Leve de boekskes

De boodschap kwam telefonisch. Van ene Pernil. Ik vind niks uit, zo'n naam bestaat. Dat ik die krant met al dat slecht nieuws sito presto (ze zei iets anders, genre gazet mê slecht neus) niet langer aan mijn moeder mocht geven. Dat was zo'n vier weken geleden, met moorden en ,,in de vlammen omgekomen bloedjes'' op de voorpagina.
Of ik dat dringend advies heb opgevolgd? De instructie voor de verpleging om ons moeder bij hyperventilatie een of ander pilleke onder de tong te schuiven leek mij wel serieus.
En zelf antwoordde ze laconiek ,,iedereen zegt hier dat er slecht nieuws in staat, en daarbij, ik blader er alleen maar eens in...'' Voilà, gazet weg.
Drie dagen later, in de namiddag: tv op volume 89 (bij ons staat hij op 32...als de kinderen niet boven slapen) en een debat in het parlement. ,,Moeder toch, mag het niet wat stiller?'' ,,Och nee, want dan zit ik toch te tellen...'' Waarna zij mij haarfijn uitlegde wat ze allemaal telde: de topjes op de afstandbediening, de lichtjes in de kerstboom, de strepen op de verwarming, de ....'' Nee, plezant vindt ze dat niet, maar ik ben zo nerveus hé. Waarom zou dat zijn? En ze hijgt alsof ze trappen heeft gelopen...(*)
Vorige zaterdag lag er ineens terug een krant maar ze had ze niet bezien. De Haïti-show op zijn fijnzinnigst uitgebeeld.
Gisteren een nieuwe tactiek uitgeprobeerd. Eerst bij de verpleging gaan informeren, dan haar verhaal.
,,Nee, geen nieuws. Ha ja, vanmorgen langer in bed gebleven. Ik denk dat ze mij twee slaappillekes hadden gegeven. Enfin, ik weet niet waarom.,,
De uitleg was meer dan simpel: het was nog zo donker en de verpleging had gevraagd of ze misschien nog wat wou blijven liggen? Nee, niet lang, om halfnegen was ze op...
Waarmee ik aan mijn pointe kom: geen gehijg, geen tellen, geen (overdreven) geknabbel op haar tanden. Op haar tafel lagen verschillende kleurige boekjes, gekregen van Jeanneke, haar tafelmaatje. Yes: Dag Allemaal! Waar is de tijd dat ze met misprijzen vertelde hoe haar poetsvrouw al die zever vertelde alsof ze het zelf had meegemaakt!
De keerzijde. ,,Is het waar dat we een nieuwe aartsbisschop hebben?'' Dat heeft ze in de boekskes alleszins niet gelezen.
Ondertussen hebben de verpleegsters de zorg om haar gemoedsrust zover gebracht dat ze net voor het nieuws een andere zender zappen. En tegen de Slimste Mens ligt ze in haar bed...
(*)Ik heb haar enkele weken geleden vlakaf gevraagd of ze misschien aan ons Minneke zat te denken en het antwoord was typisch ,,Ik heb nog andere dingen meegemaakt zenne. ''

Jaaarig!

14 januari halftwaalf 's middags en al enkele respectabele decenia geleden. Het had (ook) gesneeuwd, we waren nog bescheiden tweeverdieners met een gammele Simca1000 en die dag zou het gebeuren. De Meester was ergens te velde _ het vredegerecht van Heist- op- den-Berg weet hij nog _en ik liep rondjes in ons flatje. Officieel heet dat weeën maar ik zou het wel overleven. En zeker niet de familie en schoonfamilie verwittigen. Ik had nog herinneringen aan een hypernerveuze schoonmoeder en dito schoonvader die bij de bevallingen van hun dochters om het kwartier naar het moederhuis belden. Bij mij zou het niet waar zijn.(1*)
En uitgerekend die dinsdag belde de opa-in-spé aan de voordeur. Dat ik nog in kamerjas was camoufleerde ik met een ingewikkeld verhaal over nog een bad pakken en de Meester was niet thuis en ik mocht er niet alleen in... En of hij koffie wou? En ik naar de keuken, net op tijd om een beetje te gaan puffen en grimassen te trekken. Toen hij vertrok had hij nog niets in het snuitje.
Om vijf uur zijn we naar ,,het moederhuis'' vertrokken. Zo heette dat instituut hier destijds. Natuurlijk was de Meester een beetje te laat want hij had ook nog een lekke band gekregen.
En om halftien maakten we ons debuut als ouders. Daar was Lottepoes, met een stevige teut op haar schedeltje, ,,eruit getrokken met enig alaam'' heb ik mij laten vertellen. Omdat het niet opschoot werden de grote middelen gebruikt en kon ik pas uren later mijn eerste dochter bekijken. Versuft, vingertjes tellen, want dat moest toch? Maar toen ik de volgende dag bij zinnen was zag ik het mooiste baby-tje ooit. Klein, fijn, beetje tevroeg maar volmaakt. Enfin, kijk eens naar de foto met Bomama als debuutoma en zeg nu zelf...
14 januari, vandaag dus. Proficiat Lottepoes! Toen ik deze week aan de kapper vertelde dat ik jouw naam had gekozen van de naam van een modewinkel rechtover onze flat viel haar mond open. Haar kinderen hebben namen die ik zelfs niet kan onthouden. Wij kozen voor de naam van de eerste vrouw ter wereld(2*). En ik vind hem nog altijd goed gekozen...

(1*) En dat hebben we ook bij de tweede zo gehouden, zij het met iets meer verzinsels en met de hulp van een oompje die de komedie met zijn zussen ook had meegemaakt. Maar dat vertel ik op 25 september.
(2*)Eerlijk gezegd werd ik ook geïnspireerd door de dochter van Johan Anthierens . Die knaap zat naast mij op de redactievloer en behalve dat hij voortdurend zei dat ,,hij daar niet graag was'' vertelde hij ook weleens iets over zijn dochter. Nog een getuige met een kruisje achter zijn naam.
PS Meester laat mij ook nog weten dat hij die 14de januari 's avonds laat bij zijn ouders arriveerde, zei dat ze er een kleindochter bij hadden en dat hij niet werd geloofd. Ze zijn in de auto gaan kijken of ik mij niet verstopt had...

Interessante klap

,,En ze doet aan iedereen de groetjes'' juicht Els op JoeFM. Heb je dat gehoord, schat? Mia doet ons de groetjes! Welke Mia? Ja, dat weet ik ook niet...
Terwijl de Meester een beetje mistroostig naar de sneeuw kijkt _ hij geeft toe dat het pose is, met de opvoeding ingehamerd, zoals ,,vieze kat'' en ,,smerige hond''_ want dan moet hij de stoep schrobben, kwekt de radio opgewekte groeten van haar luisteraars. Als het niet was dat hun muziek vaak mijn smaak is...

Hola, ondertussen verneem ik dat er een madam op weg is naar een blind date en dat ze zenuwachtig is. En dat Rudi met de kinderen een sneeuwman gaat maken en dat nog een andere appelbollen bakt voor morgen. Ik was zo blij met al dat interessante nieuws dat ik prompt naar mijn blog verhuisde. Maar moet ik nu verontwaardigd zijn of zo? Bah neen, al dat getetter zonder inhoud is gewoon de auditieve vorm van Facebook. En dat heb ik zelf gevonden.
Alleen, ik ben geen lid van Facebook, maar voor mijn algemene ontwikkeling laat Lottepoes mij af en toe eens piepen in dat ,,sociale netwerk''. Jawadde. Sommigen zullen zeggen dat ik ,,l' esprit mal tourné'' heb, maar die binken die daar hun Samson-coiffuur showen (niet de hond maar de bijbelse figuur!) in combinatie met een blote bast en varkensoogjes, en dan vragen om vriendjes te worden, ik kan mij voorstellen dat ik dat in het derde middelbaar ook geweldig had gevonden...
En terwijl je bij Joe niet eens weet wie die gelukzak is die zijn vrouw helpt poetsen kom je bij het sociale netwerk zomaar te weten wat één van je -tig vrienden (en vriendinnen) vindt van de kleur van je beha. ''Whaw,, zou Eddy Wally zeggen.
Voor het geval het u interesseert: ik ga nu naar mijn moeder(90). Daar komt meestal interessantere klap uit. Maar als ik niet uit mijn garage geraak _ sneeuw nietwaar_ dan zal ik het wel via JoeFM laten weten...