Van poezen en mensen

We zullen het maar op dat verdomde zomeruur steken, maar wat heb ik vanmorgen een paar vreselijke nachtmerries gehad. Juist, op een uur dat een werkende mens al lang uit de veren is maar hier was het nog maar negen uur...
Het begon met een bezoek aan Avondrood (in het echt), waar een lichtjes contraire Bomama eiste dat we naar huis zouden gaan, en een  los geslagen Julia hulpvaardig een collega in een stoel wou zetten die zich net nog kon vasthouden aan de rand van de tafel . Ter verduidelijking: sinds hoger genoemde Julia het enig nog loslopende mannetje heeft uitgekozen voor activiteiten die blijkbaar niet horen in het rusthuis zit ze nu vast in haar stoel. Maar de hulpvaardige ziel zag net voor het aanschuiven aan tafel haar kans schoon: zo kort bij het voorwerp van haar liefde, maar dan moest ze wel de genaamde Marja even opzij schuiven. En die is herstellende van een bekkenbreuk...Ondertussen krijste een andere rolstoelpatiënte als de beste. Ik heb haar de bijnaam Sireen gegeven.
Tot daar de realiteit. Nee, de droom moest eerlijk gezegd onderdoen voor wat er echt gebeurde, maar ik werd toch met de daver wakker. Oproer, ja, maar een hele rij die het vertikte om met de verpleegster naar het toilet te gaan. Voor het eerst in mijn leven droomde ik dat ik iets rook...
 De tweede nachtmerrie vond ik stukken erger. Deze week ben ik pleegmoeder voor twee jonge katten die zich bij mijn overburen in een gigantisch huis verbergen, terwijl hun baasjes op de latten staan. Twee mooie grijze pluiskatjes die zich, echt waar, niet voor mij verbergen maar voor mannen die er in de dag grote klop-schaaf-en kraak-werkzaamheden uitvoeren. (je zou voor minder naar de Alpen vluchten). Tot daar de realiteit. Maar ik droomde dat een halve klas kinderen mee het huis bestormde, samen met een pak zwarte katten, en dat de deuren bleven open staan. Trouwe lezers herinneren zich misschien dat daar vorige zomer een mooie kater verdween na een deur-op-een-kier... Kwestie van mijn paniek te verklaren. Maar gelukkig werd ik toen wakker...

Waarom leest u dit?

Sinds ik, uiteraard helemaal toevallig, ontdekte waar al mijn lezers zitten heeft mij dat nog meer vragen opgebracht. Want waarom zijn er mensen in Oekraïene, Canada, India, Rusland enzovoorts geïnteresseerd in de voor hen beslist niet zo interessante hersenspinsels van Malief? Het kan niet anders of Google vertaaldienst heeft hen bij de neus genomen.
Zal even enkele voorbeelden geven. Waarom is ineens een pak mensen geïnteresseerd in het onderwerp ,,Baard trekken''? Oei, denken zij dat ik misschien iets tegen ahum, mannen met lange baarden heb? En zit de geheime dienst daar dan achter? Zal het rap recht zetten: Baard trekken is een Brusselse uitdrukking en heeft te maken (in mijn verhaal) met een kind dat misschien een beetje lui is en liever in zijn bedje blijft. Waarna ik mij liet uitleggen waar die uitdrukking vandaan kwam. Oef.
Nog zo'n titel die mensen op ideeën bracht (denk ik): ,,Hoeveel is uw dag?''  Echt waar, had niks te maken met bezigheden op ,,den trottoir'' (als u begrijpt wat ik bedoel).
Maar toen ik die titel zag ben ik het weer gaan lezen (uiteraard was ik het allemaal vergeten, het verhaal dateert uit 2011 en je moest eens weten hoeveel ik vergeet...) en daarna heb ik het aan Kadoke2 laten lezen want het verhaal gaat over haar. En zij liet er warempel een spannend relaas over Ghost rockers voor staan en zei na lectuur: Ooh, kjoetie...
Zou vriendin A die destijds in Peru mijn blog las dan toch gelijk hebben? Dat de Kadokes dat later zeker fijn vinden om over hun kindertijd te lezen.? Ik zal het straks eens vragen. Ze zijn in een vingerknip 14 jaar geworden...