Domino en zo

Gisteren had Kadoke2 een dominosteen nodig. Om ganzenbord te spelen in het Disney-boekje. Juist, een uitgave van het gazetje van Kobbegem, ik ben af en toe ontrouw. Voor het Disneyboekje (voor de Kadokes), voor het Nina-boekje (voor Lottepoes) en om te controleren of zotte Gilde nog altijd zo zot is. Ja dus, maar dit terzijde.
Terwijl Kadoke2 aanstalten maakt om op de kast te klimmen en een domino-steen uit de Cluedo-doos te halen bedacht ik dat er hier nog enkele in die diepe lade lagen. En ik was vertrokken.
Behalve de gebruikelijke rotzooi die er bijna dagelijks wordt bij gepropt (de boekskes over onze gemeente verdwijnen ongelezen in die la, en dan stom staan dat de straat wordt afgesloten hé.)
Maar voor de rest was het schatten op zolder. Een waaier badges die ik ooit kreeg opgespeld (héla, hier één van het Parijse hotel Bristol, stond net in de krant. En ik herinner mij nog dat ze een mannetje hadden dat een hele dag niets anders deed dan vingerafdrukken van de monumentale koperen trapleuning vegen. De directeur was héél fier toen hij dat vertelde...)
Kijk, een jojo van een lingeriemerk. Gekregen op een defilé in Kopenhagen en als je het héél goed kon ging er een rood lichtje branden. Kadoke 2 kan het heel goed, Kadoke1 laat het vallen en nu hebben we er twee...
Ander fraais: foto's die iets compromitterend zouden hebben als de Meester zelf ze in onze studententijd niet had genomen. Met een toenmalig lief aan mijn arm in het portaal van een kerk _ oh symboliek_ of een straffe knuffel op het Ladeuzeplein. Die éne foto die ik een beetje gênant vond omdat het leek of ik met huid en haar verslonden werd was er niet meer bij. Tiens tiens, wie zou ze verdonkeremaand hebben...
Ook verbaasd gegaapt naar een grote foto waarop een reunie van gepensioneerden van veertig jaar geleden in de Jacqmainlaan: allemaal mannelijke bejaarden aan een feesttafel in deftig kostuum en een Maliefje die het verslag moest schrijven. Hu, wat oude mensen, en ik weet nog dat ik ons Lottepoes verwachtte en een beetje mottig was.(1)

En dan was daar de Roddelkrant. In het begin van mijn carrière zat er een nu zeer bekende dichter naast mij, en af en toe had hij geweldig grappige invallen. Drie vellen vol zonder interlinie, getikt op een ouwe Adler waarvan het lint niet meer zwart maar grijs afgaf. Gisteravond heb ik met tranen in de ogen er uit voorgelezen aan de telefoon. Die tranen waren van het lachen en mijn toehoorder was vriendin-collega Iedereen. Om kwart na middernacht, na een uur en veertig minuten ginnegappen hebben we slaapwel gezegd.
Oh ja, en Kadoke2 heeft de Domino uit de Cluedo-doos gehaald.

(1) Misschien laat ik die foto van die oudstrijders nog eens inscannen voor mijn ex-vum-lezertjes. Maar 't is wel een grote en enfin, misschien past dat niet...