't Is de glazenwasser...

Dinsdagmorgen, Kadokestijd. Aan het ontbijt is al een fles melk ,,omgevallen'' en heeft Malief de fruitthee in een zeefje gegoten en de helft op tafel gemorst. Relax, nog een kwartier voor de Meester op zijn vingers fluit _bij manier van spreken, hij kan het niet meer _ en ze via de Kruidtuin naar school stappen. Daar liggen geen beukennootjes meer, dus ze kunnen doorstappen...
De broek van Kadoke1 is nog wat nat, de tafel een chaos en daar gaat de deurbel. Kadoke2, in de fase ,,mijn haar is al genoeg gekamd'' springt recht en wil weten wie dat is, zo 's morgens vroeg. Ha, de glazenwasser schat. (dat weet ik omdat het de derde dinsdag van de maand is, ik ben geen helderziende...).
Interessant genoeg opdat Kadoke2 mij met vragen bestookt: hoeveel keer komt die, iedere maand, iedere week, iedere dag?
Daar komt de bink met zijn emmertje binnen. 't Is de baas van de firma en ik heb hem al een tijdje niet meer gezien (hij heeft allochtone helpers, een beetje zoals Sinterklaas) en dus doe ik een klapke...terwijl Kadoke2 hem met grote ogen monstert. Dus zegt Malief: ,,Ja, ze vroeg zich af hoe dikwijls gij de ruiten komt kuisen'' en de bink met een knipoog:,,als gij later alleen woont kom ik alle dagen...''
Hm, Kadoke2 schudt haar lange haren bij zoveel onzin...en gaat verder haar thee uitslurpen. En of ze nog een sneetje peperkoek van den opa mag hebben, hij zal nog wel een paar pakken gehamsterd hebben zeker?
Kadoke2 heeft er nog geen flauw benul van dat ze benijdenswaardige genen heeft. Nee, niet van Malief : nooit gedacht dat het prutske van twee kilo zo'n lange benen zou krijgen. Idem voor haar broer, maar daar kijken glazenwassers (gelukkig) niet naar.
PS Ik heb het verhaal eerst aan Kalamity verteld. Ze moest zo eens denken dat ik pedofielen binnenlaat.

Merci Blogspot

Heel lang geleden (toen de dieren nog konden praten) schreef de geërgerde burger (lees geërgerd, niet geëerd) een lange brief naar de krant. Thanks God dat ik vandaag die omweg niet meer moet maken. U mag meteen wegzappen, zo'n verhaal wordt het.
Vorige week ongeveer pats boem patat aan de Lamotsite op onze dierbare burgervader gelopen. Kon net op tijd een stap opzij zetten maar jawel, ik zag aan zijn voorzichtig wrijven aan zijn neus dat hij de Meester had herkend. Die da zoen ambetante vraage ha gesteld oep de volksvergaaadering.
(En nu gaan we maar verder in cursief, 't is ook mooier). Blijf bij de les, Malief, we hadden het over ergernis. Dus, sinds vorige week daveren de bussen weer door onze woonstraat. Allemaal in het kader van de ,,autoluwe binnenstad''.
Nee, ik haal even adem...In de tuin, waar het roet nog niet helemaal is doorgedrongen.
De tweede ergernis gaat weer over mijn (ex)beroep. Lees in de bladen en boekskes dat er een nieuw ,,journalistiek'' talent is opgestaan: een modeblog van een,, maddemoisel'' van twaalf jaar en ze verzamelt vodjes en fotookes en kleurekes en ze ziet er zelf uit als een fooraap met een gigantische bril als accessoire, maar ,,ze weet wat ze wil''. Ha ja, ze wil modejournaliste worden. Veel namen van winkels op haar blog zetten en fotookes van ,,spullekes'' die ,,tof'' zijn.
OK, ik heb het begrepen. Als je vandaag ,,in de boekskes'' de commerciële met lucht gevulde Trien Degol en Triana Kriekentop als ultieme modespecialisten krijgt voorgeschoteld, dan heb je geen nood aan een onafhankelijk, kritisch, met vaart geschreven, foutloos gespeld en met knipoogjes gelardeerd modeverhaal. Mensenlief, wat ben ik een ouderwetse trien.

Bedtijd

De instructies van Kalamity waren ,,loud and clear'': de Kadokes moesten op tijd in bed want ze waren doodmoe. En voor één keer was de Meester er niet bij om het tandenpoetsen (discreet) te superviseren: vergadering bij de buren en binnenkort weer zwarte vlaggen in de Lowizzestraat, maar da's een ander verhaal.
We keken dus eerst naar ,,Gek of geniaal'' _ dat vinden ze geweldig _ (terwijl hun verontruste grootmoeder het vooral over gevaarlijke zotten had en zeker nooit proberen na te doen, maar ook dat is een ander verhaal.)
Klokslag acht verdween het lichtjes uitgelaten duo naar de eerste verdieping voor de opgelegde taken: uitkleden en pyama aan, handen en gezicht wassen, tandenpoetsen, plassen (niet noodzakelijk in deze volgorde) en dan nog tot kwart voor negen lezen. ,,OKééé''.
Tien minuten later: ik kan door het kabaal boven mijn hoofd niet horen wat de weerman zegt, maar kom, ik ben een geduldig mens. En Thuis begint.
Vijf minuten later: ik kan niet horen wat Simonneke zegt en ik sjoefel naar de trap: ,,ZEG kan da nie wa stiller???'' Hebben ze het gehoord? Het is nu stil.
Vijf minuten later: springt daar nu iemand van het hoogste bed, wat valt er om, was dat een gil???
Malief pakt een moeizaam sprintje naar boven, en daar liggen twee half aan- of is het uit-geklede apen te rollebollen in een discussie om een pyamabroek (ze hebben allebei dezelfde pyamabroek maar dat is een ander verhaal..)
Deze Malief was op kookpunt en dus ging de anders zo lieflijke stem een pak decibels omhoog. Het resultaat was verbazend. Toen ik het later aan de Meester vertelde liepen de tranen(van het lachen) mij over de wangen: twee slungels met een halve pyama naast hun bed, effenaf in het gelid, met gebogen hoofd. (Amai, hebben ze dat bij de scouts geleerd?) Na nog een korte preek hinkte ik naar buiten. En na Thuis ging ik terug naar boven: twee modellekes in hun bed met een Suske en Wiske, hun kleren NETJES opgevouwen in drie stapeltjes, vuile was apart. Gewoonlijk moet ik die van de grond rapen, maar dat is een ander verhaal.
En jawel, toen heb ik ze dus uitvoerig gecomplimenteerd met de keurige stapeltjes en hen allebei een knuffel gegeven. Terwijl ik buiten stapte vroeg Kadoke twee: ,,Hebt ge nog pijn van uw voet Malief?'' en toen ik dat beaamde hoorde ik haar nog net tegen haar broer zeggen: ,,Ik had het u nog gezegd hé Jasper, daarom was ze kwaad...''