Lichtjesfeest

We zaten nog met zeven aan tafel, en dat is niet zoveel als je bedenkt dat we ooit met een verlengstuk en een aparte kindertafel kerst vierden. Voor onze oudste feestganger was de sneeuw een geldig excuus, de anderen hadden forfait gegeven. Wegens verdwenen of overleden. Kerst is hier sinds 18jaar een feest met een scherp kantje.
Maar het leven gaat voort zou Bomama zeggen en omdat ze in Avondrood bleef vieren had ik ook een engeltje onder de lichtjesboom gezet dat volgens mijn krakend geheugen nog door Minneke is geknutseld. Enfin, ik denk toch altijd aan haar als ik het engeltje zie.
Maar het leven gaat voort, zal ik dus ook maar zeggen. En het mooiste cadeau kwam van de Kadokes. Ze hadden de verrassing voor het laatst gehouden en misschien was ik te druk bezig met gebakken visjes omdraaien en zo om het meteen helemaal te snappen. Maar toen ik na gedane arbeid ging zitten en de gehaakte blauwe draad met de acht papieren vlagjes-met-boodschap nog eens rustig nalas wist ik het heel zeker dat het leven voort gaat. Met onvergetelijke momenten.
Ik ga niet al hun geheimen verklappen maar toch enkele: ,,Op sommige momenten denk ik:Hoe zou het bij hen zijn?'' en ,,Ik ben altijd blij als ik bij jullie kom'' en haha ,,Met jullie: altijd op tijd op school!''

Toneelstukje

,,Vertel nu maar eerst aan Malief wat je morgen mee naar school moet nemen!'' De Meester kent de legendarische verstrooidheid van zijn kleindochter en terwijl hij er zelf nog aan denkt...
Dat zit zo: op de terugweg van het Conservatorium (waar ze haar spraakvaardigheid nog verbetert...) krijgt de Meester in primeur alle nieuwtjes voorgeschoteld. En gisterenavond was dat, tussen het glijden door, de opdracht om morgen een groot stuk aluminiumfolie, een bord en een tas mee naar school te nemen.
Behalve de benodigdheden vertelt Kadoke2 mij ook haarfijn wat ze er precies gaan mee doen _ de kristalsuiker krijgen ze op school_ maar dat ben ik eerlijk gezegd al een beetje vergeten. Maar het had wel met nieuwjaarskaarten te maken en ik mag niet teveel verklappen.
Als de Meester hoort dat het om zijn beminde serviesgoed gaat (want de tas is dus een kopje) wordt er een klein toneelstukje opgevoerd.
,,Allez Malief, neem maar dat bordje waarmee ik op uwe kop heb geklopt. Daar is toch een stuk af...'' En ik wil niet onderdoen en repliceer (met hik- en lachgeluiden maar helaas ook met de bijpassende tranen in mijn ogen:,,Jamaar ik heb mij verdedigd hé, kijk maar naar die kopjes: hier, stuk af toen ik het naar de opa gooide. En hier, nog een stuk er af. Ik zal één van deze kopjes geven, oké?'' De Kadokes : ,,Echt waar, Malief?'' Jaja, die kapotte mag je hebben...
,,Jamaar, hebt gij echt? ''
,,Schattekes toch, ge ziet toch dat wij moeten lachen? En die tranen, dat heb ik altijd als ik lach hé'' ,,Jamaar, hoe zijn ze dan kapot gegaan?''
Toen ze vanmorgen haar pakje in ontvangst nam vroeg ze het nog eens. En ik kreeg nog een extra zoen. Hoewel de opa in mijn verhaal wel twéé kopjes naar zijn hoofd had gekregen...
Oeieoei, Kalamity gaat dit niet opvoedkundig verantwoord vinden...
PS.Vandaag heeft de Meester een grote kras op zijn hoofd. Ik was vergeten de bovenste keukenkast dicht te doen. Echt waar.

Niks aan de hand...

Sneeuw, kou, piepende trommelvliezen, maar geen nood, met pakweg vijftig vers gestreken zakdoeken kan ik er weer tegen en in huize Avondrood zitten ze te wachten.
,,Ha, zienek a nog is? Ik heb al drie keer gebeld maar die komen niet hé en ik moet naar de wc.''
De litanie van alle heiligen zal ik maar achterwege laten: na de herhaaldelijk ingepompte instructies voor de telefoon moet ik mij nu aan een nieuwe opleiding zetten: hoe bel ik naar de verpleegster. Terwijl ons slachtoffertje op het toilet zit _ niks aan de hand_ druk ik op het geëigende knopje en zie het rode alarmlichtje branden. Pakweg vijf minuten later komt de gezegende Pernil binnen stappen. Niks aan de hand. ,,Nee moeder, niet op uw schoot leggen en vastpakken, gewoon op dat knopke, da's al.'' Pernil wrijft nog eens over haar rug en stapt buiten.
,,Ha zo ja, ze wrijft eens over mijne rug en dan is het in orde hé?'' (moeder, moet ze op haar knieën gaan zitten? Kom, 'k zal het u nog eens leren maar niet kortbij want ik ben zo ziek als nen hond'')
Tweede bedrijf:,, Ziede die mandarinnekes hier liggen? Niemand helpt mij om ze te pellen en ik kan da nie hé. Iedereen had zijn mandarinnekes op en ik zat daar maar?'' (moeder, hebt ge het aan iemand gevraagd? Niks aan de hand)
Derde bedrijf: ,,Kijk, Orsi heeft mijn nagels gedaan, goed hé?'' (vroeger deed ik het maar dat heb ik aan de animatrice overgelaten, zo ziet ons moeder nog eens iemand extra...en ik ga haar niet vertellen dat ze er 400frank voor vraagt! Ha, goed dat ge haar uw chocolaadjes hebt gegeven... Niks aan de hand.)
Vierde bedrijf:We zijn in de cafetaria nadat ik haar sling nog eens op een andere manier heb gedrapeerd, kwestie van het gewicht niet aan haar hals te hangen. Commentaar: ,,Ik zeg aan iedereen dat gij de enige zijt die er iets van kent, zenne!''
,,Zeg, wa zedde aan die madam aan het zeggen? Kende die?'' ,,Ja make, van zien, een collega om zo te zeggen...Ik zeg haar dat ik ziek ben maar dat interesseert u niet hé.''
Repliek: ,,Ik ben oud en gij zijt jong en gij moogt niet ziek zijn, gij zijt gezond!''
Over de hoofden van onze knorrige moeders _ die het vertikken om te luisteren, de ene zegt dat ze honger heeft, de andere klaagt over tocht, de mijne zit een madam met een blauw oog uit te lachen_ vertellen mijn lotgenoten dat er weer personeel opstapt in huize Avondrood. Ja, van de bewoners ligt dat in de lijn van de verwachtingen, maar de verpleging heeft hier een heel beperkte houdbaarheidsdatum. Ik hoor vanalles over dubbele shiften en minimumlonen en vieze bazen en bedenk dat sinds de komst van bomama welgeteld twee verpleegsters van de eerste bezetting overblijven: de ene is hoofdverpleegster en de andere vertelde mij dat ze er al 17 jaar is en er blijft omdat het kort bij huis is. Aan de spierwitte uitgroei van haar zwarte coiffuur schat ik dat ze niet ver van haar pensioen staat. Heu, niks aan de hand!
Laatste bedrijf: ,,Seg, het wordt al donker, ga maar naar huis hé. En is uwe kou nu over?''
Ja moeder, liefste moeder. Sloppel!
PS: Waarom ik dat nu allemaal van mij afschrijf? Omdat ik onlangs mijn vroegere schrifturen over huize Avondrood heb nagelezen en ontdekte dat ik vorig jaar al even hard kon zagen. Niks aan de hand dus.

Voor Julien van Tainini

We zien elkaar af en toe als echte Benidorm B.'s in de winkel van de komiek, en dan doen we een klapke. Julien is de zoon van Tainini en tot voor kort vond ik hem buiten categorie. Want dat was een kozze die al aan de univ zat terwijl ik nog een onnozel wicht was. Vorige week hebben we ,,op niveau'' geconverseerd. Zo van: ,,dat feest van bomama, dat was eigenlijk geleden van als ze 80 was hé''. Zo rap gaat den tijd.
En Tainini, in de kliniek, dat is ook al bijna twintig jaar geleden. Goh, den tijd vliegt nog al.
Zeg, en weet ge nog den Expo? Gij en Denise mocht toen al gaan dansen maar ik nog niet hé...
Oeieoei: al meer dan vijftig jaar geleden...
Vandaag wordt mijn lieve kozze 75. Als de kaart er met dit vriesweer toch niet moest geraakt zijn, dan krijgt hij van ons in ieder geval veel Mega-bites aan wensen!