Negentig, da's oud hé...

Vorige week heel rustig de verjaardag van Bomama gevierd. Geen toeters en bellen, geen grote familie-reunie, kwestie van haar vooral niet op de idee te brengen dat er weer iemand ontbrak. Midden in de week , en dus vooral brug- en andere gepensioneerden, twee freelancers en een paar schoolkinderen. Vooral de schoolkinderen _ onze Kadokes_ hadden haar onverdeelde aandacht.

Ze zat naast de zoon van haar (overleden) zus en ik zag haar genieten. De familietrekken waren onmiskenbaar. Er werden foto's gemaakt door Tanjel (1) en twee uur later zat ze wat moe na te puffen. 't Was goed geweest.

Gisteren eerst even verkennen. Een lege telefoon. Ha ja, die moet ge daar insteken om op te laden hé. Een afstandsbediening die niet reageert. ,,Ik zit altijd op hetzelfde, Holland'' Ge zult een nieuwe batterij nodig hebben. ,,Wat is dat een batterij? ''Pillen hé ma. 'k Zal voor nieuwe zorgen. En 'k zal de TV al op 1 zetten.
Ze zit geïnteresseerd naar buiten te kijken. Naar wat kijkt ge? ,,Ha, die mannen die in de bomen klimmen?'', Dat is de wind moeder...

En dan hadden we het weer over het feest. Dat het goed was. En of ik nog iets van ons Pezzeke had gehoord. ,,Maar ja, die heeft u toch gebeld, die had medische controle op zijn werk, weet ge nog? ,,Neeje, nie na mij...'' ,,Allez ma, hij heeft gezegd dat hij ook niet goed meer hoort!'' Schaterlach, ja, nu wist ze het weer.

Later voor haar kamerdeur, versierd met een bloemenslinger en een grote 90: ,,Dat mogen ze er al lang afhalen zenne, da's niks om fier op te zijn. Als het nu nog 70 was!''

Liefste maake, ik wens haar nog enkele milde spinnenwebben in haar hoofd. Net genoeg om helemaal te vergeten wat een verdriet haar lange leven zelfs op haar negentigste nog heeft meegebracht.

(1) Tanjel, stuur je de feestfoto's eens door, we willen ze allemaal zien!