ Inno geeft gratis doosjes chips en de schooljeugd maakt er een geweldige rotzooi van_ plus doopplechtigheden van aspirant hogeschoolstudenten en ik loop ,,waardig'' voorbij. Eén gvd omdat alweer een kleine Tom Boonen mij rakelings snijdt, maar soit. Een (duidelijk zatte) student die achter mij loopt en iets suggereert dat rijmt op keuken en mij een schuimende plastic beker aanbiedt. Merci jong, met welke hand moet ik die aannemen?
En dan een keurige jonge dame die iets wanhopig in haar ogen heeft en beleefd informeert of ik misschien tegen betaling in een panel wil zitten om te discussiëren over mode? Ik ben vrij zeker dat ze mij niet kende, maar ik was allicht de enige (nuchtere) volwassene die zich gisterennamiddag ,,waardig'' op straat waagde. Ik heb bedankt voor de bijverdienste.

Vriendinnentragedie

Vanmorgen zat Kadoke 2 zorgelijk aan het ontbijt. Vandaag werden op school lijstjes gemaakt. Van de beste vriendin, van de beste goedmaker, van de leukste vriendin. En ze dacht dat ze er niet zou opstaan. Misschien wel op die van goedmaakster, dat kon ze goed, maar die andere...
Ik zit met slaap in mijn ogen te luisteren. Lijstjes van de beste, en dan nog wel in een Freinetschool waar talent en initiatief boven competitie staan? En wie zegt dat dan, dat jij geen goede vriendin bent? Zucht van boven het bordje yoghurt. ,,Ik ben wel een goede vriendin, maar niet de beste...''
,,Toch de schattigste'' zeg ik met een eenarmige knuffel terwijl ik een niet echt volmaakte coiffuur in elkaar knutsel.
Een schooldag later en daar komt ze niet echt huppelend naar mij. Wel hoe waren de lijstjes? ,,Ik stond nergens op, allemaal nullen, ik had het toch gezegd?'' Meester had mij al gebriefd: niet de juffen maar de nuffige vriendinnetjes maakten zo'n lijstje. ,,Nee, niet Vlooike, (het lief van Kadoke1,) die doet daar niet aan mee, maar dat is dan ook mijn beste vriendin'' zucht ze.
Tijd voor Kadoke1 om de sfeer uit te klaren. Hij heeft met een playmobilmannetje een kleine malief gemaakt, compleet met bollekenshoedje, handtas, cape en...een kruk. ,,Vandaag mag je naar de Zoo Malief, maar je bent wel verstrooid want je rijdt nogal wild met deze auto.'' En ik hoor hem mompelen,,ze zal nog eens naar de rijschool moeten''. Waarna het figuurtje in de zoo belandt met twéé krukken. ,,En ze vergeet de kooi van de beer te sluiten, manmanman''. Kadoke2 is ondertussen haar lijstjes vergeten en giert het uit bij al die onfortuinlijke avonturen van popje malief. ,,Och ja, die meisjes'' mompelt haar broer laconiek. De vriendinnentragedie is compleet aan hem voorbij gegaan.

tis juzeke die u straft

vandaag kan ik geen hoofdletters gebruiken; geen punten ook niet dus; ik tik met één hand, de andere zit in een ,,sling'' ; een modieus blauwe, dat wel, maar te nadrukkelijk verpakt om confortabel te zijn; ik ben op mijn elleboog gevallen en die heeft krak gedaan; gelukkig was het mijn hoofd niet; héhé, heb je hem?
spectaculaire bons overigens: het verkeer in de olv-straat stond er compleet stil van! ha ja, omdat een vriendelijke meneer uit zijn auto stapte (en de weg versperde) om mij op te rapen!héél goed voor mijn ego, dat wel! oude vrouw weet u nog?
twee weken de invalide uithangen, ik zal het wel overleven.(ha, met mijn pink kan ik ook supershift doen!)

Domino en zo

Gisteren had Kadoke2 een dominosteen nodig. Om ganzenbord te spelen in het Disney-boekje. Juist, een uitgave van het gazetje van Kobbegem, ik ben af en toe ontrouw. Voor het Disneyboekje (voor de Kadokes), voor het Nina-boekje (voor Lottepoes) en om te controleren of zotte Gilde nog altijd zo zot is. Ja dus, maar dit terzijde.
Terwijl Kadoke2 aanstalten maakt om op de kast te klimmen en een domino-steen uit de Cluedo-doos te halen bedacht ik dat er hier nog enkele in die diepe lade lagen. En ik was vertrokken.
Behalve de gebruikelijke rotzooi die er bijna dagelijks wordt bij gepropt (de boekskes over onze gemeente verdwijnen ongelezen in die la, en dan stom staan dat de straat wordt afgesloten hé.)
Maar voor de rest was het schatten op zolder. Een waaier badges die ik ooit kreeg opgespeld (héla, hier één van het Parijse hotel Bristol, stond net in de krant. En ik herinner mij nog dat ze een mannetje hadden dat een hele dag niets anders deed dan vingerafdrukken van de monumentale koperen trapleuning vegen. De directeur was héél fier toen hij dat vertelde...)
Kijk, een jojo van een lingeriemerk. Gekregen op een defilé in Kopenhagen en als je het héél goed kon ging er een rood lichtje branden. Kadoke 2 kan het heel goed, Kadoke1 laat het vallen en nu hebben we er twee...
Ander fraais: foto's die iets compromitterend zouden hebben als de Meester zelf ze in onze studententijd niet had genomen. Met een toenmalig lief aan mijn arm in het portaal van een kerk _ oh symboliek_ of een straffe knuffel op het Ladeuzeplein. Die éne foto die ik een beetje gênant vond omdat het leek of ik met huid en haar verslonden werd was er niet meer bij. Tiens tiens, wie zou ze verdonkeremaand hebben...
Ook verbaasd gegaapt naar een grote foto waarop een reunie van gepensioneerden van veertig jaar geleden in de Jacqmainlaan: allemaal mannelijke bejaarden aan een feesttafel in deftig kostuum en een Maliefje die het verslag moest schrijven. Hu, wat oude mensen, en ik weet nog dat ik ons Lottepoes verwachtte en een beetje mottig was.(1)

En dan was daar de Roddelkrant. In het begin van mijn carrière zat er een nu zeer bekende dichter naast mij, en af en toe had hij geweldig grappige invallen. Drie vellen vol zonder interlinie, getikt op een ouwe Adler waarvan het lint niet meer zwart maar grijs afgaf. Gisteravond heb ik met tranen in de ogen er uit voorgelezen aan de telefoon. Die tranen waren van het lachen en mijn toehoorder was vriendin-collega Iedereen. Om kwart na middernacht, na een uur en veertig minuten ginnegappen hebben we slaapwel gezegd.
Oh ja, en Kadoke2 heeft de Domino uit de Cluedo-doos gehaald.

(1) Misschien laat ik die foto van die oudstrijders nog eens inscannen voor mijn ex-vum-lezertjes. Maar 't is wel een grote en enfin, misschien past dat niet...

Oude vrouw, zwijg!

Het mooie weer heeft mij de jongste weken herhaaldelijk naar onze stedelijke Kruidtuin gejaagd, kwestie van nog een streepje zon te halen. De gigantische boom in onze tuin wordt immers pas volgende week geveld, maar dit terzijde. En zo komt het dat ik, helemaal tegen wil en dank, een beetje teveel geconfronteerd wordt met mijn veelsoortige stadsgenoten.

Meestal zit ik er alleen maar te lezen op een harde bank en probeer ik niet te kijken naar de jongelui die de eenden, kippen en hanen de daver op het lijf jagen. Mijn gezelschap op de aanpalende bank is tachtig plus en vraagt of het ,,ne schonen boek'' is. En dat hij graag Abraham Hans leest. Goed toch? Maar er is meer.

Terug naar school, en wat lopen er ineens veel hoofddoeken door de ,,botaniek''. Mij niet gelaten maar je moet wel gek zijn om zwart verpakt in 30 graden rond te lopen. En dan zijn er ook meisjes met lang zwart haar _ ik zou niet kunnen zeggen van welk continent_ die er flink de pas in zetten. En een would-be Casanova die hen achterna holt en met een gemelijke grijns zijn hand in hun nek steekt en in hun haren roefelt. De meisjes vertrekken geen spier, stappen door. Wat later ligt de Casanova met bloot bovenlijf in mijn gezichtsveld te zonnen. Ik word een klein beetje kwaad. Dit is niet eerlijk.

Dan neem ik de stadsbus naar Bomama. Een ervaring. Ik ben de enige Europeaan en vind op de zeer slingerende bus nog een plaatsje rechtover een bejaarde met sik, mutsje en djellabah. De man kijkt mij in de ogen en groemmelt iets. Ik voel mij een publieke zondares hoewel alleen mijn tenen bloot zijn.

De hoofdvogel heb ik gisteren afgeschoten. Met de Kadokes en de Meester tevoet dwars door de stad die overspoeld wordt door fietsende jongeren. Voor de uitgang van het atheneum worden Kadoke2 en ikzelf fors gestompt door een dikkerdje van een jaar of veertien die blijkbaar pas heeft leren fietsen. Ik zeg iets als ,,Hela manneke, voorzichtig hé?'' en krijg een smerige blik cadeau.

Twee straten verder: het ventje was blijkbaar zijn weg kwijt geraakt, we worden weer ingehaald en dit keer belanden voetgangers Malief en Kadoke2 bijna tegen een huisgevel. Ik heb iets geroepen. Van ,,godverdekke joeng'' of zo. En toen riep die kwiet iets terug. ,,Wat zégt die, Malief'' klinkt het verontwaardigde Kadoke. En tegen Meester die voorop liep met de kleinzoon: ,,Wat riep die naar Malief? Oude vrouw ZWIJG?''.

Toen dacht ik:,,Och, dat manneke heeft gewoon een bril nodig ...'' Maar hij heeft wel potentie om een goeie Iman te worden.

Negentig, da's oud hé...

Vorige week heel rustig de verjaardag van Bomama gevierd. Geen toeters en bellen, geen grote familie-reunie, kwestie van haar vooral niet op de idee te brengen dat er weer iemand ontbrak. Midden in de week , en dus vooral brug- en andere gepensioneerden, twee freelancers en een paar schoolkinderen. Vooral de schoolkinderen _ onze Kadokes_ hadden haar onverdeelde aandacht.

Ze zat naast de zoon van haar (overleden) zus en ik zag haar genieten. De familietrekken waren onmiskenbaar. Er werden foto's gemaakt door Tanjel (1) en twee uur later zat ze wat moe na te puffen. 't Was goed geweest.

Gisteren eerst even verkennen. Een lege telefoon. Ha ja, die moet ge daar insteken om op te laden hé. Een afstandsbediening die niet reageert. ,,Ik zit altijd op hetzelfde, Holland'' Ge zult een nieuwe batterij nodig hebben. ,,Wat is dat een batterij? ''Pillen hé ma. 'k Zal voor nieuwe zorgen. En 'k zal de TV al op 1 zetten.
Ze zit geïnteresseerd naar buiten te kijken. Naar wat kijkt ge? ,,Ha, die mannen die in de bomen klimmen?'', Dat is de wind moeder...

En dan hadden we het weer over het feest. Dat het goed was. En of ik nog iets van ons Pezzeke had gehoord. ,,Maar ja, die heeft u toch gebeld, die had medische controle op zijn werk, weet ge nog? ,,Neeje, nie na mij...'' ,,Allez ma, hij heeft gezegd dat hij ook niet goed meer hoort!'' Schaterlach, ja, nu wist ze het weer.

Later voor haar kamerdeur, versierd met een bloemenslinger en een grote 90: ,,Dat mogen ze er al lang afhalen zenne, da's niks om fier op te zijn. Als het nu nog 70 was!''

Liefste maake, ik wens haar nog enkele milde spinnenwebben in haar hoofd. Net genoeg om helemaal te vergeten wat een verdriet haar lange leven zelfs op haar negentigste nog heeft meegebracht.

(1) Tanjel, stuur je de feestfoto's eens door, we willen ze allemaal zien!